En eina nótt er veðr var kyrt lǫgðu þeir í móðu eina Þar var illt til hafna ok útfiri mikit Váru
þar upp á landit sléttur miklar ok skógi vaxit víða Vellir váru blautir Ok réðu þeir til uppgǫngu
ok létu eftir menn sína suma við skipin Þeir gengu upp með ánni ok milli skógsins Þá varð fyrir þeim
þorp eitt ok bjoggu þar í mjǫk margir menn Ok flýðu þeir þegar ór þorpinu er þeir urðu varir
við víkinga Var þar annat þorp ok hit þriðja Ok flýði lið þat allt ok því kom við Díki váru skorin víða
um landit ok váru full af vǫtnum En þar váru brúar er yfir skyldi fara Stefndi landsfólkit allt á mǫrkina
En er víkingar váru komnir í byggðina þá sofnuðusk saman á skóginum 400 manna ok fóru í móti
víkingum ok réðu til bardaga Var þar hǫrð orrusta ok lauk svá at frísir flýðu en víkingar ráku flóttann
Dreifðisk brátt liðit landsmanna víðs vegar Gerðu þeir svá er eftir fóru Kom þá svá at fáir urðu hvar saman
Egill sótti fast eftir ok fǫrunautar hans ok váru fáir með honum en mjǫk margir fóru undan Kómu frísir þar at
er fyrir þeim varð díki ok drógu þeir af brúna er þeir kómu yfir Þá kómu þeir Egill at ǫðru megin Egill
hljóp þegar yfir díkit en þat var ekki annarra manna hlaup Réð ok engi til hans manna ok sneru allir ofan
til skipa En er frísir sá at einn maðr var eftir þá snúa þeir aftr ok sǿkja at honum En hann versk
vel ok lét díkit gǽta sín ǫðru megin sér at eigi mátti sǿkja at honum ǫllum megin Þeir sóttu
hann ellifu en svá lauk þeira viðskifti at hann drap þá alla Hann skaut þá brúinni yfir díkit Ferr hann þá ok
ofan til skipa ok svá nǽr skóginum at hann átti hans kost ef hann vildi Víkingar hǫfðu farit ofan
með herfang mikit ok með strandhǫgg stór En er þeir kómu til skipanna þá hjoggu sumir féit en
sumir fluttu út á skipin Sumir stóðu fyrir ofan í skjaldborg ok vǫrðu er frísir sóttu at
ofan ok skútusk á Hǫfðu frísir fylking aðra En er Egill kom ofan ok sá hvat títt var þá rann
hann at sem snarast þar sem mannmúgrinn var fyrir Hann hafði kesjuna fyrir sér en kastaði skildinum
á bak sér Hann lagði eðr hjó til beggja handa ok gafsk honum rúm til manna sinna þvíat allt
stǫkk undan honum þat fyrir er varð Þóttusk þeir hann hafa ór helju heimtan Gengu þeir þá á skip ok
heldu frá landi Sigldu þá til Danmarkar En er þeir kómu til Límafjarðar þá átti Arinbjǫrn húsþing
við menn sína Hann sagði þá fyrirǽtlan sína nú mun ek leita á fund Eiríkssona með liði því er mér vill fylgja
Hefi ek þat spurt at þeir eru hér í landi ok halda fjǫlmenni mikit ok eru á sumrum í hernaði en sitja hér
á vetrum Vil ek nú gefa lof þeim mǫnnum er þat vilja at fara til Nóregs En mér sýnisk þat ráð
at þú Egill farir til Nóregs ok leitir enn sem bráðast til Íslands þegar vit skiljumsk Eftir þat skiftusk menn
á skipunum Fóru þeir með Agli er aftr vildu til Nóregs en hinir váru miklu fleiri er eftir váru með Arinbirni
Skildusk þeir Arinbjǫrn ok Egill góðir vinir Fór Arinbjǫrn á fund Haralds gráfelds fóstra síns ok var með
honum meðan þeir lifðu báðir Egill fór til Nóregs ok helt í Ósló ok var þar fyrir skip hans ok varningr ok sveitungar
hans þeir er skipinu hǫfðu fylgt Þorsteinn kom á fund hans ok bauð honum með sér ok Þat þá Egill ok fór
þangat við tolfta mann En hann vistaði aðra háseta sína í nánd sér ◌◌◌ konungs
Haraldr hinn hárfagri hafði lagt undir sik Vermaland Hann hafði þá ríki austr til Vǽnis
Óláfr hafði fyrst rutt trételgja fǫður Hálfdanar En Haraldr var þaðan kominn
ok hǫfðu langfeðgar allir ráðit fyrir Vermalandi ok setta yfir sýslumenn En er Hákon var gamall
orðinn þá var á Vermalandi jarl sá er Armon hét Var þar sem víða at þá greiddusk skattar verr