eɡılſ ſaɡa egils saga Ulfr het maðr ok var bialfa son ok hallberv dottur vlfs híns v arga hon var systir halbiarnar halftravllz or hrafnistv faðir ketils hǽngs vlfr var svo mi
kıll ſterkr at æ vͦ hſ ȷaꝼnınɡíar ı þn tı̄a ı lꝺınu en er h vͬ aꝼ vnɡa allꝺ la h ı vıkınɡu h͛ naðı. ; hm vͬ ſa mͬ ı vıkínɡv ꝼelaɡ ſkap e͛ karı hͭ uͬ kallaðꝛ berzlv karı. h vͬ ɡoꝼuɡ men̄ı hın̄ meſtı aꝼrekſ mͬ. þr vlꝼr karı attu eın̄ ſeoꝺ uͬ þra vınatta mıkıl. n er þr reðuz oꝛ hernaꝺı. þa ꝼoꝛ karı t buſſ ſınſ ı herðzlu. h vͬ au
ða hſ þẏrꝼtu. kun̄ı h t ꝼlez ɡoꝺ raꝺ at leɡɡͣ. n hv͛n ꝺaɡ e͛ at kuellꝺı kō þa ɡ͛ꝺı h ꜱͣ ſtẏɡɡꝛ at ꝼaır m mattu orðū v h ſkıpta h vͬ akaꝼlıɡa kuellꝺſuæꝼr mẏrɡín
vakr. þ vͬ mꜳl mͣ at h v͛ı hamramr. þ vͬ h kvellꝺulꝼr kallaðꝛ þau ulꝼr attu tua
ꝺv̄ ſınū bæꝺı ẏꝼ͛ lıtz ı ſkaplẏnꝺí. h vͬ ſnema v̄ ſẏſlu mͬ haɡꝛ v tre ȷarn ɡ͛ꝺız hın̄ meſtı ſtoꝛ ſmıðꝛ. ſem þ. uͬ a tuıtuɡſ allꝺ þa ꝼoꝛ h ı h͛nat ꝼekk ꝼaꝺır hſ hm lanɡſkıp t ꝼ͛ðar. þa reðuz ſſ. berzlv kara t hſ. eẏvınꝺꝛ ulꝼ͛. hoꝼðu þr an̄at ſkıp t ꝼ͛ꝺar. vͦ v̄ ſvmͬıt ı vıkínɡ. n a vetrū m; ꝼeꝺꝛ. ſínū. haꝼꝺı þ. heı̄ ꝺẏra
ɡrıpı a hv͛ıu hauſtı ꝼærðı ꝼeðꝛ ſínū. hm vͬð þa bæꝺı ɡott t ꝼıar vþɡar. kv
ellꝺ ulꝼr vͬ mıok a eꝼra allꝺ er ſſ. hſ vͦ a leɡɡ komn͛ ꝼra olvı ſolveıɡo
ɡu ı h͛naðı ſumrum. harallꝺꝛ tok rıkı
laðız h at ꝼͣ noꝛðꝛ ı naumv ꝺalı ahenꝺꝛ þm bꝛæðꝛū h͛lauɡı hrollauɡí. e͛ þa uͦ kɡar ẏꝼ̕ naumu ꝺaulv̄. n e͛ þr ſp̕ t ꝼ͛ða hſ. þa ɡekk hrollauɡꝛ kɡꝛ ı hauɡ þn v tolꝼta man̄ e͛ aðꝛ hoꝼðv þr bꝛæðꝛ ɡ͛a latít vͦ at þrıa vetr. vͬ ept͛ þ apt lokın̄ hav
ɡꝛın̄. n h͛lauɡꝛ uelltız oꝛ kɡꝺomínū tok v Jarlſ rett. ꝼoꝛ þa a uallꝺ haʀ̕ kɡſ ɡaꝼ hm v ʀ ſítt. pt͛ þ ꝼoꝛ haʀ̕. kɡꝛ ẏꝼ͛ þranꝺheı̄ m; ſkıpa lıðı ſuðꝛ a mærí. þar attı h ōꝛ̄u v hunꝺþíoꝼ kɡ haꝼðı ſıɡꝛ. Fell þͬ hunꝺþıoꝼr kr. þͬ eıɡnaðız haʀ̕ kr noꝛðmærı raumſꝺalı. n ſaulꝼı ſ. hunꝺþıoꝼſ kꜱ. haꝼðı unꝺan komíz. h ꝼóꝛ a ſunmærı t rnꝼıðar kɡſ bað h ꝼulltínɡſ m. ꜱͣ þott þta vanꝺꝛæðı haꝼı at oſſ boꝛít. þa mun æ lanɡt t þꜱ at hıt ſama mun at ẏðꝛ koma. þt ek ɡet h͛ munu kōa haʀ̕ kɡ a ẏðarn ꝼunꝺ. þa e͛ h aꝺꝛ unꝺır ſık bꝛotít þrælkat. aꝺꝛa m a noꝛðm
ærı. mun ẏðꝛ hın̄ ſamı koſtr ꝼ honꝺū ſem v͛ attū at v͛ıa ꝼe ꝼrelſí koſta þͬ t allra þra mͣ e͛ ẏðꝛ vılea lıð uéıta. vıl ek bıoðaz m; mınu lıðı at ueıta ẏðꝛ ureıſt motı þꜱū oꝼſa oꝼ metnaðí. n at oðꝛū koſtı munu þ͛ taka þ rað ſem naumꝺæl
kı. ɡ͛ꝺız kɡꝛ ẏꝼ͛. Nu ɡ͛ðu m. haʀ̕ kſ rað at h ſkẏllꝺı æ ꝼͣ ſuðꝛ v̄ ſtað hauſtꝺeɡı. ſettı Roallꝺ J. ẏꝼ͛ mærı naumſꝺalí haꝼðı h ꝼıolmt ū ſık . kr ꝼoꝛ noꝛðꝛ t þranꝺheı̄ſ. þ ſama hauſt veıttu ſſ. atla J. heımſokn a aulꝼı hnuꝼu vıllꝺv ꝺꝛepa h. þr hoꝼðv lıð ſvo mık at vlꝼ͛ haꝼðı æ vſtoðv komz. m; hlaupı vnꝺan. ꝼoꝛ h ſıðan noꝛðꝛ a mærí hıttı þͬ kɡ ɡekk a honꝺ hm ꝼoꝛ m; hm t þranꝺheı̄ſ kōz ı kıærleıka mıkla v kɡ vͬ m; hm lenɡı ɡ͛ꝺız ſkallꝺ hſ v͛mꝺꝛ ın̄ı bꝛenꝺꝛ
pa lıꝺ. laɡðı vnꝺır ſık ꝼıoꝛðu ꝼıalír ſkıpaðı þͬ ẏꝼ͛ ſınū mm. h ſettı þͬ ẏꝼ͛ ʀoallꝺ J ẏꝼ͛ ꝼẏrða ꝼẏlkí. . kr uͬ mıok athuɡall v̄ þau ꝼẏlkı e͛ þa uͦ nẏ kōın ı hſ uallꝺ. h haꝼðı þa eíɡnaz. v̄ lenꝺa m eðꝛ rıka m bænꝺꝛ alla þa e͛ hm uͬ nokkurrͬ vpreıſtar at von. þa let h ɡ͛a an̄athvͬt at v͛a hſ þıónoſtv m. eðꝛ ꝼara aꝼ lꝺı bꝛott. en at þrıðıa koſtı ſæta aꝼarkoſtū. . kr eıɡnaðız ı hv͛ıv ꝼẏlkı oðul oll nam allt bæðı bẏɡꝺt obẏɡꝺt ıaꝼn ual ſæın̄ votnín . ſkẏllꝺu allır bænꝺꝛ u͛a hſ leıɡlenꝺınɡͬ. ꜱͣ þr e͛ a moꝛkına oꝛtu. ꜱͣ ſallt kͬlar allır ueıðı m bæꝺı ꜳ ſea ok lꝺ̕ı þa uͦ hm allır lẏðſkẏllꝺır. n aꝼ þꜱı aþıan ꝼlẏðv mͬɡ͛ aꝼ lꝺ̕ı burt. bẏvz þa. auðn͛ bæðı ȷamta lꝺ̕. helſınɡıa lꝺ̕ v
eſtr ꝼollꝺ. ꝺẏꝼlın. a ſkıꝺı. a ırlꝺ̕ı. noꝛðmanꝺe a uallanꝺı. kataneſ. ſkotlꝺ̕. oꝛkneẏar hıallꝺ̕. ꝼæreẏıar ıſlꝺ̕. ſenꝺı mn komv t kv̕
vnꝺ e͛ h þottız erenꝺı u eıɡa. Senꝺı m kɡſ komv t kuellꝺulꝼſ ꝼenɡv þͬ ɡoꝺar u tokur. þr barv v erenꝺı kɡſ ſoɡꝺv ꜱͣ at h vıllꝺı ꝼın̄a kuellꝺvlꝼ eꝼ͛ h ſpurn aꝼ þ͛ at tu ert ɡoꝼvɡꝛ mͬ ſtoꝛrar ættͬ mvnt v. æıɡa koſt aꝼ hm mıkıllar uırðınɡͬ. er kɡı mık ka a þ at haꝼa þa m hıa ꜱ͛ at h u͛ at aꝼrekſ
m e͛v at aꝼlı hreẏſtı uellꝺv̕. ſaɡðı at h vͬ þa ɡamall ꜱͣ at h vͬ þa ekkı t ꝼæʀ at v͛a a herſkıpū un ek heı̄a ſıtıa lata aꝼ kɡvm at þıona. þr ſv̕. þa lat tu ꝼͣ ſon þın̄ t kɡſ. h e͛ ɡ͛ꝼılıɡꝛ mͬ. mun kr ɡ͛a h lenꝺan man̄ ſın̄ eꝼ h uıll hm þıona. kkı vıl ek u͛a lenꝺꝛ mͬ. ſ. ɡmr. meðan ꝼaðır mın̄ lıꝼ͛. þt h ſk v͛a ẏꝼ͛ mͬ mın̄ meðan h lıꝼ͛. Senꝺı m ꝼͦ ıbꝛvtt e͛ þr komu t kɡſ. ſ. þr hm hu͛ſv ꝼarıt haꝼðı m; þm kuellꝺulꝼı hvͭ þr ɡ
ıkk͛ uͬða. pt͛ þ ꝼor ulꝼ͛ a ꝼunꝺ kuellꝺv̕. ſ. at kr vͬ hm reıðꝛ oꝛðın̄. æ mꝺı ꜱͣ bvít hlẏꝺa nema an̄aʀhvͬr þra ꝼeðɡa kıæmı. ſaɡðı þͬ vꝺínɡ v lıɡɡͣ at vıkıa vnꝺ͛ kſ vılıa þ͛
t
ꝼ
la e͛ þͬ uͬ ſaman komͭ en m͛ vͬ þ ſaɡt at þu let͛ allt lıð m; alvæpnı. kr m. huí mæl͛ þu þta haʀ̕. eðꝛ huͭ kant u m͛ þͬ aꝼ at ſeɡͣ. h ſv̕. þ ætla ek kr eꝼ þu vetz hv͛ſ mᷦ oꝛð þ e͛ m mǽla ept͛ ſın̄ı huɡþokkan. r þ ſan̄az ẏðꝛ ſaɡt at ekkı vantͬ h t motɡɡ̄u v ẏðꝛ nema ꝼor maṅıṅ. n þ e͛ ekkı unꝺarlıkt ū ſlıka m ſem þ. e͛ at h þıkkız vm hu͛n man̄ ꝼram. h heꝼ͛ hırð ū ſık ſem kɡar h heꝼ͛ óꝼ ꝼíar þott h haꝼí þ e͛ h ſealꝼr. n hıtt e͛ æ mın̄a. e͛ h lǽtr ꜱ͛ ıaꝼnheımıllt anaʀ
mar þa e͛ þ͛ ꝼoꝛut hınɡͭ m; æ meíra líð en ććć. mͣ. þa var ſu raða ɡerð mͣ. at her ſkẏllꝺı ſaman ꝺꝛaɡa. taka ẏðꝛ kr. aꝼ líꝼí alla m ẏðꝛa. vͬ þ. ꝼ þꜱu lıðı raða ɡ͛ð ͬ hm boꝺít at ɡ͛az kr ẏꝼ͛ ha̕ɡa lꝺ̕ı. ꝼoꝛ h ept͛ þ út ın̄ ept͛ hu͛ıum ꝼırðı. ū allͬ eẏíar. ꝺꝛo ſaman hu͛n man̄ e͛ h ꝼekk ꜱͣ. ꝼoꝛ þ ekkı leẏṅt at þꜱum h͛ ſkẏllꝺı ſaꝼ
na t ōꝛ̄o motı ẏðꝛ. n hıtt e͛ þo ſatt. þott þ͛ heꝼðít lıð mın̄a þa e͛ þ͛ ꝼunꝺuz at buanꝺkaurlum ſkaut ſkelk ı bnɡu. þeɡͬ þr ſa ſıɡlɡ ẏðꝛa. ͬ þ þa raðſ tek at ɡɡ̄a ımot ẏðꝛ m; blıðv bıoða ẏðꝛ t ueítzlu. n þa vͬ ætlat at þ͛ u͛ıt ꝺꝛvkn͛ læɡıt ſoꝼanꝺı at ueıta ẏðꝛ at ɡɡ̄u m; uapnū ellꝺı. e͛ þ t ȷarteɡna eꝼ ek heꝼ͛ rett ſp̕. at ẏðꝛ kr vͬ ꝼẏlɡt ı koꝛnhloðv eına. þt h vıllꝺı æ bꝛen̄a u ſtoꝼv ſına nẏıa ok míok vanꝺaða. n e͛ þr kōu æ uel raðū ꝼram. þa tͦ þr þ rað ſem hellzt vͬ t at ꝺꝛepa ꝺꝛeíꝼ ū þa ꝼ ætlan. ẏɡɡ ek nu alla kun̄a. at ꝺẏlía þꜱ. at ꝼaır vıta ſık ſaklauſa. eꝼ hít ſan̄a ſk uı v͛a. u e͛ þ mítt rað kr. at tv lat͛ þ. v͛a ı hırꝺ. eðꝛ b͛a m͛kı þítt. t þꜱ e͛ h val ꝼallın̄. n eꝼ þv vıll at h ſe lenꝺꝛ mͬ. þa ꝼa þu hm ſẏſlv ſuðꝛ ı ꝼıoꝛðū. þͬ e͛ ætt hſ oll. meɡv þ͛ þͬ ẏꝼ͛ ſea at h ɡ͛ız ẏðꝛ æ oꝼ ſtoꝛr. n ꝼa h͛ a haloɡa lꝺı þm mm ſẏſlu e͛ ẏðꝛ þıona m; tͮleıkum. h͛ eıɡv kẏnſ m. Skolu v bꝛæðꝛ bun͛ boðn͛ t ſlıkſ e͛ þu vıll. haꝼðı ꝼaðır okkͬr h͛ lenɡı ſẏſlv uͬꝺ hm val ı hnꝺū. n ẏðꝛ kr e͛v h͛ uanꝺꝼenɡn͛ m t ꝼoꝛraða þt þ͛ kr. munut h͛ ſeallꝺan kōa. onɡꝛ reıꝺꝺız mıok v ræður hſ mlı þo ſtıllılıɡa ſem h var vanr. eꝼ þav tıðınꝺı komv t eẏrna hm e͛ hm þottu mıkılſ u͛ð. kr ſp̕. hvͬt þ. v͛ı heıma ı toꝛɡū. aʀ̕. ſaɡðı e͛ þꜱ v͛ı enɡı vn. e͛ h ꜱͣ uıtr mͬ at h mun kun̄a ꜱ͛ at v͛ða æ ꝼ lıðı ẏðꝛv. þt hm mun þıkkía un at æ munꝺı allır ꜱͣ hallꝺín oꝛðír v͛a at þr ɡ͛ðı þık eı vaͬn v þꜱı ſvık. ſvo mͬɡ͛ ſem kun̄v ꝼᷓ at ſeɡͣ eꝼ hıt ſan̄a ſk uı v͛a. Foꝛ h noꝛðꝛ a ſanꝺn̕. e͛ h ſpurðı t ẏðar. kr ræꝺꝺı ꝼtt v̄ þta ꝼ oðꝛū mm. n þ ꝼanz at tͮðı ſoɡnū haʀekſ. Leıꝺꝺv
ꝺı þɡılſ ɡꝛeıtt ꝼın̄ ſkattın̄. þan̄ allan̄ e͛ kr attı. bað þ. h ꝼæra kı ſkattın̄. þɡıſl bıo bẏrðı̄ɡ eın̄ mıkın̄ ɡoðan bar þͬ ſkattın̄ allan. haꝼðı x́x́ m Sıɡlꝺı ſıꝺan ſvðꝛ eptır kɡı ꝼan̄ h ı naumuꝺal. n e͛ þɡıſl kō t kꜱ. bͬ h hm kueꝺív þ. ſaɡðı at h ꝼ͛ı þͬ m; ſkatt þn e͛ þ. ſenꝺı hm. kr ſa t hſ ſv̕. nɡv Funꝺv m at kr vͬ reıðꝛ. Gekk þɡıſl t ꝼunꝺar u aulꝼı ſaɡðı hm hv͛ſv ꝼarıt haꝼðı m; þm kı ſp̕. hv͛ıv ɡeɡna mꝺı. ulꝼ͛ kuᷦ æ uíta. n hıtt heꝼ͛ ek ꝼunꝺıt at kr þaɡnͬ ı hu͛t ſın̄ e͛ þ. e͛ ɡetıð ɡͮnar mık þ at h munı ræɡðꝛ v͛a. þ uͭ ek at þr hıllꝺırıðar ſſ. e͛v ȷaꝼnᷠ a eínmælı v kɡ. n þ heꝼ͛ ek ſpurt at þr e͛v mıklír vvın͛ þ. n ek mun þꜱ bꝛatt víſſ v͛ða aꝼ kı. pt͛ þ ɡe vlꝼ̕ t motz v kɡ m. þɡıſl e͛ h͛ komın̄ vínr ẏðaʀ m; þan̄ ſkatt e͛ kōın̄ e͛ aꝼ ꝼın̄moꝛk. e͛ nu ſkattn mıklv meırı en ꝼẏʀ. r hm ant v̄ ꝼꝛ ſína ɡ͛ıt ꜱͣ val h͛ra ɡakk t ſe. kr ſv̕. onɡv ɡekk þo þɡͭ ſē ſkıpͭ la. þɡıſl bꝛautt u þeɡͬ uoꝛuna ſẏnꝺı kı. n e͛ kr ſa at ſkattn uͬ mıklu meırí betrí en ꝼẏ haꝼðı v͛ıt þa hoꝼ h bꝛun mattı h þa tala v þɡ̕. þa ꝼærðı h mık ꝼe kı er þ. ſenꝺı hm. kr ɡlaꝺꝺız þa ſp̕ aꝼ ꝼ͛ðum. þ. eðꝛ hvͭ t tıðenꝺa heꝼðı oꝛðıt. þɡ̕ ſaɡðı allt ſem ꝼarít haꝼðı. þa m. kr Skaðı mıkıll e͛ at þ. at h ſk æ v͛a m͛ ꝼ
aꝼ reı
ða oꝛolꝼr ꝼoꝛ þn uetr noꝛðꝛ a moꝛkına haꝼðı c. mͣ. n e͛ h ſottı auſtr kōv ku
enner ımot hm. h attı kavp u ꝼın̄a. venn͛ ſoɡðv at þr vͦ ſenꝺır þɡͭ aꝼ ꝼͬa
v kı
ꝼa ȷaꝼn mıkıt hlut ſkıptı kr ſealꝼr. n hv͛r mͬ hſ ſem tueır kſ m. þ. bar þta v ꝼ líð ſıtt. bauð þm koſt. en þr kvrv at ꝼͣ ꝼͦ nv avſtr m; kſ mm.
moꝛk
motı kı væntu ꜱ͛ ſıɡꝛꝼóꝛ. n e͛ ōꝛ̄a tokz þa ɡɡ̄u noꝛðm hart ꝼram. þa ſn͛ı man̄ꝼallınv a kırıala. ꝼell þͬ mͬt en ſvmt ꝼlẏðı. Fenɡv þr kr þ. ſıɡꝛ oɡꝛẏn̄e. ꝼíar. ſn͛v þr aptr ꝼoꝛ þ. heı̄ leıðıſſ ſkılꝺv þr kr m; vınattv. þ. kō aꝼ ꝼıallınv kō heı̄ ꜳ ſanꝺn̕. ꝺvalꝺız þͬ v̄ hð. n ꝼoꝛ noꝛðan v̄ varıt t toꝛɡa. n e͛ h kō þͬ vͬ hm ſaɡt at hıll
ꝺıʀ̕. ſſ. hoꝼðv v͛ıt ı þranꝺheımı v̄ vetn m; . kı þ m; at þr mꝺı æ ſpara at ræɡıa h v kɡ. vͬ hm mͬt ſaɡt aꝼ þ hv͛t eꝼnı þr hoꝼðv t þꜱ. . ſaɡðı at kr mꝺı æ tͮa þ e͛ van
ꝺír m lẏɡı at hm. þt h͛ e͛v enɡı eꝼnı t þꜱa mꜳlſ. at ek muna vel ræðv̄ ſæta v kɡ þt h heꝼ͛ mͬɡa hlutı val t mín ɡ͛t. en enɡa ılla. Ok e͛ at ꝼı at ek munꝺa vılıa kɡı meın ɡ͛a. þott ek ætta þꜱ koſt. þt ek uıl mıklv hellꝺꝛ v͛a her lenꝺꝛ mͬ. en heıta kr v͛a æ ſamlenꝺꝛ. þt h ma alla kɡa a noꝛðꝛ lꝺ̕m ɡ͛a ꜱͣ at þrælum. þr hıllꝺ̕. ſſ. hoꝼðv v͛ıt m; kı m; ꝺa
ſkala veıtt hıt ſkoꝛulıɡſta. pt͛ v̄ moꝛɡvnın̄ ɡek vlꝼ͛ hnvꝼa t þ. ꝼrænꝺa ſ. ſaɡðı hm at h vͬ hͦpaðꝛ mıok v kɡ. kr hlẏꝺꝺı mıok a þ. þ. bað ulꝼı bẏrıa mꜳl ſıtt v kɡ. þt ek ſk ſkamtalaðꝛ v͛a ꝼ kı eꝼ h tͮır hellꝺꝛ roɡı vanꝺꝛa mͣ en ſan̄enꝺv̄ n̄an ꝺaɡ kō vlꝼ̕ t þ ſaɡðı at h heꝼðı rætt mal hſ v kɡ vͭ ek nv æ ɡıoꝛr en aðꝛ huͭ hm bẏ ı ſkapı. k ſk þa ſealꝼr ɡɡ̄a t hſ ſaɡðı þ. v ɡɡ̄ꝛ þ. t kſ þa e͛ h ſat ẏꝼ͛ ꝺꝛẏkkıv heılſaðı hm. kr tok kveðív hſ bað ɡeꝼa þ. at ꝺͤkka þ. kuͭ haꝼa þͬ ſkatt e͛ kr attı kōıɴ vͬ aꝼ ꝼım m̕. en̄ ꝼleırı hlut͛ er ek heꝼ͛ ẏðꝛ at ꝼæra. eıt ek at m͛ mvn þ ollv bezt varıt. kr ſaɡðı at h ueıtı æ an̄arſ aꝼ þ. en ɡoðſ. þt ek e͛ enɡıſ an̄arſ aꝼ ẏðꝛ u͛ðꝛ. n þo ſeɡͣ m m͛ þar ẏmıſt ꝼᷓ hv͛ſv þ͛ ꝼ͛r. íɡí e͛ ek þͬ ꝼ ſon̄u haꝼðꝛ ſaı þ. at ek haꝼa utrvlıɡa tıl ẏðar ɡoꝛt ẏɡɡ ek þ m; ſavnv̄. at þr munı mın̄ı þın͛ vın͛ v͛a e͛ ſlıku hͦpı vılía a mık líuɡa n hıtt e͛ lıoſt at þr vılıa v͛a varır vvın͛ ſko þr at keẏptu komaz. þa ɡekk þ. ıbvrt. n an̄an ꝺaɡ ept͛ ɡꝛeıꝺꝺı þ.
nꝺū lata ſveıtvnɡa mına meðan m͛ enꝺaz ꝼnɡ t þo at vela v̄ mína koſtı at eínſ r hıtt bon mın vılı þ͛ ꝼarıt at heı̄boꝺı t mın heẏrıt þa vmbræðv mͣ þra. er þv trvır vıta hvͭ vıtnı þr b͛a oſſ oꝼ þta mal ɡ͛ þa ſem þ͛ ꝼın̄az ſan̄enꝺı. kr ſaɡðı at h mꝺı æ otar þıka veıtzlv at hm Gekk þa þ. ıbꝛott bıoz t heı̄ꝼ͛ðar. n e͛ h vͬ heı̄ ꝼarın̄ þa ꝼekk kr þm hılꝺ̕. ſſ. ſẏſlv þa alla e͛ þ. haꝼꝺı haꝼt ꝼın̄ ꝼ͛ð. kr kaſtaðı ſın̄ı eıɡv a bvıt ı toꝛɡv̄ er ꜳtt haꝼðı Bıoʀɡolꝼr þær eıɡn͛ allar e͛ þͬ uͦ. h ꝼekk þ ı henꝺꝛ hılꝺır̕. ſſ. kr ſenꝺı m t þ. m; ȷarteɡnū at ſeɡͣ hm þꜱa ſkıpan̄ e͛ nv haꝼðı ɡoꝛt ptır þ tok þ ſkıp þau e͛ h attı bar þͬ ꜳ allt lavſa ꝼe ſıtt. h haꝼðı m; ꜱ͛ alla m ſına ꝼoꝛ ſıðan noꝛðꝛ ꜳ ſanꝺn̕. t bvſſ ſınſ. haꝼðı þ. þa æ mına ꝼıolmı ū ſık en aðꝛ ı nɡv mın̄ı ravſn ꝼra hıllꝺırıꝺar lꝺ
̕ ſſ.
ſum mm en þa e͛ þ. ꝼóꝛ. Greıꝺꝺız allt mıklv v͛r aꝼ ꝼın̄vnv̄ en ꝼẏ. þn uetr hın̄ ſama ꝼoꝛ þ. v a ꝼíall m; hunꝺꝛat mͣ hıttı þͬ ꝼaravıð kɡ ɡ͛ðv þr þa rað ſın e͛ þa þ aꝼ at ꝼͣ en̄ a ꝼıall ꝼẏʀ hoꝼðu cććc. mͣ ꝼͣ oꝼan t kırıala hlıopu þͬ ı bẏɡꝺır h͛ıvðv ꝼenɡv oꝼ ꝼíar ꝼͦ autr e͛ a leıꝺ uetn a moꝛkína. þ. ꝼoꝛ heı̄ t buſ ſınſ vm varıt h attı ſkıp ɡott vanꝺaðꝛ mıok reıðı m;. þ ſkıp let h bua ꝼekk m tıl m; at ꝼͣ. h let þͬ a b͛a ꝼarm ſkreıð hvða voꝛv ɡra voꝛv mık ꝼe an̄at. Skıpı þ let h ſtẏra þɡıſl ɡıallꝺa. ꝼͣ veſtr t enɡlꝺz kavpa klæðı on̄vr ꝼonɡ. hellꝺv þr ſvðꝛ m; lꝺı ſıðan ı haꝼ komv at enɡlꝺı ꝼenɡv þͬ ɡoða kavpſteꝼnv. þr hloðv ſkıpͭ aꝼ hueıtı honanɡı. klæðv̄ vını hellꝺv aptr v̄ havſtıt bẏrıaðı harðla val kōv at havrða lꝺı þ ſama ſvmͬ kov̄ hıllꝺ̕. ſſ. m; ſkatt at ꝼæra kı vͬ kr v ſtaꝺꝺꝛ ſa e͛ þr reıꝺꝺv aꝼ henꝺı ꝼeıt. þa m h e͛ nv allr aꝼ henꝺı reıꝺꝺꝛ ſkattn þr ſoɡðv at ꜱͣ vͬ hͬðꝼarı
v
ɡaut
ꝼarar kꜱ vtan lꝺz ın̄an lꝺz mͬɡͬ þǽr. e͛ haſkı uͬ ı t ꝼıar vtokv. eðꝛ aꝼtoku man̄a. kkı vͦ þr vínɡaðır míok v m en kr mat þa mıkılſ m havſtıt ꝼoꝛ kr at veıtzlum v̄ haurða lꝺ. þ vͬ eın̄ ꝺaɡ at kr let kalla t ſın þa bꝛæðꝛ e͛ h ꝼan̄ þa. ſaɡðı h þm at þr ſk
ẏllꝺv ꝼͣ m; ſveıt mͣ. at leıta þɡıſl ɡıall. ꝼærıt m͛ ſkıpͭ allt þ e͛ a e͛. nema latıt m ꝼͣ ı ꝼðı þr vͦ bun͛ þꜱıar ꝼ͛ðar hoꝼðv ıȷ ſkıp. ꝼͣ nv at leıta þɡılſ ɡı̕. ſpurðv at h vͬ veſtan kōıṅ haꝼðı ſıɡlt noꝛðꝛ m; lꝺ̕ı. þr ꝼͣ nv ept͛. ꝼın̄a h ı ꝼvrv ſvnꝺı. kenꝺv bꝛatt ſkípít loɡðv at þm. þr þɡıſl voꝛvðuz þa ekkı vıſſv ꜱ͛ enɡıſſ otta van͛. ꝼunꝺv þr æ ꝼẏ en ꝼıolꝺı mͣ vͬ komın̄ a ſkıpͭ m; uapnū vͦ allır hanꝺtekn͛ leıꝺꝺır allır a lꝺ v vapnlavſır. hoꝼðv ekkı an̄at en ı ɡanɡſ klæðı ſín n þr ſıɡtrẏɡ̇ꝛ ſkvtv þeɡar bꝛẏɡɡívm Snva a ꝼerð ſvðꝛ m; lꝺı vnz þr hıttv kɡ. ꝼærðv hm ſkıpıt allt þ e͛ a var. n e͛ ꝼarmrın̄ vͬ aꝼ boꝛın̄ ſkıpınv. þa ſa kr at ſtoꝛ mık vͬ ꝼeıt þ vͬ æ lẏɡı e͛ þr h. ſſ. hoꝼðv ſaɡt. n þɡıſl hſ ꝼelaɡar ꝼenɡv ꜱ͛ ꝼlvtnínɡ t lꝺ̕z lettv æ ꝼẏ ē þr kōv t kvellꝺvlꝼſ. ſoɡðv hm ſínar æ ſlettar. ꝼenɡu þͬ ɡoðar ɡ
llꝺv̕. kvͭ þͬ mꝺv t ꝺꝛaɡa ſem hm haꝼðı hvɡꝛ v̄ ſaɡt. at þ. mꝺı æ ɡıptv t b͛a alſ enꝺıſ. v̄ vín ꝼenɡͭ v kɡ þættı m͛ ekkı mık at v̄ ꝼıar lat þta eꝼ æ ꝼǽrí þͬ hıt meıra eꝼt͛. n ɡꝛvnar mık en̄ ſem ꝼẏʀ at þ. muní æ kvn̄a at ætla ꜱ͛ hoꝼ ſeɡı þ͛ þ. t þ er mıtt rað at h ꝼarı aꝼ lꝺı bꝛaut. ma u͛a at h kōı ꜱ͛ betr eꝼ h kēr a ꝼvnꝺ enɡla kſ ðꝛ ꝺana kſ. pt͛ þ ꝼekk h þɡıſlı ſkıp þ ſem h þvrꝼtı ꝼͦ þr nv t þꜱ e͛ þr kōv a ꝼvnꝺ þ. ſoɡðv h t tıꝺenꝺa haꝼðı ɡoꝛz ı ꝼoꝛū þra. þ. vͬð val v ſkaða ſın̄ ſaɡðı at h munꝺı æ ꝼe ſkoꝛta e͛ ɡott at æıɡa ꝼelaɡ v kɡ. þa keẏptı þ. Svo mıol ſem h ɡat mallt t ꝼramꝼluttnınɡͬ lıðı. Saɡðı h m ſína ekkı mꝺv vera ıaꝼn ꝼaɡꝛbvna ſem h haꝼðı ætlat. þ. ſellꝺı ıarðır ſınar hellt v ollv̄ koſtnaꝺı ſem ꝼẏʀ. haꝼðı h þa ekkı ꝼæa lıð en ꝼẏ vͬ h heıma þn uetr allan. ꝼra þoꝛolꝼuı
mͬkͬ. þan ı avſtr veɡ herıaðı þͬ ū ſumͬıt vͬð ekkı ɡott t ꝼıar. v̄ havſtıt hellt h auſtan kō ı þn tíma e͛ m leẏſtv aꝼ ſkaneẏrí. þͬ vͬ ꝼıolꝺı mͣ aꝼ noꝛeɡí. þ. let lıð þ allt ſıɡla ꝼ. ɡ͛ðı ekkı vart v ſík. h ſıɡlꝺı t moſtrar ſunꝺz. ſa þͬ ꝼ knav eın̄ mıkın̄ e͛ kōıṅ vͬ aꝼ ſkaneẏrı.
pínv buðv þm koſt a at u͛ıaz n þoꝛ͛ haꝼðı æ lıð t uͬnͬ ɡaꝼuz v. tok þ. ꝼe þ allt en ſettı þa v a eẏna. kkı vͬ þta mín̄a ꝼe en þ e͛ h haꝼðı latıt ꝼ kı. hellt þ. ſkıpū þꜱum baðū noꝛðꝛ m; lꝺ̕ı. n e͛ þr kōu ꝼ elꝼína. laɡv þr þͬ bıðv nǽtr e͛ mẏrkt vͬ oꝛðít rerv þr v ı ana lauɡðv t bíar þꜱ er þr bꝛæðꝛ attu ꜱıɡtrẏɡɡꝛ halluͬðꝛ kōu þͬ ꝼ ꝺaɡ. ſloɡu man̄ hnɡ v̄ bæın̄ æptu h͛op. þr uoknuðv e͛ ín̄ı vͦ. hlıopv t uapna. ꝼleẏɡðı þɡeıʀ ꜱ͛ þeɡͬ ut oꝛ ſkēmvn̄í. ſkıð ɡarðꝛ vͬ hʀ v̄ bæın̄. þɡeı hlıop at ſkıðɡͬðínū ɡꝛeıp henꝺı
n̄ı v a ſtavrín̄ kaſtaðı ꜱ͛ vt aꝼ ɡͬðınv̄ þͬ vͬ næʀ ſtaꝺꝺꝛ þɡ̕. ɡıallanꝺı hío ept͛ hm a honꝺına aꝼ v ɡͬðınū. ꝼ͛r þɡeíʀ v þ t ſkoɡͬ en þoꝛðꝛ bꝛoðır hſ vͬ þͬ ꝺepın̄ x́x́. m. pt͛ þ rǽntv þr þͬ ollv en bꝛenꝺv bæın̄. ꝼͦ nv vt ept͛ an̄ı ꜱͣ vt t haꝼſ. þm bẏrıaðı val ſıɡlꝺv noꝛðꝛ ı vıkína. þa hıttv þͬ kaup ſkíp mık e͛ attv víkv͛ıar vͬ hlaðıt aꝼ malltí. þ. laɡðı at þ n þr er ꝼ vͦ þottvz æ ꝼonɡ haꝼa t vͬnͬ ɡaꝼvz u ɡɡ̄u a lꝺ̕. n þr þ. tͦ þͬ ſkıp m; ꝼͬmínū ꝼͦ ſıðan leıð ſína. hoꝼðu nu þrív ſkíp er þr ſıɡlꝺv auſtr ū ꝼollꝺına. ꝼͦ ſıðan ſkẏnꝺılıɡa híov ſtranꝺh. n e͛ þr ſıɡlꝺu noꝛðꝛ ꝼ lıðanꝺıſ neſ. þa ꝼͦ þr vtleıð. þͬ ſē þr kōv v lꝺ̕. þa rǽna þr. en e͛ þr kōv noꝛðꝛ ꝼ ꝼıoꝛðv. þa. ꝼoꝛ þ. a ꝼvnꝺ ꝼoꝺ᷑ ſınſ. ſeɡ͛ hm hvͭ t tıꝺenꝺa haꝼðı u
lvm
lvðuz þo ꝼreıſta vılía. n e͛ ſumraðı þa bıovz þr bb t ꝼ͛ðar ſínnͬ at vanꝺa ſınv̄ þr hellꝺv a ſomv mlı v kɡ. h kuᷦ þa loꝼa at þr tækı þ. aꝼ líꝼí. vͭ ek at þıt mv
nut ꝼæra m͛ hoꝼͭ hſ e͛ þıt kōıt aptr m; mͬɡa ꝺẏrɡpı. n þo ɡeta þꜱ ſvm͛ m ſ. kr eꝼ þıt ſıɡlıt noꝛðꝛ at þít mvnít bæðı ſıɡla roa noꝛðan.
ðınv̄. en þ e͛
ıɡ ı ſkıp ſıtt rva þr ın̄ ept͛ ꝼırðı allt t ellꝺv eıðſ. þͬ let h ept͛ ſkıpın ꝼoꝛ noꝛðꝛ ẏꝼ͛ eıðıt t naumv ꝺalſ tok kr þͬ ſkıp e͛ bænꝺꝛ attv ɡekk þͬ a m; hırð ſına haꝼðı a nær cccc. mͣ vı ſkıp þr tͦ anꝺvıðꝛı reru ꝺaɡ nott ꜱͣ ſē ɡɡ̄a mattı. þa vͬ nott ꝼarlıoſ. kr kō v ſanꝺn̕. oꝼ nott ſa þr ꝼ bænū lanɡſkıp tıallꝺat. ken̄ꝺv at þ. attı h ætlaðı þa aꝼ lꝺ̕ı bꝛott haꝼꝺı latıt heıta ꝼarar mun̄ɡat ſıtt. kr bað m ɡɡ̄a aꝼ ſkıpv̄ h let ꝼͣ v m͛kı ſıtt. var ſkamt at ꝼͣ t bearımſ vͬꝺ m þ. vͦ ȷn̄ı v ꝺrẏkkıv vͬ enɡı mͬ vtı þt m vͦ vnꝺır boꝛðv̄. kr let þa ſla man̄ hrınɡ v̄ ſtoꝼvna. lvſtv þr þa v h͛opı vͬ blaſın̄ h͛blꜳſtr. n
nv ſæta reꝼſınɡv̄ aꝼ m͛ ſem ſak͛ ꝼalla t. pt͛ þ ɡekk vlꝼ͛ hnvꝼı t ſkemvnnar ſaɡðı þ. þn koſt e͛ kr ɡ͛ðı. þ. ſaɡðı ſkıott at h vıll onɡa navðvnɡͬ koſtı taka n bıð kɡ vtɡɡ̄v leẏꝼı latv̄ þa ſkeıka at ſkavpuðv vlꝼ͛ ɡek t kſ ſ. hm hv͛ſ þ. beıꝺꝺız. kr m. b͛ı ellꝺ at ſkēmvn̄ı ekkı vıl ɡ
lꝺít ſkvtu en̄ꝺanv̄ a hẏrnínɡına ꜱͣ hͬt at aꝼɡɡ̄v ꝼ vtan hlıopv ıſvnðꝛ ueɡɡ͛n͛ ꜱͣ at þͬ vͬ vtɡanɡꝛ mıkıll. Gekk þ. þͬ ꝼẏrſt vt n þa þɡıſl ɡıall. hv͛r at oðꝛv̄ toktz þͬ hın̄ harðaztı
ꝺaɡı
ðan a kſ ꝼvnꝺ vͦ m; hm ū hrıð. þr uͦ hlıoðır mlu ꝼatt v m. þ vͬ eın̄ ꝺaɡ e͛ þr ɡɡ̄v ꝼ kɡ mlu þꜱ vılıū v bıðıa þık kr at tu leẏꝼðır okkr heı̄ꝼ͛ð t bva okkaʀa. þt h͛ eru þav tıðenꝺı oꝛðın at v berv̄ æ ſkaplẏnꝺı t at eta ꝺꝛekka m; þm er vapn barv a þ. ꝼrænꝺa varn. kr m. t hſ hellꝺꝛ ſtvtt. æ mvn ek þ leẏꝼa ẏkkr. h͛ ſko þıt v͛a m; m͛. þr ɡɡ̄u þa abꝛott tıl rumſ ſínſ. n̄an ꝺaɡ eꝼt͛ ſat kr ı malſtoꝼv let kalla þɡat þa bꝛæðꝛ v̕. eẏvınꝺ. kr m. v ſko þıt víta ẏkkarn hlut. þıt haꝼıt v͛ıt m; m͛ v̄ hrıð val ſıðaðır heꝼ͛ m͛ t ẏkkͬ ual lıkat.
ɡıætt ſkıp. kr ꝼekk hm ȷarteɡn͛ t þꜱa malſ. e͛ h kæmr noꝛðꝛ tekr ꜱıɡð val v hm b͛r h vpp erenꝺı þtta v ha. bon oꝛð ıarðteɡn͛ at h ſk na þꜱu raðı. n hͦ ſa þn ſın̄ koſt at lata kɡ raða. þͬ kōıt ſem þa vͬ. ꝼoꝛ þ ꝼram at h ꝼekk ſıɡðar
ʀı
ɡū tıðꝛætt v̄ þta mal. ſoɡðv m þͬ ɡoða lꝺz koſtı. hænɡꝛ ſıɡlꝺı ueſtr ı haꝼ at leıta at ıſlꝺ̕ı. n e͛ þr vrðv var͛ v lꝺ̕ vͦ þr ſvn̄an at komn͛. þa ſıɡlꝺv þr v ı r oſ eın̄ mıkın̄ laɡv v hıt eẏſtᷓ lꝺ̕ıt ꝼ auſtan na ꝼlvttv m; ꜱ͛ buꝼ͛lı ſín. vͬ hænɡꝛ en̄ ꝼẏrſta vetr ꝼ vtan ranɡ hína eẏſtrí. Jnɡvn̄r kona hſ ꝼæꝺꝺı ſon v̄ varıt e͛ hraꝼn hͭ. hænɡꝛ ɡaꝼ Berɡı lꝺ̕ ı ꝼıotz hlıð at hlıðaʀ enꝺa. er ꝼᷓ hm kōın̄ kẏn þattr mıkıll. ı o
otz hlıð t motz v Berɡ. hſ ſon vͬ ſvmͬlıðı. elɡı hͭ hın̄ ííí. ſ. hænɡſ e͛ bıo a vellí eſtaʀ hͭ hın̄ íííí. ſ. hſ e͛ bıo at b
bꝛ
vɡðıt
ðı þꜱ æ. eꝼ þr ꝼ͛ı a hſ ꝼunꝺ. pt͛ þ ꝼoꝛ noꝛðꝛ ı ꝼıoꝛðv at ꝼın̄a þa kv̕ G. tͦ þr val v hm. Ꝺvalꝺız h þͬ v̄ hrıꝺ. vellꝺv̕. ſp̕ vanꝺlıɡa at v̄ tıðínꝺı þav er ɡoꝛz hoꝼðv a ſanꝺneſı. þa e͛ þ. ꝼell ðꝛ hvͭ h ẏn̄ı t ꝼrama. aðꝛ h ꝼíellı. eðꝛ hu͛ır vapn bærı a h. . ſaɡðı allt þ ſem ſpvrt vͬ ꜱͣ at kr veıttı hm bana ſár h ꝼell a ꝼætr kɡı. þa ſv̕ kvellꝺv̕. val heꝼ͛ þv ſaɡt. þt þ heꝼ͛ mællt v͛ıt at þꜱ manz mvnꝺı heꝼnt verða er a ɡꝛuꝼv ꝼellı þm nær níðꝛ kōa e͛ ꝼẏr͛ ẏv
ꝼvnꝺ. h valꝺı m; ꜱ͛ m aꝼ heíma mm ſınū nabuv̄. hͭ eın̄ ní. an̄aʀ Graní. íí. Grımolꝼr. ííí. Gꝛmr. v. þbíoꝛn krvmr. vı. þoꝛðꝛ. ví. beıɡallꝺí. vííí. þoꝛðꝛ þuſſ. ıx. þɡeíʀ x Oꝺꝺꝛ. xí. Grıſſ. þr hoꝼðv roðꝛar ſkutv eína ꝼͦ ſvðꝛ m; lꝺ̕ı ın̄ ı moſtrar ꝼıavrð þa lꝺ̕ veɡ u a vꝛſ t vatz þꜱ e͛ leıð þra la ẏꝼ͛. þr ꝼͦ a ſkıpı þͬ. n þa vͬ æ lanɡt t þꜱ bíar e͛ kr vͬ a veıtzlv. koma þr ı þn tíma er kr ſat ẏꝼ͛ boꝛðıt. þr hıttv m at malū ſpurðı hvͭ þͬ tıꝺenꝺa þ vͬ þm ſaɡt. þa bað G. vlꝼı kalla t malſ v ſık
noſtv ſem ek vıllꝺa maklıkt v͛ı. kr þaɡnaðı roðnaðı. vlꝼ͛ ſn͛ı þa abͦtt bað þa v͛ða ıbͦtt ſem ſkíotaz. þr ɡ͛ðv ꜱͣ tͦ vapn ſín vlꝼ͛ ɡekk a leıꝺ m; þm m. t G. n̄an veɡ v͛ðꝛ ꝼ͛ð þín t kſ en ek hvɡða. Fẏrſta ek þık mıok þꜱar ꝼ͛ðͬ n nv vıl ek hın ſ bıðía þık at tv kōır allꝺ a ꝼvnꝺ. . kſ nema bet v͛ðı ſætt ẏkkr. G ꝼ͛r nv ẏꝼ͛ vatnít. n þr vlꝼ͛ ɡɡ̄v at ſkıpv̄ þm ollv̄ er vͦ v v
atnıt ſpılltv ollū ſvo at ekkı vͬ ꝼært. v ſea þr at ꝼıolmı mık ꝼͣ oꝼan ꝼᷓ bænū aluapnat. þꜱa m haꝼðı kr ſent ept͛ G. at ꝺꝛepa þa alla. kr m. þa e͛ G. vͬ ıbꝛvtt. þ ſe ek a þm hınv̄ mıkla ſkalla e͛ h͛ ɡekk ın̄ at h er ꝼvllr aꝼ vlꝼvð h v͛ðꝛ at bana nokkv᷑m þm mm e͛ oſſ e͛ ſkaðı at. þꜱı hın̄ vanꝺí ſkallı mun enɡan ẏðarn ſpara eꝼ h hellꝺꝛ lıꝼı. Farıt nv ꝺꝛpͭ h. þa ꝼͦ kſ m t vatzınſ ꝼenɡv þr þͬ ekkı ſkıp þ e͛ ꝼært v͛ı ꝼͦ þr nv aptr ſ. kɡı þr G ꝼͦ leıð ſ. t þꜱ e͛ þr kōv heı̄ Saɡðı G. ꝼeðꝛ ſ. ꝼra ꝼ͛ðv̄ þe
koſtū. vͦ þͬ ꝼ vın͛ þra. Jnɡolꝼr arnar ſ. ꝼͦnautͬ þra hoꝼðv tek ꜱ͛ buſtað a ıſlꝺ̕ı. mattv m þͬ nema lꝺ̕ ꝼa rıka bv ſtaðı o keẏpíſſ. Ok ū uarıt bꝛeɡða þr bvı ætla aꝼ lꝺ̕ı bͦtt þr bua ſer ſkıp hoꝼðv .íȷ. knavʀv mıkla xxx mͣ a hvͬv þr e͛ vıɡ͛ vͦ en v̄ ꝼram kon᷑ bꝛn. þr hoꝼðv m; ꜱ͛ lauſa ꝼe ſıtt. en ȷarðır þra þ
oꝛðı eṅɡı mͬ at kavpa ꝼ kı. n e͛ þr vͦ bvn͛ ſıɡlꝺv þr ıbꝛott. þr laɡv v eẏıar þǽr e͛ ſolvnꝺır heıta. eru þær mͬɡͬ eẏıar þͬ þær e͛ ſvo heıta mıok ſtoꝛar e͛v þͬ m
avrɡ leẏnı í laɡv þͬ ū hrıð. ꝼᷓ Guth oꝛmí þı k
oſnū t v̄ ſvmarıt ın̄ a þıoð leıðína. G. vͬ hv͛ıum man̄ı ſkẏɡnrí h ſa ſıɡlınɡ þra bꝛæðꝛa kenðı ſkıpıt. h let hallꝺa voꝛð a ū ꝼ͛ðır þra. hvͬ þr leɡðı t haꝼnͬ vm kvellꝺít. ꝼ͛r G. nv aptr t lıðſ ſınſ ſeɡ͛. hvͭ h haꝼðı ſééꝺ at h kenꝺı ſkıp þ e͛ att haꝼðı þ. bꝛoðır hſ þͬ mvnꝺv þr m ꝼẏlɡͣ e͛ veıðꝛ munꝺı í u͛a. ꝼra kvellꝺvlꝼı kk
a
t
t
rẏ
arı. vnꝺır
rott. ſkoɡͬ vıða mıllı ꝼíallz ꝼíoꝛv. þͬ vͬ ſelveıðꝛ mıkıl
ſelv͛
ðu G. þͬ t hvɡðız hm ꜱͣ t. at þͬ mꝺı ɡott at ɡ͛a bæ ſın̄. Satu þͬ hvͬır ū vetrın̄ ſem komn͛ vͦ. þa nam ſkalla G. ꜱ͛ lꝺ̕ mıllı ꝼıallz ꝼíoꝛv. ẏrar allar vt t ſela lonſ. hít eꝼra. t bɡar hraunſ ı vık þa e͛ ꝼaðır hſ kō at lꝺ̕ı. h reıſtı þͬ bæ kallaðı at boꝛɡ. n ꝼıoꝛðın̄ boꝛɡͬ ꝼ̕. Gꝛımí hínū haleẏſka. ɡaꝼ h lanꝺ ꝼ ſvn̄an bɡar ꝼıoꝛð a hvan̄ eẏrı. þͬ ſkamt ꝼᷓ ſem vík eın vͬ. ꝼvnꝺv þͬ mͬɡͬ anꝺír. kollvðv þ anꝺa kıl. Oꝼ varıt er G. let reka ꝼe ſıtt utan m; ſeó. þa komv þr a neſ eítt kolloðv þr þ lpta neſ. G. mıðlaðı lꝺ̕ ſkıpv͛ıvm ſínū. na ɡaꝼ h lanꝺ mıllı lanɡ r haꝼſ lækíar bıo at ana bͤkkv. hſ ſon vͬ vnunꝺꝛ ſeoní ꝼaðır ſteı
naʀſ. þbırní krū þoꝛðı beıɡallꝺa ɡaꝼ h lꝺ̕ ꝼ utan ɡvꝼ . bıo þbíoꝛn ı krvm
ꝺaulum en þoꝛðꝛ a beıɡallꝺa ſtoðū Skalla G. kan̄aðı lꝺ̕ıt vṗ v̄ h͛aðıt. h ꝼoꝛ ꝼẏrſt ın̄ m; boꝛɡar ꝼırðı. vnꝺz h þravt. u m; an̄ı e͛ huıt er kollut. þottı þm aín vnꝺarlıɡa lít þr ꝼͦ nu v m; an̄ı. vnꝺz ſu vͬð ꝼ þm er ꝼell aꝼ noꝛðı ꝼᷓ ꝼıollv̄ kollvðu ha noꝛðꝛ . ꝼͦ þa u m; þrı . unꝺz en̄ vͬð ꝼ þm kollvðu ɡlıvꝼrſ
. þꜱ vrðv þr varır at hv͛t vatn vꝺꝺí aꝼ ꝼıſkū
ꝼíar. n þ ſem vͬ ɡekk ſealꝼ ala ꝼram. G. vͬ ſkıpa ſmıðꝛ mıkıll. n reka vıð ſkoꝛ
tı æ. h let ɡ͛a bæ ı alpta neſı. haꝼðı þͬ bv. let þͬ ſækıa vt roðꝛa ſelueıðar eɡɡ v͛ llt vͬ þa veıðı ſkapr kẏ. hıt þrıðıa bv haꝼðı h v ſæın̄ haꝼðı þͬ ſꜳð. kallaðı þa a aukrū. h haꝼðı m ſına vı v lax rnar let ſækıa þͬ veıðar. Oꝺꝺ eın
bva ſettı h nıðꝛ v ɡlívꝼrſ t ueıða. h bıo unꝺır eín bva bꝛekku. n e͛ ꝼram ɡekk kvık ꝼe G. þa ɡekk ꝼeít llt v t ꝼíallz. h ꝼan̄ ſkíott at ꝼeít vͬð meíra ꝼeı
tara e͛ a heıðvnū ɡekk. h let ɡ͛a bæ. vı v ꝼıallít. let þͬ varð veıta ſauðꝼe ſítt. let h Grıſ þɡat ꝼͣ t vmſkẏɡnınɡͬ v h kenꝺ ɡꝛíſar tunɡa. ſtoð þa ꝼe G. a moꝛɡū ꝼotv̄ Stunꝺu ſıðaʀ en G kom vt. kom ſkıp aꝼ haꝼí ı boꝛɡͬ ꝼ̕. attı ſa mͬ e͛ Olaꝼr hͭ. h ꝼlv
ttı m; ꜱ͛ konv ſína bꝛn an̄at ꝼrænꝺlıð ſítt. h vıllꝺı ꝼa ſer bv ſtað a ıſlꝺ̕ı. h vͬ avðıɡꝛ kẏnſtoꝛr. G bauð hm t vıſtar v̄ uetn lıðı hſ þ þa h. n v̄ vͬıt vıſaðı h hm lꝺ̕z ꝼ ſvn̄an hvıt. t ꝼlokaꝺalſ r. Olaꝼr þa þ ꝼoꝛ þɡat bvꝼ͛lv̄ ſettı þͬ bvſtað ſın̄ er hͭ at vͬma lǽk. h vͬ ɡoꝼvɡꝛ mͬ. hſ ſon vͬ þoꝛarın̄. r lauɡſaɡn tok ept͛ ʀaꝼn hænɡſ. ſ. ꝼra bẏɡð ſkallaɡmſ ollv aura. Fekk ꜱ͛ haꝼſkıp reð þͬ m t. bıo þͬ ꝼ͛ð ſína t ıſlꝺ̕z. h haꝼðı þ ſpvrt t G. haꝼðı þͬ buſtað tekít. æ mꝺı ſkoꝛta lꝺ̕z koſtı m; hm. n e͛ h vͬ bvín̄. þa ſıɡlꝺu m
nıt v e͛ þͬ vͦ ſanꝺar eín͛. þa uͬ þ eítt kuellꝺ e͛ m ꝼͦ at ſoꝼa. at G. ɡekk
ðı h t ɡꝛun̄a haꝼðı v ſteín eın̄ mıkın̄ ꝼærðı v ı ſkıpít rerı t lꝺ̕z bar ſt̕. t ſmıðív ſın̄ar. lvðı ſıðan þͬ v ȷaʀnít Sa ſteın̄ er þͬ ſıðan hıa ſínðr mıkıt munv ekkı meıra heꝼıa íííí. m. G ſottı míok ſmıðív v͛k. n huſ kͬlar h uon ꝺv ū mıok. þottı
meıðꝛ at rıſa. váðır uırða beıðır. ueðꝛ leɡɡͣ ſk kueðía. Gıalla lǽt ek
ſla níotz meðan þíota.
ın̄ı. ꝼoꝛ h þa heı̄ bıo veıtzlvna h let l heıta Ok e͛ at þrı veıtzlv kom bıoz G þav híon. þa bıoz þoꝛolꝼr t ꝼ͛ðar hvſkarlar þra. vͦ xí. ſaman ɡıll ſeɡır at h vıll ꝼͣ. a ek þͬ ſlıkt kẏn̄ı ſem þ. bꝛoðır mın̄. æ ſkt v ꝼͣ ſaɡðı G. þv kāt ekkı at ſea ꝼ þ͛ ı ꝼıolmı. þa e͛ ꝺꝛẏkkıvr e͛v mıklar. ſteıɡ h þa a bak reıð bꝛott
ðar. n þ e͛ ſaɡt ū ꝼerð hſ at h kō ſıð v̄ kvellꝺıt vt a alꝼta neſ. þa e͛ allır m ſatv at ꝺꝛẏkkíu. Ge h þa ı ſtoꝼuna. n e͛ ẏnɡuͬr ſa ɡıl þa tok h val v hm ſpurðı hvı h heꝼðı ꜱͣ ſıð komít. h ſaɡðı hvͭ þr ꝼeɡͬ hoꝼðv v attz. ẏn̕. ſettı h hít næſta ꜱ͛ ſatv þr ɡɡ̄nt þm G. þ. þ vͬ haꝼt t aulteıtı at m kuaðv vıſvr. þa kuͭ. . ıſv. omın̄ e͛ ek en̄ tıl rna ẏnɡuͬſ þꜱ e͛ beıð lẏnɡua. h vͬ ek ꝼuſſ at ꝼın̄a. ꝺ
ꝼunɡa þría at ſkallꝺſkapar lavnv̄ æðar eɡɡ. vm ꝺaɡın̄ ept͛ kuͭ . v. aðꝛa
ſt ꝼıekk Bíoꝛ̕ ſer lıð ꝼoꝛ m; ſkutv alſkıpaða. kō t bǽar þꜱ e͛ þoꝛ͛ attı. n h vͬ æ heíma. h tok þoꝛv ıbꝛutt haꝼðı ha heı̄ m; ſer a aur lꝺ̕. vͦ þau þͬ ū uetn. vıllꝺı Bíoꝛn ɡ͛a bꝛullaup t har. Brẏnıolꝼı lıkaðı ılla e͛ h haꝼðı ɡóꝛt þoꝛí ſlıka ſkom þt vınatta uͬ m; þm ɡoð. Nv v͛ðꝛ ꜱͣ at v͛a þott Brẏnıolꝼı lıkı ılla. Brẏn̕. ſenꝺí m tıl þoꝛıſ at bıoða hm ſætt͛ ẏꝼ͛ bǽtr. þoꝛ͛ bað h ſenꝺa heı̄ þoꝛu. ella mꝺı enɡı ſætt u͛ða. þra ımıllı n Bıoꝛn vıllꝺı ha æ lata bꝛvtt ꝼͣ þo at ꝼ̕. har bæðı þꜱ. leıð aꝼ vetn letz Bıóꝛn uılıa ꝼͣ aꝼ lꝺ̕ı bͦtt. vıl ek ꝼaðır ſ. h at tv ꝼaír mer lanɡſkíp lıð. vıl ek ꝼͣ ı vıkınɡ. nɡı van e͛ þꜱ ſ. Brẏn̕ at ek ꝼa þ͛ ſkıp ı henꝺꝛ. þt ek uͭ æ nema þu kom͛ þͬ nıðꝛ ſem m͛ þıkkı verſt ɡeɡna. kavpſkıp mun ek ꝼa þ͛ m; kaupeẏrı ɡoðan. ꝼar þv veſtr t ꝺẏꝼlın̄ar. ſv er nv ꝼ͛ð ꝼræɡðzt. k mun ꝼa þ͛ ꝼarͬ eꝼnı ɡott. Bıoꝛn ſ. at
h
k͛ Brẏnıolꝼſ ꝼ̕. þínſ at ek munða æ vıta hıt ſan̄a aꝼ B. ſv̕ Satt heꝼ͛ ek ſaɡt þ͛. en æ matt v þꜱ kun̄a mık. þott ek ſeɡðı þ͛ æ þ e͛ þv ſpvrðır æ n þo ſk nv v ɡɡ̄a at þ vͬ æ at ꝼrænꝺa raðı ɡoꝛt. þa m. ſkalla G. reıðꝛ mıok. h vͬt v ꜱͣ ꝺıarꝼr mͬ at tv ꝼoꝛt a mın̄ ꝼunꝺ. eðꝛ vıſſír þv æ hv͛ vínatta m; okkr þoꝛı vͬ. B. ſv̕. ıſſa ek at m; ẏkkr vͬ ꝼoſt bꝛæðꝛa laɡ mıkıl vınatta. þ ſotta ek þık. heím at mık heꝼ͛ her at boꝛıt. k vıſſa at m͛ munꝺı ekkı tıoa at ꝼoꝛðaz þık. vn nv v͛a a þınv vallꝺí hv͛r mın̄ hlvtı ſk v͛a. n ɡoðſ vænt͛ ek at þ͛ ek em heıma
mͬ þın̄. þa ɡekk ꝼram þoꝛolꝼ. ſon G. laɡðı t moꝛɡ oꝛð bað ꝼoðvr ſ. at h ɡıæꝼı. B. þta æ at ſauk. er h haꝼðı tek v hm. mͬɡ͛ aðrír lavɡðv þͬ ɡoð oꝛð t. kō þa ſvo at G. ſevaðız ſaɡðı at þ. mꝺı þͬ mıklv v̄ raða tak tv v hm eꝼ þv vıll vırð h ſva at tv v͛ðír ꝺuɡanðı ꝺꝛenɡꝛ aꝼ þ. þoꝛa ol barn ū ſvmarít. þ vͬ mǽr kolloð aſɡ͛ðꝛ Bera kona G. ꝼekk meẏıvn̄ı ꝼoſtrv. Bıoꝛn vͬ v̄ vetn m; G. þoꝛolꝼr ɡ͛ðı ꜱ͛ kært v h vͬ hm ꝼẏlɡív ſamr. n e͛ vr kō þa vͬ eın̄ ꝺaɡ at þ. ſp̕ ꝼoðvr ſ. hv͛t rað h ſæı ꝼ Bı
laðız ꝼ at b͛az. þ. ſv̕. h vıll ꝼara t noꝛeɡſ. eꝼ h mættı þͬ ı ꝼðı v͛a. þættı m͛ þ t líɡɡͣ at tv ſenðır m t þoꝛıſ bıoðír ſætt͛ ꝼ B mun þoꝛ͛ mıkılſ vırða þín oꝛð Svo kō h ſínū ꝼoꝛtolv̄. at G. ſkıpaðız val v hſ ꝼoꝛtlvr. h ſenꝺı m vtan vm ſvmarít m; ȷarteɡnv̄ tıl þoꝛıſſ. at bıoða ſætt͛ ꝼ B. n e͛ Brẏníolꝼr vıſſí þta. þa laɡ
ðı h allan huɡ at bıoða ſættır ꝼ Bíoꝛn ſon ſın̄. þa kō ſvo at þoꝛ͛ tok ſættır ꝼ B. Sa h nv
ðv þr þa ſætt͛ ſınar. Greıꝺꝺı þoꝛ͛ þa v ꝼe ꝺ. ſın̄ar þ e͛ hͦ attı ı hſ ɡarðı. tokv þr þa v vínꝼenɡı ſıtt m; mæɡðū. ꝼᷓ eırıkı bloðox
vallꝺz ſtoðū eðꝛ ꝼıtıū. n þn vetr e͛ nv vͬ v̄ rætt vͬ kr noꝛðꝛ ı lꝺ̕ı. n er þr Bıoꝛn þ. hoꝼꝺu v͛ıt eın̄ vetr ı noꝛeɡí vr kō. bíoɡɡv þr lanɡſkıp mıkıt oꝼlvꝺv mͣ t ꝼͦ ı vıkınɡ ı avſtr veɡ. heı̄ at havſtı m; mık ꝼe en e͛ þr komv heı̄. þa ſpurðv þr at kr uͬ a roɡa lꝺ̕ı ætlaðı at ſıtıa þͬ v̄ vetṅ. ok þa .. kr at ellꝺaz mıok. en ſſ. hſ vͦ þa mͬɡ͛ a leɡɡ komn͛. ıʀıkr bloð ex vͬ þa a vnɡv̄ allꝺ h vͬ m; þoꝛı h͛ſı. kr vn̄í ıʀ̕. meſt ſſona ſína. þr B. þ. ꝼͦ a aurlꝺ̕ t þoꝛíſſ hoꝼðv karꝼa þn er xıí rerv m a boꝛð. Skıp þ hoꝼðv þr ꝼenɡͭ ı h͛naðı v̄ ſvmarıt. þ vͬ ſteínt allt ꝼ oꝼan ſéo. n e͛ þr kōv t þoꝛıſſ. ꝼenɡv þr þͬ ɡoðͬ. v tokur vͦ þͬ v̄ hð en karꝼın̄ ꝼlavt ꝼ bænv̄ tıallꝺaðꝛ. þ vͬ eın̄ ꝺaɡ e͛ þr B þ. ɡɡ̄v t ſkıpſínſ. þr ſa at ıʀ̕ kſ ſon vͬ þͬ. ɡekk vt a ſkıpͭ en ſtvnꝺv̄ a lꝺıt v. n lotū hoꝛꝼðı h a ſkıpͭ. þa m. B t þ. ıok vnðꝛaz kſ ſon ſkıpͭ k
G. ꝼ̕. þínſ. þ. kvͭ þ mꝺv v͛a ɡott rað. Ganɡa þr nv oꝼan t ſkıpſınſ. þ. m. anꝺlíɡa hẏɡɡꝛ þv at ſkıpínv kſ ſon. eðꝛ hv͛níɡ lıtz þ͛ a þ. ual ſaɡðı h hıt ꝼeɡꝛſta er ſkıpıt. þa vıl ek ɡeꝼa þ͛. ſaɡðı þ. eꝼ þv vıll þıɡɡͣ. k vıl ɡıarna þıɡɡͣ ſaɡðı ıʀıkr. n þ͛ mvn þıkkía lıtıl lavnín þott ek heıta þ͛ vınattu mın̄ı. n þo ſtenðꝛ þ t vanar eꝼ ek lıꝼí. þoꝛolꝼı kuᷦ þıkkıa lavnín mıklv meıra v͛ð en ſkıpͭ. ſkılꝺuz nv m; vínattv. var
hvͬt. at þ͛ mvnv men̄ırn͛ mıvkarı en m͛. ella mvnt v þꜱa ſkíott ıðꝛaz. n ꝼátt mvn þ v͛a eırıkr ſaɡðı kr eꝼ þv bıðꝛ mık at ek mvna ſẏnía þ͛ pt͛ þ ꝼͦ þr ıʀ̕ þoꝛ͛ heım. letv v͛ða ſenꝺ oꝛð. þ. at h vͬ ı ꝼð þeɡın̄. Nv laɡv þr Bıoꝛn þ. ı h͛na
ðı mavrɡ ſvm᷑ vn̄v mꝛɡ aꝼrekſ v͛k ꝼenɡv óꝼ ꝼíar mıkla heıll þottv v͛a mıkılſ hattar men̄ ꝼra h͛naðı eırıkſ
na ꝼvnꝺꝛ. vͬ nv ſett v ſkıpít. n þ. ꝼoꝛ heı̄ v xí. man̄. n e͛ h kom heı̄. þa bͬ h kveðıv eıʀ̕ kꜱ. G. ꝼeðꝛ ſínū ꝼærðı hm exína er kr ɡaꝼ hm. h tok v leıt ꝼeſtı u ẏꝼ͛ rvmı ſínv. þ vͬ v̄ havſtıt at G. let heı̄ reka auxn t hoſ. h let leıða tua ſaman a vıxl. h tok ſteın eın̄ val mıkın̄ let vnꝺır halſana Gekk h nv t m; exína kſ naut hıo exın̄a ꜱͣ at aꝼ ꝼukv hoꝼvðín. en exín hlıop ı ſteının̄ ꜱͣ at muðꝛın̄ bꝛaſt vr exín̄í allt ıɡɡ̄nū h͛ðuna. h leít í eɡɡína ɡekk ın̄ ſıðan ı ellꝺhꝰ. ſkaut hı v a hvrꝺ ſa la þͬ v̄ vetṅ. v̄ varít lẏſtı þ. ẏꝼ͛ þ at h ætlaðı vtan v̄ ſvmͬıt. G. lattı h kvͭ þa ɡott heılv̄ vaɡní heı̄ at aka. heꝼ͛ þv nv ꝼͬıt ſæmðar ꝼꝛ mıkla. ak nv h͛ v ꝼıarhlvt. ꜱͣ at þv ſer ɡıllꝺꝛ mͬ. þ. kvez ꝼͣ mꝺv eın hv͛ıa ꝼꝛ en þa kvͭ h mꝺv h͛ ſtað ꝼeſtaz e͛ h kıǣı aptr. n aſɡerðꝛ ꝼoꝛſtra þın ꝼáx
enɡa
vz v. vͬ Grímr ſt͛karı. ɡ͛ðı h þn mun allan e͛ h vͬ ſterkarí. . reıꝺꝺız hoꝼ u knatt
treıt lavſt G. m; n G. tok h honꝺv̄ rak h nıðꝛ ꝼall mık. hellt hm nıðꝛı lek h ılla. kuᷦ mꝺv meıða h eꝼ h kẏn̄ı ſık æ. e͛ . ſtoð v ɡekk h óꝛ leıkínv̄ en ſveınarn͛ hloɡv at hm. . ꝼoꝛ t þoꝛðar ſaɡðı hm hvͭ haꝼðı ɡerz. h m. k ſk ꝼͣ m; þ͛ ſko v heꝼna hm. þoꝛðꝛ ꝼekk ı honꝺ hm ſkeɡɡ exı eına. ɡɡ̄v nv t ſveína
leıkſınſ. haꝼðı G. þa hent bollın̄. þa hlıop . at G. ſottı exına ı hoꝼvðıt ꜱͣ at þeɡar ſokk at hamrı. ɡɡ̄v þr nu ıbꝛutt t ſın̄a man̄a. Nv hlavpa mẏra men̄ t vapna. ſva hvͬırtueɡɡıv. Olaꝼr ꝼoꝛ t bɡar mͣ. hſ m. vͦ þr mıklv ꝼıolmrı ſkı
laz at ꜱͣ bunv. ꝼ þꜱv hoꝼvz ꝺeılvr m; þm Olaꝼı. þr boꝛðvz v Grıſſ . ꝼell þͬ .vııȷ ̄ hænɡꝛ ſʀ t o lıꝼıſſ. en e͛ ɡıll kō heı̄ þa ꝼanz G. ꝼatt t hſ. en b͛a moðır hſ kvͭ h mꝺv v͛ða vıkınɡ kvͭ þ mꝺv ꝼ lıɡɡͣ ꝼa hm h͛ſkıp þeɡͬ h heꝼðı allꝺꝛ t þꜱ t
ɡar mælltvz ekkı v. n hıt næſta ſvmͬ ept͛ kō
ſvnꝺꝛ ꝼeſtar e͛ a vtbvꝛða vͦ. ɡekk h þeɡͬ v aꝼ bꝛẏɡɡıun̄ı. h ſkavt þeɡͬ bꝛẏɡɡͮn̄ı hıo ꝼeſtͬ þær ær lꝺ̕ı vͦ. rak þa ſkıpͭ vt a ꝼıoꝛðın̄. n er þr vrðv varır v at ſkıpıt rak vt þa hlıopv þr a bat ſkıpͭ. n ſkıpͭ rak ẏꝼ͛ ı anꝺa kıl. a eẏrar u. n . ꝼoꝛ heı̄ er men̄ vrðv varır v bꝛaɡð . þa kvez h mꝺv bꝛatt ɡ͛a þm meírı eꝼ þr ꝼlẏttı h æ abꝛvtt ttv m þa hlvt at m; þm. bꝛæðꝛū. ok þ. v hm ꝼͦ nv vtan vm ſvmͬıt ɡꝛeıꝺꝺız þm val. komv at havrða lꝺ̕ı ꝼͦ ı ſoɡn. n þͬ hoꝼðv þav tıðenꝺı oꝛðıt vm vetn at Brẏnıolꝼr haꝼðı anꝺaz. n ſſ. hſ hoꝼꝺv ſkıpt arꝼı aꝼðı þoꝛðꝛ avr
lꝺ̕. en Bıoꝛn hlavt an̄an buſtað ɡoðan h vͬ kallaðꝛ Bıoꝛn haullꝺꝛ. . ꝼoꝛ a ꝼv̄ꝺ Bıarnͬ aſɡ͛ðꝛ ꝺott͛ hſ arꝺ þͬ ꝼaɡna ꝼvnꝺꝛ mıkıll. hͦ vͬ kona vǽn vðvlıɡ. . ꝼoꝛ tıl ıʀ̕ kſ ok e͛ þr ꝼvnꝺvz bar þ. ꝼram lanɡſkıpſ ſeɡl. e͛ h ſaɡðı ꝼoðvr ſın̄ haꝼa ſent kɡı. kr tok val v ɡıoꝼın̄ı. bauð þ. m; ꜱ͛ at v͛a. . þakkaðı kı val. en þo ꝼoꝛ h t þoꝛıſſ h͛ſıſſ. bauð
man ꝼarıt þarꝼ ek at veıta hm um ſea mína. ꝼͣ þr nv t þoꝛıſ. h attı ſon e͛ rın bıoꝛn hͭ. h vͬ nokkvrv ellrı en . h uͬ ſnema mıkıll ſt͛kr. ɡıll ɡ͛ðı ꜱ͛ tıtt v ʀınb. var hm ꝼẏlɡıv ſamr. n hellꝺꝛ vͬ ꝼatt m; þm bꝛæðꝛum.
mılıɡa ꝼᷓ olvı t
allꝺ aɡlı bað h aꝼ ꝺꝛekka h tok v ſa at olẏꝼvıan vͬ ı. tok knıꝼ ſın̄ ſtak ı loꝼa ſın̄ h tok reıſt a rvnar reıð a bloðínv qͭ v.
ẏía mıkıll. hlıop vt oꝛ ſtoꝼvn̄ı en nıða mık mẏrkr nıða mẏrkr mık vͬ a tok . ráſ aꝼ bænv̄. n ı ſtoꝼvn̄ı ſa m at þr vͦ ꝼalln͛. B. avlꝼ͛ kō þa kr t let b͛a t líoſ. ſa m þa hvͭ tıtt vͬ at avlꝼ͛ la ſem vıtlavſſ en B. veɡín̄. ꝼlavt ı bloðı ɡolꝼ allt. þa ſp̕ kr huͬ ſa var hın̄ mıklı mͬ e͛ þͬ haꝼðı ꝺꝛukk meſt ū kuellꝺít. en̄ ſoɡðu at h ɡekk út. leıtı at hm ſaɡðı kr latıt h koma t mín pt͛ þ vͬ leıtat . ꝼan̄z h æ. n er þr komv ı ellꝺa
hvſıt. þa laɡv þͬ ꝼͦnavtͬ aulꝼ̕. ſ m ſpvrðv eꝼ . heꝼðı þͬ kōıt. þr ſoɡðv at h hæꝼðı kōıt tek vapn ſín t ept͛ þ. þr ſoɡðu kı. h bað þa ꝼͣ ſem ſkíotaz taka ſkıp aull þav er í eẏıvn̄ı vͦ n ı moꝛɡín e͛ lıoſt e͛ ſkm v͛ ranſaka eẏna ꝺꝛepa
kꜳtr ꜱͣ arínbíoꝛn. þottı þm ſem h mꝺı æ aptr kōa. n ept͛ v̄ moꝛɡvnın̄ kō. . heı̄. n e͛ þ. vͬð þꜱ vıſſ. þa ſtoð h vpp ɡekk t ꝼvnꝺar v . ſpurðı m; hu͛ıvm hǽt
tı h haꝼðı unꝺan kōız huͭ t tıðínꝺa heꝼðı oꝛðıt ı ꝼꝛ hſ. þa qvat . vıſv vͬða þ
ıa. rínbíoꝛn let val ẏꝼ͛ þꜱum v͛kv̄. ſaɡðı ꝼauðvr ſın̄ ſkẏllꝺan t v͛a at ſætta h v kɡ. þt þ mun v͛a mal mͣ at Barðꝛ heꝼðı v͛ðleıka t þꜱ e͛ h vͬ ꝺꝛepın̄. n þo e͛ aɡlı oꝼ mıok ætt ɡenɡt at ſıæaſt oꝼ ꝼ lítt at v͛ða ꝼ reıðı kꜱ. n þ v͛ðꝛ ꝼleſtū mm þunɡ
bǽrt. n þo mun ek koma þ͛ ı ſætt v kɡ at ſın̄ı. oꝛ͛ ꝼoꝛ a ꝼunꝺ kſ en rínbíoꝛn vͬ heıma qͭ eítt ſkẏllꝺv ẏꝼ͛ þa lıða alla. n e͛ þoꝛ͛ kō a ꝼunꝺ kſ. þa bauð h boð ꝼ . bauð ꝼeſtv ſína en ꝺō kꜱ ıʀ̕ kr vͬ hın̄ reıðaztı uͬ o hǽɡt raðū v h at kōa
nv. n e͛ þ vͬ lok. þa tͦ þr at herıa lavɡðv at ı ẏmſvm ſtoðv̄. ın̄ ꝺaɡ lavɡðv þr at v r óſ eın̄ mıkın̄. enꝺa vͬ þͬ moꝛɡ mıkıl. þr reðv þͬ t v ɡnɡv. vͬ ſkıpt ı ſveıt͛ xıı mm ſaman. þr ɡɡ̄v a ſkoɡín̄. vͬ þͬ ekkı lanɡt aðꝛ bẏɡðín tok v. þr ræntv þͬ ꝺꝛapv m en lıðıt ꝼlẏðı vnꝺan. ꝼenɡv þr onɡa vıðꝛ tokv. n e͛ a leıð ꝺaɡín let þ. blaſa lıðínv t oꝼan ɡɡ̄v. Sn͛v m þa aptr a ſkoɡın̄. þͬ ſem þa vͦ ſtaꝺðır. n ſva ꝼremı mattı kan̄a lıðıt e͛ þr komu t ſtranꝺar n e͛ þ. vͬ oꝼan komın̄. vͬ eɡıll æ komın̄. n þa tok at mẏrkıa aꝼ nott þottuz þr æ meɡa leıta hſ.
ɡſınſ ſottı þ at þm. Skıð ɡarðꝛ vͬ hʀ ɡoꝛr mıllv̄ þra ſkoɡarínſ. þa m. . at þr ſkẏllꝺv ꝼẏlɡͣ hm ꜱͣ at æ mættı ollv̄ meɡín at þm ɡɡ̄a. Gekk . ꝼẏrſt en þa hv͛r at oðꝝ ſvo nær at ekkı mattı mıllı þra komaz. vrır ſottv at þm ꝼaſt meſt m; lavɡv̄ ok ſkotv̄. n ɡɡ̄v ekkı ı havɡɡ ōꝛ̄v. þr . ꝼvnꝺv æ ꝼẏ er þr ɡanɡa m; ɡoꝛðvnv̄. n ɡͬðꝛ ɡekk a aðꝛa honꝺ þm. mattv æ ꝼram komaz. urır ſottv at þm ı kvína. n ſvm͛ ſottv vtan at þm lavɡðv m; ſv͛ðū ſpíotv̄ oꝼan aꝼ ɡaurðvnv̄. n ſvm͛ bárv vapn a klæðı þr urðv þr ſar͛ mıok þ næſt hanꝺtekn͛ bunꝺn͛ leıꝺꝺír ꜱva t barn̄ſ. aðꝛ ſa e͛ bæ þn áttı vͬ mıok avðıɡꝛ. h attı ſon eın̄. þa vͬ v̄ rǽtt hvͭ v þa ſkẏllꝺı ɡ͛a. bonꝺı bað hauɡɡͣ hv͛n a ꝼætr avðꝝ. bonꝺa ſon ſ. at þa vͬ mẏrkt aꝼ nott mattı enɡa ſkemtan aꝼ haꝼa at kvelıa þa. bað h bıða mẏrɡınſ vͬ þm ſkotıð ı hvſ eítt bunꝺn͛ ramlíɡa. . uͬ bunꝺín̄ v ſtaꝼ bæðı henꝺꝛ ꝼǽtr þa vͬ hvſıt læſt ramlíɡa. en
ın̄ı. h kuᷦ þ vıllꝺu ɡíarna nu letu þr . ſıɡa nıðꝛ ræíp þav e͛ þr hoꝼðu v͛ıt bvnꝺnır m; ꝺꝛoɡv þr þͬ vpp ııȷ. m. kı ſaɡðı at þr vͦ ſſ. hſ tveír at þr vͦ ꝺanſk͛ hoꝼðv þr þͬ u͛ıt hert
teknír hıt ꝼẏʀa ſumarıt ek uͬ val hallꝺın ı uetr. haꝼða ek ꝼıar varðueıtzlu bvſſ. n ſẏnír mın͛ vͦ þıoðír vnꝺu þr ılla v ſvı̄ koſt. n ı vr hlıopumz v͛ ıbꝛott voꝛv̄ ſıðan ꝼvnꝺn͛ rekn͛ ſıðan ı þꜱa ſtoꝼv ɡꝛoꝼ. þ͛ mun kvn̄ıkt v͛a v̄ hvſa ſkıpan vͬ vænſt e͛ tıl vt ɡɡ̄v. kı. ſaɡðı at þͬ vͬ an̄at ſkıallꝺ þılı. Bꝛıotı þ͛ þ v munū v͛ þa komaz ꝼram ı koꝛn hlavðu. n þa e͛ ut ɡɡ̄a ſem ſealꝼr vıll. þr . ɡ͛a nv ꜱͣ. bꝛıota bꝛvtv vnꝺan þılͭ ɡɡ̄v nv ı koꝛnhlavðvna þaðan t í nıða mẏrkr. þa mlu m . at þr ſkẏllꝺı ſkunða ı ſkoɡın̄. m. v aka ꝼ þ͛ e͛v h͛ kvn̄ık hẏbẏlı þa mant v ſeɡıa oſſ t ꝼeꝼanɡa. kı ſaɡðı at þͬ mꝺı æ ſkoꝛta lauſa ꝼe. h͛ e͛ lopt mık e͛ bonꝺı ſeꝼr ı. þͬ ſkoꝛt͛ æ vapn moꝛɡ. . bað þa ꝼͣ t loptzınſ. e͛ þr komu u a loprıðıt. þa ſa þr at loptít vͬ opıt vͬ þͬ líoſ ın̄ı. þͬ vͦ þıonoſtv ſveínar ın̄ı ɡ͛ðv rekkıvr man̄a. . bað m ſína utı v͛a ɡæta ꜱͣ enɡı kıæmız bꝛott. . hlıop ın̄ ı loptít ɡꝛeıp þͬ vapn e͛ æ ſkoꝛtı t ꝺꝛapv þr m þa alla e͛ þar vͦ ın̄ı. þͬ tͦ þr alvǽpní. kı ɡekk þͬ t er hlemr vͬ ı ɡolꝼínv lavk v m. at þr ſkẏllꝺı þͬ nıðꝛ ɡɡ̄a ı vnꝺír ſkemu. þr tokv þa lıoſ ɡɡ̄a þͬ nıðꝛ. þr ꝼvnꝺv þͬ ꝼehırðzlvr bonꝺa vͦ þͬ bæðı ɡp͛ ꝛ
nū bꝛen̄r ꜱͣ ſtokkṅ. . ɡꝛeıp ſtokkın̄. bͬ h t ſtoꝼun̄ar. h ſkaut þm enꝺanv̄ loɡa
nꝺa e͛ ı vͬ ellꝺṅ vpp unꝺır vꝼſína ı troðnæꝼrarnͬ. ꝼeſtı þͬ ellꝺın̄ ı ſkıott. vıðꝛ la ı ɡͬðínv̄ þv bͬ. . h ꝼ ꝺẏrnar. llꝺn laſ ſkıott vıðın̄ þvrran. n þr er at ꝺꝛẏkk
ıvn̄ı vͦ vrðv æ ꝼẏ varır v en loɡın̄ ſtoð ın̄ v̄ ræꝼrít. hlíopv þr þa t ꝺẏran̄a. n þͬ vͬ æ ɡꝛeıð ɡenɡt bæðı ꝼ vıðínv̄ þ e͛ . vͬðı karlman̄lıɡa þott h værı
lıðꝛꝼ vtı. n þ vͬ ſtunꝺ eín aðꝛ ſtoꝼan bꝛ
an̄ ꜱͣ at hͦ ꝼell aull oꝼan. n m ꝼoꝛuz allır. n . ɡekk t ſın̄a mͣ. ɡɡ̄u þr þa oꝼan t ſkıpa. ſaɡðı . at h vıllꝺı haꝼa mıoðꝺꝛekkíuna aꝼ o ſkıptv. n hͦ vͬð ſeıð ſeıð oꝼaɡʀan víɡꝛa. pt͛ þ bıoɡɡvz m t vɡɡ̄v ꝼͦ t kaup ſtaðarínſ n e͛ bæıar m vrðv var͛ v oꝼðın̄. þa ſteꝼnꝺu þr ımotı. vͬ þͬ treboꝛɡ v̄ ſtaðın̄ vóꝛðuz þr þan vͬ þͬ hín ſnarpazta ōꝛ̄a. . ſottı ꝼaſt at m; ſína ſveıt vͬ þa mık man̄ ꝼall. aꝼ boꝛɡͬ mm ꜱͣ e͛ ſaɡt at . kōz ꝼẏrſtr mͣ u ı bɡa. þa hu͛r at oðꝛū lıðſ mͣ hſ. þͬ vͬ þa mık
ſtaðın̄ tͦ mık ꝼe. en bꝛenꝺv kaup ſtaðın̄ aðꝛ þr ꝼærı ıbꝛutt. þ. hellt lıðı ſınv noꝛðꝛ ꝼ lꝺ̕ laɡðı t haꝼðnar e͛ þm bæɡðı ueðꝛ. ræntu þr þͬ ekkı. þͬ vͬ ſkamt a lꝺ v Jarl ſa e͛ rnꝼıðꝛ hͭ. n e͛ h ſpurðı at vıkɡar vͦ kōn͛ v lꝺ̕ hſ. þa ſenꝺı h m a ꝼunꝺ þra þꜱ erenꝺıſ at vıta hvͬt þr vılı haꝼa þͬ ꝼðlꝺ̕ eðꝛ æ. n e͛ ſenꝺı m kōu a ꝼvnꝺ þ. ſaɡðı h at h mꝺı ekkı þͬ herıa. þt þm bͬ þa enɡı nauzẏn t Senꝺı m kōv aptr t J. ſoɡðv hm. en e͛ h vıſſı at h þvrꝼtı æ lıðı at ſaꝼna. reıð h a ꝼvnꝺ vıkɡa ꝼoꝛ allt val m; þm. J bauð þm t veítzlv ollv lıðı þra þ ſem þ. vıllꝺı. þ hͭ ꝼerðın̄ı. ꝼͣ þr þ. e. m; xxx. man̄a n e͛ þr kōu t J. þa ꝼͣ þr t ꝺꝛẏkkív. n aðꝛ boꝛð uͦ u tekín mlı. J. at þa ſkẏllꝺı m hluta ſætı ſaman karlar kon᷑. Baru m nv hlutı ı ſkaut. tok J. v. J. attı ꜱ͛ ꝺ. ꝼða hͦ uͬ ꝼrvm vaxta ſaɡðı ꜱͣ t hlutrın̄ at . ſk ſıtıa hıa J. ꝺott᷑ hͦ ɡekk v̄ ɡolꝼ ſkētı ꜱ͛. ſtoð v ɡekk t ſætıſſ þꜱ e͛ J. ꝺ. attı. n e͛ m ſkıpuꝺvz ı ſætı. þa ɡekk J. ꝺ. at ſætı ſínu kuͭ vıſv t .
nꝺꝛ Bıarnͬ Bꝛẏníolꝼſ ſ. þr ꝼẏlꝺv þ. ı vıkínɡ vͦ ı ſtaꝼní. þr vͦ m mıklır kapſ ꝼull͛ n þa e͛ ɡıll tok ſkıp ſtíoꝛn. þa vͬ þꝼın̄r ſtaꝼn bvı hſ. þr vͦ þna vetr m; þm bꝛæðꝛū. þ vͬ ū hauſtıt at þoꝛ͛ ꝼoꝛ a ꝼunꝺ kſ tͨ kr val v þm. þoꝛ͛ bað kɡ ɡeꝼa æ þıkkıaz v vıſt þra bꝛæðꝛa þͬ m; hm. kr ſv̕. þ val. ſaɡðı h þ meɡa ual þıɡɡͣ aꝼ ꜱ͛. n ekkı mꝺı ꜱͣ v vıta eꝼ an̄aʀ mͬ heꝼðı v aɡlı tek. n e͛ Gunhıllꝺꝛ heẏrðı þ e͛ þr toluðv. þa m. hͦ. þ ætla ek en̄ at nu ꝼarı ſem optͬr at þu ıʀ̕ kr mvn͛ þ all lítt e͛ ılla e͛ v þık ɡoꝛt. eðꝛ mvnt v æ tıl þꜱ ꝺꝛaɡa ꝼram ſſ. ſkalla ɡmſ at þr mvní en̄ ꝺꝛepa nokkvʀn ꝼrænꝺa þín̄. n þott þ͛ þıkkı lıtılſ v͛t ꝺꝛáp barðar þa þıkkır oſſ ekkı ſvá. kr ſv̕. v͛ıt heꝼ͛ þ͛ þekkra v þoꝛí n ſuo ſem nv e͛. n ekkı man ek nu aptr taka oꝛð mín. Foꝛ þoꝛ͛ heı̄ ſaɡðı þm bꝛæðꝛū oꝛð kſ ɡunhıllꝺͬ. ꝼra þm bꝛæðꝛum
ka ſælír aꝼ alꝺẏðu mͣ. þ e͛ nu ſaɡt at ū varıt at ſumrı ſkẏllꝺv v͛a blot mıkıl at ɡaulū uͬ þͬ hoꝼ mık. ſottı þɡat ꝼıolmı mık. bæðı aꝼ ꝼıollū oꝛ ꝼíoꝛðū oꝛ ſoɡnı mͬt an̄at ſtoꝛmı. ıʀ̕ kr ꝼoꝛ þɡat. þa m. Gvnh v þa bꝛæðꝛ ſína. þ vıl ek at þıt ꝼ
oðv ꜱͣ v͛a ſkẏllꝺv. þoꝛ͛ bıoz heíman. h m. v ʀ̕ıb. nv mun ek ꝼͣ t blotzínſ n . vıl ek æ at ꝼarı. k kan̄ vıel ræðı Gvnh. en kaı . en ʀ kɡſ e͛ þꜱ æ hæɡt at ɡıæta allz ſaman. n e mun æ letıaz lata nema þu ꜱ͛ ept͛. n þ. ſk ꝼara blota t heılla þm bꝛæðꝛū. þa ſaɡðı ʀínb. aɡlı at þr mꝺı heıma v͛a baðır. bað h raða. n þr þ. ꝼͦ t blotzínſ uͬ mık ꝼıolmı all mıklar ꝺꝛẏkkíur. þ. ɡekk m; þoꝛı hv͛t ſem h ꝼoꝛ. ſkıllꝺız allꝺ v h nott ne ꝺaɡ. ẏvínꝺꝛ ſaɡðı Gunh. at h ꝼekk ekkı ꝼærı a þ.
ın̄ t ſveꝼnſ þr þoꝛ͛ þ. en þr ſatv ept͛ þvallꝺꝛ ꝼın̄r. þa komv þr þͬ bꝛæðꝛ eẏvınðꝛ alꝼr ſettuz hıa þm vͦ allkꜳt͛. þr ꝺꝛukkv ꝼẏrſt ſveıtͬ ꝺꝛẏkk. þa kom þͬ at ꝺꝛekka ſkẏllꝺı t halꝼſ. þr ꝺꝛukkv ſaman. ẏvınꝺꝛ þvallꝺꝛ n þr lꝼr þꝼín̄r
ıop ẏv̕. v bꝛa ſv͛ðı laɡðı a. þvallꝺı varð hſ banı. n m vͦ uapn lauſír ȷn̄ı er þͬ vͬ hoꝼſ helɡí. ɡɡ̄v m þa ímíllı ſkıllꝺv þa. vͬð þͬ ekkı ꝼleıra t tıðenꝺa. ẏv̕. haꝼðı veɡít ı vevm vͬ oꝛðın̄ vͬɡꝛ vͬð h þeɡͬ bꝛutt at ꝼͣ. kr bauð bætr ꝼ man̄ın̄
ſonͬ. tok kr val v hm. ſettı h t lꝺ̕ vͬnar ꝼ vıkɡū. þt h vͬ h͛maðꝛ mıkıll. n v̄ uarıt buaz þr bb. þ. . ı h͛nat. n e͛ þr vͦ bun͛. hallꝺa þr auſtr ı lꝺ̕ ſkıpū ſ. n e͛ þr kōu ı vıkína. þa ſıɡla þr t ȷotlꝺ̕z h͛ıa þͬ þan t ꝼſ lꝺ̕z. ꝺvolꝺv þͬ mıok lenɡı vm ſumarít vn̄u moꝛɡ aꝼrekſ v͛k ı ōꝛ̄um. e͛ a leıð ſumͬıt hallꝺa þr aptr t ꝺanm͛kr n e͛ þr hallꝺa t lꝺ̕a mærıſſ þͬ e͛ mætız ꝺanmoꝛk ꝼſ lꝺ̕. þ vͬ eıtt kuellꝺ er m bıoɡɡvz t ſueꝼnſ. a ſkıpū. at m tueír kōa a ſkıp t . ſoɡðv at þr attu v h ſkẏllt erenꝺí. vͬ þm ꝼẏlɡt t hſ. þr ſavɡðv at kı heꝼðı ſent þa þꜱ ꜳẏrenꝺıſ at eẏvínꝺꝛ ſkreẏıa lıɡɡꝛ t ȷotlꝺ̕z ſıðv. ætlar at ſæta ẏðꝛ e͛ þ͛ ꝼarıt ſun̄an heꝼ͛ h lıð mıkıt ſun̄an ꝺꝛeɡít. ꜱͣ at þ͛ haꝼıt ekkı lıðſ v hm eꝼ þ͛ hıttız. h ſealꝼr ꝼe a níoſn m; tveím ſkípū e͛ ſkamt ꝼᷓ ẏðꝛ. þr . reka þeɡar aꝼ ꜱ͛ tıollꝺín. h bað þa ꝼara hlıoð
lıɡa þr ɡ͛a ꜱͣ koma ı ꝺan at ẏv̕. þͬ e͛ þr laɡv v̄ akk͛ı. lauɡðu þr þeɡͬ at þm letv ɡɡ̄a ɡꝛıot vapn. ꝼell þͬ mͬt mͣ aꝼ ẏv̕. n h ſealꝼr hlıop ꝼ boꝛð kōz m; ſunꝺı t lꝺ̕z ꜱͣ lıð þ e͛ vnꝺan komz. n þr . toku ſkıpín uapn þra oll ꝼͦ þr ept͛ ū ꝺaɡın̄ t lıðſ ſínſ. þ. ſp̕. ɡıl hv͛t h heꝼðı ꝼarıt eꝺꝛ huͬ h heꝼðı ꝼenɡͭ ſkıpín þa q v.
kr þvrꝼtı lıðſ v. þͬ v͛ı van ꝼeꝼanɡa. arɡ͛ ɡaꝼv þm þ rað. at þr ſkẏllꝺu þɡat hallꝺa lıðı ſínv. ꝼͦ þr v̄ hauſtıt vnꝺz þr ꝼvnꝺv kɡ tok h val v þm. lez ſea at lıꝺſemꝺ mvnꝺı ɡoð ı þm. Bẏðꝛ kr þm t ſín at taka þͬ mala ɡ͛az lꝺ̕varnͬ m hſ. nɡlꝺ̕ vͬ þa kſtıt val haꝼðı lenɡı v͛ıt þa. e͛ þta vͬ tıðínꝺa. ðalſt̕. kr vͬ val kſtın̄ vͬ h kallaðꝛ aðalſteın̄ hın̄ trvꝼaſtí. r bað þa þ. . at þr ſkẏllꝺv pmſıɡnaz. vͬ þ þa ſíðꝛ mͣ mıkıll þra e͛ a mala ɡɡ̄u m; kſtnū mm. þt þr m e͛ pmſıɡnꝺír vͦ allír m þra attv allt ſamneẏtı v kſtna m heıðna. . . ɡerðv ept͛ bǽn kſ letv pmſıɡnaz. allır m þra. hoꝼðv þr .ccc. mͣ. þra er mala tokv aꝼ kɡı. ɡ͛ðuz lꝺ vͬnar men̄ kſ þr vͦ ſıðprvðır v̄ ꝼleſt ꝼra olavı rauða
lꝺ̕ e͛ þ ı noꝛðꝛ ǽtt neſt ſkotlꝺı. þ hoꝼðv att at ꝼoꝛnv ꝺana kɡꝛar. Joꝛvık e͛ þͬ
ſtaðꝛ
kɡa tekít. kallaðı þa ȷarla. eðꝛ ɡoꝛt en̄ ſvma mın̄ı m helltz þ v̄ hſ eví Jat
varðſ ſonͬ hſ. n e͛ ðalſt̕. tok ʀ vnɡꝛ. þottı ſtanꝺa aꝼ hm mın̄ı oɡn. ɡerðuz þa mͬɡ͛ otͮır v h þr e͛ aðꝛ hoꝼðu þıonat hınū ꝼẏrrv̄ kɡvm ꝼ ʀſ ſak͛ hræzlv. orroſta
va þr t lıðſ v O kɡ hoꝼðv þr allír ſaman oꝼlẏíanꝺa h͛. n e͛ ꝺalſt̕ kr ꝼrettı þta allt ſamᷠ. þa ſteꝼnꝺı h mot v hoꝼðínɡía ſína raða m. h leıtaðı raða v allt ſtoꝛmı ſıtt ſaɡðı þa allrı alþẏðv. hvͭ h haꝼðı ſpurt ꝼra ſkota kı ꝼıolmı hſ. llır mlv þͬ eıtt ū at þr hrınɡꝛ aꝺılſ heꝼðı hın̄ v͛ſta hlvt aꝼ. e͛ þr vͦ ꝺꝛottínſ ſvíkar þr vıllꝺu þeɡͬ ꝺꝛepa þa e͛ þr næðız. ͬ nv þ raðıt at . kr ſk aptr hv͛ꝼa. ꝼara a ſvn̄an v͛t enɡlꝺ̕. haꝼa ꜱͣ lıð ſaꝼnat noꝛðꝛ ꝼ ꜱ͛ ept͛ ollv enɡlꝺ̕ı. þt þr ætlvðv at þr mꝺı ꜱͣ meſt ꝼa lıðít. n ſa h͛r e͛ þa vͬ. ſaman ꝺreɡín̄. ſettı h þa þ. . ꝼ þn h͛. n e͛ eɡıll kō heı̄ aꝼ ſteꝼnv. þa ſpͮ. m huͭ h ſeɡðı tıðınꝺa ꝼᷓ ſkota kı. þa q . víſv. Olaꝼr oꝼ komt ȷoꝼrí. ott vıɡ a bak ꝼlotta. þínɡharðan ꝼra ek þenɡıl. þan̄ en ꝼellꝺı an̄an. ɡlapſtıɡv let ɡnoɡa. ɡuðꝛoðꝛ a mo t roðna. ȷoꝛð ſkenr enɡla ſkerðı. alꝼɡeírſ vnꝺ ſıɡ halꝼan. pt͛ þ ɡ͛a þr m tıl O. kſ m; þm erenꝺū t aꝺalſt̕ kr vıll haſla hm vll. bıoða hm ōꝛ̄v ı ſtað. a vın heıðı a vı
nu ſkoɡı vıll h æ at O kr h͛ı a lꝺ hſ. en ſa þra ſkẏllꝺı haꝼa lꝺ e͛ ſıɡᷓar ı ōꝛ̄v. þr lav
ɡðv vıkv ſteꝼnv oꝼ ꝼvnꝺ þna. n ſa bıðı an̄arſ e͛ ꝼẏ kēr. n þ vͬ ſıðꝛ þra. þeɡͬ vollr vͬ haſlaðꝛ kɡı. at þa ſkẏllꝺı allꝺꝛı h͛ıa at ſkamlavſv ꝼẏ en ōꝛ̄a v͛ı reẏnꝺ. lok ꝼellı a vıð
ſkíptí þra. Gıoꝛðı O. kr ꜱͣ at h ſtoðꝼuaðı h͛ın̄. h͛ıaðı æ lenɡꝛ. þa ꝼluttı O. kr h͛ ſın̄ t vín heıðar bɡar. hon e͛ ꝼ noꝛðan heıðína ſettız O kr þͬ ſem
vaðı h h͛ıṅ. ſat kr þa ı raða ɡerðv̄ þan̄ ꝺaɡ. hoꝼþɡıar m; hm. lauɡðv m þͬ all
mıſıaꝼmnt tıl. ꜱumír ꝼẏſtu mıok at þna koſt ſkẏllꝺı v taka ſoɡðv þo at þta uͬ hín meſta ꝼræɡðar ꝼerð. Sum͛ lauttu þꜱ. kvaðv . kɡ mẏklv meıra ꝼe ꝼram munꝺu bıoða eꝼ þr tœkı æ þna vͬ ſv raða ɡıoꝛð hoꝼð. Senꝺı m baðv kɡ ɡeꝼa ꜱ͛ tom t at ꝼın̄a kɡ vıta eꝼ h vıll en̄ meıra ɡeꝼa t ꝼðar. þr beıꝺꝺv ɡða eın̄ ꝺaɡ t ꝼ͛ðar. an̄an t v̄ raða. þðıa t aptr ꝼerðar. O kr ȷattı þ ꝼͦ
ımbꝛa lꝺ̕ m; ollū ɡɡnū. Senꝺı m bıðía en ꝼreſta v̄ þrıa ꝺaɡa þ m; at kr ſenꝺı m ſína at heẏra oꝛð . kꜱ. hvͬt h vılı þna koſt. Seɡıa ſenꝺı m ꜱͣ at þr hẏɡɡͣ þ at kr þra muní ꝼátt lata v nema at ſættín tœkız. O kr ıatͬ þꜱu. h ſenꝺı nu m ſına m; erenꝺū. ꝼͦ nv allır ſamt hıttv kɡ v heıðína. Senꝺı m O kſ b͛a nu ꝼᷓ eʀenꝺı ſın v . kɡ oꝛðſenꝺınɡ O
ſenꝺınɡ
ꝼ
a h͛ ſaꝼnat. n nu munv v͛ bꝛæðꝛ rıða ꝼ m; okkru lıðı. ma v͛a at þr ottız ekkı at ſer er þr haꝼa ſpvrt at kr þra vͬ nær kōın Skolū v͛ ueıta þm ahlaup ſtóꝛ.
m þ. hvͬ h͛rın̄ ꝼoꝛ vͬ þa blaſın̄ h͛blaſtr. þa h͛klæꝺꝺuz m ſem ſkíotaz. tͦ þa at ꝼẏlkͣ lıðınv. ɡ͛ðu tvær ꝼẏlkínɡͬ Reð ꝼ an̄aʀı lꝼɡeíʀ J. vͬ m͛kı boꝛıt ꝼ hm. vͬ ı þʀı ꝼẏ
lkınɡ lıð þ e͛ ꝼẏlꝺɡt haꝼðı hm ꜱͣ þ lıð e͛ þͬ haꝼðı ſaꝼnaz oꝛ h͛vðvnū. vͬ þͬ mıklu meıra lıð ꝼ en þ e͛ þm bꝛæðꝛū ꝼẏlɡðv. . vͬ ſua bvın̄ at h haꝼðı ſkıollꝺ ɡoðan hıalm a hoꝼðı ɡẏrðꝛ ſverðı þ er h kallaðı lanɡ. mık ſv͛ð ɡott. keſív h. h
tıt æ hæa en taka mattı henꝺı t ꝼalſ ꝼvrðulıɡa ꝺıɡꝛt. Jarnteın̄ vͬ ı ꝼalnū ok allt uͬ ſkaptıt ȷarnı vaꝼít. þav ſpíot vͦ þa kaullvt bꝛẏnþvarar. . haꝼðı ſlıkan bunat ſem þ. bͦꝺır hſ. h attı ſv͛ð þ e͛ naðꝛ hͭ. h h. þ ꝼenɡͭ a kur lꝺ̕ı. þ vͬ hít bezta vapn. hvͬɡı þra haꝼðı bꝛẏníu. þr ſettv v m͛kı ſıtt bar þ þꝼın̄r ſtranɡı allt lıð þra haꝼðı noꝛæna ſkıollꝺı allan noꝛǽnan bunat. J þrı ꝼẏlkɡ vͦ allır vtlꝺ̕ır m. þr ſem þͬ vͦ komn͛. þr ꝼẏlktv lıðı ſínv næʀ ſkoɡınū. ꝺılſ J hnɡꝛ J. ſa þ at þr mꝺu ekkı koma a u vart. þa tͦ þr at ꝼẏlkͣ lıðı ſínu ɡ͛ðv þr tvær ꝼẏlkɡar. ꝼẏlktı ꝺılſ J. motı lꝼɡ͛ı J. en hrínɡ J motı þm bꝛæðꝝ. pt͛ þ tokz ōꝛ̄a m; þm ɡɡ̄u hvrır tveɡɡͮ ual ꝼram. ꝺılſ J ſottı hart ꝼram allt t þꜱ e͛ alꝼɡeíʀ J. let unꝺan ſıɡaz. n aðılſ m ſottu þa halꝼu meíʀ ꝼram. vͬ þa æ lenɡı aðꝛ lꝼɡ̕. J. ꝼlẏðı. r þ ꝼᷓ hm at ſeɡͣ at h reıð unꝺan ſuðꝛ a heıðı ſveıt mͣ m; hm
íptí. lıðſ munr vͬ allmıkıll. n þo ꝼell meíʀ lıð Jarlan̄a. . ɡ͛ðız þa ꜱͣ oðꝛ at h kaſtaðı ſkıllꝺínū a bak ꜱ͛. hlıop h þa ꝼram hıo eðꝛ laɡðı t beɡɡͣ hanꝺa. ſtukkv m þa ꝼᷓ unꝺan alla veɡa. h ꝺꝛap mͬɡan man̄ ruꝺꝺı ſtíɡ ꝼram at m͛kı hnɡſ. J þͬ helltz þa ekkı v hm ꝺap h m͛kıſ man̄ın hıo ıſvnꝺꝛ m͛kıſ ſtonɡína. pt͛ þ laɡðı h ſpıotínu ꝼ brıoſt J kaſtaðı
hm
tıſſ mvn ek
kɡın loſnaðı oll. ꝼlẏðv þa mͬɡ͛ aꝼ O. mm n vıkɡͬ æptv h͛op n e͛ ꝺalſt̕. kr ꝼan̄ at loſna tok ꝼẏlkɡ O. kſ. þa eɡɡͣðı h mıok lıð ſıtt. ɡɡ̄v þr þa at ꝼaſt hvͬır tveɡɡív ɡerðız þa all mık man̄ ꝼall. Fell þͬ O. kr meſtr hlvtı lıðſ hanſ.
hrınɡ a hvara honꝺ q v Gekk ſa e͛ oðız. ȷarlſ man̄ bana ſnarla. þreklunꝺaðꝛ ꝼell þunꝺar. þoꝛolꝼr ı ɡnẏ ſtoꝛū. Joꝛð ɡꝛær en v v͛ðum. uınu nær em mínv. hel nauð er þ hẏlıa. harm aɡıætan barma. en̄ q h. al kauſtū hloð ek ueſtan. vanɡ ꝼẏr͛ m͛kı ſtanɡ͛ ott vͬ el þ e͛ ſottū. aꝺılſ blꜳm naðꝛı. hꜳðı vnɡꝛ v enɡla. olaꝼr þmv ſtaða helt þar e͛ hraꝼnͬ ſvlltv. hnɡꝛ ꜳ vapna þınɡı. . ꝼoꝛ t ꝼunꝺar v ̕ kɡ e͛ h ſat ẏꝼ͛ ꝺꝛẏkkıv. n er kr ſa m. h at rẏma ſkẏllꝺı hın̄ æðꝛa bekk ꝼ hm. . ſkẏ
llꝺı ſıtıa ɡaɡnv͛t kɡı. h ſettız nıðꝛ ſkaut ſkıllꝺınū vnꝺır ꝼætr ꜱ͛. h haꝼðı hıalm ꜳ hoꝼðı laɡꝺı ſverꝺ um kne ꜱ͛. ꝺꝛo ſtunꝺvm t mıðſ en ſtvnꝺv̄ ſkellꝺı h aptr
nunū ȷaꝼnan oꝼan a neꝼ ꜱ͛. en lotv̄ u ı hꜳrſ rætrnar. h vͬ ſvart eẏɡðꝛ. ſkolb
bꝛún̄. kkı uıllꝺı h ꝺꝛekka þott hm v͛ı boðıt. ꝺalſt̕. kr ſat ı haſætı ſínu h laɡðı ſv͛ð v̄ kne ꜱ͛. en e͛ þr ſatv ꜱͣ v̄ ſtunꝺ ꝺꝛo kr ſv͛ðıt oꝛ ſlıðꝛvnū. h ꝺꝛo ɡullhnɡ aꝼ henꝺı ꜱ͛ bæðı mıkın̄ ɡoðan ꝺꝛo a bloðꝛeꝼılın̄. h ſtoð v ɡekk a mıtt ɡolꝼ. rettı t . h ſtoð u bꝛa ſv͛ðı ſínv ɡekk a ɡolꝼít rettı ſverðıt ı
kill ok sterkr at æigi voru hans jafningíar i þann tima i landinu en er hann var af vnga alldri la hann i vikingu ok her naði Með honum var sa maðr i vikíngv ok felag skap er kari het ok uar kallaðr berzlv kari hann var gofug menni ok hinn mesti afreks maðr þeir vlfr ok kari attu einn seod ok uar þeira vinatta mikil En er þeir reðuz or hernadi þa for kari til buss sins i herðzlu hann var stor auðigr maðr ok atti þriu born Eyvindr lambi het son hans Annaʀ het Aulfvir hnufa ꜱabiorg het dottir hans hon var frið hennar fekk vlfr ok for með hana heim til buss sins vlfr var maðr auðigr bædi at landm ok lausa fé hann tok lendz manns rett sem hans langfedgar gerdiz hann rikr ok burisnu maðr mikill var þat sidr hans
ða hans þyrftu kunni hann til flez god rad at leggia En hvern dag er at kuelldi kom þa gerdi hann ꜱva styggr at fair menn mattu orðum við hann skipta hann var akafliga kuelldsuæfr ok myrgín
vakr þat var mꜳl manna at hann væri hamrammr þvi var hann kvelldulfr kallaðr þau ulfr attu tua synir het hinn ellri þorolfr en hinn yngri Grimr En er þeir oxu upp þa voru þeir miklír menn ok sterkir sem fadir þeira þorolfr uar manna vǽnstr ok gerfviligaztr hann var gleði maðr mikill ok hinn mesti kaṗs maðr i ollv vín sæll hann ok fra monnum Grimr uar svartr a hꜳr ok liotr ok likr fauðvr fræn
dvm sinum bædi yfir litz ok i skaplyndí hann var snemma vm syslu maðr ok hagr við tre ok jarn ok gerdiz hinn mesti stor smiðr sem þorolfr uar a tuitugs alldri þa for hann i hernat ok fekk fadir hans honum langskip til ferðar þa reðuz synir berzlv kara til hans eyvindr ok Aulfir hofðu þeir annat skip til ferdar voru vm svmarit i vikíng En a vetrum með fedr sínum hafdi þorolfr heim dyra
gripi a hveriu hausti ok færði feðr sínum honum varð þa bædi gott til fiar ok virþingar kv
elld ulfr var miok a efra alldri er synir hans voru a legg komnir fra olvi ok solveigo Avdbiorn het konungr sa er var yfir fyrða fylki hroalldr het Jarl hans en þorir het son Jarls þa uar annaʀ Jarl atli hinn miofui hann reð fyrir a gavlvm hans bǫrn voru þau hafsteínn halfsteinn ok solueíg hín fagra þat uar a eínu havsti at fiolmenni var a gavlum at hast
gu i hernaði sumrum haralldr tok riki Haralldr son halfdanar hins suarta hafði tekit arf eptir foður sinn i vík austr hann uar kallaðr haralldr lufa hann hafði þeꜱ heit strengt at lata æigi skera hr sitt fyrr ne kemba en hann uæri einualldz konungr yfir noregí Eptir þat barðiz hann við þa konunga er honum voru næstir ok sigraði þa ok erv þar langar fra sogur Eptir þat eignadiz hann upp lǫnd þaðan for hann norðr i þrandheim þa æt
laðiz hann at fara norðr i naumv dali ahendr þeim bræðrum herlaugi ok hrollaugí er þa uoru konungar yfir naumu daulvm En er þeir spurði til ferða hans þa gekk hrollaugr konungr i haug þann við tolfta mann er aðr hofðv þeir bræðr gera latít ok voru at þria vetr var eptir þat apt lokinn hav
grinn En herlaugr uelltiz or konungdomínum ok tok vpp Jarls rett for þa a ualld haʀallds konungs ok gaf honum vpp ʀiki sítt Eptir þat for haʀalldr konungr yfir þrandheim með skipa liði suðr a mærí þar atti hann orrustu við hundþíof konung ok hafði sigr Fell þar hundþiofr konungr þar eignaðiz haʀalldr konungr norðmæri ok raumsdali En saulfi son hundþiofs konungꜱ hafði undan komíz hann fór a sunnmæri til Arnfiðar konungs ok bað hann fulltíngs ok mællti ꜱva þott þetta vandræði hafi at oss borít þa mun æigi langt til þeꜱ at hit sama mun at yðr koma þviatt ek get her munu koma haʀalld konung a yðarn fund þa er hann adr undir sik brotít ok þrælkat adra menn a norðm
æri ok mun yðr hinn sami kostr fyrir hondum sem ver attum at veria fe ok frelsí ok kosta þar til allra þeira manna er yðr vilea lið uéita ok vil ek bioðaz með minu liði at ueita yðr uppreist moti þꜱum ofsa ok of metnaðí En at oðrum kosti munu þer taka þat rað sem naumdæl
ki ok gerdiz konungr yfir Nu gerðu menn haʀallds konungs rað at hann skylldi æigi fara suðr vm stað haustdegi ok setti Roalld Jarl yfir mæri ok naumsdalí ok hafði hann fiolmennt um sik Haraldr konungr for norðr til þrandheims þat sama haust veittu synir atla Jarls heimsokn a aulfi hnufu ok villdv drepa hann þeir hofðv lið svo mikit at Avlfir hafði æigi viðstoðv ok komz með hlaupi vndan for hann siðan norðr a mærí ok hitti þar Haralld konung ok gekk a hond honum ok for með honum til þrandheims ok komz i kiærleika mikla við Haralld konung ok var með honum lengi ok gerdiz skalld hans vermundr inni brendr Þann uetr for Roalldr Jarl hit efra um eiða skog ok ꜱva svðr it efra ok hafði niosn af vermundi konungi ok kom þar um nott sem heitir navst dalr ok var vermundr konungr þar a veitzlv tok Roalldr Jarl hus a þeim ok brendi konung inni með lxxxx manna Eptir þat kom berzlu kari til motz við Roalld Jarl með langskip Alskipat ok foru þa baðir norðr a mæri Tok ʀoalldr Jarl skip þav er att hafði vermunðr konungr ok allt lausa fe Siðan for berzlv karí norðr a fund Harallds konungs ok gerðiz hans maðr Ok um varit eptir for haʀalldr konungr svnðr með landi með ski
pa lid ok lagði vndir sik fiorðu ok fialír ok skipaði þar yfir sinum monnum hann setti þar yfir ʀoalld Jarl yfir fyrða fylkí Haralldr konungr uar miok athugall vm þau fylki er þa uoru ny komin i hans ualld ok hann hafði þa eígnaz vm lenda menn eðr rika menn ok bændr ok alla þa er honum uar nokkurrar vpreistar at von þa let hann gera annathvart at vera hans þiónostv menn eðr fara af landi brott en at þriðia kosti sæta afarkostum Haralldr konungr eignaðiz i hveriv fylki oðul oll ok nam allt bæði bygdt ok obygdt ok iafn ual sæinn ok votnín ok skylldu allir bændr uera hans leiglendingar ꜱva ok þeir er a morkina ortu ok ꜱva sallt karlar ok allir ueiði menn bædi ꜳ sea ok landi þa uoru honum allir lyðskylldir En af þeꜱi aþian flyðv margir af landi burt ok byvz þa auðnir bæði jamta land ok helsingia land ok v
estr folld dyflin ok a skidi a irlandi norðmande a uallandi katanes skotland ok orkneyar ok hialland ok færeyiar ok island sendi menn komv til kvelldulfs Haralldr konungr la i fiordum með her sinn hann sendi menn þar ꜳ land a fund þeira
vnd er hann þottiz erendi uið eiga Sendi menn konungs komv til kuelldulfs ok fengv þar godar uið tokur þeir barv vpp erendi konungs ok sogdv ꜱva at hann villdi finna kuelldvlf Hefir hann spurn af þer at tu ert gofvgr maðr ok storrar ættar mvnt v æiga kost af honum mikillar uirðingar er konungi mikit kapp a þvi at hafa þa menn hia ꜱer at hann uerr at afreks
menn erv at afli ok hreysti Kuelldvlfr sagði at hann var þa gamall ꜱva at hann var þa ekki til fæʀ at vera a herskipum Mun ek heima sitia ok lata af konungvm at þiona þeir svoruðu þa lat tu fara son þinn til konungs hann er gerfiligr maðr ok mun konungr gera hann lendan mann sinn ef hann uill honum þiona Ekki vil ek uera lendr maðr sagði grimr meðan faðir minn lifir þviatt hann skal vera yfir maðr minn meðan hann lifir Sendi menn foru ibrvtt ok er þeir komu til konungs sǫgðu þeir honum huersv farit hafði með þeim kuelldulfi ok hvat þeir hofðv fyrir honum rætt Konungr varð við þetta reiðr ok ræddi þo fꜳtt vm ok qat þa mundu vera stora menn eðr huat munu þeir ætla fyrir at beraz Aulfir var þar nær staddr ok bað konung æigi vera reiðan Mun ek fara a fund kuelldvlfs ok mvn hann fara a ydarnn fvnd þegar hann ueít at yðr þ
ikkir uarða Eptir þat for Aulfir a fund kuelldvlfs ok sagði at konungr var honum reiðr orðinn ok æigi mundi ꜱva bvít hlyda nema annaʀhvarr þeira feðga kiæmi ok sagði þar virdíng við liggia at vikia vndir konungs vilia Sagði mikit fra þvi sem satt var at konungr var goðr sinum uínum bædi fiar ok metnaðar kuelldulfr sagði þat er mitt hugboð at uer feðgar munum ekke gefu til bera þeꜱa konungs ok mun ek æigi fara a hans fund En ef þorolfr kemr heim i sumar þa mun hann fuss þeꜱar ferdar ok ꜱva at geraz konungs maðr Seg ok ꜱva konungi at ek mun uera vin hans ok aller þeir er at minum ordum lata Ek mun ok hallda hætti hinum sama um stiorn af minni hendi sem ek hafða af hinum fyʀa konungi Nu ferr Aulfer aptr til konungs ok sagði honum at kuelldvlfr mundi senda til hans son sinn Sagði at sa var betr til fallinn er þa uar æigi heima Let konungr þa vera kyrt ok for vm sumarit innn i sogn en þa heim norðr er haustaði fra þorolldi þorolfr kuelldvlfs son ok eyuindr lambi koma heim um haustit or viking for þorolfr heim til feðr síns taka þeir bratt tal sin imilli Spyʀ þorolfr hvat uerit hafði i erendum þeira manna er Haralldr konungr sendi þangat Kuelldvlfr svaraði ok sagði at konungr hafði til þeꜱ orð sent at ek skyllda geraz hans maðr eðr son minn annaʀhvarr Hvernu svarar þu þa faðer sagði þorolfr Ek svara þvi sem mer var i hug at ek munda æigi geraz hans maðr ok ꜱva mundv þit gera ef reða ætla ek at þær mvni lyktir a falla at ver munim alldrtila af fa konungi þeꜱum þorolfr svarar þa verðr allt annan uegh en mer seger hugr um þviatt ek ætla mik hinn mesta frama af honum hliota ok til þeꜱ er ek raðinn at fara a hans fund ok geraz hans maðr hefir ek þat sann spurit at hirð hans er skiput afreks monnum eínum þætti mer þat ok fysiligt at vera i þeira sueit ok samlagi ef þeir uilia við mer taka eru þeir myklu betr halldner en aðrer menn i landínu Er mer ꜱva fra sagt at konungr er hinn milldaztí af fe við sina menn ok æigi til þeꜱ sidr auʀ at gefa þeim framgang mikinn ok ueita þeim ʀiki er til þeꜱ erv fallnír En mer spyrst ꜱva til um alla þa er imoti honum eru sem allir verði ekki at manna stokkva svmir or landi brvtt en sumer geraz leigv menn þikki mer þat undarlikt faðir um ꜱva uitran mann ok metnaðar giarnan er þu uill æigi með þokkum taka þa uegsemd er konungr bauð þer þikkiz þv ok fyrirspꜳr um þat at uer muním hliota af konungi þeꜱum ufarnat ok hann vili vera vꜳʀ uvín hvi fort v þa æigi imoti honum með þeim konungi er þu vart aðr með ok handgenginn Nu þætti mer þat skoruligaz at vera annathuart uin hans eðr v uin kuelldvlfr sagði þviatt mer sagði þat hugr at þeir mundi enga sigr fór fara er borðuz við haralld konung Slikt hit sama mun ok þvi at Haralldr konungr mun verða at miklum skaða minum frændum En þu þorolfr munt raða vilea fedum þinum ok ekki ottumz ek þat þott v komer i sueit með monnum Harallds konungꜱ at æigi þikker þu hlutgengr eðr jafn hinum fremstum i ollum mannraunum varar þu þat at æigi ætlir þv þer hofleysv við þer meiri menn En er þorolfr bioz heiman þa leiddi faðir hans hann a gautu er hann for til skips ok bað hann val fara ok þa heila hittaz for þorolfr þa norðr konungs fund þo var hann þriar nætr sem ætlat var þann dag er hann skal aburt buaz Gekk þorolfr fyrir hann ok bað hann ganga ofan til strandar konungr gerði ꜱva þar flaut fyrir landi dreki sa er þorolfr hafði latit gera með tiolldum ok reiða ollum hann gaf konungi skipít ok bað hann ꜱva uarða sem honum hafði til gengit þo at hann hefði haft mikit fiolmenni at þat var konungꜱ uegsemd en æigi fyrir kapps saker við konung konungr tok þa val orðum hans ok gerði sik ktan logðv þa marger goð orð til ok sogðu sem satt uar at veítzlan var hín pryðiligsta ok konungi væri styrkr mikill at slikum monnum skiliaz þeir þa ual for konungr norðr a haloga land sem ætlat uar ok sneri þa aptr er haustaði for þa enn at ueitzlvm þar sem fyrir honum voru gerfar fra konungi Hilldiriðar synir foru a fund Haralds konungꜱ ok buðv honum til þriggia natta veitzlu konungr þektiz þat ok kuat a nǽr hann mundi þar koma En er at þeiri stundu kom þa for konungr þangat með lið sitt ok var þar ekki fiolmenní fyrir veitzlan for ual fram var konungr þar allkatr harækr kom ser bratt tal við konung ok kom þar ræðu hans at hann spurði at um ferðir hans ok veitzlur konungr kuat alla ual hafa fagnat ok huern eptir sinum fongum Mikill mun munr þeꜱ verit hafa sagði haʀekr at i torgum mundi ueitzla fiolmennz konungr sagði at ꜱva var Harekr mællti þeꜱ uar uis uon ok baru þer þar mikla gíptu til sem van var er þu uart uitraztr maðr at þu grunaðir at æigi mundi af heilu ok ꜱva sneri til at þer komut i engan lifs haska for þat sem uon uar at er þv stt folmenni þat it mik
la er þar uar saman komit en mer var þat sagt at þu leter allt lið með alvæpni konungr mællti huí mælir þu þetta haʀekr eðr huat kant u mer þar af at segia hann svaraði þat ætla ek konungr ef þu vetz hvers manns orð þat er menn mǽla eptir sinni hugþokkan Er þat sannaz yðr sagt at ekki vantar hann til motgongu við yðr nema for maṅiṅ En þat er ekki undarlikt um slika menn sem þorolfr er at hann þikkiz vm huern mann fram hann hefir hirð um sik sem konungar ok hann hefir óf fíar þott hann hafí þat er hann sealfr En hitt er æigi minna er hann lǽtr ꜱer iafnheimillt anaʀa fe sem sealfs sins þer hafit ok veitt honum storar ueitzlur ok uar nv buít til at hann mundi æigi ual launa þer þviatt þat er sannaz at segia at i sv
mar þa er þer forut hingat með æigi meíra líð en ććć. manna þa var su raða gerð manna at her skylldi saman draga ok taka yðr konungr af lífí ok alla menn yðra ok var þorolfr fyrir þeꜱu liði ok raða gerð Var honum bodít at geraz konungr yfir haloga landi for hann eptir þat út ok inn eptir huerium firði ok um allar eyíar ok dro saman huern mann er hann fekk ok ꜱva ok for þat ekki leyṅt at þeꜱum her skylldi saf
na til orrusto moti yðr En hitt er þo satt þott þer hefðít lið minna þa er þer funduz at buandkaurlum skaut skelk i bringu þegar þeir sa sigling yðra Var þat þa raðs tekit at ganga imot yðr með bliðv ok bioða yðr til ueítzlu En þa var ætlat at þer uerit drvkner ok lægit sofandi at ueita yðr at gongu með uapnum ok elldi ok er þat til jartegna ef ek hefir rett spurt at yðr konungr var fylgt i kornhloðv eina þviatt hann villdi æigi brenna upp stofv sina nyia ok míok vandaða En er þeir komu æigi uel raðum framm þa toku þeir þat rað sem hellzt var til at drepa dreíf um þa fyrir ætlan Hygg ek nu alla kunna at dylía þeꜱ at fair vita sik saklausa ef hít sanna skal uppi vera Nu er þat mítt rað konungr at tv later þorolf vera i hird eðr bera merki þítt til þeꜱ er hann val fallinn En ef þv vill at hann se lendr maðr þa fa þu honum syslv suðr i fiorðum þar er ætt hans oll ok megv þer þar yfir sea at hann geriz yðr æigi of storr En fa her a haloga landi þeim monnum syslu er yðr þiona með truleikum ok her eigv kyns menn Skolu við bræðr buner ok boðner til sliks er þu vill hafði faðir okkarr her lengi syslv ok uard honum val i hǫndum En yðr konungr erv her uandfengner menn til forraða þviatt þer konungr munut her sealldan koma Kongr reiddiz miok við ræður hans ok mælti þo stilliliga sem hann var vanr ef þav tiðindi komv til eyrna honum er honum þottu mikils uerð konungr spurði hvart þorolfr væri heima i torgum Haʀekr sagði er þeꜱ væri engi vn ok er hann ꜱva uitr maðr at hann mun kunna ꜱer at verða æigi fyrir liði yðrv þviatt honum mun þikkía uǫn at æigi mundi allir ꜱva halldín orðír vera at þeir gerði þik ei varan við þeꜱi svik svo marger sem kunnv fra at segia ef hit sanna skal uppi vera For hann norðr a sandnes er hann spurði til yðar konungr ræddi ftt vm þetta fyrir oðrum monnum En þat fanz at truði sognum haʀeks Leiddv hilldiʀiðar synir konung aburt með goðum giǫfum ok konungr het þeim uinattv sinni For konungr þaðan ibvrt ferðar sinnar þeir bræðr gafu ꜱer erendi i naumu dali ok foru i svig uið konung ok þeir hittu hann jafnan ok tok hann þeim val fra þorgilsi giallanda Þorgisl giallandi het maðr hann var heima maðr þorolfs ok hafði af honum hina mestu uirþíng ok hafði fylgt þorolfi þa er hann uar i viking ok var þa hans merkiss maðr ok stafn bví hann styrði skipi þorolfs i hafrs firðí ok lagði val framm ok uar rammr at afli ok hinn mesti fullhugi konungr hafði gefit honum uíngiafer ok heitit honum vinattu sinni hann var þar bui þorolfs i torgum þa er hann uar æigi heima ok hafði aull rað fyrir bui En er þorolfr hafði farít þa haf
di þorgils greitt finn skattinn þann allann er konungr atti ok bað þorolfr hann færa konungi skattinn þorgisl bio byrðing einn mikinn ok goðan ok bar þar skattinn allan ok hafði x́x́ menn Sigldi sidan svðr eptir konungi ok fann hann i naumudal En er þorgisl kom til konungꜱ bar hann honum kuedív þorolfs ok sagði at hann færi þar með skatt þann er þorolfr sendi honum konungr sa til hans ok svaraði ǫngv Fundv menn at konungr var reiðr Gekk þorgisl til fundar uið aulfi ok sagði honum hversv farit hafði með þeim konungi ok spurði hveriv gegna mundi Aulfir kuaz æigi uíta En hitt hefir ek fundit at konungr þagnar i huert sinn er þorolfs er getið ok grunar mik þat at hann muni rægðr vera ok þat ueit ek at þeir hilldiriðar synir erv jafnan a eínmæli við konung En þat hefir ek spurt at þeir erv miklír vviner þorolfs En ek mun þeꜱ bratt víss verða af konungi Eptir þat ge Avlfir til motz við konung ok mællti þorgisl er her kominn vínr yðaʀ með þann skatt er kominn er af finnmork ok er nu skattrin miklv meiri en fyʀ Er honum ant vm fǫr sína ok gerit ꜱva val herra ok gakk til ok se konungr svaraði ongv ok gekk þo þangat sem skipit la þorgisl brautt upp þegar uoruna ok syndi konungi En er konungr sa at skattrin uar miklu meirí ok betrí en fy hafði verit þa hof hann brun ok matti hann þa tala við þorgisl þa færði hann mikit fe konungi er þorolfr sendi honum konungr gladdiz þa ok spurði af ferðum þorolfs eðr hvat til tiðenda hefði orðit þorgisl sagði allt sem farít hafði þa mællti konungr Skaði mikill er at þorolfi at hann skal æigi vera mer trug eðr vilea uera bana maðr minn þa svaraði marger er hia voru at vera mundi rog vandra manna ef konungi væri glikt sagt ok þat at þorolfr mundi at slikv osannr kom þa ꜱva þvi mali at konungr truði þvi er satt uar Var konungr þa lettr í ollum malum við þorgisl ok skilduz þa satter En er þorgisl hitti þorolfr sagði hann honum allt sem farit hafði með þeim konungi þorolfr let ꜱer fatt vm finnaz ok let val af mundv aꝼ rei
ða Þorolfr for þann uetr norðr a morkina ok hafði c. manna En er hann sotti austr komv ku
enner imot honum hann atti kavp uið finna Kvenner sogðv at þeir voru sendir þangat af fara
við konungi
fa jafn mikit hlut skipti ok konungr sealfr En hverr maðr hans sem tueir konungs menn þorolfr bar þetta vpp fyrir líð sitt ok bauð þeim kost en þeir kvrv at fara ok foru nv avstr með konungs monnum
mork
moti konungi ok væntu ꜱer sigrfór En er orrusta tokz þa gengu norðmenn hart fram þa sneri mannfallinv a kiriala fell þar mart en svmt flyði Fengv þeir konungr ok þorolfr sigr ok ogrynne fíar snerv þeir aptr ok for þorolfr heim leiðiss ok skildv þeir konungr með vinattv þorolfr kom af fiallinv ok kom heim ꜳ sandnes ok dvaldiz þar vm hrið En for norðan vm varit til torga En er hann kom þar var honum sagt at hill
diʀiðar synir hofðv verit i þrandheimi vm vetrin með Haralldi konungi ok þat með at þeir mundi æigi spara at rægia hann við konung var honum mart sagt af þvi hvert efni þeir hofðv til þeꜱ Þorolfr sagði at konungr mundi æigi trua þvi er van
dír menn lygi at honum þviatt her erv engi efni til þeꜱa mꜳls at ek muna vel ræðvm sæta við konung þviatt hann hefir marga hluti val til mín gert en enga illa Ok er at fi at ek munda vilia konungi mein gera þott ek ætta þeꜱ kost þviatt ek uil miklv helldr vera her lendr maðr en heita konungr ok vera æigi samlendr þviatt hann ma alla konunga a norðr landm gera ꜱva at þrælum þeir hilland. synir hofðv verit með konungi með da
skala ok veitt hit skoruligsta Eptir vm morgvninn gek Avlfer hnvfa til þorolfs frænda sins ok sagði honum at hann var hropaðr miok við konung ok konungr hlyddi miok a þat þorolfr bað Aulfi byria mꜳl sitt við konung þviat ek skal skamtalaðr vera fyrir konungi ef hann truir helldr rogi vandra manna en sannendvm Annan dag kom Avlfir til þorolfs ok sagði at hann hefði rætt mal hans við konung ok veit ek nv æigi giorr en aðr huat honum by i skapi Ek skal þa sealfr ganga til hans sagði þorolfr Nv gengr þorolfr til konungs þa er hann sat yfir drykkiv ok heilsaði honum konungr tok kveðív hans ok bað gefa þorolfr at drekka þorolfr kuat hafa þar skatt er konungr atti ok komiɴ var af
ndum lata sveitvnga mina meðan mer endaz fǫng til þo at vela vm mína kosti at eíns Er hitt bon min ok vili ok þer farit at heimbodi til min ok heyrit þa vmbræðv manna þeira er þv trvir ok vita hvat vitni þeir bera oss of þetta mal ok ger þa sem þer finnaz sannendi konungr sagði at hann mundi æigi opptar þika veitzlv at honum Gekk þa þorolfr ibrott ok bioz til heimferðar En er hann var heim farinn þa fekk konungr þeim hildiriðar synir syslv þa alla er þorolfr hafdi haft ok finn ferð konungr kastaði sinni eigv a bvit i torgvm er ꜳtt hafði Bioʀgolfr ok þær eignir allar er þar uoru hann fekk ok þat i hendr hildiriðar sonum konungr sendi menn til þorolfs með jartegnum at segia honum þeꜱa skipann er nv hafði gort Eptir þat tok þorolfr skip þau er hann atti ok bar þar ꜳ allt lavsa fe sitt hann hafði með ꜱer alla menn sina ok for siðan norðr ꜳ sandnes til bvss sins hafði þorolfr þa æigi mina fiolmenni um sik en aðr ok i ǫngv minni ravsn fra hilldiridar Þeir hilldiriðar synir toku við syslv a halogalandi ok mællti engi maðr imot fyrir sakir konungꜱ en morgum þotti þetta skipti miok imoti skapi þeim er voru frændr þorolfs eðr uinir Hilldiriðar synir foru um vetrin til finna með þria tigi manna ok þotti finnum miklv minni vegr af þeꜱ
sum monnum en þa er þorolfr fór Greiddiz ok allt miklv verr af finnvnvm en fy þann uetr hinn sama for þorolfr vpp a fíall með hundrat manna ok hitti þar faravið konung ok gerðv þeir þa rað sin ok er þa þat af at fara enn a fiall ok fyʀ ok hofðu cććc. manna ok fara ofan til kiriala hliopu þar i bygdir ok herivðv ok fengv of fíar ok foru autr er a leid uetrin a morkína þorolfr for heim til bus sins vm varit hann atti skip gott ok vandaðr miok reiði með þat skip let hann bua ok fekk menn til með at fara hann let þar a bera farm skreið ok hvða vorv ok gra vorv ok mikit fe annat Skipi þvi let hann styra þorgisl giallanda ok fara vestr til englandz ok kavpa klæði ok onnvr fong helldv þeir svðr með landi ok siðan i haf ok komv at englandi ok fengv þar goða kavpstefnv þeir hloðv skipit af hueiti ok honangi klæðvm ok vini ok helldv aptr vm havstit ok byriaði harðla val ok komv at havrða landi þat sama svmar kovm hilldiriðar synir með skatt at færa konungi ok var konungr við staddr ok sa er þeir reiddv af hendi feit þa mællti hann er nv allr af hendi reiddr skattrin þeir sogðv at ꜱva var Konungr mællti Bæði er nv skattrin minni ok verri ok verr af hendi greiddr en þetta er þorolfr heimti ok sogðv þer at hann færi þo illa með syslvnni val er þat konungr sagði harekr er þv hefir hvgleitt hue mikill skattr er vanr at koma af finn mork þviatt þa veitzt v gíauʀ hverss þv hefir mist ef þorolfr ev
ɡaut
farar konungꜱ vtan landz ok innan landz ok margar þǽr er haski uar i til fiar vpptokv eðr aftoku manna Ekki voru þeir víngaðir míok við menn en konungr mat þa mikils Vm havstit for konungr at veitzlum vm haurða land þat var einn dag at konungr let kalla til sin þa bræðr ok er hann fann þa sagði hann þeim at þeir sk
ylldv fara með sveit manna at leita þorgisl giallanda ok færit mer skipit ok allt þat er a er nema latit menn fara i friði þeir voru bunir þeꜱiar ferðar ok hofðv ij skip fara nv at leita þorgils giallanda ok spurðv at hann var vestan komiṅ ok hafði siglt norðr með landi þeir fara nv eptir ok finna hann i fvrv svndi kendv bratt skípít ok logðv at þeim þeir þorgisl vorvðuz þa ekki ok vissv ꜱer engiss otta vanir fundv þeir æigi fy en fioldi manna var kominn a skipit með uapnum ok voru allir handteknir ok leiddir allir a land vpp vapnlavsir ok hofðv ekki annat en i gangs klæði sín En þeir sigtryġr skvtv þegar bryggívm Snva a ferð svðr með landi vnz þeir hittv konung ok færðv honum skipit ok allt þat er a var En er farmrinn var af borinn skipinv þa sa konungr at stor mikit var feit ok þat var æigi lygi er þeir hilldiriðar synir hofðv sagt En þorgisl ok hans felagar fengv ꜱer flvtníng til landz ok lettv æigi fy en þeir komv til kvelldvlfs ok sogðv honum sínar æigi slettar ok fengu þar goðar viðtokvr kue
lldvlfr kvat þar mundv til draga sem honum hafði hvgr vm sagt at þorolfr mundi æigi giptv til bera als endis vm vín fengit við konung ok þætti mer ekki mikit at vm fiar lat þetta ef æigi fǽrí þar hit meira eftir En grvnar mik enn sem fyʀ at þorolfr muní æigi kvnna at ætla ꜱer hof ok segi þer þorolfi At þat er mitt rað at hann fari af landi braut ma uera at hann komi ꜱer betr ef hann kemr a fvnd engla konungs Eðr dana konungs Eptir þat fekk hann þorgisli skip ok þat sem hann þvrfti ok foru þeir nv til þeꜱ er þeir komv a fvnd þorolfs ok sogðv hann til tidenda hafði gorz i forum þeira þorolfr varð val við skaða sinn ok sagði at hann mundi æigi fe skorta ok er gott at æiga felag við konung þa keypti þorolfr Svo miol sem hann gat ok mallt til framfluttningar liði Sagði hann menn sína ekki mundv vera iafn fagrbvna sem hann hafði ætlat þorolfr selldi iarðir sinar ok hellt vpp ollvm kostnadi sem fyʀ hafði hann þa ok ekki fæa lið en fy var hann heima þann uetr allan fra þorolfui Þa er vár kom ok isa leysti let þorolfr fram setia langskíp mikit er hann attí hann let þat bva ok skipa monnum hann hafði c. manna En er byri gaf sigldi hann svðr með landi ok hellt fyrir vtan eyíar en stvndum var sæ i míðíum hliðvm letu ꜱva ganga svðr fyrir landit undz þeir komv i vik austr þa spurðu þeir at Haralldr konungr var i vikínní Ekki vissv menn til ferða þorolfs honum byriaði val ok helldv svðr til dan
markar þaðan i avstr veg ok heriaði þar um sumarit ok varð ekki gott til fiar vm havstit hellt hann austan ok kom i þann tíma er menn leystv af skaneyrí þar var fioldi manna af noregí þorolfr let lið þat allt sigla fyrir ok gerði ekki vart við sík hann sigldi til mostrar sundz ok sa þar fyrir knav einn mikinn er komiṅ var af skaneyri Þorir þruma het maðr hann styrði knerrínvm hann var armaðr harallds konungꜱ ok reð fyrir bvi i þrvmu þat uar mikit bu ok þar sat konungr jafnan þa er hann var i uikinní ok þurfti til þeꜱ buss mikil hafði þorir fyrir þa savk farít at hann hafði þa keypt mallt ok hueití vín ok hunang ok varít til allmiklv fe þeir þorolfr lavgðv at skí
pínv ok buðv þeim kost a at ueriaz En þorir hafði æigi lið til uarnar ok gafuz vpp tok þorolfr fe þat allt en setti þa vpp a eyna Ekki var þetta mínna fe en þat er hann hafði latit fyrir konungi hellt þorolfr skipum þeꜱum baðum norðr með landi En er þeir komu fyrir elfína lagv þeir þar ok biðv nǽtr ok er myrkt var orðít rerv þeir vpp i ana ok laugðv til bíar þeꜱ er þeir bræðr attu ꜱigtryggr ok halluarðr ok komu þar fyrir dag ok slogu mann hring vm bæinn ok æptu herop þeir uoknuðv er ínni voru ok hliopv til uapna fleygði þorgeiʀ ꜱer þegar ut or skemmvnní skið garðr var hʀ vm bæinn þorgei hliop at skiðgarðínum ok greip hendi
nni vpp a stavrínn ok kastaði ꜱer vt af garðinvm þar var næʀ staddr þorgisl giallandi ok hío eptir honum a hondina ok af við garðinum ferr þorgeíʀ við þat til skogar en þorðr broðir hans var þar d
lvm þeira i hising ok þann manskaða er þorolfr hafði þar gort þeir minntu konung opt a at fara at þorolfi ok sogðv hversv þorolfr hafdi ræntan konung ok þegna hans ok farit með hervirki ínnan landz ok baðv jafnan at fara at þorolfi með sína menn þa mællti
lvðuz þo freista vilía En er sumraði þa bioggvz þeir bræðr til ferðar sínnar at vanda sinvm þeir helldv a somv mli við konung hann kuaz þa lofa at þeir tæki þorolf af lífí ok veit ek at þit mv
nut færa mer hofuð hans er þit komit aptr ok með marga dyrgripi En þo geta þeꜱ svmir menn sagði konungr ef þit siglit norðr at þít mvnít bæði sigla ok roa norðan Nv bvaz þeir sem skiotaz ok hoftv í. skip ok halft annat hvnðr manna ok er þeir voru bunir taka þeir landnyrding vt eftir fir
ðinvm en þat er anduiðri norðr með landi fra þorolfi HAralldr konungr sat a hlavðvm er þeir bræðr foru abrott ok þegar bioz konungr sem skyndiligaz ok ste
ig i skip sitt ok rva þeir inn eptir firði allt til elldv eiðs þar let hann eptir skipin ok for norðr yfir eiðit til naumv dals tok konungr þar skip er bændr attv ok gekk þar a með hirð sina ok hafði a nær cccc. manna ok vi skip þeir toku andviðri ok reru dag ok nott ꜱva sem ganga matti þa var nott farlios konungr kom við sandnes of nott ok sa þeir fyrir bænum langskip tialldat ok kenndv at þorolfr atti hann ætlaði þa af landi brott ok hafdi latit heita farar munngat sitt konungr bað menn ganga af skipvm hann let fara vpp merki sitt var skamt at fara til bearims vard menn þorolfs voru jnni við drykkiv ok var engi maðr vti þviatt menn voru vndir borðvm konungr let þa sla mann hring vm stofvna lvstv þeir þa vpp heropi ok var blasinn herblꜳstr En er þeir þorolfr heyrðv þetta þa hliopv menn til vapna sinna konungr let kalla at stofvnni bað vt ganga konvr ok born þa gekk ut Sigrid hvsfreyia ok konvr þær sem inni voru hon spvrði ef synir berzlv kꜳra væri þar þeir gengu framm ok spvrðv hvat hon villdi þeim Fylgit mer til konungꜱ sagði hon þeir gerðv ꜱva skal nokkvat tioa at leita um sættir með ykkr þorolfi Konungr svaraði vill þorolfr gefaz vpp ok ganga a mitt valld þa mvn hann hallda lifi ok limum En menn hans mv
nv sæta refsingvm af mer sem sakir falla til Eptir þat gekk Avlfir hnvfi til skemmvnnar ok sagði þorolfi þann kost er konungr gerði þorolfr sagði skiott at hann vill onga navðvngar kosti taka En bið konung vtgongv leyfi ok latvm þa skeika at skavpuðv Avlfir gek til konungs ok sagði honum hvers þorolfr beiddiz konungr mællti beri elld at skemmvnni ekki vil e
dagi
ðan ok a konungs fvnd ok voru með honum um hrið þeir uoru hlioðir ok mæltu fatt við menn þat var einn dag er þeir gengv fyrir konung ok mæltu þeꜱ vilium við biðia þik konungr at tu leyfðir okkr heimferð til bva okkaʀa þviatt her eru þav tiðendi orðin at við bervm æigi skaplyndi til at eta ok drekka með þeim er vapn barv a þorolf frænda varn konungr mællti til hans helldr stvtt æigi mvn ek þat leyfa ykkr her skulo þit vera með mer þeir gengu þa abrott ok til rums síns Annan dag eftir sat konungr i malstofv ok let kalla þangat þa bræðr Avlvir ok eyvind konungr mællti Nv skulo þit víta ykkarn hlut þit hafit verit með mer vm hrið ok val siðaðir hefir mer til ykkar ual likat Nv vil ek eyvindr at tu farir norðr a sandnes vil ek gipta þer Sigriði konv þa er þorolfr hefir att ok vil ek gefa þer fe þat allt er þar er ok skalt v þar með hafa vínattv mína ef þv kant til at giæta En Aulfir skal mer fylgía sakir atgerfi sinnar vil ek hann æigi lavsan lata þeir þokkvðv konungi þann soma er hann gerði til þeira Biotz eyvindr til ferðar ok fekk ꜱer gott foruneyti ok a
giætt skip konungr fekk honum jartegnir til þeꜱa mals ok er hann kæmr norðr tekr ꜱigrið val við honum berr hann vpp erendi þetta við hana bon orð ok iarðtegnir at hann skal na þeꜱu raði En hon sa þann sinn kost at lata konung raða þar komit sem þa var for þat fram at hann fekk sigriðar Tok hann þa við bvi a sandnesi ok fe þvi ollv er þorolfr hafði att Eyvindr var gofvgr maðr Bavrn þeira voru þav finnr skialgi faðir eyvindar skallda spilliss ok geir lavg er atti sighvatr rauði Eyuíndr hellt vinfengi við Haʀalldr konung meðan þeir lifðv baðir fra hængi Hængr het maðr hann var son ketils navmdæla jarls hann uar gaufugr maðr ok hafði uerit hinn mesti vín þorolfs ok frændi skylldr hann uar þa i uthlavpi at ueita þorolfs lið hann hafði með ꜱer lx. manna ok sneri til torga þar voru þeir hilldiriðarsynir ok hofðv fatt manna En er hængr kom a bæinn þa veitti hann þeim atsokn harða þar fellv hilldiriðar synir ok flestir menn er þar voru fyrir En þeir hængr toku fe þat allt er þeir fengv Eptir þar fekk hann ꜱer
ʀi
gum tiðrætt vm þetta mal sogðv menn þar goða landz kosti hængr sigldi uestr i haf at leita at islandi En er þeir vrðv varir við land voru þeir svnnan at komnir þa sigldv þeir vpp i r os einn mikinn ok lagv við hit eystra landit fyrir austan na ok flvttv með ꜱer buferli sín var hængr enn fyrsta vetr fyrir vtan rang hína eystrí Jngvnnr kona hans fæddi son vm varit er hrafn het hængr gaf Bergi land i fiotz hlið at hliðaʀ enda ok er fra honum kominn kyn þattr mikill i þeiri sveít hængr gaf skipverivm sínum land en selldi svmvm ok erv þat landnams menn kallaðir Storolfr het son hængs hann atti storolfs hval heriolfr het annaʀ son hængs hann atti land i fli
otz hlið til motz við Berg hans son var svmarliði Helgi het hinn ííí. son hængs er bio a vellí Vestaʀ het hinn íííí. son hans er bio at moeiðar hvali Rafn het hinn v. son hængs hann var fyrstr laugsogv maðr a islandi hann bio at hofí eftir foður sinn ok var gofgastr sona hængs þorbiorg het dottir hængs er atti Jorundr goði fra kuelldulfi Kvelldulfr spurði fall þorolfs sonar sins hann varð hryggr við þav tiðendi ok lagðiz i rekkiu af Grimr kom opt til hans ok bað hann hressa sik sagði at allt var annat athæfiligra en at avrvilnaz ok leggiaz i kaur Er ok helldr rað at standa upp ok leita til hefnda eptir þorolf ma vera at við komimz i færi við nokkurn frænda konungs eðr vín þa kvat kvelldulfr visv Nv fra ek norðr i eyiv norn er um grimm til snemma þvndr fell þremía vandar þorolfr vnd lok foru letvm þvng at þíngi þars fang vina ganga þioð mun at hefnt þott hvetti hvgar mal brr br
vgðit Haʀalldr konungr for þat sumar til vpp landa ok vm havstit vpp a valldres Avlfir hnvfa var með konungi ok kom opt at mali við konung ef hann villdi bæta þorolf ok vnna kvelldvlfi ok Grimi sæmdar konungr varna
ði þeꜱ æigi ef þeir færi a hans fund Eptir þat for Avlfir norðr i fiorðv at finna þa kvelldulf ok Grim ok toku þeir val við honum Dvaldiz hann þar vm hrid Kvelldvlfr spurði vandliga at vm tiðíndi þav er gorz hofðv a sandnesi þa er þorolfr fell Eðr hvat hann ynni til frama aðr hann fíelli eðr huerir vapn bæri a hann Avlfir sagði allt þat sem spvrt var ok ꜱva at konungr veitti honum bana sár ok hann fell a fætr konungi þa svaraði kvelldvlfr val hefir þv sagt þviatt þat hefir mællt verit at þeꜱ manz mvndi hefnt verða er a grufv felli ok þeim nær níðr koma er fyrir yrði þa er hinn fielli En vliklikt er at oss verði þeirar hamingív avðit Aulfir spurði ef þeir villdi fara a fund konungꜱ ok leita eptir botvm þviatt þat mun verða hín mesta sæmdar favr Kvelldulfr kvez æigi fæʀ fyrir elli sakir ok man ek æigi fara þa mællti Avlfir vill tv fara Grimr sagði hann Grimr svaraði Ekki erendi ætla ek mik eiga við konung mvn honum ek þikkia vera ekki orð margr mvm ek ekki lengi biðía botanna Aulfir sagði at Grimr mvndi þeꜱ litt þvrfa skulum ver til leggia allt slikt sem ver kunnum Nu heitr Grimr ferðinni En Avlfir fe til konungs Grimr bíoz nu til ferðar a konungs
fvnd hann valdi með ꜱer menn af heíma monnum sinum ok nabuvm het einn Aní annaʀ Graní íí. Grimolfr ííí. Grmr v. þorbíorn krvmmr vi. þorðr ví. beigalldí vííí. þorðr þuss ix. þorgeíʀ x Oddr xí. Griss þeir hofðv roðrar skutv eína ok foru svðr með landi ok inn i mostrar fiavrð ok þa land veg upp a vǫrs til vatz þeꜱ er leið þeira la yfir þeir foru a skipi þar En þa var æigi langt til þeꜱ bíar er konungr var a veitzlv koma þeir i þann tíma er konungr sat yfir borðit þeir hittv menn at malum ok spurði hvat þar tidenda ok þat var þeim sagt þa bað Grimr Avlfi kalla til mals við sik Sa gekk i stofv er sendr var ok mællti við Avlfi Menn erv komnir uti xíí. saman ef menn skal kalla þviatt likari erv þeir þvssvm en monnum ok biðia þeir þik vt ganga Avlfir stoð þegar upp ok gekk þegar t ok þottiz þegar vita hverir komnir mundv vera Fagnaði hann ual Grimi frænda sínum ok bað hann ganga i stofvna með ꜱer Grimr mællti við menn sina þat mun her siðr at menn gengi vapnlavsir inn skulo ver ganga inn í. en aðrir ví skulo vera vti ok geyma vapna vaa Gengv þeir inn ok gengr Avlfir fyrir konung ok þa Grímr hit næsta honum ok siðan hverr at oðrum Aulfir heilsaði konungi ok mællti Nu er Grimr her kominn kann ek mikla þaukk at þer gerit hans ferð goða ok fa þeir margir mikla sæmd er til minna erv vm komnir matt v ok þetta ꜱva gera at mer þikkir mestv mali skipta hann talaði langt erendi ok sniallt Konungr litaz vm hann sa mann standa hía Avlfi sa var hofði hæfi en aðrir menn ok skollottr konungr mællti Er sea hinn mikli maðr skallaGrimr hann svaraði ok kvat hann rett kenna Ek vil þa segir konungr
nostv sem ek villda ok maklikt væri konungr þagnaði ok roðnaði Avlfir sneri þa abrott ok bað þa verða ibrott sem skíotaz þeir gerðv ꜱva ok toku vapn sín Avlfir gekk a leid með þeim ok mællti til Grims Annan veg verðr ferð þín til konungs en ek hvgða Fyrsta ek þik miok þeꜱar ferðar En nv vil ek hin s biðía þik at tv komir alldri a fvnd Harallds konungs nema betri verði sætt ykkr Grimr ferr nv yfir vatnít En þeir Avlfir gengv at skipvm þeim ollvm er voru við v
atnit ok spilltv ollum svo at ekki var fært Nv sea þeir at fiolmenni mikit fara ofan fra bænum ok aluapnat þeꜱa menn hafði Haralldr konungr sent eptir Grimi at drepa þa alla konungr mællti þa er Grimr var ibrvtt þat se ek a þeim hinvm mikla skalla er her gekk inn at hann er fvllr af vlfvð ok hann verðr at bana nokkvurm þeim monnum er oss er skaði at þeꜱi hinn vandí skalli mun engan yðarn spara ef hann helldr lifi Farit nv ok drpit hann þa foru konungs menn til vatzins ok fengv þeir þar ekki skip þat er fært væri foru þeir nv aptr ok sagði konungi þeir Grimr foru leið sina til þeꜱ er þeir komv heim Sagði Grimr feðr sinum fra ferðvm þeiʀa hann let val yfir þvi er Grimr hafdi æigi til konungs farit Sagði enn sem fy at þeir mundi hliota skaða af konungi en enga vpp reist þeir fedgar reðv opt með ꜱer hvern af skylldi taka þottuz þat vita at þeir mundi ekki þar i landi mega halldaz helldr en aðrir menn þeir er o sattir voru við konung ok þeim mundi þat raðligaz at fara af landi brott þeim þotti fysilikt at fara til jslandz þar var sagt gott fra landz
kostum voru ok þar fyrir vinir þeira Jngolfr arnar son ok forunautar þeira ok hofðv tekit ꜱer bustað a islandi mattv menn þar nema land ok fa rika bv staði o keypíss Ok um uarit bregða þeir bvi ok ætla af landi brott þeir bua ser skip ok hofðv .íj. knavʀv mikla ok xxx manna a hvarv þeir er vigir voru en vm fram konur ok bǫrn þeir hofðv með ꜱer lausa fe sitt en jarðir þeira þ
orði eṅgi maðr at kavpa fyrir konungi En er þeir voru bvnir sigldv þeir ibrott þeir lagv við eyiar þǽr er solvndir heita eru þær margar eyiar þar þær er svo heita ok miok storar ok erv þar m
avrg leyni í ok lagv þar um hrið fra Guth ormí ok
osnum til vm svmarit inn a þioð leiðína Grimr var hverium manni skygnrí hann sa sigling þeira bræðra ok kenði skipit hann let hallda vorð a um ferðir þeira hvar þeir legði til hafnar vm kvelldít ferr Grimr nv aptr til liðs sins ok segir hvat hann hafði sééd ok at hann kendi skip þat er att hafði þorolfr broðir hans ok þar mvndv þeir menn fylgia er veiðr mundi í uera fra kvelldvlfi Nv bvaz þeir skíott ok hofðu xxx manna a hvarv skipi styrði auðrv kuelldvlfr en oðrv Grimr Roa þeir nu at leita skipsins En er þeir komv at þvi er skipit la leggia þeir
rott ok skogar viða milli fíallz ok fíorv þar var selveiðr mikil
ſelv͛
ðu Grimr þar til ok hvgðiz honum ꜱva til at þar mundi gott at gera bæ sinn Satu þar hvarir um vetrinn sem komnir voru þa nam skalla Grimr ꜱer land milli fiallz ok fíorv Myrar allar vt til sela lons ok hít efra til borgar hrauns ok i vik þa er faðir hans kom at landi hann reisti þar bæ ok kallaði at borg En fiorðinn borgar fiorðr Grimí hínum haleyska gaf hann land fyrir svnnan borgar fiorð a hvann eyri þar skamt fra sem vík ein var ok fvndv þar margar andír ok kollvðv þat anda kil Of varit er Grimr let reka fe sitt utan með seó þa komv þeir a nes eítt ok kolloðv þeir þat lpta nes Grimr miðlaði land skipverivm sínum Ana gaf hann land milli lang r ok hafs lækíar ok bio at ana brekkv hans son var Avnundr seoní faðir stei
naʀs þorbirní krum ok þorði beigallda gaf hann land fyrir utan gvf bio þotbíorn i krvm
daulum en þorðr a beigallda stoðum Skalla Grimr kannaði landit vṗ vm heraðit hann for fyrst inn með borgar firði vndz hann þravt ok upp með anni er huit er kollut þotti þeim aín vndarliga lít þeir foru nu vpp með anni vndz su varð fyrir þeim er fell af norði fra fiollvm ok kollvðu hana norðr foru þa upp með þeiri undz enn varð fyrir þeim ok kollvðu glivfrs
þeꜱ vrðv þeir varir at hvert vatn vddí af fiskum Skalla Grimr var iðív maðr mikill hann hafði mart manna ok let sækia miok selueiði ok fong þau er fyrir voru þviatt menn
fíar En þat sem var gekk sealf ala framm Grimr var skipa smiðr mikill En reka við skor
ti æigi hann let gera bæ i alpta nesi ok hafði þar bv ok let þar sækia vt roðra ok selueiðar ok egg ver Allt var þa veiði skapr ky hit þriðia bv hafði hann við sæinn ok hafði þar sꜳð ok kallaði þa a aukrum hann hafði ok menn sina vppi við lax rnar ok let ok sækia þar veiðar Odd ein
bva setti hann niðr við glívfrs til ueiða hann bio undir eín bva brekku En er framm gekk kvik fe Grims þa gekk feít Allt vpp til fíallz hann fann skíott at feít varð meíra ok fei
tara er a heiðvnum gekk hann let gera bæ vppi við fiallít ok let þar varð veita sauðfe sítt let hann Gris þangat fara til vmskygningar ok við hann kend grísar tunga stoð þa fe Grims a morgum fotvm Stundu siðaʀ en Grimr kom vt kom skip af hafí i borgar fiorð ok atti sa maðr er Olafr het hann flv
tti með ꜱer konv sína ok bǫrn ok annat frændlið sítt hann villdi fa ser bv stað a islandi hann var avðigr ok kynstorr Grimr bauð honum til vistar vm uetrin ok liði hans ok þat þa hann En vm varit visaði hann honum landz fyrir svnnan hvit til flokadals r Olafr þa þat ok for þangat bvferlvm ok setti þar bvstað sinn er het at varma lǽk hann var gofvgr maðr hans son var þorarinn Er laugsagn tok eptir ʀafn hængs. son fra bygð skallagrims HAʀalldr konungr lagði undir sik jarðir þær allar er kuelldvlfr hafði att konungr leitaði eptir þeim monnum er voru frændr þeira eðr uínír vill hann hvern þeira hrekia at nokkurv er hann naír stvkku fyrir þat margir brutt af landi ynguaʀ var einn af þeim mágr skallaGrims ok tok hann þat rað at hann varði fe sínv ollv i lavsa ollv aura Fekk ꜱer hafskip ok reð þar menn til ok bio þar ferð sína til islandz hann hafði þat spvrt At Grimr hafði þar bustað tekít ok æigi mundi skorta landz kosti með honum En er hann var bvínn þa sigldu þeir i haf ok byriaði þeim val kom hann skipi sínu fyrir svnnan land hellt vestr fyrir landit ok inn i borgar fiorð i lang bera þar af farminn af skipinv En er Grimr spvrði at kvamu yngvars bavð hann honum heim til vistar með ꜱva marga menn sem hann uilldi sealfr For hann þangat ok setti vpp skip sitt En vm uarit gaf hann honum bv vt a lpta nesi ok landit með allt til leira lækiar For þa yngvarr til buss síns ok var hinn nytzti maðr ok atti auð fiar Grimr gerði þa bv a kialar nesi ok atti þar bv lengí siðan Hann var jarnsmðr ok hafði rauða blastr hann let gera ꜱer smiðíu miíok langt fra borg þar sem nv heitir ravfar nes þar var skamt til skogar En er hann fekk ǫngan steín at lyia iar
nit við er þar voru sandar eínir þa uar þat eítt kuelld er menn foru at sofa at Grimr gekk til seafar ok hratt framm skipí ok rerí vt fiorðinn hann let hlaupa niðr stiora fyrir skipínv Siðan kafa
ði hann til grunna ok hafði vpp steín einn mikinn ok færði vpp i skipít ok reri til landz ok bar stein til smiðív sinnar ok lvði siðan þar við jaʀnít Sa steinn er þar siðan ok hia sínðr mikit ok munv ekki meira hefia íííí. menn Grimr sotti míok smiðív verk En hus karlar hann uon dv um miok ok þotti of snemma risit vera þa Orti Grimr Visv Míóg verðr r sa er avra i sarn
meiðr at risa váðir uirða beiðir ueðr leggia skal kueðía Gialla lǽt ek a gvlli gei
sla níotz meðan þíota heíta hræri kytu hreggs víndfekar sleggíur Þau Grimr ok bera attv mǫrg bǫrn þau attu son er þorlolfr het En er hann fǽddiz vpp var hann snemma mikill uextí ok vínsæll vnni hann mikit foðvr sinum ok moðvr þav Grimr attv ok dǽttr tuér het onnuʀ steínum en onnur þorunn þær voru baðar vǽnar konvr Þau attu son er Egill het En er hann ox upp matti þat bratt séa a honum at hann var liotr ok líkr foður sinum En er hann var þrevetr var hann mikill ok sterkr hann var bratt malugr ok orð viss ok illr uiðr eignar við ungmenni þott hann væri at leik með þeim þa for ynguarr til borgar ok bauð þeim Grimi ut þangat ok berv ok þeim monnum ollvm er þav villdv at færi ok þau hetu ferð
inni for hann þa heim ok bio veitzlvna hann let ǫl heita Ok er at þeiri veitzlv kom bioz Grimr ok þav híon þa bioz þorolfr til ferðar ok hvskarlar þeira ok voru xí. saman Egill segir at hann vill fara ok a ek þar slikt kynni sem þorolfr broðir minn æigi skalt v fara sagði Grimr þv kant ekki at sea fyrir þer i fiolmenni þa er drykkivr erv miklar steig hann þa a bak ok reið brott En Egill undi illa sínum hlut hann for or garði ok fann einn eyk hest er faðir hans atti hann for a bak ok reið eptir þeim Agli varð o greiðfært vm myrarnar er hann kvnni ekki leiðína En hann sa þo ferð þeira fram fyrir sik er ei bar hollt fyrir hann keyrði a baðar hli
ðar En þat er sagt um ferð hans at hann kom sið vm kvelldit vt a alfta nes þa er allir menn satv at drykkíu Ge hann þa i stofuna En er ynguarr sa Egil þa tok hann val við honum ok spurði hvi hann hefði ꜱva sið komít hann sagði hvat þeir fegar hofðv við attz yngvarr setti hann hít næsta ꜱer ok satv þeir gegnt þeim Grimi ok þorolfi þat var haft til aulteiti at menn kuaðv visvr þa kuat Egill Visv Kominn er ek enn til rna ynguars þeꜱ er beið lyngua hann var ek fuss at finna franþ venggíar gefr drengium mun æigi þv þeygi þreuetran mer betra lios undinna landa linnz oðar smið finna yngvarr hellt vpp uisv þeꜱi ok þakkaði honum val En at morni færði yngvarr honum kv
funga þría at skalldskapar lavnvm ok æðar egg vm daginn eptir kuat Egill visu aðra Val kom Egill i þavkk skalld skapnvm við yngvar Ekki uarð fleira til tidenda i ferð Grims ok for Egill heim með honum siðan fra bryniolfi BRyniolfr het maðr hersír rikr i sogni hann bio a aurlandi synir hans voru þeir þorir ok Bíorn þeir uoru ungum alldri þat bar at eítt sinn at Bíorn var staddr a ueítzlv inn i fíorðum þar sa hann .i. mey ꜱva fagra at honum fanz all mikit vm þa spurði hann hverrar ættar hon uæri honum var sagt at hon var dottir þoris hersirs hroallz sonar En hon heitir þora Biorn hof vpp bonorð sitt ok bað hennar En þorir syniaði konvnnar ok skilðvz at ꜱva bvnv En þat sama hau
st fiekk Bíorn ser lið ok for með skutv alskipaða ok kom til bǽar þeꜱ er þorir atti En hann var æigi heíma hann tok þorv ibrutt ok hafði hana heim með ser a aur land voru þau þar um uetrin villdi Bíorn gera brullaup til hennar Bryniolfi likaði illa er hann hafði górt þorí slika skomm þviatt vinatta uar með þeim goð Nv verðr ꜱva at vera þott Bryniolfi liki illa Bryniolfr sendí menn til þoris at bioða honum sættir ok yfir bǽtr þorir bað hann senda heim þoru ella mundi engi sætt uerða þeira imilli En Biorn villdi hana æigi lata brvtt fara þo at faðir hennar bæði þeꜱ leið af vetrin ok letz Biórn uilia fara af landi brott vil ek faðir sagði hann at tv faír mer langskíp ok lið vil ek fara i viking Engi van er þeꜱ sagði Bryniolfr at ek fa þer skip i hendr þviatt ek ueit æigi nema þu komir þar niðr sem mer þikki verst gegna kavpskip mun ek fa þer ok með kaupeyri goðan far þv vestr til dyflinnar sv er nv ferð frægðzt Ek mun ok fa þer farar efni gott Biorn sagði at Bryiolfr mvndi raða verða þeira imillum lét hann þa bva skip gott ok red menn til Biorn bioz nv til ferðar ok uarð seinn buinn En er byʀ rann a Gekk Biorn til dyngív moðvr sinnar þar var þora Biorn sagði at hon skylldi með þeim fara ok leiddu þeir hana ibrutt en modir hans ok aðrar konvr leyndv þvi foru þeir þegar vm nott út til skipsins dr
kir Bryniolfs foður þíns at ek munða æigi vita hit sanna af Biorn svaraði Satt hefir ek sagt þer en æigi matt v þeꜱ kunna mik þott ek segði þer æigi þat er þv spvrðir æigi En þo skal nv við ganga at þat var æigi at frænda raði gort þa mællti skalla Grimr reiðr miok hvi vart v ꜱva diarfr maðr at tv fort a minn fund eðr vissír þv æigi hver vínatta með okkr þori var Biorn svaraði Vissa ek at með ykkr var fost bræðra lag ok mikil vinatta ok þvi sotta ek þik heím at mik hefir her at borit Ek vissa at mer mundi ekki tioa at forðaz þik Mvn ok nv vera a þinv valldí hverr minn hlvti skal vera En goðs væntir ek at þer ek em heima
maðr þinn þa gekk fram þorolf son Grims ok lagði til morg orð ok bað foðvr sinn at hann giæfi Birni þetta æigi at sauk er hann hafði tekit við honum ok margir aðrír lavgðv þar goð orð til kom þa svo at Grimr sevaðiz ok sagði at þorolfr mundi þar miklv vm raða ok tak tv við honum ef þv vill ok virð hann sva at tv verðír duganði drengr af þvi þora ol barn um svmarít þat var mǽr ok kolloð asgerðr Bera kona Grims fekk meyivnni fostrv Biorn var vm vetrin með Grimi þorolfr gerði ꜱer kært við hann ok var honum fylgív samr En er vr kom þa var einn dag at þorolfr spurði foðvr sinn hvert rað hann sæi fyrir Birnni vetr gest sinum eðr hveria a sea hann vill ueita honum Grimr spurði þorolf imoti hvat Biorn æt
laðiz fyrir at beraz þorolfr svaraði hann vill fara til noregs ef hann mætti þar i friði vera þætti mer þat til líggia at tv senðir menn til þoris ok bioðír sættir fyrir Biorn ok mun þorir mikils virða þín orð Svo kom hann sínum fortolvm at Grimr skipaðiz val við hans fortǫlvr hann sendi menn vtan vm svmarít með jartegnvm til þoriss at bioða sættir fyrir Biorn En er Bryníolfr vissí þetta þa lag
ði hann allan hug at bioða sættir fyrir Bíorn son sinn þa kom svo at þorir tok sættir fyrir Biorn Sa hann nv
ðv þeir þa sættir sinar Greiddi þorir þa ok vpp fe dottur sinnar þat er hon atti i hans garði tokv þeir þa vpp vínfengi sitt með mægðum fra eiriki bloðox Haralldr konungr hafði jafnan atsetu a haurða landi eðr roga landi at stor bvm sinvm at ut steíní eðr a aug
valldz stoðum eðr fitium En þann vetr er nv var vm rætt var konungr norðr i landi En er þeir Biorn ok þorolfr hofdu verit einn vetr i noregí ok vr kom bíoggv þeir langskip mikit ok oflvdv manna til ok foru i viking i avstr veg ok heim at havsti með mikit fe en er þeir komv heim þa spurðv þeir at konungr uar a roga landi ok ætlaði at sitia þar vm vetriṅ Tok þa Haralldr konungr at elldaz miok en synir hans voru þa margir a legg komnir Eiʀikr bloð ex var þa a vngvm alldri hann var með þori hersi konungr vnní Eiʀiki mest ssona sína þeir Biorn ok þorolfr foru a aurland til þoríss ok hofðv karfa þann er xií rerv menn a borð Skip þat hofðv þeir fengit i hernaði vm svmarit þat var steínt allt fyrir ofan séo En er þeir komv til þoriss fengv þeir þar goðar við tokur ok voru þar vm hrið en karfinn flavt fyrir bænvm tialldaðr þat var einn dag er þeir Biorn ok þorolfr gengv til skipsíns þeir sa at Eiʀikr konungs son var þar ok gekk vt a skipit en stvndvm a landit vpp En lotum horfði hann a skipit þa mællti Biorn til þorolfs Miok vnðraz konungs son skipit Bioð þu honum at þiggia skipit at gíof þviatt ek veit at hann verðr okkr at liði við Haralld konung foður hans ef hann þiggr þviatt ek heyri þat sagt at hann þvnɡan haꝼı hafi þvngan hvg a þer fyrir sakir skalla
Gríms foður þíns þorolfr kvat þat mundv vera gott rað Ganga þeir nv ofan til skipsins þorolfr mællti Vandlíga hyggr þv at skipínv konungs son eðr hverníg litz þer a þat ual sagði hann hit fegrsta er skipit þa vil ek gefa þer sagði þorolfr ef þv vill þiggia Ek vil ok giarna þiggia sagði Eiʀikr En þer mvn þikkía litil lavnín þott ek heita þer vinattu minni En þo stenðr þat til vanar ef ek lifí þorolfi kuaz þikkia lavnín miklv meira verð en skipit skilduz nv með vínattv var konungsson nv allkatr við þa Ok nokkuru siðaʀ kvamv þ
hvart at þer mvnv mennirnir mivkari en mer ella mvnt v þeꜱa skíott iðraz En fátt mvn þat vera eirikr sagði konungr ef þv biðr mik at ek mvna synía þer Eptir þat foru þeir Eiʀikr ok þorir heim ok letv verða send orð þorolfi at hann var i frið þeginn Nv lagv þeir Biorn ok þorolfr i herna
ði mavrg svmur ok vnnv mǫrg afreks verk ok fengv óf fíar ok mikla heill ok þottv vera mikils hattar menn fra hernaði eiriks EJrikr tok við ʀiki miklv af feðr sínum hann hafði þa vm sokn yfir haurða landi ok fiorðum hann hafði þa hirðr vm sik Ok eitt vr bio eiʀikr ferð sína til biarma landz þorolfr reðz til ferðar með honum ok var stafnbui hans þorolfr var mikill maðr ok sterkr J þeiri ferð fekk Eiʀikr gunnhilldar dottur Auzurar tóta ok flutti hana heim með ꜱer hon var væn kona ok nokkvt fiolkvnnig vel var með þeim þorolfi ok Gvnnhilldi þorolfr var vm vetrinn með Eiʀiki konungi En um svmarit var hann i hernaði þa varð þat til tiðinda at þora tok sott ok andaðiz En nokkvrv siða fekk Biorn ꜱer annaʀar konv er Alof het dottir Erlings ens avðga or ǫstr þav attv dottir er gunnhilldr het Maðr het þorkell þyrnifotr hann bio a haloga landi i fenhring þar er het a aski hann atti þria sonu het einn haddíngr annaʀ bergǫnvndr þriði Atli hinn skammi Bergavnundr var stekr maðr ok vdæll ok agíarn Atli var ekki hʀ maðr ok rið vaxinn ok ramr at afli En haddingr la i viking ok var sealldan heíma Allir voru þeir helldr ovinsalir fegar Þorolfr bioz til islandz at finna foður sinn hann hafði þa lengi abrott verit hann hafði þa o gryṅi fiar ok marga dyrgripi með ꜱer En er hann var bvinn til ferðar hitti hann Ei konung En er þeir skildvz þa selldi hann i hendr þorolfi exi er hann kuaz senda skallaGrim mikil ok gvllbuín var þat hinn bezti gripr þorolfi greiddiz val ferð sín ok kom skipinu i borgar fiorð ok for heim til foðvr sins varð þar mikill fag
na fvndr var nv sett vpp skipít En þorolfr for heim við xí. mann En er hann kom heim þa bar hann kveðiv eiʀiks konungꜱ Grimi feðr sínum ok færði honum exína er konungr gaf honum hann tok við ok leit ok festi upp yfir rvmi sínv þat var vm havstit at Grimr let heim reka auxn til hoggs hann let leiða tua saman a vixl hann tok stein einn val mikinn ok let vndir halsana Gekk hann nv til með exína konungs naut ok hio exinna ꜱva at af fukv hofvðín en exín hliop i steininn ꜱva at muðrinn brast vr exínní ok allt igegnum herðuna hann leít í eggína ok gekk inn siðan i elldhus ok skaut henni vpp a hvrd sa ok la þar vm vetriṅ vm varít lysti þorolfr yfir þvi at hann ætlaði vtan vm svmarit Grimr latti hann ok kvat þa gott heilvm vagní heim at aka hefir þv nv farit sæmðar fǫr mikla Tak nv her við fiarhlvt ꜱva at þv ser gilldr maðr þorolfr kvez fara mundv ein hveria fǫr en þa kvat hann mundv her stað festaz er hann kiæmi aptr En asgerðr forstra þin
vz við var Grímr sterkari ok gerði hann þann mun allan er hann var sterkarí Egill reiddiz ok hof upp knatt
treit ok lavst Grim með En Grímr tok hann hondvm rak hann niðr fall mikit hellt honum niðri ok lek hann illa ok kuaz mundv meiða hann ef hann kynni sik æigi ok er Egill stoð vpp gekk hann ór leikínvm en sveinarnir hlogv at honum Egill for til þorðar ok sagði honum hvat hafði gerz hann mællti Ek skal fara með þer ok skolo vit hefna honum þorðr fekk i hond honum skegg exi eina gengv nv til sveína
leiksins ok hafði Grimr þa hent bollinn þa hliop Egill at Grimi ok sotti exina i hofvðit ꜱva at þegar sokk at hamri gengv þeir nu ibrutt ok til sinna manna Nv hlavpa myra menn til vapna ok sva hvarirtueggiv Olafr for til borgar manna ok hans menn ok voru þeir miklv fiolmennri ok ski
laz at ꜱva bunv Af þeꜱv hofvz deilvr með þeim Olafi þeir borðvz við Griss ok fell þar .viij Menn ok hængr sʀ til o lifiss en er Egill kom heim þa fanz Grimr fatt til hans en bera moðir hans kvat hann mundv verða viking ok kvat þat mundv fyrir liggia fa honum herskip þegar hann hefði alldr til þeꜱ Þa quað Egill visu þat mællti mín moðir at mer skylldi kavpa fley ok fagrar rar fara brvtt með vikingvm standa vpp i stafní styra dyrvm kneʀi hallda ꜱva til hafnar havggva mann ok annan þa er Egill var xij uetra var hann svo mikill vexti at faír voru jafnstorir ok hann fvllugerði þa flestvm monnum at afli hann var miok at leikvm þat var einn dag at þeim þorði ok egli var ætlat tveimr amotí skalla Grimi þat var eítt sinn þa er leikr var at borg ok var leikit svðr i sandvik þa voru þeir egill ok þorðr moti skalla Grimi ok mæðiz hann fyrir þeim ok gekk honum þa verr En vm aptaninn eptir solar fall þa ge þeim verr gerðiz Grimr þa ꜱva sterkr at hann tok þorð vpp ok rak niðr ꜱva hart at hann lamdiz allr auðrv megín ok fekk þegar bana Eptir þat greip hann til Egils þorgerðr brak het ambatt Grims hon hafði fostrat Egil hon var mikil ok sterk sem karlar hon mællti hamaz þv nv Grimr s. hon a syní þínum Grimr let þa Egil lausan ok þreíf til hennar En hon braz vndan en hann eptir henni ok foru ꜱva vt i digra nes þa hliop hon a svnd en hann kastaði eptir henne steini miklum hann kom millum herða henni ok kom hvarki vpp siðan þat er nv kallat brakar svnd En eptir vm kvelldit er Egill kom heim voru þeir feðgar reiðir miok Gekk Grimr vndir borð ok alþyða manna Egill var æigi kominn i rum sitt hann gekk til ellda skala at þeim manni er þar hafði verk stiorn ok forrað með Grimi ok honum var miok kiæʀ ok hio hann bana hǫgg ok gekk eptir En skallagrimr ræddi ekki vm þetta ok var kyrt En þeir feð
gar mælltvz ekki við En hit næsta svmar eptir kom Þorolfr t er fy var fra sagt ok varð þetta til tiðenda meðan hann var vtan En er hann hafði verit vetr a islandi þa bio hann skip sitt i brakar svndi ok er hann var albuinn þa var þat einn dag er Egill gek til foðvr sins ok bað hann fa ꜱer farar efni þviatt ek vill fara með þorolfi Grimr mælti hefir þv nakkuat rætt þetta við þorolf Egill kvat þat æigi vera Grimr bað hann þat fyrst gera En er Egill vakti þat við þorolf kvat hann þeꜱ onga vꜳn vera at ek flytia þik abrott er faðir þinn ma her æigi við þik tæla þa ber ek ekki til þeꜱ travst at hafa þik með mer þviatt þar hlyðir ekki slikt skaplyndi sem her hefir þv vera ma þat sagði Egill at þa fari hvargi okka vm nottina eptir gerði a vt synning ædi veðr En vm nottina er myrkt var orðit ok flæða tok þa kom Egill þar at er skipit la hann gekk vt a skipit fyrir vtan tiolld hio hann i
svndr festar er a vtbvrða voru gekk hann þegar vpp af bryggiunni hann skavt þegar bryggiunni ok hio festar þær ær landi voru rak þa skipit vt a fiorðinn En er þeir vrðv varir við at skipit rak vt þa hliopv þeir a bat skipit En skipit rak yfir i anda kil ok a eyrar upp En Egill for heim ok er menn vrðv varir við bragð Egils þa kvez hann mundv bratt gera þeim meíri ef þeir flytti hann æigi abrvtt Attv menn þa hlvt at með þeim bræðrum Tok þorolfr við honum ok foru nv vtan vm svmarit ok greiddiz þeim val ok komv at havrða landi ok foru i sogn En þar hofðv þav tiðendi orðit vm vetrin at Bryniolfr hafði andaz En synir hans hofdv skipt arfi Hafði þorðr avr
land en Biorn hlavt annan bustað goðan hann var kallaðr Biorn haulldr Þorolfr for a fvnd Biarnar ok asgerðr dottir hans Vard þar fagna fvndr mikill hon var kona vǽn ok virðvlig Þorolfr for til Eiʀiks konungs ok er þeir fvndvz bar þorolfr framm langskips segl er hann sagði foðvr sinn hafa sent konungi konungr tok val við giofinni ok bauð þorolfi með ꜱer at vera Þorolfr þakkaði konungi val en þo for hann til þoriss hersiss ok bauð þorir honum með ꜱer at vera ok þat þekttiz Þorolfr En þa er annar maðr sa er með mer skal til vistar fara en þat er broðir minn ok hefir hann ekki fy hei
man farit ok þarf ek at veita honum um sea mína fara þeir nv til þoris hann atti son er Arin biorn het hann var nokkvrv ellri en Egill hann uar snemma mikill ok sterkr Egill gerði ꜱer titt við Aʀinbjorn ok var honum fylgiv samr En helldr var fatt með þeim bræðrum Þorolfr hof þat mꜳl við þori hversv hann mundi þvi taka ef hann bæði asgerðar frænd konv hans hann tok þvi val ok kvez mvndv flytia við Bíorn þa foru þeir norðr i sogn til Biarnar ok tok hann val við þeim Þorolfr bar vpp erendi sitt við Biorn ok hof vpp bonorð sitt ok bað asgerðar dottur hans Biorn tok þvi val ok var þat avð sott bæði við Biorn ok suo við hana foru þar þa þegar festar fram ok a kvðin brvllaups stefna Skylldi sv veitzla vera vm havstit með Birni for nv þorolfr heim En er at þeiri stefnv kom þa bavð þorolfr morgum monnum með ꜱer til þeirar veitzlv ok er þeir voru bvnir tok Egill sott ok matti hvergi fara þeir þorir hofðv langskip mikit ok foru nv ferdar sinnar vndz þeir komv til Biarnar ok voru þar at veitzlv ok for hon val fram ok sæ
miliga fra olvi Aulfvir het maðr hann var forstiori þoris hersis hann hafði skvllda heimtur ok var fehirðir hans ꜱva bar nv til at aulfir atti heíman ferð at heimta landz skvlldir þorirs ok hafði roðrar skvtv þeir voru xí. saman Agli batnar sottar þegar þeir þorolfr voru abruttv hann kom at mꜳli við avlfi at hann mundi fara með þeim ok þeir toku við honum ok ferr Egill með þeim hann hafði ok vapn sin oll foru nv ferðar sinnar ok fengv veðra bꜳlk harðan En þeir sottv val ferðina ok toku roðrar leiði ok hofðv miok jnnan vtt Sva bar til vm ferð þeira at þeir komv aptan dags til atla eyear lavgðv þeir at landi En þar i eyivnni var bv mikit er eiʀikr konungr atti en þar allꝺ agli ok bað hann af drekka hann tok við ok sa at olyfvian var i ok tok knif sinn ok stak i lofa sinn hann tok ok reist a rvnar ok reið a bloðínv ok qat visu Ristum rvn a horní rioðum spioll i dreyra þau vel ek orð til eyrna oðs dyrs viðar rota drekkvm veíg sem vílivm vel skyíanðra glyiaðra þyia vita hve oss of eirí aul þat er barðr of sígndi þa tok at liða at Avlfí stoð Egill þa vpp ok leiddi avlfí til dyranna ok hellt a sverði sínv En er þeir komv at dyrvnum þa kom Barðr ok hafði horn ok bað aulfí drekka valfararminni Egill tok við ok drakk ok kuat visv þeꜱa Avlvar mik þviatt aulfi aul gerrir nu faulvan at geira lǽt ek yra yríngs af mer skyra Avllungis kant v illa odd skys fyrir þer nysa rigna getr at regní regn bioðr hrs þegna Egill kastaði horninv ok greip sverðit ok bra Myrkt var í stofvnní hann lagði sverðínu a barði miðium ok gegnvm hann fell hann dauðr niðr En bloð fiell or vnðinní þa fell avlfir ok gaus or honum sp
yía mikill Egill hliop vt or stofvnni en nıða mık mẏrkr niða myrkr mikit var a ok tok Egill rás af bænvm En i stofvnni sa menn at þeir voru fallnir Barðr ok avlfir kom þa konungr til ok let bera til líos sa menn þa hvat titt var at avlfir la sem vitlavss en Barðr vegínn ok flavt i bloði golf allt þa spurði konungr huar sa var hinn mikli maðr er þar hafði drukkit mest um kuelldít Menn sogðu at hann gekk út leiti at honum sagði konungr ok latit hann koma til mín Eptir þat var leitat Egil ok fannz hann æigi En er þeir komv i ellda
hvsit þa lagv þar forunavtar aulfis Konungs menn spvrðv ef Egill hefði þar komit þeir sogðv at hann hæfði komit ok tekit vapn sín ok t eptir þat þeir sogðu konungi hann bað þa fara sem skíotaz ok taka skip aull þav er í eyivnni voru En i morgín er liost er skulum ver ransaka eyna ok drepa hann þa Egill for vm nottína þar til er skipín voru En hvar sem hann kom til strandar þa voru þar allt menn fyrir hann for nott þa alla ok fe hvergi skíp En er lysa tok var hann staddr a nesi nokkvrv hann sa þa ey éina ok var þar svnd imilli ok fvrðvliga langt þa var þat rað hans at hann tok hialminn sverð ok spíot ok bravt þat af skapti ok skaut þvi a sæ vt en vapnín vafði hann i yfir hǫfn sinni ok gerði ꜱer af bagga ok batt a bak ꜱer þa hliop hann a svnd ok letti eí fy en hann kom til eyiarinnar hon het sauð ey ok er ekki mikil ey ok hrisott þar var i fenaðr naut ok sauðir ok la þat til atleyíar En er hann kom til eyiarinnar vatt hann klæði sín þa var dagr lioss ok sol farín Eiʀikr konungr let ransaka eyna þegar liost uar þat var seínt er eyín var mikil ok fannz Egil æigi var þa farit a skipí til anaʀra eyia at leita hans þat var vm kvelldit at xí. menn reyrv til sauðeyiar at leita Egils En þo voru margar eyiar nǽr hann sa skipit er for til eyiarínnar En ix gengu uṗ ok skiptv leitum Egill hafði lagðz niðr i hrisit ok falst aðr skipit kom at landi Nu gengv þrir i hueria leit en þrir gíættu skips ok er leiti bar imilli þeira ok skipsíns þa stoð Egill vpp ok gekk til skipsíns En þeir er skipsins gíættv fundv æigi fy en Egill var kominn at þeim hann hio einn þegar bana hǫgg En annaʀ tok a rꜳs ok var þar at hlavpa a brekkv nokkura Egill hio eptir honum ok af fotinn En einn hliop a skipit ok stakk við forkinum en Egill dro at ꜱer festína ok hliop ut a skipít ok skiptvz þeir æigi lengi hoggvm við aðr Egill drap hann ok rak hann vt byrðiss þa tok hann rar ok reri abrutt skipínu For hann þa nott alla ok daginn eptir ok letti æigi fy en hann kom til þoris hersis En aulfi ok forunauta hans let konungr fara i friði af þeꜱum savkum En þeir menn er i sauð ey voru þa voru þeir þar margar nætr ok drapv fe til matar ꜱer tokv elld ok gerðv seyði þeir gerðv ꜱva mikit at sia matti heim lavgðv þa i elld ok gerðv víta En er þat var seð þa var roít til þeira konungr var ibrott for hann þa til annaʀar veitzlv þeir avlfir komu fy heim En Egill ok voru þeir þorir ok Þorolfr nykomnir heim fra brvllaupinv Avlfir sagði tiðindi drap Barðar ok þa atburði er þar hofðv orðit En hann uissi ekki til ferða Egils ok uar þorolfr all o
kꜳtr ok ꜱva arínbíorn þotti þeim sem hann mundi æigi aptr koma En eptir vm morgvninn kom Egill heim En er þorolfr varð þeꜱ viss þa stoð hann vpp ok gekk til fvndar við Egil ok spurði með huerivm hǽt
ti hann hafði undan komiz ok huat til tiðínda hefði orðit i fǫr hans þa qvat Egill visv Sva hef ek leystz or lista lð varðaþar garði ne ek fga dvl dryían dað milldz ok Gvnnhilldar at þrif reynís þionar þrir nokkurir hlakkar til hasalar helíar hel gengnir favr dvel
ia Arínbíorn let val yfir þeꜱum verkvm sagði fauðvr sinn skylldan til vera at sætta hann við konung þviatt þat mun vera mal manna at Barðr hefði verðleika til þeꜱ er hann var drepinn En þo er agli of miok ætt gengt at siæast of fyrir lítt at verða fyrir reiði konungꜱ En þat verðr flestum monnum þung
bǽrt En þo mun ek koma þer i sætt við konung at sinni Þorir for a fund konungs en Arínbíorn var heima ok qat eítt skylldv yfir þa liða alla En er þorir kom a fund konungs þa bauð hann boð fyrir Egil bauð festv sína en dom konungꜱ Eiʀikr konungr var hinn reiðazti ok uar o hǽgt raðum við hann at koma Konungr mællti ok kuat þat mundv sannaz er faðir hans hafði sagt at seínt mundi mega tryggva þa frændr bað þori ꜱva til haga þott ek geri sætt nokkura at Egill se ekki langvistum i mínv ʀiki En sakir þín þorir mun ek fe taka fyrir menn þeꜱa Gerði konungr fesekt slika sem honum synðiz En þorir gallt allt For hann heim þeir þorolfr ok Egill voru með þori i goðv yfir læti En þeir bioggív um varit langskíp mikit ok fengv menn til ok foru um svmarit i austr ueg ok herivðv ok fengv óf fíar ok attv margar orrustor helldv þeir ok t til kr landz ok lavgðv þar við land með hlfs manaðar friði ok kavpstef
nv En er þvi var lokit þa toku þeir at heria ok lavgðv at i ymsvm stoðvm Einn dag lavgðv þeir at við r ós einn mikinn enda var þar morg mikil þeir reðv þar til vpp gǫngv ok var skipt i sveitir xii monnum saman þeir gengv a skogínn ok var þar ekki langt aðr bygðín tok við þeir ræntv þar ok drapv menn en liðit flyði vndan ok fengv þeir onga viðr tokv En er a leið dagín let þorolfr blasa liðínv til ofan gongv Snerv menn þa aptr a skoginn þar sem þa voru stadðir En sva fremi matti kanna liðit er þeir komu til strandar En er þorolfr var ofan kominn var egill æigi kominn En þa tok at myrkia af nott ok þottuz þeir æigi mega leita hans Egill hafði gengit yfir skoginn ok xí. menn með honum ok sa þeir þa slettur miklar ok bygðir Bǽʀ einn stoð skamt fra þeim ok stefndv þeir þar til ok er þeir koma þar til hlaupa þeir i husín inn ok vrðv við onga menn varir En toku fe þat er lavst var þar vorv morg hvs ok dvaldiz þeim þar lengí en er þeir voru vt komnir ok fra bænum þa var lið komit milli þeira ok sko
gsins ok sotti þat at þeim Skið garðr var hʀ gorr millvm þeira ok skogaríns þa mællti Egill at þeir skylldv fylgia honum ꜱva at æigi mætti ollvm megín at þeim ganga Gekk Egill fyrst en þa hverr at oðrum svo nær at ekki matti milli þeira komaz Kvrir sottv at þeim fast ok mest með lavgvm ok skotvm En gengv ekki i havgg orrustv þeir Egill fvndv æigi fy er þeir ganga með gorðvnvm En garðr gekk a aðra hond þeim ok mattv æigi framm komaz Kurir sottv at þeim i kvína En svmir sottv vtan at þeim ok lavgðv með sverðum ok spíotvm ofan af gaurðvnvm En svmir bárv vapn a klæði þeir ok urðv þeir sarir miok ok þvi næst handteknir ok bundnir ok leiddír ꜱva til barnns Maðr sa er bæ þann átti var miok avðigr hann atti son einn þa var vm rǽtt hvat við þa skylldi gera bondi bað hauggva hvern a fætr avðrum bonda son sagði at þa var myrkt af nott ok matti enga skemtan af hafa at kvelia þa bað hann biða myrgins var þeim skotið i hvs eítt ok bundnir ramlíga Egill uar bundínn við staf bæði hendr ok fǽtr þa var hvsit læst ramlíga en kurir gengv til drykkív inn i stofv ok voru allktir Egill færdíz við ok træystír stafinn til þeꜱ er vpp losnaði or golfínv Eptir þat fell stafrinn var hann þa lavss þvi næst eptir þat leysti hann hendr sinar með taunnum ꜱer En þa fætr sína leysti þa hann forunavta sína alla en er þeir voru lausir þa leitvðuz þeir huar likaz var til vtgongv hvsit var gort af timbr stokkvm En i annan enda hvssins var skialld þili flatt hliopv þeir þar a ok brutu af þílít var þa hvs annat er þeir voru i komnir ok voru þar i tímbr ueggir þa heyrðv þeir manna mal unðír fætr ꜱer niðr ok leitvðv ok fvndv hvrð i golfínv luku þeir þa upp ok var þar grauf dívp vndir ok heyrðv þeir þangat manna malít þa spurði Egill huat manna þeir se sa nefndiz Aki er við hann mælti Egil spurði ef hann villdi vpp or grǫf
inni hann kuaz þat villdu gíarna ok nu letu þeir Egill siga niðr ræíp þav er þeir hofðu verit bvndnir með ok drogv þeir þar vpp iij. menn Aki sagði at þeir voru synir hans tveír ok at þeir voru danskir ok hofðv þeir þar uerit hert
teknír hit fyʀa sumarit ek uar val halldin i uetr hafða ek fiar varðueitzlu ok bvss En synír minir voru þioðír ok vndu þeir illa við svin kost En i vr hliopumz ver ibrott ok vorvm siðan fvndnir ok reknir siðan i þeꜱa stofv ok grof þer mun kvnnikt vera vm hvsa skipan Hvar vænst er til vt gongv Aki sagði at þar var annat skialld þili Brioti þer þat vpp ok munum ver þa komaz fram i korn hlavðu En þa er ut ganga sem sealfr vill þeir Egill gera nv ꜱva briota ok brvtv vndan þilit gengv nv i kornhlavðvna ok þaðan t ok í niða myrkr þa mæltu menn Egils at þeir skylldi skunða i skoginn Egill mællti við aka Ef þer erv her kvnnik hybyli þa mant v segia oss til fefanga Aki sagði at þar mundi æigi skorta lausa fe her er lopt mikit er bondi sefr i þar skortir æigi vapn morg Egill bað þa fara til loptzins ok er þeir komu upp a lopriðit þa sa þeir at loptít var opit ok var þar líos inni þar voru þionostv sveínar inni ok gerðv rekkivr manna Egill bað menn sína uti vera ok gæta ꜱva engi kiæmiz brott Egill hliop inn i loptít ok greip þar vapn er æigi skorti til drapv þeir menn þa alla er þar voru inni þar toku þeir alvǽpní Aki gekk þar til er hlemmr var i golfínv ok lavk vpp ok mællti at þeir skylldi þar niðr ganga i vndír skemmu þeir tokv þa lios ok ganga þar niðr þeir fvndv þar fehirðzlvr bonda ok voru þar bæði gripir goðír ok silfr mikit ok toku ꜱer byrðar ok barv t Egill tok vpp míoð drekkív eína mikla ok bar hana vndir hendi ꜱer foru þeir þa til skogar En er þeir komv i skoginn nam Egill staðar ok mællti þeꜱi er ferð allill ok æigi hermannlig ver hofvm stolit fe bonda ꜱva at hann veit ekki til skal ok alldri þeꜱa skomm henda ok forvm ver aftr til bearíns ok latvm þa vita hvat titt er Allir mæltv þvi imoti ok villdv allir til skíps Egill setti niðr mioð drekkíuna þa hefr hann a rs ok rennr heim til bearins en er hann kom heim sa hann at mat sveinar gengu fra ellda hvsi með skutil diska ok in i stofvna Egill sa i ellda hvsit elld mikinn gekk hann nu þangat til þar voru stokkar storir flvttir heim ok ꜱva elldar giorfuir sem siðr var til at elldriṅ skal leika i stoks enda
num ok brennr ꜱva stokkriṅ Egill greip stokkinn ok bar hann til stofunnar hann skaut þeim endanvm loga
nda er i var elldriṅ vpp undir vfsína i troðnæfrarnar ok festi þar elldinn i skiott viðr la i garðínvm þv ok bar Egill hann fyrir dyrnar Elldrin las skiott viðinn þvrran En þeir er at drykk
ivnni voru vrðv æigi fy varir við en loginn stoð inn vm ræfrít hlíopv þeir þa til dyranna En þar var æigi greið gengt bæði fyrir viðínvm ok þvi er Egill varði karlmannliga þott hann væri
liðrꝼ vti En þat var stund eín aðr stofan br
ann ꜱva at hon fell aull ofan En menn foruz allir En Egill gekk til sinna manna gengu þeir þa ofan til skipa sagði Egill at hann villdi hafa mioðdrekkíuna af o skiptv En hon varð reyndar all fvll af gulli ok silfri þeir vrðv allir fegnir er Egill kom aptr helldu þeir þa fra landi er mornaði Akí var ok þeir fedgar i sueit með þeim Agli þeir sigldv vm svmarit er a leið austan til danmarkar ok lagv þar ok rǽntv þar er þeir komv ok ongir þottu þa slikir afreks menn sem synir skallagrims fra haʀalldi Haralldr gorms son hafði þa tekit við ʀiki i danmork þviatt gormr var þa dauðr faðir hans landit var þa hersktt ok lagv uti vikingar miok við danmork Aka uar kunnikt i danmorku bæði a seo ok a landi Egill spurði hann hvar sa staðr mundi vera er mest fe vn mundi vera En er þeir komv i eyra svnd þa sagði Aki at þar var kaupstaðr sa a land vpp er i lundi het sagði hann þeim at þar mundi vera fevꜳn mikil En vꜳn at þar mundi vera viðr taka af borgar monnum þetta mal var vpp borít við liðs menn hvart þeir skylldu raða til upp gongu En Egill kuat visu Vpp skulum varum sverðvm vlfs tanlítuðr glutra eigum dð at dryia i dalmiskunn fiska leiti vpp til lvndar lyða hverr sem braðaz gíorum þar fyrir siot solar ſeıð seið ofagʀan vígra Eptir þat bioggvz menn til vppgongv ok foru til kaup staðaríns En er bæiar menn vrðv varir við ofriðinn þa stefndu þeir imoti var þar treborg vm staðinn ok vórðuz þeir þaðan ok var þar hín snarpazta orrusta Egill sotti fast at með sína sveit var þa mikit mann fall af borgar monnum ꜱva er sagt at Egill komz fyrstr manna upp i borga ok þa huerr at oðrum liðs manna hans þar var þa mikit
staðinn ok toku mikit fe en brendv kaup staðinn aðr þeir færi ibrutt þorolfr hellt liði sinv norðr fyrir land ok lagði til hafnar er þeim bægði ueðr ok ræntu þeir þar ekki þar var skamt a land vpp Jarl sa er Arnfiðr het En er hann spurði at vikingar voru komnir við land hans þa sendi hann menn a fund þeira þeꜱ erendis at vita hvart þeir vili hafa þar friðland eðr æigi En er sendi menn komu a fvnd þorolfs sagði hann at hann mundi ekki þar heria þviatt þeim bar þa engi nauzyn til Sendi menn komv aptr til Jarls ok sogðv honum en er hann vissi at hann þvrfti æigi liði at safna reið hann a fvnd vikinga ok for allt val með þeim Jarl bauð þeim til veítzlv ok ollv liði þeira þvi sem þorolfr villdi þorolfr het ferðinni fara þeir þorolfr ok egill með xxx. manna En er þeir komu til Jarls þa fara þeir til drykkív En aðr borð uoru upp tekín mælti Jarl at þa skylldi menn hluta sæti saman karlar ok konur Baru menn nv hluti i skaut ok tok Jarl vpp Jarl atti ꜱer dottur friða ok hon uar frvm vaxta ok sagði ꜱva til hlutrinn at Egill skal sitia hia Jarls dottur hon gekk vm golf ok skemti ꜱer Egill stoð vpp ok gekk til sætiss þeꜱ er Jarls dottir atti En er menn skipudvz i sæti þa gekk Jarls dottir at sæti sínu ok kuat visv til Egils Huað skalt u sveinn i sess minn þviatt þv hefir sealldan gefit uargi varmar braðir vera uil ek eín of mína satt at tv hrafn i havsti of sæhsolli gialla vart at tu að þar er eggíar a skel þvnnv rvnnv Egill tok til hennar ok setti hana niðr hia ꜱer ok quat visu Farít hef ek bloðgvm brandi Sva at mer ben þiðu fylgði ok giallanda geiri gangr var harðr at vikingum gerðum reiðir rostoʀ elldr rann vm siot manna letum bloðga bvka i borghliði steypaz þa drvkkv þau um kvelldít bæði saman ok voru all kt ok var veitzlan hín bezta En vm morgvninn eptir foru vikingar til skipa skiptuz þeir þa ok giofum við þorolfr ok Jarl ok skildvz uinir Helldv þeir þa til brenneyía þat var vikinga bæli mikit i þann tíma þviatt þar sigldv kavp skíp míog igiegnum eyiarnar Aki for heim til bva sinna ok synir hans hann var uell auðigr maðr ok atti morg bv a iotlandi skildvz þeir Egill með kiærleikum ok mæltu til uínattv sín ímillum En er havstaði sigldv þeir norðr fyrir noreg ok komv fram i fiorðum ok foru nu a fund þoris hersis ok toku hann val við þeim en Arinbiorn betz byðr hann agli þar vm vetriṅ þat þektu Egill En er þorir vissi boð Arinbiarnar þa kallaði hann þat braðraðit veit ek æigi hversv þat likar Eiriki konungi þviatt hann mællti ꜱva eptir drap barðar at hann villdi Egil ekki her i landi raða munt u faðir þvi enn við konung sagði Arinbiorn Sa þorir þa at hann mundi þeꜱu raða vílía voru þeir bræðr þar við .xij. mann vm vetriṅ Bræðr tueir voru nefndír þorvalldr ofsi ok þorfinnr strangí þeir voru frǽ
ndr Biarnar Bryníolfs s þeir fyldv þorolfi i vikíng ok voru i stafní þeir voru menn miklir ok kaps fullir En þa er Egill tok skip stíorn þa var þorfinnr stafn bvi hans þeir voru þenna vetr með þeim bræðrum þat var um haustit at þorir for a fund konungs ok tok konungr val við þeim þorir bað konung ɡeꝼa æigi þikkiaz við vist þeira bræðra þar með honum konungr svaraði þvi val sagði hann þat mega ual þiggia af ꜱer En ekki mundi ꜱva við vita ef annaʀ maðr hefði við agli tekit En er Gunhilldr heyrði þat er þeir toluðv þa mællti hon þat ætla ek enn at nu fari sem optarr at þu Eiʀikr konungr mvnir þat all lítt er illa er við þik gort eðr mvnt v æigi til þeꜱ draga fram sonu skalla grims at þeir mvní enn drepa nokkvʀn frænda þínn En þott þer þikki litils vert dráp barðar þa þikkir oss ekki svá konungr svaraði verit hefir þer þekkra við þorí En suo sem nv er En ekki man ek nu aptr taka orð mín For þorir heim ok sagði þeim bræðrum orð konungs ok gunhilldar fra þeim bræðrum Eyuíndr ok alfr hetu bræðr Gunnhilldar þeir uoru menn miklír ok sterkir ok hofðu yfir lat mikít af eiʀiki konungi ok gvnnhilldi Ekki voru þeir þok
ka sælír af aldyðu manna þat er nu sagt at um varit at sumri skylldv vera blot mikil at gaulum ok uar þar hof mikit sotti þangat fiolmenni mikit bæði af fiollum ok or fíorðum ok or sogni ok mart annat stormenni Eiʀikr konungr for ok þangat þa mællti Gvnhilldr við þa bræðr sína þat vil ek at þit hagit ꜱva til i fiolmenni þeꜱu at þit drepit annanhuarn þeira sona skallagrims ok betr at huartueggi se þeir kv
oðv ꜱva vera skylldv þorir bioz heíman hann mællti við Aʀinbiorn nv mun ek fara til blotzíns En Egil vil ek æigi at fari Ek kann viel ræði Gvnhhilldar en kappi Egils en ʀiki konungs ok er þeꜱ æigi hægt at giæta allz saman En egill mun æigi letiaz lata nema þu ꜱer eptir En þorolfr skal fara ok blota til heilla þeim bræðrum þa sagði Aʀínbiorn agli at þeir mundi heima vera baðir Egill bað hann raða En þeir þorolfr foru til blotzíns ok uar mikit fiolmenni ok all miklar drykkíur þorolfr gekk með þori hvert sem hann for ok skilldiz alldri við hann nott ne dag Eyvíndr sagði Gunhilldi at hann fekk ekki færi a þorolf hon bað hann drepa einn hvern þeira felaga helldr en allt bæri vndan þat var eitt kvelld er konungr var geng
inn til svefns ok þeir þorir ok þorolfr en þeir satv eptir þorvalldr ok finnr þa komv þeir þar bræðr eyvinðr ok alfr ok settuz hia þeim ok voru allkꜳtir þeir drukkv fyrst sveitar drykk þa kom þar at drekka skylldi til halfs þeir drukkv saman Eyvindr ok þorvalldr En þeir Alfr ok þorfínnr En er a leið kuelldít þa var drukkit við sleitur ok þvi næst orða hníppíngar ok þa storyrði þa hl
iop Eyvindr vpp ok bra sverði ok lagði a þorvalldi ok varð hans bani En menn voru uapn lausír jnni er þar var hofs helgí gengv menn þa ímílli ok skilldv þa varð þar ekki fleira til tiðenda Eyvindr hafði vegít i vevm ok var orðinn vargr ok varð hann þegar brutt at fara konungr bauð bætr fyrir manninn En þorolfr ok þorfinnr kvoðvz alldri tekit hafa manns bætr ok enn kuoðvz þeir æigi taka mundv skiliaz at ꜱva bunv foru þeir þorolfr ok þorfinnr heim Eiʀikr konungr sendi eyuínð suðr til danmarkar til haralldz konungs gorms
sonar ok tok konungr val við honum ok setti hann til land varnar fyrir vikingum þviatt hann var hermaðr mikill En vm uarit buaz þeir bræðr þorolfr ok Egill i hernat En er þeir voru bunir hallda þeir austr i land skipum sinum En er þeir komu i vikína þa sigla þeir til jotlandz ok heria þar ok þaðan til fris landz ok dvoldv ok þar miok lengi vm sumarít ok vnnu morg afreks verk i orrustum ok er a leið sumarit hallda þeir aptr til danmerkr En er þeir hallda til landa mæriss þar er mætiz danmork ok fris land þat var eitt kuelld er menn bioggvz til suefns a skipum at menn tueír koma a skip til Egils ok sogðv at þeir attu við hann skyllt erendí var þeim fylgt til hans þeir savgðv at Aki hefði sent þa þeꜱ ꜳyrendis at eyvíndr skreyia liggr til jotlandz siðv ok ætlar at sæta yðr er þer farit sunnan ok hefir hann lið mikit sunnan dregít ꜱva at þer hafit ekki liðs við honum ef þer hittiz ok hann sealfr fe a níosn með tveím skípum ok er skamt fra yðr þeir Egill reka þegar af ꜱer tiolldín hann bað þa fara hlioð
liga ok þeir gera ꜱva ok koma i da
konungr þvrfti liðs við ok þar væri van fefanga Margir gafv þeim þat rað at þeir skylldu þangat hallda liði sínv foru þeir vm haustit vndz þeir fvndv konung ok tok hann val við þeim ok lez sea at lidsemd mvndi goð i þeim Byðr konungr þeim til sín at taka þar mala ok geraz landvarnar menn hans England var þa kristit val ok hafði lengi verit þa er þetta var tiðínda Aðalsteinn konungr var val kristinn ok var hann kallaðr aðalsteinn hinn trvfastí Konungr bað þa þorolfr ok Egil at þeir skylldv primsignaz var þat þa síðr manna mikill þeira er a mala gengu með kristnum monnum þviatt þeir menn er primsigndír voru ok allír menn þeira attv allt samneyti við kristna menn ok heiðna Þorolfr ok Egill gerðv eptir bǽn konungs ok letv primsignaz ok allir menn þeira ok hofðv þeir .ccc. manna þeira er mala tokv af konungi ok gerðuz land varnar menn konungs þeir voru siðprvðir vm flest fra olavi rauða Olafr rauði het konungr i skotlandi hann var skotzkr at fauður ǽtt en danskr at moður ǽtt hann var komiṅ af ætt ʀagnars loðbrokar hann var rikr konungr skotland er kallat þridíungr við england norðimbra land er fimtungr við eng
land ok er þat i norðr ǽtt ok nest skotlandi þat hofðv att at fornv danakonungrar Jorvik er þar
staðr
konunga tekít ok kallaði þa jarla eðr gort enn svma minni menn ok helltz þat vm hans eví ok Jat
varðs sonar hans En er Aðalsteinn tok ʀiki vngr ok þotti standa af honum minni ogn gerðuz þa margir otruir við hann þeir er aðr hofðu þionat hinum fyrrvm konungvm fyrir ʀikis sakir ok hræzlv orrosta Olafr dro her saman mikinn ok for eptir þat svðr a england En er þeir komv a norðimbra land for hann þar allt herskilldi En er þat spvrðv Jarlar þa stefna þeir herliði ok fara imoti Olafi konungi En er þeir finnaz tekrz þar orrusta mikil ok lauk ꜱva at Olafr konungr fekk sigr Gvðrekr Jarl fell en alfgeiʀ Jarl flyði ok mestr hlvti liðs þeira fekk Olafr konungr þa ok enga viðr tokv ok lagði vndír sik allt nordímbra land Alfgeirr Jarl for a fvnð herra Adalsteins konungs ok sagði honum sínar ofarar En þegar konungr spurði þetta at herr ꜱva mikill var kominn i land hans gerði hann menn þegar fra ꜱer ok stefndi at ꜱer liði hann giorði orð Jorlum sinum ok oðrum ʀikis monnum Sneri konungr a leiðíss með þat lið er hann fekk ok for imoti Olafi konungi ok er Adalsteinn konungr spurði at Olafr konungr hafði fengít mikinn sigr ok hafði unnit mikit af englandi ok hafði miklv meira lið en Adalsteinn konungr þa sotti til hans mart stormenni En er þeir spurðv þetta hringr ok aðils ok hofðv saman dregit lið sítt þa sn
va þeir til liðs við Olaf konung ok hofðv þeir allír saman oflyíanda her En er Adalsteinn konungr fretti þetta allt saman þa stefndi hann mot við hofðíngía sína ok raða menn hann leitaði raða við allt stormenni sitt sagði þa allri alþyðv hvat hann hafði spurt fra skota konungi ok fiolmenni hans Allir mæltv þar eitt um at þeir hringr ok adils hefði hinn versta hlvt af er þeir voru drottíns svíkar ok þeir villdu þegar drepa þa er þeir næðiz Var nv þvi raðit at Aðalsteinn konungr skal aptr hverfa ok fara a svnnan vert england ok hafa ꜱva lið safnat norðr fyrir ꜱer eptir ollv englandi þviatt þeir ætlvðv at þeir mundi ꜱva mest fa liðít En sa herr er þa var saman dregínn setti hann þa þorolf ok Egil fyrir þann her En er egill kom heim af stefnv þa spurðu menn huat hann segði tiðinda fra skota konungi þa quat Egill vísv Olafr of komt jofrí ott vig a bak flotta þíngharðan fra ek þengil þann en felldi annan glapstigv let gnoga guðroðr a mo t roðna jorð skenr engla skerði alfgeírs vnd sig halfan Eptir þat gera þeir menn til Olafs konungs með þeim erendum At adalsteinn konungr vill hasla honum vǫll ok bioða honum orrustv i stað a vin heiði a vi
nu skogi ok vill hann æigi at Olafr konungr heri a land hans en sa þeira skylldi hafa land er sigrar i orrustv þeir lav
gðv vikv stefnv of fvnd þarna En sa biði annars er fy kemr En þat var siðr þeira þegar vollr var haslaðr konungi at þa skylldi alldri heria at skammlavsv fy en orrusta væri reynd ok lok felli a við
skíptí þeira Giorði Olafr konungr ok ꜱva at hann stoðfuaði herinn ok heriaði æigi lengr þa flutti Olafr konungr her sinn til vín heiðar borgar hon er fyrir norðan heiðína ok settiz Olafr konungr þar sem orrustv staðrinn var a kveðínn skylldv þeir þar taka tialldz staði ok bvaz við aðr herrinn kiæmi ok er þeir komv þar voru þar settar hesli stengr þurpti þann stað at vanda míog at hann væri slettr er herr ꜱva mikill skylldi vera at beriaz uar þar ok ꜱva er orrustan skylldi vera A annan ueg var ín en a annan veg skogr mikill En skamt fra nni var enn En a heiðinni tiolldvðv menn aðalsteins konungs ok stoðv tiolld þeira allt imillum arínnar ok skogsíns ok var þat lavng leið er stoðv tiolld þeira suo htt at hinir mattu ekki til sea huart lið þeira var mart eðr ftt Menn Olafs konungs tiollduðv þvi fyrir norðan hesli stengrnar at þangat uar af hallt Menn Aðalsteins konungs saugðv at hann mundi koma dag fra degí En lið droz til þeira nott ok dag En er stefna su var liðin er a kveðín var vm fvndínn þa giorðv þat rað menn Aðalsteins konungs at friðr stæði ok æigi væri fy heriat en konungr kiæmí þeir sendv menn a fund Olafs konungs ok skylldi beiðaz friðar ok sættar boða ok segia at Aðalsteinn konungr se kominn með liði sinu En er senði menn koma til Olafs konungs þa tok hann at bua her sínn ok ætlaði þa at heria Sendi menn bera nu upp erendi sín fyrir Olaf konung þa stoð
vaði hann heriṅ ok sat konungr þa i raða gerðvm þann dag ok hofþingiar með honum laugðv menn þar all
misiafmnt til ꜱumír fystu miok at þenna kost skylldi vpp taka sogðv þo at þetta uar hín mesta frægðar ferð Sumir lauttu þeꜱ ok kvaðv Aðalstein konung myklv meira fe framm mundu bioða ef þeir tœki æigi þenna ok var sv raða giorð hofð Sendi menn baðv konung gefa ꜱer tom til at finna konung ok vita ef hann vill enn meira gefa til friðar þeir beiddv griða einn dag til ferðar annan til vm raða þriðia til aptr ferðar Olafr konungr jatti þvi foru send
imbra land með ollum gǫgnum Sendi menn biðía en fresta vm þria daga ok þat með at konungr sendi menn sína at heyra orð Aðalsteins konungꜱ hvart hann vili þenna kost Segia sendi menn ꜱva at þeir hyggia þat at konungr þeira muní fátt lata við nema at sættín tœkiz Olafr konungr iatar þeꜱu hann sendi nu menn sina með erendum foru nv allir samt ok hittv Aðalstein konung við heiðína Sendi menn Olafs konungs bera nu fra eʀendi sin við Aðalstein konung orðsending O
ſenꝺınɡ
a her safnat En nu munv ver bræðr riða fyrir með okkru liði ma vera at þeir ottiz ekki at ser er þeir hafa spvrt at konungr þeira var nær komin Skolum ver ueita þeim ahlaup stór En ef þeir verða forflotti fyrir oss þa munum ver drepa lið allt af þeim Olafi konungi þotti þetta rað val fundít ok munvm ver þa bva her varn þegar lysir ok fara til motz við yðr Bioggv þeir nu her sinn Jarlarnir ok foru þegar vm nottina vpp i heiðína til orrustu uið þa konungs menn En er liost var orðit sa varð
menn þorolfs hvar herrinn for var þa blasinn herblastr ok þa herklædduz menn sem skíotaz toku þa at fylkia liðinv ok gerðu tvær fylkíngar Reð fyrir annaʀi Alfgeíʀ Jarl ok var merki borit fyrir honum var i þeiʀi fy
lking lið þat er fyldgt hafði honum ok ꜱva þat lið er þar hafði safnaz or hervðvnum var þar miklu meira lið fyrir en þat er þeim bræðrum fylgðv Þorolfr var sua bvinn at hann hafði skiolld goðan ok hialm a hofði ok gyrðr sverði þvi er hann kallaði lang mikit sverð ok gott kesív hafði hann ok i hendi tveggia alna laung var fioðrín ok sleginn fram or broddr ferstrendr En upp var fioðrín breið falrinn var digr en skap
tit æigi hæa en taka matti hendi til fals ok fvrðuliga digrt Jarnteinn var i falnum ok allt uar skaptit jarni vafít þav spíot voru þa kaullvt brynþvarar Egill hafði slikan bunat sem þorolfr brodir hans hann atti sverð þat er naðr het hann hafði þat fengit a kur landi þat var hít bezta vapn hvargi þeira hafði bryníu þeir settv vpp merki sitt ok bar þat þorfinnr strangi allt lið þeira hafði noræna skiolldi ok allan norǽnan bunat J þeiri fylking voru allir vtlendir menn þeir sem þar voru komnir þeir fylktv liði sínv næʀ skoginum Adils Jarl ok hringr Jarl sa þat at þeir mundu ekki koma a u vart þa toku þeir at fylkia liði sínu ok gerðv þeir tvær fylkingar fylkti Adils Jarl moti Alfgeiri Jarli en hríng Jarl moti þeim bræðrum Eptir þat tokz orrusta með þeim ok gengu hvrir tveggiu ual fram Adils Jarl sotti hart fram allt til þeꜱ er alfgeíʀ Jarl let undan sigaz En aðils menn sottu þa halfu meíʀ fram var þa ok æigi lengi aðr Alfgeirr Jarl flyði Er þat fra honum at segia at hann reið undan suðr a heiði ok sveit manna með honum Ok er hann kom nær borginni þeiri er konungr sat i þa mællti Alfgeíʀ Jarl ekki munum nu fara til Aðalsteins konungs ver fengum næstvm mikit orða skakr er ver komum til konungꜱ þa er ver fengum v sigr fyrir Olafi konungi En ek veit æigi at vér faim nv minna Reið Jarl svðr eptir englandi ok er þat fra hans ferð at segia at hann reið dag ok nott þar til er hann kom niðr a Jarls nesi ok fekk ꜱer þar far svðr vm sæ ok kom fram i uallandi þar atti hann kyns menn ok kom alldri siðan til englandz Aðils Jarl rak skamt flottann ok snyʀ þegar aptr til orrustvnnar ok er þorolfr sa þat mællti hann at Egill skylldi snua amot honum ok bera þangat merkit hann bað menn standa þykt ok fylgiaz val forum at skoginum ok latum hann hlifa oss at þeir kríngi æigi um oss þeir giorðv nu sem hann mællti ok var nv allmikil orrusta ok mikit mannfall Sotti nv Egill ímot Adils Jarli ok attu þeir hart vapna sk
íptí liðs munr var allmikill En þo fell meíʀ lið Jarlanna Þorolfr gerðiz þa ꜱva oðr at hann kastaði skilldínum a bak ꜱer hliop hann þa fram ok hio eðr lagði til beggia handa stukkv menn þa fra ok undan alla vega hann drap margan mann ok ruddi stíg fram at merki hrings Jarls ok þar helltz þa ekki við honum ok dap hann merkis mannin ok hio isvndr merkis stongína Eptir þat lagði hann spiotínu fyrir briost Jarli kaſtaðı
hm
tiss mvn ek opt iðraz gengu menn þa i sueitir sem skipat uar ok uoru sett vpp merki ok stoð konungs fylkíng a viðlendit til arinnar en þorolfs fylking for hit efra með skogínum Olafr konungr fylkti ok liði sínu hann gerði ok tuær fylkingar Hofðv hvarirtveggív fiolda liðs ꜱva at þeꜱ var engi munr Onnur fylking Olafs konungs for nær skoginum moti þorolfi voru tueir hofdíngiar skotiskir Eptir þat gengv saman fylkingar ok var þar bratt orrusta mikil þorolfr let bera fram merki sitt fyrir fylkingvnvm fylgði sealfr ok ætladi þar fram at ꜱva at hann kiæmi i opna skiolldv konungi foru konung merkit þa ꜱva hart með skogínum at faír hans menn voru fyʀi En er þa varði minst hlaupa þeir Adils Jarl ok hans menn fram or skogínum þeir lavgðv þegar morgum kesivm sen a þorolf ok fell hann dauðr til jarðar En þorfinnr strangí hopaði aptr með merkit þar til er liðit stoð þykkvaz En Adils ok sotti at þeim fatt ok æptv skotar þa herop er þeir hofðv felldan hofdingia þeira En er Egill heyrði opit ok sa at merkit for a hæl þa þottiz hann vita at þorolfr mundi æigi fylgia sealfr ꜱiðan hliop Egill þangat ok fram imillvm fylkinganna hann uarð skíott var þeira tiðínda er orðin voru þa eggiadi hann þa miok til framgongv var hann ok þa fremstr i briosti fylkingarínnar hann hafði þa suerð sitt at uega með ok sotti fram val ok hio til beggia handa ok felldi margan mann þorfinnr bar þa val merkit fram Gengu þeir þa ok allir val fram Egill sotti þa fram til þess er þeir Adils Jarl mættuz ok fell þar Aðils Jarl ok mart annaʀa manna En þa flyði þat er eptir var Egill drap hvern eʀ hann naði þurpti þa ok engi griða at bidia En Jarlar þeir hinir skotzku stoðv þeir þa ok ekki lengi við ok flyðu þa með ollvm oðrvm En þeir Egill stefndi þar til er fyrir var fylking Olafs konungs ok komv þar í opna skiolldu ok giorðv þeir þar mikit mannspell riðladiz þa ok skíott fyl
kingin ok losnaði oll flyðv þa ok margir af Olafs monnum En vikingar æptv herop En er Adalsteinn konungr fann at losna tok fylking Olafs konungs þa eggiaði hann miok lið sitt gengv þeir þa at fast hvarir tveggív gerðiz þa all mikit mann fall Fell þar Olafr konungr ok mestr hlvti liðs hans Fekk adalsteinn konungr þar fagran sigr Eptir þat sneri konungr heim til borgarínnar ok tok þar nattstað En þeir Egill rakv flottan ok fylgðv lengí drapv hvern mann er þr naðv En er Egill hafði hent þa menn alla þa sneri hann aptr þar til er bardaginn hafði uerit hitti hann þa Þorolf broðvr sinn ok þotti eptir hann allmikill skaði hann tok vpp likit ok þo bioggv siðan vm eptir siðvenivm grofv þeir þar grauf ok lavgðv þar þorolf i með vapnvm sinum ollvm ok herklæðvm spenti Egill sinn gvll
hring a hvara hond ok quat visu Gekk sa er oðiz jarls mann bana snarla þreklundaðr fell þundar þorolfr i gny storum Jorð grær en við verðum uinu nær em mínv hel nauð er þat hylia harm agiætan barma ok enn qvað hann Val kaustum hloð ek uestan vang fyrir merki stangir ott var el þat er sottum adils blꜳm naðri hꜳði vngr við engla olafr þrimv staða helt þar er hrafnar svlltv hringr ꜳ vapna þingi Egill for til fundar við Aðalstein konung er hann sat yfir drykkiv En er konungr sa Egil mællti hann at ryma skylldi hinn æðra bekk fyrir honum Egill sky
lldi sitia gagnvert konungi hann settiz niðr ok skaut skilldinum vndir fætr ꜱer hann hafði hialm ꜳ hofði ok lagdi sverd um kne ꜱer ok dro stundvm til miðs en stvndvm skelldi hann aptr
nunum jafnan ofan a nef ꜱer en lotvm upp i hꜳrs rætrnar hann var svart eygðr ok skolb
brúnn Ekki uilldi hann drekka þott honum væri boðit Adalsteinn konungr sat i hasæti sínu hann lagði ok sverð vm kne ꜱer en er þeir satv ꜱva vm stund dro konungr sverðit or sliðrvnum hann dro gullhring af hendi ꜱer bæði mikinn ok goðan ok dro a bloðrefilinn hann stoð vpp ok gekk a mitt golf ok retti til Egils hann stoð upp ok bra sverði sínv ok gekk a golfít ok retti sverðit i bvg hringsíns ok dro at ꜱer ok gekk til rums sins ok let hringinn a hond ꜱer for þa brun hans i lag þa gaf konungr honum annan hring Egill lagði þa vapn sín ok tok uið horní ok kneyfði af ok quat visv Hvarm tangar lætr hanga hrum virgils mer bryníu hauðr a auki troðnvm heiðiss un
ga meiði ryt meiðiss kna ek reiða roðir gun vala broðir gelgio sel a galga geirueðrs lofi meira þaðan af drakk hann at sinum hlut ok mælti við aðra menn Eptir þat let konungr bera nn kistur tvær ok baru tveir menn hvara ok voru fvllar af silfri konungr mællti kístvr þeꜱar skalt v færa fauðvr þinvm ok sendi ek honum þat i sonar giolld En þu skalt taka með mer lǫnd eðr lausan eyrí sæmd ok virðing sem þv vill sealfr kiosa þat Egill tok við fenu ok þakkaði konungi giafar ok uíngan hann tok þa at gleðiaz ok quat visu Knattu harms af harmí hnvp gnipvr mer drvpa nv fann ek þann er ennís oslettar þær rætti gramr hefir gerði homrum grvndar upp of hrundnar sa er mer ygr af augum r síma mer grímur þa voru græddir þeir menn er lifs varð auðít Egill var hinn næsta uetr með konungi eptir fall þorolfs broður síns ok hafði hann miklar uirðingar af konungi var þa lid þat allt með Agli er aðr hofðv með þeim baðum verit ok yr orrustu hofðv komiz þa oṙti Egill drapu um Aðalstein konung ok er þetta stefit i Nu líggr hǽst vnd hraustvm hreín braut aðalsteini Þa gaf konungr honum at bragar launum gullhringa tua ok stoð hvarr mork ok skikkiu goða En er Egill hafði þar verit um uetrinn þa lysti hann þvi fyrir konungi at hann vill fara til ɴorex ok vita hvat titt væri vm hag Asgerðar konv þeirar er þorolfr broðír hans hafði att þar standa saman fe mikil ok goð ok a ek þvi fyrir at sia konungr sagði at hann mundi vera at forraði at fara ibrott heðan en þat þætti mer bez at tu tækir her staðfestv ok slika kosti sem þu vill sealfr Egill þakkaði konungi val þann soma En mælti Ek mun fara nv fyrst minna nauðzynía En þo mun ek vitia þeꜱa heita yðaʀa Konungr bað hann ꜱva gera at raðaz til hans deila þeira bergꜹnundar ok egils Nv byz Egill með lið sitt til braut farar en mart var eptir með konungi Egill þa langskip af konungi ok hafði þar a c. manna Eptir þat var hann bvínn til ferðar þa hellt hann til hafs ok skilduz þeir konungr með vinattv mikilli forst þeim ual ok komv af hafi við noreg ok for inn i fiorðv ok spurðu at þorir hersir var andaðr En Arínbíorn hafði við arfi tekit ok var hann lendr maðr konungs Egill for til Arinbiarnar ok bauð hann honum með ꜱer at uera ok þat þiggr hann ok let setia vpp skip sitt ok vista menn sina Egill var með Aʀinbirni vm vetriṅ með ta
Egils saga Ulfr hét maðr ok var Bjalfa son ok Hallberu dóttur Ulfs hins óarga Hón var systir Hallbjarnar halftrǫlls ór Hrafnistu faðir Ketils hǽngs Ulfr var svá mi
kill ok sterkr at eigi váru hans jafningjar í þann tíma í landinu En er hann var af unga aldri lá hann í víkingu ok hernaði Með honum var sá maðr í víkingu ok félagskap er Kári hét ok var kallaðr Berðlu-Kári Hann var gǫfugmenni ok hinn mesti afreksmaðr Þeir Ulfr ok Kári áttu einn sjóð ok var þeira vinátta mikil En er þeir réðusk ór hernaði þá fór Kári til bús síns í Herðslu Hann var stórauðigr maðr ok átti þrjú bǫrn Eyvindr lambi hét sonr hans annarr hét Ǫlvir hnúfa Sabjǫrg hét dóttir hans Hón var fríð Hennar fekk Ulfr ok fór með hana heim til bús síns Ulfr var maðr auðigr bǽði at lǫndum ok lausafé Hann tók lends manns rétt sem hans langfeðgar Gerðisk hann ríkr ok búrisnumaðr mikill Var þat siðr hans at rísa upp árdegis ok ganga um sýslur at sjá verkmenn eðr þangat sem smiðir váru Sá hann yfir tún ok akra En var á tali við vitra menn þá er rá
ða hans þyrftu Kunni hann til flests góð ráð at leggja En hvern dag er at kveldi kom þá gerði hann svá styggr at fáir menn máttu orðum við hann skifta Hann var ákafliga kveldsvǽfr ok myrgin
vakr Þat var mál manna at hann vǽri hamrammr því var hann Kveld-Ulfr kallaðr Þau Ulfr áttu tvá synir Hét hinn ellri Þórolfr en hinn yngri Grímr En er þeir óksu upp þá váru þeir miklir menn ok sterkir sem faðir þeira Þórolfr var manna vǽnstr ok gerviligastr Hann var gleðimaðr mikill ok hinn mesti kappsmaðr í ǫllu vinsǽll hann ok frá mǫnnum Grímr var svartr á hár ok ljótr ok líkr fǫðurfrǽn
dum sínum bǽði yfirlits ok í skaplyndi Hann var snemma umsýslumaðr ok hagr við tré ok járn ok gerðisk hinn mesti stórsmiðr Sem Þórolfr var á tvítugs aldri þá fór hann í hernað ok fekk faðir hans honum langskip til ferðar Þá réðusk synir Berðlu-Kára til hans Eyvindr ok Ǫlvir hǫfðu þeir annat skip til ferðar váru um sumarit í víking En á vetrum með feðr sínum Hafði Þórolfr heim dýra
gripi á hverju hausti ok fǿrði feðr sínum Hánum varð þá bǽði gott til fjár ok virðingar Kv
eldúlfr var mjǫk á efra aldri er synir hans váru á legg komnir Frá Ǫlvi ok Solveigu Auðbjǫrn hét konungr sá er var yfir Firðafylki Hróaldr hét jarl hans en Þórir hét sonr jarls Þá var annarr jarl Atli hinn mjóvi Hann réð fyrir á Gaulum Hans bǫrn váru þau Hafsteinn Hálfsteinn ok Solveig hin fagra Þat var á Einu hausti at fjǫlmenni var á Gaulum at haust
blóti Þá sá Ǫlvir Solveigu ok gerði sér dátt við hana ok bað hennar En jarli þótti manna munr ok vildi eigi gifta hana Þá orti Ǫlvir mansǫng um hana ok létti af herfǫrum en Þórolfr ok Eyvindr lá
gu í hernaði á sumrum Haraldr tók ríki Haraldr sonr Hálfdanar hins svarta hafði tekit arf eftir fǫður sinn í vík austr Hann var kallaðr Haraldr lúfa Hann hafði þess heit strengt at láta eigi skera hár sitt fyrr né kemba en hann vǽri einvaldskonungr yfir Nóregi Eftir þat barðisk hann við þá konunga er honum váru nǽstir ok sigraði þá ok eru þar langar frásǫgur Eftir þat eignaðisk hann Upplǫnd Þaðan fór hann norðr í Þrandheim Þá ǽt
laðisk hann at fara norðr í Naumudali á hendr þeim brǿðrum Herlaugi ok Hrollaugi er þá váru konungar yfir Naumudǫlum En er þeir spurði til ferða hans þá gekk Hrollaugr konungr í haug þann við tolfta mann er áðr hǫfðu þeir brǿðr gera látit ok váru at þrjá vetr Var eftir þat aftr lokinn hau
grinn En Herlaugr veltisk ór konungdóminum ok tók upp jarls rétt Fór þá á vald Haralds konungs ok gaf honum upp ríki sitt Eftir þat fór Haraldr konungr yfir Þrandheim með skipaliði suðr á Mǿri Þar átti hann orrustu við Hundþjóf konung ok hafði sigr Fell þar Hundþjófr konungr Þar eignaðisk Haraldr konungr Norðmǿri ok Raumsdali En Sǫlvi sonr Hundþjófs konungs hafði undan komisk Hann fór á Sunnmǿri til Arnfiðar konungs ok bað hann fulltings ok mǽlti svá Þótt þetta vandrǽði hafi at oss borit þá mun eigi langt til þess at hit sama mun at yðr koma þvíat ek get hér munu koma Harald konung á yðarn fund þá er hann áðr undir sik brotit ok þrǽlkat aðra menn á Norðm
ǿri Ok mun yðr hinn sami kostr fyrir hǫndum sem vér áttum at verja fé ok frelsi ok kosta þar til allra þeira manna er yðr vilja lið veita ok vil ek bjóðask með mínu liði at veita yðr uppreist móti þessum ofsa ok ofmetnaði En at ǫðrum kosti munu þér taka þat ráð sem Naumdǿlir gerðu at ganga með sjálfrǽði undir ánauð ok gerask hans menn ok þrǽlar Þat þótti feðr mínum sǿmd at deyja í konungdómi heldr en gerask undirmaðr annars konungs á gamals aldri Hygg ek at þat sama muni þykkja þeim mǫnnum er nǫkkurir menn eru í skapi ok kappsmenn vilja vera En af slíkum orðum ok fortǫlum var konungr ráðinn til at verja landit ok safna liði Bundu þeir Sǫlvi konungsson saman lag sitt ok sendu menn ok orð Auðbirni konungi er réð fyrir Firðafylki at hann skyldi koma til liðs við þá En er sendimenn kómu til hans ok báru honum þessi orð þá rézk hann við vini sína ok réðu allir þat at hann skyldi safna liði ok fara til móts við Mǿrakonung sem honum váru orð send Auðbjǫrn lét skera upp herǫr ok sendi um sitt ríki Hann sendi ok orð ríkismǫnnum ok bað þá koma á sinn fund En er sendimenn kómu til Kveld-Ulfs ok sǫgðu honum konungs vilja at hann kǿmi með alla menn sína vápnfǿra á konungs fund þá mǽlti hann Þat mun konungi skylt þykkja at ek fara með honum ef hann skal land sitt verja ok sé herjat í fylki hans En þat ǽtla ek mér allóskylt at verja land þeira ok fara norðr á Mǿri Ok er yðr þat skjótt at segja at ek mun heima sitja of þessa herfǫr ok fara hvergi eðr liði safna at berjask við Harald konung þvíat ek hygg at hann hafi þar nóga byrði sigrs ok hamingju er konungr várr hefir eigi krepping fullan Fara sendimenn heim til konungs ok sagði honum svá búit at Kveld-Ulfr sitr heima ok allt lið hans Frá ferðum Haralds Auðbjǫrn konungr fór með lið sitt þat er honum fylgði á Norðmǿri ok hitti þar Arnfið konung ok Sǫlva konungsson ok hǫfðu þeir allir saman mikinn her Haraldr konungr var ok norðr þar kominn með lið sitt ok var fundr þeira fyrir sunnan Sólskel Var þar hin mesta orrusta ok mikit mannfall af hvárumtveggjum Þar fellu af liði Haralds konungs jarlar tveir Ásgautr ok Ásbjǫrn ok tveir synir Hákonar Hlaðajarls Grjótgarðr ok Herlaugr ok mart annat stórmenni En af liði Mǿrakonungs fell hann sjálfr ok Auðbjǫrn konungr En Sǫlvi konungssonr komsk á flótta ok varð síðan víkingr ok gerði oft mikinn skaða á ríki Haralds konungs Eftir þat
ki ok gerðisk konungr yfir Nú gerðu menn Haralds konungs ráð at hann skyldi eigi fara suðr um Stað á haustdegi ok setti Róald jarl yfir Mǿri ok Naumsdali ok hafði hann fjǫlmennt um sik Haraldr konungr fór norðr til Þrandheims Þat sama haust veittu synir Atla jarls heimsókn á Ǫlvi hnúfu ok vildu drepa hann Þeir hǫfðu lið svá mikit at Ǫlvir hafði eigi viðstǫðu ok komsk með hlaupi undan Fór hann síðan norðr á Mǿri ok hitti þar Harald konung ok gekk á hǫnd honum ok fór með honum til Þrandheims ok komsk í kǽrleika mikla við Harald konung ok var með honum lengi ok gerðisk skáld hans Vermundr inni brendr Þann vetr fór Róaldr jarl hit efra um Eiðaskóg ok svá suðr it efra ok hafði njósn af Vermundi konungi ok kom þar um nótt sem heitir Naustdalr ok var Vermundr konungr þar á veizlu Tók Róaldr jarl hús á þeim ok brendi konung inni með 90 manna Eftir þat kom Berðlu-Kári til móts við Róald jarl með langskip alskipat ok fóru þá báðir norðr á Mǿri Tók Róaldr jarl skip þau er átt hafði Vermundr konungr ok allt lausafé Síðan fór Berðlu-Kári norðr á fund Haralds konungs ok gerðisk hans maðr Ok um várit eftir fór Haraldr konungr suðr með landi með ski
palið ok lagði undir sik Fjǫrðu ok Fjalir ok skipaði þar yfir sínum mǫnnum Hann setti þar yfir Róald jarl yfir Firðafylki Haraldr konungr var mjǫk athugall um þau fylki er þá váru nýkomin í hans vald ok hann hafði þá eignask um lenda menn eðr ríka menn ok bǿndr ok alla þá er honum var nǫkkurrar uppreistar at ván þá lét hann gera annat hvárt at vera hans þjónustumenn eðr fara af landi brott en at þriðja kosti sǽta afarkostum Haraldr konungr eignaðisk í hverju fylki óðul ǫll ok nam allt bǽði byggt ok óbyggt ok jafnval sǽinn ok vǫtnin ok skyldu allir bǿndr vera hans leiglendingar svá ok þeir er á mǫrkina ortu ok svá saltkarlar ok allir veiðimenn bǽði á sjá ok landi þá váru honum allir lýðskyldir En af þessi áþján flýðu margir af landi burt ok byggðusk þá auðnir bǽði Jamtaland ok Helsingjaland ok V
estrfold Dýflin ok á Skíði á Írlandi Norðmandi á Vallandi Katanes Skotland ok Orkneyar ok Hjaltland ok Fǽreyjar ok Ísland Sendimenn kómu til Kveld-Ulfs Haraldr konungr lá í Fjǫrðum með her sinn Hann sendi menn þar á land á fund þeira manna er eigi fóru á konungs f
und er hann þóttisk erendi við eiga Sendimenn konungs kómu til Kveld-Ulfs ok fengu þar góðar viðtǫkur Þeir báru upp erendi konungs ok sǫgðu svá at hann vildi finna Kveld-Ulf Hefir hann spurn af þér at þú ert gǫfugr maðr ok stórrar ǽttar Munt u eiga kost af honum mikillar virðingar er konungi mikit kapp á því at hafa þá menn hjá sér at hann verr at afreks
menn eru at afli ok hreysti Kveld-Ulfr sagði at hann var þá gamall svá at hann var þá ekki til fǿrr at vera á herskipum Mun ek heima sitja ok láta af konungum at þjóna Þeir svǫruðu Þá lát tu fara son þinn til konungs Hann er gerviligr maðr ok mun konungr gera hann lendan mann sinn ef hann vill honum þjóna Ekki vil ek vera lendr maðr sagði Grímr meðan faðir minn lifir þvíat hann skal vera yfirmaðr minn meðan hann lifir Sendimenn fóru í brutt ok er þeir kómu til konungs sǫgðu þeir honum hversu farit hafði með þeim Kveld-Ulfi ok hvat þeir hǫfðu fyrir honum rǿtt Konungr varð við þetta reiðr ok rǿddi þó fátt um ok kvað þá mundu vera stóra menn eðr hvat munu þeir ǽtla fyrir at berask Ǫlvir var þar nǽr staddr ok bað konung eigi vera reiðan Mun ek fara á fund Kveld-Ulfs ok mun hann fara á yðarn fund þegar hann veit at yðr þ
ikkir varða Eftir þat fór Ǫlvir á fund Kveld-Ulfs ok sagði at konungr var honum reiðr orðinn ok eigi myndi svá búit hlýða nema annarr hvárr þeira feðga kǿmi ok sagði þar virðing við liggja at víkja undir konungs vilja Sagði mikit frá því sem sátt var at konungr var góðr sínum vinum bǽði fjár ok metnaðar Kveld-Ulfr sagði Þat er mitt hugboð at vér feðgar munum ekki gǽfu til bera þessa konungs ok mun ek eigi fara á hans fund En ef Þórolfr kemr heim í sumar þá mun hann fúss þessar ferðar ok svá at gerask konungs maðr Seg ok svá konungi at ek mun vera vinr hans ok allir þeir er at mínum orðum láta Ek mun ok halda hǽtti hinum sama um stjórn af minni hendi sem ek hafða af hinum fyrra konungi Nú ferr Ǫlvir aftr til konungs ok sagði honum at Kveld-Ulfr myndi senda til hans son sinn Sagði at sá var betr til fallinn er þá var eigi heima Lét konungr þá vera kyrt ok fór um sumarit inn í Sogn en þá heim norðr er haustaði Frá Þóroldi Þórolfr Kveld-Ulfsson ok Eyvindr lambi koma heim um haustit ór víking Fór Þórolfr heim til feðr síns Taka þeir brátt tal sín í milli Spyrr Þórolfr hvat verit hafði í erendum þeira manna er Haraldr konungr sendi þangat Kveld-Ulfr svaraði ok sagði at konungr hafði til þess orð sent at ek skylda gerask hans maðr eðr sonr minn annarr hvárr Hvernu svarar þú þá faðir sagði Þórolfr Ek svara því sem mér var í hug at ek mynda eigi gerask hans maðr ok svá mundu þit gera ef réða Ǽtla ek at þǽr muni lyktir á falla at vér munim aldrtila af fá konungi þessum Þórolfr svarar Þá verðr allt annan veg en mér segir hugr um þvíat ek ǽtla mik hinn mesta frama af honum hljóta ok til þess er ek ráðinn at fara á hans fund ok gerask hans maðr Hefi ek þat sannspurit at hirð hans er skiput afreksmǫnnum einum Þǽtti mér þat ok fýsiligt at vera í þeira sveit ok samlagi ef þeir vilja við mér taka Eru þeir miklu betr haldnir en aðrir menn í landinu Er mér svá frá sagt at konungr er hinn mildasti af fé við sína menn ok eigi til þess síðr ǫrr at gefa þeim framgang mikinn ok veita þeim ríki er til þess eru fallnir En mér spyrsk svá til um alla þá er í móti honum eru sem allir verði ekki at manna Stǫkkva sumir ór landi brutt en sumir gerask leigumenn Þykki mér þat undarligt faðir um svá vitran mann ok metnaðargjarnan er þú vill eigi með þǫkkum taka þá vegsemd er konungr bauð þér Þykkisk þú ok fyrirspár um þat at vér munim hljóta af konungi þessum ófarnað ok hann vili vera várr óvin hví fórt u þá eigi í móti honum með þeim konungi er þú vart áðr með ok handgenginn Nú þǿtti mér þat skǫruligast at vera annat hvárt vinr hans eðr óvin Kveld-Ulfr sagði þvíat mér sagði þat hugr at þeir myndi enga sigrfǫr fara er bǫrðusk við Harald konung Slíkt hit sama mun ok því at Haraldr konungr mun verða at miklum skaða mínum frǽndum En þú Þórolfr munt ráða vilja fǽðum þínum ok ekki óttumsk ek þat þótt u komir í sveit með mǫnnum Haralds konungs at eigi þykkir þú hlutgengr eðr jafn hinum fremstum í ǫllum mannraunum Várar þú þat at eigi ǽtlir þú þér hófleysu við þér meiri menn En er Þórolfr bjósk heiman Þá leiddi faðir hans hann á gǫtu er hann fór til skips ok bað hann vel fara ok þá heila hittask Fór Þórolfr þá norðr á konungsfund þó var hann þrjár nǽtr sem ǽtlat var Þann dag er hann skal á burt búask gekk Þórolfr fyrir hann ok bað hann ganga ofan til strandar Konungr gerði svá Þar flaut fyrir landi dreki sá er Þórolfr hafði látit gera með tjǫldum ok reiða ǫllum Hann gaf konungi skipit ok bað hann svá varða sem honum hafði til gengit þó at hann hefði haft mikit fjǫlmenni at þat var konungs vegsemd en eigi fyrir kapps sakir við konung Konungr tók þá vel orðum hans ok gerði sik kátan Lǫgðu þá margir góð orð til ok sǫgðu sem sátt var at veizlan var hin prýðiligsta ok konungi vǽri styrkr mikill at slíkum mǫnnum Skiljask þeir þá vel Fór konungr norðr á Hálogaland sem ǽtlat var ok sneri þá aftr er haustaði Fór þá enn at veizlum þar sem fyrir honum váru gervar Frá konungi Hildiríðarsynir fóru á fund Haralds konungs ok buðu honum til þriggja nátta veizlu Konungr þekktisk þat ok kvað á nǽr hann myndi þar koma En er at þeiri stundu kom þá fór konungr þangat með lið sitt ok var þar ekki fjǫlmenni fyrir Veizlan fór vel fram Var konungr þar allkátr Hárekr kom sér brátt á tal við konung ok kom þar rǿðu hans at hann spurði at um ferðir hans ok veizlur Konungr kvað alla vel hafa fagnat ok hvern eftir sínum fǫngum Mikill mun munr þess verit hafa sagði Hárekr at í Torgum mundi veizla fjǫlmennst Konungr sagði at svá var Hárekr mǽlti Þess var vís ván ok báru þér þar mikla giftu til sem ván var er þú vart vitrastr maðr at þú grunaðir at eigi myndi af heilu ok svá sneri til at þér kómuð í engan lífsháska Fór þat sem ván var at er þú sátt fjǫlmenni þat it mik
la er þar var saman komit En mér var þat sagt at þú letir allt lið með alvǽpni Konungr mǽlti Hví mǽlir þú þetta Hárekr eðr hvat kannt u mér þar af at segja Hann svaraði Þat ǽtla ek konungr ef þú veizt hvers manns orð þat er menn mǽla eftir sinni hugþokkan Er þat sannast yðr sagt at ekki vantar hann til mótgǫngu við yðr nema formanninn En þat er ekki undarligt um slíka menn sem Þórolfr er at hann þykkisk um hvern mann fram Hann hefir hirð um sik sem konungar ok hann hefir óf fjár þótt hann hafi þat er hann á sjálfr en hitt er eigi minna er hann lǽtr sér jafnheimilt annarra fé sem sjálfs síns Þér hafið ok veitt honum stórar veizlur ok var nú búit til at hann myndi eigi vel launa þér þvíat þat er sannast at segja at í su
mar þá er þér fóruð hingat með eigi meira lið en 300 manna þá var sú ráðagerð manna at her skyldi saman draga ok taka yðr konungr af lífi ok alla menn yðra ok var Þórolfr fyrir þessu liði ok ráðagerð Var honum boðit at gerask konungr yfir Hálogalandi Fór hann eftir þat út ok inn eftir hverjum firði ok um allar eyjar ok dró saman hvern mann er hann fekk ok svá ok fór þat ekki leynt at þessum her skyldi saf
na til orrustu móti yðr En hitt er þó sátt þótt þér hefðið lið minna þá er þér funduzk at búandkǫrlum skaut skelk í bringu þegar þeir sá sigling yðra Var þat þá ráðs tekit at ganga í mót yðr með blíðu ok bjóða yðr til veizlu En þá var ǽtlat at þér vǽrið drukknir ok lǽgið sofandi at veita yðr atgǫngu með vápnum ok eldi ok er þat til jartegna ef ek hefi rétt spurt at yðr konungr var fylgt í kornhlǫðu eina þvíat hann vildi eigi brenna upp stofu sína nýja ok mjǫk vandaða En er þeir kómu eigi vélráðum fram þá tóku þeir þat ráð sem helzt var til at drepa á dreif um þá fyrirǽtlan Hygg ek nú alla kunna at dylja þess at fáir vita sik saklausa ef hit sanna skal uppi vera Nú er þat mitt ráð konungr at þú látir Þórolf vera í hirð eðr bera merki þitt til þess er hann vel fallinn En ef þú vill at hann sé lendr maðr þá fá þú honum sýslu suðr í Fjǫrðum Þar er ǽtt hans ǫll ok megu þér þar yfir sjá at hann gerisk yðr eigi of stórr En fá hér á Hálogalandi þeim mǫnnum sýslu er yðr þjóna með trúleikum ok hér eigu kynsmenn Skulu vit brǿðr búnir ok boðnir til slíks er þú vill Hafði faðir okkarr hér lengi sýslu ok varð honum vel í hǫndum En yðr konungr eru hér vandfengnir menn til forráða þvíat þér konungr munuð hér sjaldan koma Kóngr reiddisk mjǫk við rǿður hans ok mǽlti þó stilliliga sem hann var vanr ef þau tíðendi kómu til eyrna honum er honum þóttu mikils verð Konungr spurði hvárt Þórolfr vǽri heima í Torgum Hárekr sagði er þess vǽri engi ván ok er hann svá vitr maðr at hann mun kunna sér at verða eigi fyrir liði yðru þvíat honum mun þykkja ván at eigi myndi allir svá haldinorðir vera at þeir gerði þik ei varan við þessi svik svá margir sem kunnu frá at segja ef hit sanna skal uppi vera Fór hann norðr á Sandnes er hann spurði til yðar Konungr rǿddi fátt um þetta fyrir ǫðrum mǫnnum en þat fannsk á at trúði sǫgnum Háreks Leiddu Hildiríðarsynir konung á burt með góðum gjǫfum ok konungr hét þeim vináttu sinni Fór konungr þaðan í burt ferðar sinnar Þeir brǿðr gáfu sér erendi í Naumudali ok fóru í svig við konung ok þeir hittu hann jafnan ok tók hann þeim vel Frá Þorgilsi gjallanda Þorgísl gjallandi hét maðr Hann var heimamaðr Þórolfs ok hafði af honum hina mestu virðing ok hafði fylgt Þórolfi þá er hann var í víking ok var þá hans merkismaðr ok stafnbúi Hann stýrði skipi Þórolfs í Hafrsfirði ok lagði vel fram ok var rammr at afli ok hinn mesti fullhugi Konungr hafði gefit honum vingjafir ok heitit honum vináttu sinni Hann var þar búi Þórolfs í Torgum þá er hann var eigi heima ok hafði ǫll ráð fyrir búi En er Þórolfr hafði farit þá haf
ði Þorgils greitt finnskattinn þann allan er konungr átti ok bað Þórolfr hann fǿra konungi skattinn Þorgísl bjó byrðing einn mikinn ok góðan ok bar þar á skattinn allan ok hafði á 20 menn Sigldi síðan suðr eftir konungi ok fann hann í Naumudal En er Þorgísl kom til konungs bar hann honum kveðju Þórolfs ok sagði at hann fǽri þar með skatt þann er Þórolfr sendi honum Konungr sá til hans ok svaraði ǫngu Fundu menn at konungr var reiðr Gekk Þorgísl til fundar við Ǫlvi ok sagði honum hversu farit hafði með þeim konungi ok spurði hverju gegna myndi Ǫlvir kvazk eigi vita En hitt hefi ek fundit at konungr þagnar í hvert sinn er Þórolfs er getit ok grunar mik þat at hann muni rǿgðr vera Ok þat veit ek at þeir Hildiríðarsynir eru jafnan á einmǽli við konung En þat hefi ek spurt at þeir eru miklir óvinir Þórolfs En ek mun þess brátt víss verða af konungi Eftir þat gekk Ǫlvir til móts við konung ok mǽlti Þorgísl er hér kominn vinr yðarr með þann skatt er kominn er af Finnmǫrk ok er nú skattrinn miklu meiri en fyrr Er honum annt um fǫr sína ok gerið svá vel herra ok gakk til ok sé Konungr svaraði ǫngu ok gekk þó þangat sem skipit lá Þorgísl braut upp þegar vǫruna ok sýndi konungi En er konungr sá at skattrinn var miklu meiri ok betri en fyrr hafði verit þá hóf hann brún ok mátti hann þá tala við Þorgísl Þá fǿrði hann mikit fé konungi er Þórolfr sendi honum Konungr gladdisk þá ok spurði af ferðum Þórolfs eðr hvat til tíðenda hefði orðit Þorgísl sagði allt sem farit hafði Þá mǽlti Konungr skaði mikill er at Þórolfi at hann skal eigi vera mér tryggr eðr vilja vera banamaðr minn Þá svaraði margir er hjá váru at vera myndi róg vandra manna ef konungi vǽri glíkt sagt ok þat at Þórolfr myndi at slíku ósannr Kom þá svá því máli at konungr trúði því er satt var Var konungr þá léttr í ǫllum málum við Þorgísl ok skildusk þá sáttir En er Þorgísl hitti Þórolf sagði hann honum allt sem farit hafði með þeim konungi Þórolfr lét sér fátt um finnask ok lét vel af mundu rei
ða Þórolfr fór þann vetr norðr á mǫrkina ok hafði 100 manna En er hann sótti austr kómu kv
ennir í mót honum Hann átti kaup við finna Kvennir sǫgðu at þeir váru sendir þangat af Fara
við konungi
fa jafnmikit hlutskifti ok konungr sjalfr En hverr maðr hans sem tveir konungsmenn Þórolfr bar þetta upp fyrir lið sitt ok bauð þeim kost en þeir kuru at fara ok fóru nú austr með konungsmǫnnum Finn
mǫrk er stórliga víð Gengr haf fyrir austan ok þar af firðir stórir svá ok fyrir norðan En fyrir sunnan er Nóregr En austr frá Naumdal er Jamtaland ok Helsingjaland þá Kvenland þá Kirjálaland Á Finnmǫrk eru vǫtn stór en há fjǫll liggja eftir endilangri ok eru þat kallaðir Kilir En er Þórolfr kom til Kvenlands hitti hann þar Faravið konung ok hafði konungr með sér 300 manna en Þórolfr hit fjórða Fara nú ok herja En er kirjálar urðu varir við ófrið þá sǫfnaðusk þeir saman ok fóru í
móti konungi ok vǽntu sér sigrfǫr En er orrusta tóksk þá gengu norðmenn hart fram Þá sneri mannfallinu á kirjála Fell þar mart en sumt flýði fengu þeir konungr ok Þórolfr sigr ok ógrynni fjár Sneru þeir aftr ok fór Þórolfr heim leiðis ok skildu þeir konungr með vináttu Þórolfr kom af fjallinu ok kom heim á Sandnes ok dvaldisk þar um hríð En fór norðan um várit til Torga En er hann kom þar var honum sagt at Hil
diríðarsynir hǫfðu verit í Þrandheimi um vetrinn með Haraldi konungi ok þat með at þeir myndi eigi spara at rǿgja hann við konung Var honum mart sagt af því hvert efni þeir hǫfðu til þess Þórolfr sagði at konungr myndi eigi trúa því er van
dir menn lýgi at honum þvíat hér eru engi efni til þessa máls at ek muna vélrǽðum sǽtta við konung þvíat hann hefir marga hluti vel til mín gert en enga illa Ok er at firr at ek mynda vilja konungi mein gera þótt ek ǽtta þess kost þvíat ek vil miklu heldr vera hér lendr maðr en heita konungr ok vera eigi samlendr þvíat hann má alla konunga á Norðrlǫndum gera svá at þrǽlum Þeir Hildiríðarsynir hǫfðu verit með konungi með tuttuganda mann ok váru þat heimamenn þeira ok nábúar ok hǫfðu þeir nóg vitni til þess er þeir fluttu fram Þá spurði Hárekr konung ok mǽlti svá Líkaði þér vel skattrinn er Þórolfr sendi þér Vel sagði konungr Þá myndi yðr mikils þykkja um vert ef þér hefðið allan sét en nú fór þat fjarri þvíat þat var meiri hlutr er Þórolfr dró undir sik Hann sendi yðr gjafir ok tók allt af yðru til Ok sátt skal þat konungr ef þú ferr okkr brǿðr sýsluna á hendr þá skal þat meira en þetta hvártveggja Kom þá svá at konungr trúði því er þeir brǿðr sǫgðu Þórolfr fór um sumarit suðr til Þrandheims á fund Haralds konungs ok hafði með sér finnskatt ok mikit fé annat Hann hafði með sér 90 manna ok alla vel búna at klǽðum ok hervápnum En er hann kom til konungs þá var honum skipat í gesta
skála ok veitt hit skǫruligsta Eftir um morguninn gekk Ǫlvir hnúfa til Þórolfs frǽnda síns ok sagði honum at hann var hrópaðr mjǫk við konung ok konungr hlýddi mjǫk á þat Þórolfr bað Ǫlvi byrja mál sitt við konung þvíat ek skal skammtalaðr vera fyrir konungi ef hann trúir heldr rógi vandra manna en sannendum Annan dag kom Ǫlvir til Þórolfs ok sagði at hann hefði rǿtt mál hans við konung ok veit ek nú eigi gjǫrr en áðr hvat honum býrr í skapi Ek skal þá sjálfr ganga til hans sagði Þórolfr Nú gengr Þórolfr til konungs þá er hann sat yfir drykkju ok heilsaði honum Konungr tók kveðju hans ok bað gefa Þórolf at drekka Þórolfr kvað hafa þar skatt er konungr átti ok kominn var af Finnmǫrk ok enn fleiri hlutir er ek hefi yðr at fǿra Veit ek ok at mér mun því ǫllu bezt varit Konungr sagði at hann veiti eigi annars af Þórolfi en góðs þvíat ek er engis annars af yðr verðr En þó segja menn mér þar ýmisk frá hversu þér ferr Eigi er ek þar fyrir sǫnnu hafðr sagði Þórolfr at ek hafa ótrúliga til yðar gǫrt hygg ek þat með sǫnnum at þeir muni minni þínir vinir vera er slíku hrópi vilja á mik ljúga En hitt er ljóst at þeir vilja vera várir óvinir ok skulu þeir ok at keyptu komask Þá gekk Þórolfr í burt En annan dag eftir greiddi Þórolfr finnskatt ok var konungr þá við staddr Þá bar Þórolfr fram bjórskinn ok safala ok gaf konungi Margir menn mǽltu er hjá váru at þat vǽri vel gefit ok þar vǽri stórmikillar vináttu fyrir vert Konungr kvað Þórolf hafa ǽtlat sér laun fyrir Þórolfr kvezk gera allt af trúleikum við konung en ef honum líkar eigi mín þjónusta þá fǽ ek ekki at gǫrt Var konungi þat kunnigt þá er ek var með honum hverja meðferð ek hafða En þat þykki mér kynligt er hann ǽtlar mik annan en þá reyndi hann Konungr svaraði Vel fórt u þá með þínu máli Ǽtla ek þat bezt af at gera at þú farir enn til hirðar minnar ok mun þá engi maðr rǿgja þik ef ek má sjá yfir dag ok nótt Þórolfr leit þá til beggja handa sér ok sá menn sína ok mǽlti Trauðr mun ek af hendi at láta sveit þessa Mant u ráða konungr nafngiftum við mik En ek mun seint af hǫ
ndum láta sveitunga mína meðan mér endask fǫng til þó at véla um mína kosti at eins Er hitt bón mín ok vili ok þér farið at heimboði til mín ok heyrið þá umrǿðu manna þeira er þú trúir ok vita hvat vitni þeir bera oss of þetta mál Ok ger þá sem þér finnask sannendi Konungr sagði at hann mundi eigi oftarr þiggja veizlu at honum gekk þá Þórolfr í brott ok bjósk til heimferðar En er hann var heim farinn þá fekk konungr þeim Hildiríðarsonum sýslu þá alla er Þórolfr hafði haft ok finnferð Konungr kastaði sinni eigu á búit í Torgum er átt hafði Bjǫrgolfr ok þǽr eignir allar er þar váru Hann fekk ok þat í hendr Hildiríðarsonum Konungr sendi menn til Þórolfs með jartegnum at segja honum þessa skipan er nú hafði gǫrt Eftir þat tók Þórolfr skip þau er hann átti ok bar þar á allt lausafé sitt Hann hafði með sér alla menn sína ok fór síðan norðr á Sandnes til bús síns Hafði Þórolfr þá eigi minna fjǫlmenni um sik en áðr ok í ǫngu minni rausn Frá Hildiríðarsonum Þeir Hildiríðarsynir tóku við sýslu á Hálogalandi ok mǽlti engi maðr í mót fyrir sakir konungs en mǫrgum þótti þetta skifti mjǫk í móti skapi þeim er váru frǽndr Þórolfs eðr vinir Hildiríðarsynir fóru um vetrinn til finna með þrjá tigi manna Ok þótti finnum miklu minni vegr af þes
sum mǫnnum en þá er Þórolfr fór Greiddisk ok allt miklu verr af finnunum en fyrr Þann vetr hinn sama fór Þórolfr upp á fjall með hundrað manna ok hitti þar Faravið konung Ok gerðu þeir þá ráð sín ok er þá þat af at fara enn á fjall ok fyrr ok hǫfðu 400 manna ok fara ofan til kirjála hljópu þar í byggðir ok herjuðu ok fengu óf fjár ok fóru austr er á leið vetrinn á mǫrkina Þórolfr fór heim til bús síns um várit Hann átti skip gott ok vandaðr mjǫk reiði með Þat skip lét hann búa ok fekk menn til með at fara Hann lét þar á bera farmskreið ok húðavǫru ok grávǫru ok mikit fé annat Skipi því lét hann stýra Þorgísl gjallanda ok fara vestr til Englands ok kaupa klǽði ok ǫnnur fǫng Heldu þeir suðr með landi ok síðan í haf ok kómu at Englandi ok fengu þar góða kaupstefnu Þeir hlóðu skipit af hveiti ok hunangi klǽðum ok víni ok heldu aftr um haustit Ok byrjaði harðla vel ok kómu at Hǫrðalandi þat sama sumar Kómu Hildiríðarsynir með skatt at fǿra konungi ok var konungr við staddr ok sá er þeir reiddu af hendi féit Þá mǽlti hann Er nú allr af hendi reiddr skattrinn Þeir sǫgðu at svá var Konungr mǽlti Bǽði er nú skattrinn minni ok verri ok verr af hendi greiddr en þetta er Þórolfr heimti ok sǫgðu þér at hann fǿri þó illa með sýslunni Vel er þat konungr sagði Hárekr er þú hefir hugleitt hvé mikill skattr er vanr at koma af Finnmǫrk þvíat þá veizt u gjǫrr hvers þú hefir misst ef Þórolfr eyðir skattinum með ǫllu fyrir yðr Vér fórum í vetr á mǫrkina 30 manna sem vani var til hinna fyrri sýslumanna ok kom þá Þórolfr lítlu síðarr
farar konungs útan lands ok innan lands ok margar þǽr er háski var í til fjárupptǫku eðr aftǫku manna Ekki váru þeir vingaðir mjǫk við menn en konungr mat þá mikils Um haustit fór konungr at veizlum um Hǫrðaland Þat var einn dag at konungr lét kalla til sín þá brǿðr Ok er hann fann þá sagði hann þeim at þeir sk
yldu fara með sveit manna at leita Þorgísl gjallanda ok fǿrið mér skipit ok allt þat er á er nema Látið menn fara í friði Þeir váru búnir þessar ferðar ok hǫfðu tvá skip Fara nú at leita Þorgils gjallanda ok spurðu at hann var vestan kominn ok hafði siglt norðr með landi Þeir fara nú eftir ok finna hann í Furusundi kenndu brátt skipit ok lǫgðu at þeim Þeir Þorgísl vǫruðusk þá ekki ok vissu sér engis ótta vánir Fundu þeir eigi fyrr en fjǫldi manna var kominn á skipit með vápnum ok váru allir handteknir ok leiddir allir á land upp vápnlausir ok hǫfðu ekki annat en ígangsklǽði sín En þeir Sigtryggr skutu þegar bryggjum Snúa á ferð suðr með landi unz þeir hittu konung ok fǿrðu honum skipit ok allt þat er á var En er farmrinn var af borinn skipinu þá sá konungr at stórmikit var féit ok þat var eigi lygi er þeir Hildiríðarsynir hǫfðu sagt En Þorgísl ok hans félagar fengu sér flutning til lands ok léttu eigi fyrr en þeir kómu til Kveld-Ulfs ok sǫgðu honum sínar eigi sléttar Ok fengu þar góðar viðtǫkur Kve
ldulfr kvað þar mundu til draga sem honum hafði hugr um sagt at Þórolfr myndi eigi giftu til bera alls endis um vinfengit við konung ok þǿtti mér ekki mikit at um fjárlát þetta ef eigi fǿri þar hit meira eftir En grunar mik enn sem fyrr at Þórolfr muni eigi kunna at ǽtla sér hóf ok segi þér Þórolfi at þat er mitt ráð at hann fari af landi braut Má vera at hann komi sér betr ef hann kemr á fund englakonungs eðr danakonungs Eftir þat fekk hann Þorgísli skip ok þat sem hann þurfti Ok fóru þeir nú til þess er þeir kómu á fund Þórolfs ok sǫgðu hann til tíðenda hafði gersk í fǫrum þeira Þórolfr varð vel við skaða sinn ok sagði at hann myndi eigi fé skorta ok er gott at eiga félag við konung Þá keypti Þórolfr svá mjǫl sem hann gat ok malt til framflutningar liði Sagði hann menn sína ekki mundu vera jafnfagrbúna sem hann hafði ǽtlat Þórolfr seldi jarðir sínar ok helt upp ǫllum kostnaði sem fyrr Hafði hann þá ok ekki fǽrra lið en fyrr Var hann heima þann vetr allan Frá Þórolfi Þá er vár kom ok ísa leysti lét Þórolfr fram setja langskip mikit er hann átti Hann lét þat búa ok skipa mǫnnum Hann hafði 100 manna En er byri gaf sigldi hann suðr með landi ok helt fyrir útan eyjar en stundum var sǽr í miðjum hlíðum létu svá ganga suðr fyrir landit unds þeir kómu í Vík austr Þá spurðu þeir at Haraldr konungr var í Víkinni Ekki vissu menn til ferða Þórolfs Hánum byrjaði vel ok heldu suðr til Dan
markar þaðan í austrveg ok herjaði þar um sumarit ok varð ekki gott til fjár Um haustit helt hann austan ok kom í þann tíma er menn leystu af Skáneyri Þar var fjǫldi manna af Nóregi Þórolfr lét lið þat allt sigla fyrir ok gerði ekki vart við sik Hann sigldi til Mostrarsunds ok sá þar fyrir knǫrr einn mikinn er kominn var af Skáneyri Þórir þruma hét maðr Hann stýrði knerrinum Hann var ármaðr Haralds konungs ok réð fyrir búi í Þrumu Þat var mikit bú ok þar sat konungr jafnan þá er hann var í Víkinni ok þurfti til þess bús mikil Hafði Þórir fyrir þá sǫk farit at hann hafði þá keypt malt ok hveiti vin ok hunang ok varit til allmiklu fé Þeir Þórolfr lǫgðu at ski
pinu ok buðu þeim kost á at verjask En Þórir hafði eigi lið til varnar ok gáfusk upp Tók Þórolfr fé þat allt en setti þá upp á eyna Ekki var þetta minna fé en þat er hann hafði látit fyrir konungi Helt Þórolfr skipum þessum báðum norðr með landi En er þeir kómu fyrir elfina lágu þeir þar ok biðu nǽtr Ok er myrkt var orðit reru þeir upp í ána ok lǫgðu til bjár þess er þeir brǿðr áttu Sigtryggr ok Hallvarðr ok kómu þar fyrir dag ok slógu mannhring um bǿinn ok ǿptu heróp Þeir vǫknuðu er inni váru ok hljópu til vápna Fleygði Þorgeirr sér þegar út ór skemmunni Skíðgarðr var hár um bǿinn Þorgeirr hljóp at skíðgarðinum ok greip hendi
nni upp á staurinn ok kastaði sér út af garðinum Þar var nǽr staddr Þorgísl gjallandi ok hjó eftir honum á hǫndina ok af við garðinum Ferr Þorgeirr við þat til skógar en Þórðr bróðir hans var þar drepinn ok 20 menn Eftir þat rǽntu þeir þar ǫllu en brenndu bǿinn fóru nú út eftir ánni ok svá út til hafs Þeim byrjaði vel ok sigldu norðr í Víkina Þá hittu þar kaupskip mikit er áttu víkverjar ok var hlaðit af malti Þórolfr lagði at því En þeir er fyrir váru þóttusk eigi fǫng hafa til varnar ok gáfusk upp ok gengu á land En þeir Þórolfr tóku þar skip með farminum ok fóru síðan leið sína ok hǫfðu nú þrjú skip er þeir sigldu austr um foldina fóru síðan skyndiliga ok hjoggu strandhǫgg En er þeir sigldu norðr fyrir Líðandisnes þá fóru þeir útleið ok þar sem þeir kómu við land þá rǽna þeir En er þeir kómu norðr fyrir Fjǫrðu þá fór Þórolfr á fund fǫður síns ok segir honum hvat til tíðenda hafði gersk í ferðum þeira Hann var þar lítla hríð ok leiddi faðir hans hann á gǫtu ok mǽlti Eigi hefir þat fjarri farit því sem ek gat þá er þú fórt til konungs at þat myndi svá út ganga at hvárki þér né oss frǽndum myndi at hamingju verða Hefir þú nú þat ráðs tekit er ek varaða þik mest við at þú etir kappi við Harald konung En þótt u sér vel at þér búinn um hreysti ok harðfengi þá hefir þú ekki til þess gǽfu at halda til móts við hann er ǫngum manni hefir enn í landinu þótt áðr hafi haft mikit ríki Er þat mitt hugboð at sjá verði fundr okkarr hinn síðasti ok vǽri þat at skipuðu at þú lifðir lengr en þat mun þó eigi vera Þá sté Þórolfr á skip ok fór leið sína unds hann kom á Sandnes Lét hann þá til bǿjar síns allt herfang þat er orðit var en setti upp skipin skorti þá eigi tilfǫng at fǿða lið sitt svá stórmannliga sem hann vildi Sat Þórolfr heima þann vetr ok hafði mikit fjǫlmenni Frá Skalla-Grími ok sonum hans Maðr hét Yngvarr ríkr ok auðigr Hann hafði verit lendr maðr hinna fyrri konunga En er Haraldr konungr kom til ríkis þá var Yngvarr heima ok þjónaði ekki konungi Hann var kvángaðr maðr ok átti dóttur eina er Bera hét Hón var vǽn ok vel at sér Hennar bað Grímr Kveld-Ulfsson ok var þat at ráði gǫrt Þat var þann sama vetr er þeir Þórolfr skildusk Þá var Grímr hálfþrítugr at aldri ok var þá skǫllóttr Hann var kallaðr Skalla-Grímr Hann hafði forráð ǫll fyrir búinu en þó var Kveld-Ulfr þá hress maðr Mart hǫfðu þeir manna með sér ok þá marga er þar hǫfðu upp vaxit ok váru jafnaldrar Gríms Váru þeir margir afreksmenn at hreysti ok afli Grímr var líkr feðr sínum bǽði at vexti ok afli ok yfirlitum en þó nǫkkut at lunderni þvíat hvárrtveggi átti brǫgð undir brúnum Frá Haraldi Haraldr konungr var í Víkinni þá er Þórolfr herjaði Hann fór til Upplanda ok svá til Þrandheims ok sat þar um vetrinn ok hafði mikit fjǫlmenni Þá váru þeir brǿðr með konungi Sigtryggr ok Hallvarðr Þeir hǫfðu spurt um haustit hversu Þórolfr hafði búit hýbý
lum þeira í Hísing ok þann mannskaða er Þórolfr hafði þar gǫrt Þeir minntu konung oft á at fara at Þórolfi ok sǫgðu hversu Þórolfr hafði rǽntan konung ok þegna hans ok farit með hervirki innan lands ok báðu jafnan at fara at Þórolfi með sína menn Þá mǽlti
luðusk þó freista vilja En er sumraði þá bjoggusk þeir brǿðr til ferðar sinnar at vanda sínum Þeir heldu á sǫmu máli við konung Hann kvazk þá lofa at þeir tǽki Þórolf af lífi ok veit ek at þit mu
nuð fǿra mér hǫfuð hans er þit komið aftr ok með marga dýrgripi En þó geta þess sumir menn sagði konungr ef þit siglið norðr at þit munið bǽði sigla ok róa norðan Nú búask þeir sem skjótast ok hǫfðu tvau skip ok hálft annat hundrað manna ok er þeir váru búnir taka þeir landnyrðing út eftir fir
ðinum en þat er andviðri norðr með landi Frá Þórolfi Haraldr konungr sat á Hlǫðum er þeir brǿðr fóru á brott ok þegar bjósk konungr sem skyndiligast ok ste
ig í skip sitt ok róa þeir inn eftir firði allt til Eldueiðs Þar lét hann eftir skipin ok fór norðr yfir eiðit til Naumudals Tók konungr þar skip er bǿndr áttu ok gekk þar á með hirð sína ok hafði á nǽr 400 manna ok sex skip Þeir tóku andviðri ok reru dag ok nótt svá sem ganga mátti Þá var nótt farljós Konungr kom við Sandnes of nótt ok sá þeir fyrir bǿnum langskip tjaldat ok kenndu at Þórolfr átti Hann ǽtlaði þá af landi brott ok hafði látit heita fararmungát sitt Konungr bað menn ganga af skipum Hann lét fara upp merki sitt Var skammt at fara til bǿjarins Varðmenn Þórolfs váru inni við drykkju ok var engi maðr úti þvíat menn váru undir borðum Konungr lét þá slá mannhring um stofuna Lustu þeir þá upp herópi ok var blásinn herblástr En er þeir Þórolfr heyrðu þetta þá hljópu menn til vápna sinna konungr lét kalla at stofunni bað út ganga konur ok bǫrn Þá gekk út Sigríðr húsfreyja ok konur þǽr sem inni váru Hón spurði ef synir Berðlu-Kára vǽri þar Þeir gengu fram ok spurðu hvat hón vildi þeim Fylgið mér til konungs sagði hón Þeir gerðu svá Skal nǫkkvat tjóa at leita um sǽttir með ykkr Þórolfi Konungr svaraði Vill Þórolfr gefask upp ok ganga á mitt vald þá mun hann halda lífi ok limum en menn hans mu
nu sǽta refsingum af mér sem sakir falla til Eftir þat gekk Ǫlvir hnúfi til skemmunnar ok sagði Þórolfi þann kost er konungr gerði Þórolfr sagði skjótt at hann vill ǫnga nauðungarkosti taka en bið konung útgǫnguleyfi ok látum þá skeika at skǫpuðu Ǫlvir gekk til konungs ok sagði honum hvers Þórolfr beiddisk Konungr mǽlti Beri eld at skemmunni Ekki vil ek berjask við þá ok eyða svá mǫnnum mínum þvíat Þórolfr mun gera mér mikinn mannskaða ef vér skulum henda hann úti þótt hann hafði lið minna en vér Var þá eldr borinn at skemmunni sóttisk þat skjótt er timbrit var þurt en nǽfrum þakt Þórolfr bað þá sína menn brjóta upp þilit ok ná golfstokkum ok sóttisk þat skjótt En er þeir náðu golfstokkunum þá tóku svá margir sem á fengu haldit ok skútu endanum á hyrningina svá hart at afgǫngu fyrir útan ok hljópu í sundr veggirnir svá at þar var útgangr mikill Gekk Þórolfr þar fyrst út en þá Þorgísl gjallandi ok hverr at ǫðrum ok tóksk þar hinn harðasti bar
dagi ok var þat um hríð at þar mátti ekki sjá í milli þá er stofan gǽtti á bak þeim ok týndi konungr þar mǫrgu liði En er stofan var brunnin þá hljóp eldr at þeim Fell þá ok mart lið þeira Þá hljóp Þórolfr fram ok hjó til beggja handa ok þyrpti lítt at binda sár þeira manna er fyrir honum urðu Hann sótti þar at er merkit var í þeiri svipan Fell Þorgísl gjallandi En er Þórolfr sá þat þá lagði hann merkismanninn í gegnum ok mǽlti Nú gekk ek þrimr fǿtum til skammt Þá stóðu á honum bǽði sverð ok spjót en konungr veitti honum banasár ok hann fell á fǿtr konungi Þá bað konungr hǽtta at drepa menn ok svá var gǫrt Þá lét konungr fara menn sína ofan til skipa ok mǽlti við Ǫlvi Takið nú Þórolf frǽnda yðarn ok veitið honum sǿmiligan umbúnað ok ekki skal hér rǽna þvíat þetta er allt mín eign Fór nú konungr ofan til skipa En er menn bundu sár sín þá leit konungr á sár manna Hann sá hvar maðr batt svǫðusár eitt mikit þá mǽlti konungr Ekki hefir Þórolfr þat veitt allt bitu honum annan veg vápn ok er skaði mikill um slíkan mann En at morni lét konungr draga upp segl sín ok sigldi suðr með landi sem af tók Þá fundu þeir kaupskip mǫrg ok hafði lið þat ǽtlat til móts við Þórolf þvíat njósnir hans hǫfðu verit allt suðr um eyjar ok vissu at þeir Sigtryggr ok Hallvarðr váru sunnan komnir með liði miklu ok vildu drepa Þórolf ok hǫfðu þeir haft andviðri ok lágu í ýmsum hǫfnum Brátt spurðisk þetta víða um land ok kómu þessi tíðendi til eyrna þeim Sigtryggr ok Hallvarðr ok sneru þeir þá aftr til konungs ok þótti þeira ferð hin háðuligsta Þeir brǿðr Ǫlvir ok Eyvindr váru á Sandnesi ok bjoggju um lík Þórolfs eftir siðvenju ok létu grǿða sár manna Þeir skipuðu til bús með Sigríði ok var þar eftir allr fjárhlutr en mest hafði brunnit húsbúnaðr ok borðbúnaðr ok klǽðnaðr Fóru nú nor
ðan ok á konungsfund ok váru með honum um hríð Þeir váru hljóðir ok mǽltu fátt við menn Þat var einn dag er þeir gengu fyrir konung ok mǽltu Þess viljum vit biðja þik konungr at þú leyfðir okkr heimferð til búa okkarra þvíat hér eru þau tíðendi orðin at vit berum eigi skaplyndi til at eta ok drekka með þeim er vápn báru á Þórolf frǽnda várn Konungr mǽlti til hans heldr stutt Eigi mun ek þat leyfa ykkr Hér skulu þit vera með mér Þeir gengu þá á brott ok til rúms síns Annan dag eftir sat konungr í málstofu ok lét kalla þangat þá brǿðr Ǫlvi ok Eyvind Konungr mǽlti Nú skulu þit vita ykkarn hlut þit hafið verit með mér um hríð ok vel siðaðir Hefir mér til ykkar vel líkat Nú vil ek Eyvindr at þú farir norðr á Sandnes Vil ek gifta þér Sigríði konu þá er Þórolfr hefir átt ok vil ek gefa þér fé þat allt er þar er ok skalt u þar með hafa vináttu mína ef þú kannt til at gǽta En Ǫlvir skal mér fylgja sakir atgervi sinnar Vil ek hann eigi lausan láta Þeir þǫkkuðu konungi þann sóma er hann gerði til þeira Bjósk Eyvindr til ferðar ok fekk sér gott fǫruneyti ok á
gǽtt skip Konungr fekk honum jartegnir til þessa máls ok er hann kømr norðr Tekr Sigríðr vel við honum Berr hann upp erendi þetta við hana bónorð ok jartegnir at hann skal ná þessu ráði En hón sá þann sinn kost at láta konung ráða þar komit sem þá var Fór þat fram at hann fekk Sigríðar Tók hann þá við búi á Sandnesi ok fé því ǫllu er Þórolfr hafði átt Eyvindr var gǫfugr maðr Bǫrn þeira váru þau Finnr skjálgi faðir Eyvindar skáldaspillis ok Geirlaug er átti Sighvatr rauði Eyvindr helt vinfengi við Haraldr konung meðan þeir lifðu báðir Frá Hǿingi Hǿingr hét maðr Hann var sonr Ketils Naumdǿlajarls Hann var gǫfugr maðr ok hafði verit hinn mesti vinr Þórolfs ok frǽndi skyldr Hann var þá í úthlaupi at veita Þórolfs lið Hann hafði með sér 40 manna ok sneri til Torga Þar váru þeir Hildiríðarsynir ok hǫfðu fátt manna En er Hǿingr kom á bǿinn þá veitti hann þeim atsókn harða Þar fellu Hildiríðarsynir ok flestir menn er þar váru fyrir en þeir Hǿingr tóku fé þat allt er þeir fengu Eftir þar fekk hann sér kner
ri tvá ok lét þar á bera fé þat allt er hann átti Hann hafði með sér konu sína ok bǫrn ok alla þá menn er at vígi hǫfðu verit með honum Bergr hét maðr fóstbróðir hans ǽttstórr ok auðigr Hann stýrði ǫðru skipi ok sigldu í haf fám vetrum áðr hǫfðu þeir Ingolfr ok Hjǫrleifr farit at byggja Ísland ok var þá mǫr
gum tíðrǿtt um þetta mál Sǫgðu menn þar góða landskosti Hǿingr sigldi vestr í haf at leita at Íslandi En er þeir urðu varir við land váru þeir sunnan at komnir þá sigldu þeir upp í árós einn mikinn ok lágu við hit eystra landit fyrir austan ána ok fluttu með sér búferli sín Var Hǿingr enn fyrsta vetr fyrir útan Rangá hina eystri Ingunnr kona hans fǿddi son um várit er Hrafn hét Hǿingr gaf Bergi land í Fljótshlíð at Hlíðarenda ok er frá honum kominn kynþáttr mikill í þeiri sveit Hǿingr gaf skipverjum sínum land en seldi sumum ok eru þat landnámsmenn kallaðir Stórolfr hét sonr Hǿings Hann átti Stórolfshvál Herjolfr hét annarr sonr Hǿings Hann átti land í Flj
ótshlíð til móts við Berg Hans sonr var Sumarliði Helgi hét hinn þríði sonr Hǿings er bjó á Velli Vestarr hét hinn fjórði sonr hans er bjó at Móeiðarhváli Hrafn hét hinn fimmti sonr Hǿings Hann var fyrstr lǫgsǫgumaðr á Íslandi Hann bjó at Hófi eftir fǫður sinn ok var gǫfgastr sona Hǿings Þorbjǫrg hét dóttir Hǿings er átti Jǫrundr goði Frá Kveld-Ulfi Kveld-Ulfr spurði fall Þórolfs sonar síns Hann varð hryggr við þau tíðendi ok lagðisk í rekkju af Grímr kom oft til hans ok bað hann hressa sik sagði at allt var annat athǿfiligra en at ǫrvilnask ok leggjask í kǫr er ok heldr ráð at standa upp ok leita til hefnda eftir Þórolf Má vera at vit komimsk í fǿri við nǫkkurn frǽnda konungs eðr vin Þá kvað Kveld-Ulfr vísu Nú frá ek norðr í eyju norn er um grimm til snemma Þundr fell þremja vandar Þórolf und lok fóru létum þung at þingi þars fangvina ganga þjóð mun at hefnt þótt hvetti hugar mál brár br
ugðit Haraldr konungr fór þat sumar til Upplanda ok um haustit upp á Valdres Ǫlvir hnúfa var með konungi ok kom oft at máli við konung ef hann vildi bǿta Þórolf ok unna Kveld-Ulfi ok Grími sǿmdar Konungr varna
ði þess eigi ef þeir fǿri á hans fund Eftir þat fór Ǫlvir norðr í Fjǫrðu at finna þá Kveld-Ulf ok Grím ok tóku þeir vel við honum dvaldisk hann þar um hríð Kveld-Ulfr spurði vandliga at um tíðendi þau er gersk hǫfðu á Sandnesi þá er Þórolfr fell eðr hvat hann ynni til frama áðr hann felli eðr hverir vápn bǽri á hann Ǫlvir sagði allt þat sem spurt var ok svá at konungr veitti honum banasár ok hann fell á fǿtr konungi Þá svaraði Kveld-Ulfr Vel hefir þú sagt þvíat þat hefir mǽlt verit at þess manns myndi hefnt verða er á grúfu felli ok þeim nǽr niðr koma er fyrir yrði þá er hinn felli En ólíkligt er at oss verði þeirar hamingju auðit Ǫlvir spurði ef þeir vildi fara á fund konungs ok leita eftir bótum þvíat þat mun verða hin mesta sǿmdarfǫr Kveld-Ulfr kvezk eigi fǿrr fyrir elli sakir ok man ek eigi fara Þá mǽlti Ǫlvir Vill tu fara Grímr sagði hann Grímr svaraði Ekki erendi ǽtla ek mik eiga við konung Mun honum ek þykkja vera ekki orðmargr Mun ek ekki lengi biðja bótanna Ǫlvir sagði at Grímr myndi þess lítt þurfa Skulum vér til leggja allt slíkt sem vér kunnum Nú heitr Grímr ferðinni en Ǫlvir ferr til konungs Grímr bjósk nú til ferðar á konungs
fund Hann valdi með sér menn af heimamǫnnum sínum ok nábúum Hét einn Áni annarr Grani þríði Grímolfr fjórði Grímr fimmti þorbjǫrn krumr sexti Þórðr sjaundi beigaldi átti Þórðr þuss níundi Þorgeirr tíundi Oddr ellifti Gríss Þeir hǫfðu róðrarskútu eina ok fóru suðr með landi ok inn í Mostrarfjǫrð ok þá landveg upp á Vǫrs til vatns þess er leið þeira lá yfir Þeir fóru á skipi þar en þá var eigi langt til þess bjár er konungr var á veizlu Koma þeir í þann tíma er konungr sat yfir borðit Þeir hittu menn at málum ok spurði hvat þar tíðenda ok þat var þeim sagt Þá bað Grímr Ǫlvi kalla til máls við sik Sá gekk í stofu er sendr var ok mǽlti við Ǫlvi menn eru komnir úti tolf saman ef menn skal kalla þvíat líkari eru þeir þussum en mǫnnum ok biðja þeir þik út ganga Ǫlvir stóð þegar upp ok gekk þegar út ok þóttisk þegar vita hverir komnir mundu vera Fagnaði hann vel Grími frǽnda sínum ok bað hann ganga í stofuna með sér Grímr mǽlti við menn sína Þat mun hér siðr at menn gangi vápnlausir inn Skulu vér ganga inn sex en aðrir sex skulu vera úti ok geyma vápna várra Gengu þeir inn ok gengr Ǫlvir fyrir konung ok þá Grímr hit nǽsta honum ok síðan hverr at ǫðrum Ǫlvir heilsaði konungi ok mǽlti Nú er Grímr hér kominn Kann ek mikla þǫkk at þér gerið hans ferð góða ok fá þeir margir mikla sǿmd er til minna eru um komnir Mátt u ok þetta svá gera at mér þykkir mestu máli skifta Hann talaði langt erendi ok snjallt Konungr lítask um Hann sá mann standa hjá Ǫlvi Sá var hǫfði hǽrri en aðrir menn ok skǫllóttr Konungr mǽlti Er sjá hinn mikli maðr Skalla-Grímr Hann svaraði ok kvað hann rétt kenna Ek vil þá segir konungr ef þú vill þá beiða bóta eftir bróður þinn at þú gangir hér í hirðlǫg ok þjónir mér Mun ek þá veita þér sǿmd eftir þinni tilstundan Þá svaraði Grímr Þat var mér kunnigt hversu miklu betr ok framarr Þórolfr bróðir minn var at sér gerr of alla hluti ok bar hann eigi auðnu til þjónustu við yðr Nú mun ek eigi þat ráð upp taka at þjóna yðr þvíat ek veit víst at ek mun eigi gáfu til hafa at veita þér þá þjó
nustu sem ek vilda ok makligt vǽri Konungr þagnaði ok roðnaði Ǫlvir sneri þá á brott ok bað þá verða í brott sem skjótast Þeir gerðu svá ok tóku vápn sín Ǫlvir gekk á leið með þeim ok mǽlti til Gríms Annan veg verðr ferð þín til konungs en ek hugða Fýsta ek þik mjǫk þessar ferðar en nú vil ek hins biðja þik at þú komir aldri á fund Haralds konungs nema betri verði sǽtt ykkur Grímr ferr nú yfir vatnit en þeir Ǫlvir gengu at skipum þeim ǫllum er váru við v
atnit ok spilltu ǫllum svá at ekki var fǿrt nú sjá þeir at fjǫlmenni mikit fara ofan frá bǿnum ok alvápnat Þessa menn hafði Haraldr konungr sent eftir Grími at drepa þá alla Konungr mǽlti þá er Grímr var í brutt Þat sé ek á þeim hinum mikla skalla er hér gekk inn at hann er fullr af úlfúð ok hann verðr at bana nǫkkurum þeim mǫnnum er oss er skaði at Þessi hinn vandi skalli mun engan yðarn spara ef hann heldr lifi Farið nú ok drepið hann Þá fóru konungsmenn til vatnsins ok fengu þeir þar ekki skip þat er fǿrt vǽri Fóru þeir nú aftr ok sagði konungi Þeir Grímr fóru leið sína til þess er þeir kómu heim sagði Grímr feðr sínum frá ferðum þeirra Hann lét vel yfir því er Grímr hafði eigi til konungs farit Sagði enn sem fyrr at þeir myndi hljóta skaða af konungi en enga uppreisk Þeir feðgar réðu oft með sér hvern af skyldi taka Þóttusk þat vita at þeir myndi ekki þar í landi mega haldask heldr en aðrir menn þeir er ósáttir váru við konung ok þeim myndi þat ráðligast at fara af landi brott Þeim þótti fýsiligt at fara til Íslands Þar var sagt gott frá lands
kostum Váru ok þar fyrir vinir þeira Ingolfr Arnarson ok fǫrunautar þeira ok hǫfðu tekit sér bústað á Íslandi Máttu menn þar nema land ok fá ríka bústaði ókeypis Ok um várit bregða þeir búi ok ǽtla af landi brott Þeir búa sér skip ok hǫfðu tvá knǫrru mikla ok 30 manna á hváru þeir er vígir váru en um fram konur ok bǫrn Þeir hǫfðu með sér lausafé sitt en jarðir þeira þ
orði engi maðr at kaupa fyrir konungi En er þeir váru búnir sigldu þeir í brott Þeir lágu við eyjar þǽr er Sólundir heita Eru þǽr margar eyjar þar þǽr er svá heita ok mjǫk stórar ok eru þar m
ǫrg leyni í ok lágu þar um hríð Frá Guttormi ok Þorolfi Guttormr hét maðr sonr Sigurðar hjartar Hann var móðurbróðir Haralds konungs ok fóstri hans ok ráðamaðr í ǫllum orrustum með konungi Konungr gaf honum Vestrfold ok Hringaríki ok Agðir ok þat ríki er átt hafði Hálfdan svarti faðir hans Guttormr átti tvá sonu ok tvǽr dǿtr Synir hans váru þeir Sigurðr ok Ragnarr en dǿtr Ragnhildr ok Áslaug Guttormr tók sótt ok er at honum leið sendi hann menn til konungs ok bað hann sjá fyrir bǫrnum sínum ok ríki Lítlu síðarr andaðisk hann Ok er konungr spurði andlát hans þá mǽlti hann við þá Sigtrygg ok Hallvarð at þeir skyldi fara sendifǫr hans í Vík austr Konungr var þá norðr í Þrandheimi Þeir brǿðr bjoggusk til ferðar ok hǫfðu skip þat er Þórolfr hafði átt Ok er þeir váru búnir sagði konungr þeim at þeir skyldi fǿra honum sonu Guttorms en dǿtr hans skulu þar upp fǿðask En er þeir váru búnir fara þeir leið sína ok byrjaði vel ok komu um várit í Vík austr tóku þeir sonu Guttorms ok lausafé mikit með þeim Fara nú aftr á leið er þeir váru búnir fara þeir leið sína ok byrjaði heldr seint Ekki varð til tíðenda um ferðir þeira fyrr en einn dag er þeir sigldu norðr um Sognsǽ góðan byr Þeir Grímr ok Kveld-Ulfr heldu nj
ósnum til um sumarit inn á þjóðleiðina Grímr var hverjum manni skyggnri Hann sá sigling þeira brǿðra ok kenndi skipit Hann lét halda vǫrð á um ferðir þeira hvar þeir legði til hafnar um kveldit Ferr Grímr nú aftr til liðs síns ok segir hvat hann hafði sét ok at hann kenndi skip þat er átt hafði Þórolfr bróðir hans ok þar mundu þeir menn fylgja er veiðr mundi í vera Frá Kveld-Ulfi Nú búask þeir skjótt ok hǫfðu 30 manna á hváru skipi Stýrði ǫðru Kveld-Ulfr en ǫðru Grímr Róa þeir nú at leita skipsins en er þeir kómu at því er skipit lá leggja þeir
rótt ok skógar víða milli fjalls ok fjǫru Þar var selveiðr mikil ok fuglveiðr En er þeir fóru inn með firðinum þá fundu þeir fǫrunauta sína Ok varð þar fagnafundr Ok sǫgðu þeir Grími andlát fǫður hans ok þat með at hann var kominn til Íslands ok þeir hefði jarðat hann Ok fyl
gðu Grímr þar til ok hugðisk honum svá til at þar myndi gott at gera bǿ sinn Sátu þar hvárir um vetrinn sem komnir váru Þá nam Skalla-Grímr sér land milli fjalls ok fjǫru Mýrar allar út til Selalóns ok hit efra til Borgarhrauns ok í vík þá er faðir hans kom at landi Hann reisti þar bǿ ok kallaði at Borg en fjǫrðinn Borgarfjǫrð Grími hinum háleyska gaf hann land fyrir sunnan Borgarfjǫrð á Hvanneyri Þar skammt frá sem vík ein var ok fundu þar margar andir ok kǫlluðu þat Andakíl Of várit er Grímr lét reka fé sitt útan með sjó þá kómu þeir á nes eitt ok kǫlluðu þeir þat Alftanes Grímr miðlaði land skipverjum sínum Ána gaf hann land milli Langár ok Hafslǿkjar ok bjó at Ánabrekku Hans sonr var Ǫnundr sjóni faðir Stei
nars Þorbirni krum ok Þórði beigalda gaf hann land fyrir útan Gufá Bjó Þorbjǫrn í Krum
dǫlum en Þórðr á Beigaldastǫðum Skalla-Grímr kannaði landit upp um heraðit Hann fór fyrst inn með Borgarfirði unds hann þraut ok upp með ánni er Hvítá er kǫlluð Þótti þeim áin undarliga lit Þeir fóru nú upp með ánni unds á sú varð fyrir þeim er fell af norðri frá fjǫllum ok kǫlluðu hana Norðrá Fóru þá upp með þeiri á unds enn varð á fyrir þeim ok kǫlluðu Gljúfrs
á Þess urðu þeir varir at hvert vatn uddi af fiskum Skalla-Grímr var iðjumaðr mikill Hann hafði mart manna ok lét sǿkja mjǫk selveiði ok fǫng þau er fyrir váru þvíat menn hǫfðu fátt kvik
fjár En þat sem var gekk sjálfala fram Grímr var skipasmiðr mikill en rekavið skor
ti eigi Hann lét gera bǿ í Álftanesi ok hafði þar bú ok lét þar sǿkja útróðra ok selveiðar ok eggver allt var þá veiðiskapr kyrr Hit þriðja bú hafði hann við sǽinn ok hafði þar sáð ok kallaði þá á Ǫkrum Hann hafði ok menn sína uppi við Laxárnar ok lét ok sǿkja þar veiðar Odd ein
búa setti hann niðr við Gljúfrsá til veiða Hann bjó undir Einbúabrekku en er fram gekk kvikfé Gríms þá gekk féit allt upp til fjalls Hann fann skjótt at féit varð meira ok fei
tara er á heiðunum gekk Hann lét gera bǿ uppi við fjallit ok lét þar varðveita sauðfé sitt Lét hann Grís þangat fara til umskygningar ok við hann kennd Grísártunga Stóð þá fé Gríms á mǫrgum fótum Stundu síðarr en Grímr kom út kom skip af hafi í Borgarfjǫrð ok átti sá maðr er Óláfr hét Hann flu
tti með sér konu sína ok bǫrn ok annat frǽndlið sitt Hann vildi fá sér bústað á Íslandi Hann var auðigr ok kynstórr Grímr bauð honum til vistar um vetrinn ok liði hans ok þat þá hann En um várit vísaði hann honum lands fyrir sunnan Hvítá til Flokadalsár Óláfr þá þat ok fór þangat búferlum ok setti þar bústað sinn er hét at Varmalǿk Hann var gǫfugr maðr Hans sonr var Þórarinn er lǫgsǫgn tók eftir Hrafn Hǿingsson Frá byggð Skalla-Gríms Haraldr konungr lagði undir sik jarðir þǽr allar er Kveld-Ulfr hafði átt Konungr leitaði eftir þeim mǫnnum er váru frǽndr þeira eðr vinir Vill hann hvern þeira hrekja at nǫkkuru er hann náir Stukku fyrir þat margir brutt af landi Yngvarr var einn af þeim mágr Skalla-Gríms Ok tók hann þat ráð at hann varði fé sínu ǫllu í lausa aura fekk sér hafskip ok réð þar menn til ok bjó þar ferð sína til Íslands Hann hafði þat spurt at Grímr hafði þar bústað tekit ok eigi myndi skorta landskosti með honum En er hann var búinn þá sigldu þeir í haf ok byrjaði þeim vel Kom hann skipi sínu fyrir sunnan land helt vestr fyrir landit ok inn í Borgarfjǫrð í Langá Bera þar af farminn af skipinu En er Grímr spurði atkvámu Yngvars bauð hann honum heim til vistar með svá marga menn sem hann vildi sjálfr Fór hann þangat ok setti upp skip sitt En um várit gaf hann honum bú út á Álftanesi ok landit með allt til Leiralǿkjar Fór þá Yngvarr til bús síns ok var hinn nýzti maðr ok átti auð fjár Grímr gerði þá bú á Kjalarnesi ok átti þar bú lengi síðan Hann var járnsmiðr ok hafði rauðablástr Hann lét gera sér smíðju mjǫk langt frá Borg þar sem nú heitir Raufarnes Þar var skammt til skógar En er hann fekk ǫngan stein at lýja jár
nit við er þar váru sandar einir þá var þat eitt kveld er menn fóru at sofa at Grímr gekk til sjávar ok hratt fram skipi ok reri út á fjǫrðinn Hann lét hlaupa niðr stjóra fyrir skipinu Síðan kafa
ði hann til grunna ok hafði upp stein einn mikinn ok fǿrði upp í skipit ok reri til lands ok bar stein til smíðju sinnar ok lúði síðan þar við járnit Sá steinn er þar síðan ok hjá sindr mikit ok munu ekki meira hefja fjórir menn Grímr sótti mjǫk smíðjuverk en húskarlar hans vǫnduðu um mjǫk ok þótti of snemma risit vera Þá orti Grímr vísu Mjǫk verðr ár sá er aura ísarn
meiðr at rísa váðir virða beiðir veðr leggja skal kveðja gjalla lǽt ek á gulli gei
sla njóts meðan þjóta heita hrǿrikytu hreggs vindfrekar sleggjur Þau Grímr ok Bera áttu mǫrg bǫrn Þau áttu son er Þórolfr hét En er hann fǿddisk upp var hann snemma mikill vexti ok vinsǽll Unni hann mikit fǫður sínum ok móður Þau Grímr áttu ok dǿtr tvǽr hét ǫnnur Steinunn en ǫnnur Þórunn Þǽr váru báðar vǽnar konur Þau áttu son er Egill hét En er hann óx upp mátti þat brátt sjá á honum at hann var ljótr ok líkr fǫður sínum En er hann var þrévetr var hann mikill ok sterkr Hann var brátt málugr ok orðvíss ok illr viðreignar við ungmenni þótt hann vǽri at leik með þeim Þá fór Yngvarr til Borgar ok bauð þeim Grími út þangat ok Beru ok þeim mǫnnum ǫllum er þau vildu at fǿri Ok þau hétu ferð
inni Fór hann þá heim ok bjó veizluna Hann lét ǫl heita Ok er at þeiri veizlu kom bjósk Grímr ok þau hjón Þá bjósk Þórolfr til ferðar ok húskarlar þeira ok váru tolf saman Egill segir at hann vill fara ok á ek þar slíkt kynni sem Þórolfr bróðir minn Eigi skalt u fara sagði Grímr þú kannt ekki at sjá fyrir þér í fjǫlmenni þá er drykkjur eru miklar Steig hann þá á bak ok reið brott en Egill undi illa sínum hlut Hann fór ór garði ok fann einn eykhest er faðir hans átti Hann fór á bak ok reið eftir þeim Agli varð ógreiðfǿrt um Mýrarnar er hann kunni ekki leiðina en hann sá þó ferð þeira fram fyrir sik er ei bar holt fyrir Hann keyrði á báðar hli
ðar En þat er sagt um ferð hans at hann kom síð um kveldit út á Álftanes þá er allir menn sátu at drykkju Gekk hann þá í stofuna En er Yngvarr sá Egil þá tók hann vel við honum ok spurði hví hann hefði svá síð komit Hann sagði hvat þeir feðgar hǫfðu við átzk Yngvarr setti hann hit nǽsta sér ok sátu þeir gegnt þeim Grími ok Þórolfi Þat var haft til ǫlteiti at menn kváðu vísur Þá kvað Egill vísu Kominn er ek enn til arna Yngvars þess er beð lyngva hann var ek fúss at finna fránþvengjar gefr drengjum mun eigi þú þeygi þrévetran mér betra ljósundinna landa linns óðar smið finna Yngvarr helt upp vísu þessi ok þakkaði honum vel En at morni fǿrði Yngvarr honum kú
funga þrjá at skáldskaparlaunum ok ǽðaregg Um daginn eftir kvað Egill vísu aðra Vel kom Egill í þǫkk skáldskapnum við Yngvar Ekki varð fleira til tíðenda í ferð Gríms ok fór Egill heim með honum síðan Frá Brynjolfi Brynjolfr hét maðr hersir ríkr í Sogni Hann bjó á Aurlandi Synir hans váru þeir Þórir ok Bjǫrn Þeir váru á ungum aldri Þat bar at eitt sinn at Bjǫrn var staddr á veizlu inn í Fjǫrðum Þar sá hann ein mey svá fagra at honum fannsk allmikit um Þá spurði hann hverrar ǽttar hón vǽri Hánum var sagt at hón var dóttir Þóris hersirs Hróaldssonar en hón heitir Þóra Bjǫrn hóf upp bónorð sitt ok bað hennar en Þórir synjaði konunnar ok skildusk at svá búnu En þat sama hau
st fekk Bjǫrn sér lið ok fór með skútu alskipaða ok kom til bǿjar þess er Þórir átti en hann var eigi heima Hann tók Þóru í brutt ok hafði hana heim með sér á Aurland Váru þau þar um vetrinn Vildi Bjǫrn gera brullaup til hennar Brynjolfi líkaði illa er hann hafði gǫrt Þóri slíka skǫmm þvíat vinátta var með þeim góð Nú verðr svá at vera þótt Brynjolfi líki illa Brynjolfr sendi menn til Þóris at bjóða honum sǽttir ok yfirbǿtr Þórir bað hann senda heim Þóru ella myndi engi sǽtt verða þeira í milli En Bjǫrn vildi hana eigi láta brutt fara þó at faðir hennar bǽði þess Leið af vetrinn ok lézk Bjǫrn vilja fara af landi brott Vil ek faðir sagði hann at þú fáir mér langskip ok lið Vil ek fara í víking Engi ván er þess sagði Brynjolfr at ek fá þér skip í hendr þvíat ek veit eigi nema þú komir þar niðr sem mér þykki verst gegna Kaupskip mun ek fá þér ok með kaupeyri góðan Far þú vestr til Dýflinnar Sú er nú ferð frǽgst Ek mun ok fá þér fararefni gott Bjǫrn sagði at Brynjolfr mundi ráða verða þeira í millum Lét hann þá búa skip gott ok réð menn til Bjǫrn bjósk nú til ferðar ok varð seinn búinn En er byrr rann á gekk Bjǫrn til dyngju móður sinnar Þar var Þóra Bjǫrn sagði at hón skyldi með þeim fara ok leiddu þeir hana í brutt en móðir hans ok aðrar konur leyndu því Fóru þeir þegar um nótt út til skipsins drógu þegar segl upp ok sigldu þegar út í haf Þeim byrjaði illa ok fengu rétti stóra ok velkti þá lengi úti um sumarit En þeir váru í því ǫruggir at forðask Nóreg sem mest Þat var einn dag er þeir sigldu at Hjaltlandi austan veðr hvast ok leysti skipit í sundr undir þeim við Mósey Báru þeir af farminn ok fóru í byggðina ok settu upp skipit ok bǿttu er lest var orðit mjǫk Fyrir vetr kómu tvau skip af Orkneyjum til Hjaltlands Sǫgðu þeir þau tíðendi at Haraldr konungr vill láta drepa Bjǫrn ok hann var sekr gǫrr fyrir endilangan Nóreg En þegar Bjǫrn kom til Hjaltlands gerði hann brúðkaup til Þóru ok sátu þau í Móseyjarborg um vetrinn En um várit setti Bjǫrn fram skip sitt ok bjósk En er hann var búinn ok byr gaf þá sigldu þeir í haf ok fengu veðr stór ok váru skamma stund úti ok kómu sunnan at Íslandi Gekk þá veðrit á land ok sigldu vestr ok svá í haf út ok fengu mikinn rétt En er byr gaf sigldu þeir at landi Engi var sá maðr þar er fyrr hefði komit til Íslands Þeir sigldu þá inn á fjǫrð mikinn ok bar þá at hinu vestra landi Sá þar fyrir boða eina ok hafnleysur Beittu sem þverast austr fyrir landit allt til þess er fjǫrðr var fyrir þeim Sigldu þeir inn á fjǫrðinn unds lokit skerjum ǫllum ok brimi Þá lǫgðu þeir at nesi einu Lá þar ey ein fyrir útan en skammt til lands Bjǫrn gekk á bát ok nǫkkurir menn Hann bað sína menn ekki segja frá ferðum þeira svá at þeim stǿði vandrǽði af þeim Þeir fara nú til bǿjarins ok hittu menn at máli Þeir spurðu þess fyrst hvar þeir vǽri við komnir menn sagði at fjǫrðrinn hét Borgarfjǫrðr en bǿrinn at Borg en bóndinn Grímr Bjǫrn kannaðisk brátt við Grím ok gekk til fundar við hann Grímr spurði hvat manna hann vǽri Bjǫrn nefndi sik ok fǫður sinn Grími var allkunnig ǽtt hans ok bauð honum allan sinn forbeina Bjǫrn þekktisk þat Grímr spurði hvat fleira vǽri virðingamanna á því skipi Hann sagði at þar var Þóra dóttir Þóris hersirs ok hón var eiginkona hans Grímr varð glaðr við þat ok kvað Þóri vera fóstbróður sinn ok bauð þeim þangat ok mǫnnum með þeim Bjǫrn þekktisk þat vel Var nú fluttr farmr af skipi þeira ok upp í tún at Borg ok settu þar búðir sínar ok eru þat kallaðar Bjarnartǫður síðan Eftir þat fóru þau til vistar með Grími Hann hafði aldri fǽrri karla með sér en 50 vígra manna þat er váru heimamenn hans Þat var um haustit at skip kom af Nóregi til Íslands ok sá kurr flaug at Bjǫrn mundi hlaupisk hafa austan með Þóru ok ekki at ráði frǽnda hennar ok at konungr hefði hann fyrir þá sǫk gǫrt útlǽgjan Þá kallaði Grímr Bjǫrn til máls við sik ok spurði hversu farit hafði um kvánfang hans hvárt þat var gǫrt at frǽnda ráði Var mér þess eigi ván fyrir kynferðar sa
kir Brynjolfs fǫður þíns at ek mynda eigi vita hit sanna af Bjǫrn svaraði sátt hefi ek sagt þér en eigi mátt u þess kunna mik þótt ek segði þér eigi þat er þú spurðir eigi En þó skal nú við ganga at þat var eigi at frǽnda ráði gǫrt Þá mǽlti Skalla-Grímr reiðr mjǫk Hví vart u svá djarfr maðr at þú fórt á minn fund eðr vissir þú eigi hver vinátta með okkr Þóri var Bjǫrn svaraði Vissa ek at með ykkr var fóstbrǿðralag ok mikil vinátta ok því sótta ek þik heim at mik hefir hér at borit Ek vissa at mér mundi ekki tjóa at forðask þik Mun ok nú vera á þínu valdi hverr minn hluti skal vera En góðs vǽntir ek at þér Ek em heima
maðr þinn Þá gekk fram Þórolfr sonr Gríms ok lagði til mǫrg orð ok bað fǫður sinn at hann gæfi Birni þetta eigi at sǫk er hann hafði tekit við honum Ok margir aðrir lǫgðu þar góð orð til Kom þá svá at Grímr sefaðisk ok sagði at Þórolfr mundi þar miklu um ráða ok tak tu við honum ef þú vill ok virð hann svá at þú verðir dugandi drengr af því Þóra ól barn um sumarit Þat var mǽr ok kǫlluð Ásgerðr Bera kona Gríms fekk meyjunni fóstru Bjǫrn var um vetrinn með Grími Þórolfr gerði sér kǽrt við hann ok var honum fylgjusamr En er vár kom þá var einn dag at Þórolfr spurði fǫður sinn hvert ráð hann sǽi fyrir Birni vetrgest sínum eðr hverja ásjá hann vill veita honum Grímr spurði Þórolf í móti hvat Bjǫrn ǽt
laðisk fyrir at berask Þórolfr svaraði Hann vill fara til Nóregs ef hann mǽtti þar í friði vera Þǿtti mér þat til liggja at þú sendir menn til Þóris ok bjóðir sǽttir fyrir Bjǫrn ok mun Þórir mikils virða þín orð Svá kom hann sínum fortǫlum at Grímr skipaðisk vel við hans fortǫlur Hann sendi menn útan um sumarit með jartegnum til Þóris at bjóða sǽttir fyrir Bjǫrn En er Brynjolfr vissi þetta þá lag
ði hann allan hug at bjóða sǽttir fyrir Bjǫrn son sinn Þá kom svá at Þórir tók sǽttir fyrir Bjǫrn Sá hann nú hvar komit var at honum var þetta nú til sǿmdar en sendimenn Gríms váru með Þóri um vetrinn Bjǫrn var ok þann vetr með Grími En eftir um várit fara sendimenn Gríms út til Íslands Ok er þeir koma heim um haustit þá segja þeir þau tíðendi at Bjǫrn var í frið þeginn í Nóregi Bjǫrn var þrjá vetr með Grími en um várit eftir bjósk hann til ferðar ok skipverjar hans En er Bjǫrn var búinn sagði Bera at hón vill at Ásgerðr sé eftir fóstra hennar Bjǫrn þekktisk þat ok fǿddisk hón þar upp með þeim Grími Bjǫrn gaf þeim góðar gjafar áðr hann rézk í brott Þórolfr rézk til ferðar með Birni ok fekk Grímr honum fararefni gott Fórsk þeim vel ok kómu af hafi útan at Sognsǽ Fór Bjǫrn til fǫður síns ok Þórolfr með honum Tók Brynjolfr vel við þeim Þá váru Þóri gǫr orð ok lǫgðu þeir stefnu sín á millum Kom þar Brynjolfr með mikla sveit manna Trygg
ðu þeir þá sǽttir sínar Greiddi Þórir þá ok upp fé dóttur sinnar þat er hón átti í hans garði Tóku þeir þá upp vinfengi sitt með mǽgðum Frá Eiríki blóðøx Haraldr konungr hafði jafnan atsetu á Hǫrðalandi eðr Rogalandi at stórbúum sínum at Útsteini eðr á Ǫg
valdsstǫðum eðr Fitjum En þann vetr er nú var um rǿtt var konungr norðr í landi En er þeir Bjǫrn ok Þórolfr hǫfðu verit einn vetr í Nóregi ok vár kom bjoggu þeir langskip mikit ok ǫfluðu manna til ok fóru í víking í austrveg ok heim at hausti með mikit fé En er þeir kómu heim þá spurðu þeir at konungr var á Rogalandi ok ǽtlaði at sitja þar um vetrinn Tók þá Haraldr konungr at eldask mjǫk en synir hans váru þá margir á legg komnir Eiríkr blóðøx var þá á ungum aldri Hann var með Þóri hersi Konungr unni Eiríki mest sona sinna Þeir Bjǫrn ok Þórolfr fóru á Aurland til Þóris ok hǫfðu karfa þann er tolf reru menn á borð Skip þat hǫfðu þeir fengit í hernaði um sumarit Þat var steint allt fyrir ofan sjó En er þeir kómu til Þóris fengu þeir þar góðar viðtǫkur ok váru þar um hríð En karfinn flaut fyrir bǿnum tjaldaðr Þat var einn dag er þeir Bjǫrn ok Þórolfr gengu til skipsins Þeir sá at Eiríkr konungsson var þar ok gekk út á skipit en stundum á landit upp En lotum horfði hann á skipit Þá mǽlti Bjǫrn til Þórolfs Mjǫk undrask konungsson skipit Bjóð þú honum at þiggja skipit at gjǫf þvíat ek veit at hann verðr okkr at liði við Harald konung fǫður hans ef hann þiggr þvíat ek heyri þat sagt at hann hafi þungan hug á þér fyrir sakir Skalla-
Gríms fǫður þíns Þórolfr kvað þat mundu vera gott ráð Ganga þeir nú ofan til skipsins Þórolfr mǽlti Vandliga hyggr þú at skipinu konungsson eðr hvernig lízk þér á þat vel sagði hann hit fegrsta er skipit Þá vil ek gefa þér sagði Þórolfr ef þú vill þiggja Ek vil ok gjarna þiggja sagði Eiríkr en þér mun þykkja lítil launin þótt ek heita þér vináttu minni En þó stendr þat til vánar ef ek lifi Þórolfi kvazk þykkja launin miklu meira verð en skipit Skildusk nú með vináttu Var konungsson nú allkátr við þá Ok nǫkkuru síðarr kómu þeir Bjǫrn ok Þórolfr á rǿður við Þóri hvárt konungr hefði þungan hug á Þórolfi Hann dylr þess ekki Þá vildi ek sagði Bjǫrn at þú fǿrir á fund konungs ok byrjaðir mál Þórolfs við hann þvíat eitt skal yfir okkr báða líða þvíat svá gerði hann við mik út á Íslandi Þórir hét ferðinni ok bað þá vita ef Eiríkr konungsson vildi fara Ok nú spyrja þeir hann at ok hann heitr ferðinni Fara þeir Bjǫrn ok Þórolfr heim í Sogn En þeir Þórir ok Eiríkr skipa karfann ok fóru suðr til konungs ok hittu hann á Hǫrðalandi Tók konungr við þeim vegsamliga Váru þar um hríð Báru nú upp þetta mál fyrir konung sagðu at sá maðr var þar er Þórolfr hét ok var Skalla-Grímsson Vildum vit þess biðja at þér letið hann eigi gjalda þótt Bjǫrn beittisk nǫkkut brǫgðum hǫfðu þar ýmsir betr konungr svaraði heldr stutt ok kvað mikinn hríma staðit hafa af sonum Kveld-Ulfs lét ok mikla ván at þessi maðr mundi líkr sínum frǽndum Eru þeir allir ofsamenn miklir ok hirða eigi við hvern þeir eiga Eiríkr konungsson sagði at Þórolfr hefði vingask við hann gefit honum ágǽt skip þat sem nú hǫfum vér hér Hefi ek heitit honum vingan minni Munu fáir til verða at vingask við ef þessum skal ekki tjóa er fyrstr hefir til orðit at gera mér sóma Munt u eigi þat verða láta um þann mann er mér gaf gersemi Kom hann svá sínu máli at konungr hét honum friði En ekki vil ek at hann komi í augsýn mér En þú Eiríkr mátt gera hann svá kǽran þér sem þú vill en vera mun annat
hvárt at þér munu menninir mjúkari en mér ella munt u þessa skjótt iðrask En fátt mun þat vera Eiríkr sagði konungr ef þú biðr mik at ek muna synja þér Eftir þat fóru þeir Eiríkr ok Þórir heim ok létu verða send orð Þórolfi at hann var í frið þeginn Nú lágu þeir Bjǫrn ok Þórolfr í herna
ði mǫrg sumur ok unnu mǫrg afreksverk ok fengu óf fjár ok mikla heill ok þóttu vera mikils háttar menn Frá hernaði Eiríks Eiríkr tók við ríki miklu af feðr sínum Hann hafði þá um sókn yfir Hǫrðalandi ok Fjǫrðum Hann hafði þá hirð um sik Ok eitt vár bjó Eiríkr ferð sína til Bjarmalands Þórolfr rézk til ferðar með honum ok var stafnbúi hans Þórolfr var mikill maðr ok sterkr Í þeiri ferð fekk Eiríkr Gunnhildar dóttur Ǫzurar tóta ok flutti hana heim með sér Hón var vǽn kona ok nǫkkut fjǫlkunnig Vel var með þeim Þórolfi ok Gunnhildi Þórolfr var um vetrinn með Eiríki konungi en um sumarit var hann í hernaði Þá varð þat til tíðenda at Þóra tók sótt ok andaðisk en nǫkkuru síðarr fekk Bjǫrn sér annarrar konu er Álof hét dóttir Erlings ins auðga ór Óstr Þau áttu dóttir er Gunnhildr hét Maðr hét Þorkell þyrnifótr Hann bjó á Hálogalandi í Fenhring þar er hét á Aski Hann átti þrjá sonu hét einn Haddingr annarr Berg-Ǫnundr þriði Atli hinn skammi Berg-Ǫnundr var sterkr maðr ok ódǽll ok ágjarn Atli var ekki hár maðr ok riðvaxinn ok rammr at afli En Haddingr lá í víking ok var sjaldan heima Allir váru þeir heldr óvinsalir feðgar Þórolfr bjósk til Íslands at finna fǫður sinn Hann hafði þá lengi á brott verit Hann hafði þá ógrynni fjár ok marga dýrgripi með sér en er hann var búinn til ferðar hitti hann Eirík konung En er þeir skildusk þá seldi hann í hendr Þórolfi øxi er hann kvazk senda Skalla-Grím mikil ok gullbúin Var þat hinn bezti gripr Þórolfi greiddisk vel ferð sín ok kom skipinu í Borgarfjǫrð ok fór heim til fǫður síns Varð þar mikill fag
nafundr Var nú sett upp skipit en Þórolfr fór heim við tolfta mann En er hann kom heim þá bar hann kveðju Eiríks konungs Grími feðr sínum ok fǿrði honum øxina er konungr gaf honum Hann tók við ok leit á ok festi upp yfir rúmi sínu Þat var um haustit at Grímr lét heim reka auxn til hǫggs Hann lét leiða tvá saman á víxl Hann tók stein einn vel mikinn ok lét undir hálsana Gekk hann nú til með øxina konungsnaut ok hjó øxina svá at af fuku hǫfuðin en øxin hljóp í steininn svá at muðrinn brast ór øxinni ok allt í gegnum herðuna Hann leit í eggina ok gekk inn síðan í eldhús ok skaut henni upp á hurðása ok lá þar um vetrinn Um várit lýsti Þórolfr yfir því at hann ǽtlaði útan um sumarit Grímr latti hann ok kvað þá gott heilum vagni heim at aka Hefir þú nú farit sǿmdarfǫr mikla Tak nú hér við fjárhlut svá at þú sér gildr maðr Þórolfr kvezk fara mundu einhverja fǫr en þá kvað hann mundu hér staðfestask er hann kǿmi aftr en Ásgerðr fóstra þín skal fara með mér ok bauð Bjǫrn mér þat erendi til þín Grímr kvað hann ok ráða mundu en svá segir mér hugr at vit sjáimsk eigi oftarr Síðan fór Þórolfr til skips ok bjó þat En áðr þeir fǿri frá Borg tók Grímr øxina konungsnaut ok seldi í hendr Þórolfi ok kvað vísu Liggja ýgs í eggju á ek sveigar kǫr deiga fox er illt í øxi undvargs flǫgur margar arghyrnu lát tu árna aftr með reknu skafti þǫrf gi vǽri þó þeirar þat var inga gjǫf hingat Frá Katli blund Þat hafði orðit til tíðenda út hér meðan Þórolfr var útan at skip kom í Borgarfjǫrð af Nóregi Ketill hét maðr ok var kallaðr Ketill blundr er skipit átti Geirr hét sonr hans Þeir ǽtluðu at fá sér bústað á Íslandi Hann kom síð sumars Grímr vissi ǫll deili á honum ok bauð honum heim til sín Hann þá þat ok var þar um vetrinn með Grími Þann vetr bað Geirr Þórunar dóttur Skalla-Gríms ok var þat at ráði gǫrt En um várit vísaði hann þeim til landskosta upp frá landi Óláfs með Hvítá niðr frá Flokadal Bjó Ketill í Þrandarholti en Geirr í Geirshlíð Hans sonr var Blund-Ketill Skalla-Grímr henti mikit gaman at leikum Váru þá knattleikar tíðir Var þá gott til sterkra manna en þó hafði engi afl við Grím Hann var þá hniginn at aldri Þórðr hét maðr hann var á ungum aldri Hann var fóstri Egils Egill var mjǫk at glímum ok allkappsamr ok heldr reiðinn En allir báðu sonu sína heldr vǽgja við hann Knattleikr var lagðr á Hvítárvǫllum allfjǫlmennr Sóttu menn þangat til mjǫk Heimamenn Gríms sóttu þangat til Var Þórðr fyrir þeim En Egill var þá sjau vetra gamall Ok er þeir kómu á Hvítárvǫllu var mǫnnum til leiks skipat Þar var ok mart smásveina ok hǫfðu þeir annan leik Egill hlaut at leika við þann svein er Grímr hét Hann var Hǽngsson tíu vetra gamall ok sterkr En er þeir lék
usk við var Grímr sterkari Ok gerði hann þann mun allan er hann var sterkari Egill reiddisk ok hóf upp knatt
tréit ok laust Grím með en Grímr tók hann hǫndum rak hann niðr fall mikit helt honum niðri ok lék hann illa ok kvazk mundu meiða hann ef hann kynni sik eigi Ok er Egill stóð upp gekk hann ór leikinum en sveinarnir hlógu at honum Egill fór til Þórðar ok sagði honum hvat hafði gersk Hann mǽlti Ek skal fara með þér ok skulu vit hefna honum Þórðr fekk í hǫnd honum skeggøxi eina Gengu nú til sveina
leiksins ok hafði Grímr þá hent bollinn Þá hljóp Egill at Grími ok sótti øxina í hǫfuðit svá at þegar sǫkk at hamri Gengu þeir nú í brutt ok til sinna manna nú hlaupa Mýramenn til vápna ok svá hvárirtveggju Óláfr fór til Borgarmanna ok hans menn Ok váru þeir miklu fjǫlmennri ok ski
lask at svá búnu Af þessu hófusk deilur með þeim Óláfi Þeir bǫrðusk við Gríssá ok fell þar átta menn ok Hǿingr sárr til ólífis En er Egill kom heim þá fannsk Grímr fátt til hans en Bera móðir hans kvað hann mundu verða víking ok kvað þat mundu fyrir liggja fá honum herskip þegar hann hefði aldr til þess Þá kvað Egill vísu Þat mǽlti mín móðir at mér skyldi kaupa fley ok fagrar árar fara brutt með víkingum standa upp í stafni stýra dýrum knerri halda svá til hafnar hǫggva mann ok annan Þá er Egill var tolf vetra var hann svá mikill vexti at fáir váru jafnstórir ok hann fullugerði þá flestum mǫnnum at afli Hann var mjǫk at leikum Þat var einn dag at þeim Þórði ok Agli var ǽtlat tveimr á móti Skalla-Grími Þat var eitt sinn þá er leikr var at Borg ok var leikit suðr í Sandvík Þá váru þeir Egill ok Þórðr móti Skalla-Grími ok mǿðisk hann fyrir þeim ok gekk honum þá verr En um aftaninn eftir sólarfall þá gekk þeim verr Gerðisk Grímr þá svá sterkr at hann tók Þórð upp ok rak niðr svá hart at hann lamdisk allr ǫðru megin ok fekk þegar bana Eftir þat greip hann til Egils Þorgerðr brák hét ambátt Gríms Hón hafði fóstrat Egil Hón var mikil ok sterk sem karlar Hón mǽlti Hamask þú nú Grímr sagði hón á syni þínum Grímr lét þá Egil lausan ok þreif til hennar En hón brast undan en hann eftir henni ok fóru svá út í Digranes Þá hljóp hón á sund en hann kastaði eftir henni steini miklum Hann kom millum herða henni ok kom hvárki upp síðan Þat er nú kallat Brakarsund en eftir um kveldit er Egill kom heim váru þeir feðgar reiðir mjǫk Gekk Grímr undir borð ok alþýða manna Egill var eigi kominn í rúm sitt Hann gekk til eldaskála at þeim manni er þar hafði verkstjórn ok forráð með Grími ok honum var mjǫk kǽrr ok hjó hann banahǫgg ok gekk eftir En Skalla-Grímr rǿddi ekki um þetta ok var kyrt En þeir feð
gar mǽltusk ekki við En hit nǽsta sumar eftir kom Þórolfr út er fyrr var frá sagt Ok varð þetta til tíðenda meðan hann var útan En er hann hafði verit vetr á Íslandi þá bjó hann skip sitt í Brakarsundi Ok er hann var albúinn þá var þat einn dag er Egill gekk til fǫður síns ok bað hann fá sér fararefni þvíat ek vill fara með Þórolfi Grímr mǽlti Hefir þú nakkvat rǿtt þetta við Þórolf Egill kvað þat eigi vera Grímr bað hann þat fyrst gera En er Egill vakti þat við Þórolf kvað hann þess ǫnga ván vera at ek flytja þik á brott er faðir þinn má hér eigi við þik tǿla þá ber ek ekki til þess traust at hafa þik með mér þvíat þar hlýðir ekki slíkt skaplyndi sem hér hefir þú Vera má þat sagði Egill at þá fari hvárgi okkarr Um nóttina eftir gerði á útsynning ǿðiveðr En um nóttina er myrkt var orðit ok flǿða tók þá kom Egill þar at er skipit lá Hann gekk út á skipit fyrir útan tjǫld Hjó hann í
sundr festar er á útborða váru Gekk hann þegar upp af bryggjunni Hann skaut þegar bryggjunni ok hjó festar þǽr er landi váru Rak þá skipit út á fjǫrðinn En er þeir urðu varir við at skipit rak út þá hljópu þeir á bátskipit En skipit rak yfir í Andakíl ok á eyrar upp En Egill fór heim ok er menn urðu varir við bragð Egils þá kvezk hann mundu brátt gera þeim meiri ef þeir flytti hann eigi á brutt Áttu menn þá hlut at með þeim brǿðrum Tók Þórolfr við honum ok fóru nú útan um sumarit ok greiddisk þeim vel ok kómu at Hǫrðalandi ok fóru í Sogn En þar hǫfðu þau tíðendi orðit um vetrinn at Brynjolfr hafði andask En synir hans hǫfðu skift arfi Hafði Þórðr Aur
land en Bjǫrn hlaut annan bústað góðan Hann var kallaðr Bjǫrn hǫldr Þórolfr fór á fund Bjarnar ok Ásgerðr dóttir hans Varð þar fagnafundr mikill Hón var kona vǽn ok virðulig Þórolfr fór til Eiríks konungs Ok er þeir fundusk bar Þórolfr fram langskipssegl er hann sagði fǫður sinn hafa sent konungi Konungr tók vel við gjǫfinni ok bauð Þórolfi með sér at vera Þórolfr þakkaði konungi vel en þó fór hann til Þóris hersis ok bauð Þórir honum með sér at vera ok þat þekktisk Þórolfr En þá er annarr maðr sá er með mér skal til vistar fara en þat er bróðir minn ok hefir hann ekki fyrr hei
man farit ok þarf ek at veita honum umsjá mína Fara þeir nú til Þóris Hann átti son er Arinbjǫrn hét Hann var nǫkkuru ellri en Egill Hann var snemma mikill ok sterkr Egill gerði sér títt við Arinbjǫrn ok var honum fylgjusamr en heldr var fátt með þeim brǿðrum Þórolfr hóf þat mál við Þóri hversu hann mundi því taka ef hann bǽði Ásgerðar frǽndkonu hans Hann tók því vel ok kvezk mundu flytja við Bjǫrn Þá fóru þeir norðr í Sogn til Bjarnar ok tók hann vel við þeim Þórolfr bar upp erendi sitt við Bjǫrn ok hóf upp bónorð sitt ok bað Ásgerðar dóttur hans Bjǫrn tók því vel ok var þat auðsótt bǽði við Bjǫrn ok svá við hana Fóru þar þá þegar festar fram ok ákveðin brullaupsstefna Skyldi sú veizla vera um haustit með Birni Fór nú Þórolfr heim En er at þeiri stefnu kom þá bauð Þórolfr mǫrgum mǫnnum með sér til þeirar veizlu Ok er þeir váru búnir tók Egill sótt ok mátti hvergi fara Þeir Þórir hǫfðu langskip mikit ok fóru nú ferðar sinnar unds þeir kómu til Bjarnar Ok váru þar at veizlu ok fór hón vel fram ok sǿ
miliga Frá Ǫlvi Ǫlvir hét maðr hann var forstjóri Þóris hersis Hann hafði skuldaheimtur ok var féhirðir hans Svá bar nú til at Ǫlvir átti heimanferð at heimta landsskyldir Þórirs ok hafði róðrarskútu Þeir váru tolf saman Agli batnar sóttar þegar þeir Þórolfr váru á bruttu Hann kom at máli við Ǫlvi at hann mundi fara með þeim ok þeir tóku við honum Ok ferr Egill með þeim Hann hafði ok vápn sín ǫll Fóru nú ferðar sinnar ok fengu veðrabálk harðan En þeir sóttu vel ferðina ok tóku róðrarleiði ok hǫfðu mjǫk innan vátt Svá bar til um ferð þeira at þeir kómu aftan dags til Atlaeyjar Lǫgðu þeir at landi En þar í eyjunni var bú mikit er Eiríkr konungr átti En þar réð fyrir sá maðr er Bárðr hét Hann var kallaðr Atleyjar-Bárðr Hann var sýslumaðr Eiríks konungs Ekki var hann kynstórr en kǽrr Eiríki konungi ok Gunnhildi Þeir Ǫlvir settu upp skipit ok gengu til bjárins ok hittu Bárð úti ok sǫgðu honum um ferð sína ok þeir vildu vera þar um nóttina Bárðr sá at þeir váru mjǫk vátir ok fylgðu þeim í eldaskála Var þat frá ǫðrum húsunum Ok lét hann gera eld mikinn fyrir þeim ok þurrka klǽði þeira Þá mǽlti Bárðr Nú munum vér setja yðr borð ok veit ek at yðr mun annt at sofa er þér eruð móðir Ǫlvi líkaði þat vel Nú var sett borð ok gefinn matr brauð ok smjǫr ok settir hjá skyraskar stórir Bárðr mǽlti Harmr er þat mikill er ekki er ǫl inni at ek mega fagna yðr sem ek vildi Ok verði þér nú at bjargask við þat sem til er Fengusk þeir um fast ok váru þyrstir mjǫk ok supu skyrit Ok þá lét Bárðr bera at þeim afra ok drukku þeir hann Bárðr mǽlti Fúss mynda ek at fá yðr betra ef til vǽri Halm skorti þar eigi í húsinu Bað Bárðr þá leggjask til svefns Frá Agli ok þeim Ǫlvi Þetta kveld kom til Atleyjar Eiríkr konungr ok Gunnhildr ok hafði Bárðr búit þeim veizlu ok skyldi þar vera dísablót ok var veizla hin bezta ok drykkja mikil inni í stofunni Konungr spurði hvar Bárðr vǽri er hann sá hann eigi Honum var sagt at hann tók við gestum Hverir eru þeir gestir sagði konungr at hann lǽtr sér skyldra en vera inni hjá oss Maðr einn sagði at þat váru menn Þóris hersis er komnir váru Konungr mǽlti Gangi eftir honum ok kalli þá hingat Nú ganga þeir inn ok fagnar konungr þeim vel ok mǽlti at Ǫlvir skyldi sitja í ǫndvegi gagnvert sér ok fǫrunautar hans útar frá Þeir gerðu svá Sat Egill nú nǽrri honum Var þeim nú borit ǫl at drekka Fóru minni mjǫk fram ok skyldi af hornum drekka Ok er á leið kveldit gǫrðusk menn Ǫlvirs ófǿrir Sumir spjó þar í stofunni en sumir kómusk út Bárðr gekk þá at ok gaf þeim drykkinn Þá tók Egill við horni er Bárðr gat Ǫlvi ok drakk af Bárðr sá at hann þyrsti mjǫk ok fǿrði honum þegar horn fullt ok bað hann af drekka Egill tók við horninu ok kvað vísu sagðuð sverri flagða sumbleklur í þér kumbla því tel ek brjótr þar er blétuð bragvísan þik dísir leynduð alls til illa ókunna þér runna illt hafið bragð of brugðit Báruðr hugar fári Hann bað hann drekka ok hǽtta flimtun Egill drakk hvert er at honum kom ok svá fyrir Ǫlvi Þá gekk Bárðr til Gunnhildar ok mǽlti Hér er sá maðr kominn er skǫmm fǿrir at oss ok drekkr hann eigi svá at hann kvǽði sik eigi þyrsta Þau Bárðr ok Gunnhildr blunduðu drykkinn ok fengu ǫlseljunni ok fǿrði hón Agli ok bað hann af drekka Hann tók við ok sá at ólyfjan var í ok tók kníf sinn ok stakk í lófa sinn Hann tók ok reisk á rúnar ok reið á blóðinu ok kvað vísu Rístum rún á horni rjóðum spjǫll í dreyra þau vel ek orð til eyrna óðs dýrs viðar róta drekkum veig sem viljum vel skýjandra glýjaðra þýja vita hvé oss of eiri ǫl þat er Bárðr of signdi Þá tók at líða at Ǫlvi Stóð Egill þá upp ok leiddi Ǫlvi til dyranna ok helt á sverði sínu En er þeir kómu at dyrunum þá kom Bárðr ok hafði horn ok bað Ǫlvi drekka velfararminni Egill tók við ok drakk ok kvað vísu þessa Ǫlvar mik þvíat Ǫlvi ǫl gerir nú fǫlvan atgeira lǽt ek ýra ýrings af mér skýra ǫllungis kannt u illa oddskýs fyrir þér nýsa rigna getr at regni regnbjóðr Hárs þegna Egill kastaði horninu ok greip sverðit ok brá Myrkt var í stofunni Hann lagði sverðinu á Bárði miðjum ok gegnum hann Fell hann dauðr niðr en blóð fell ór undinni Þá fell Ǫlvir ok gaus ór honum sp
ýja mikil Egill hljóp út ór stofunni En niðamyrkr mikit var á ok tók Egill rás af bǿnum En í stofunni sá menn at þeir váru fallnir Bárðr ok Ǫlvir Kom þá konungr til ok lét bera til ljós Sá menn þá hvat títt var at Ǫlvir lá sem vitlauss en Bárðr veginn ok flaut í blóði golf allt Þá spurði konungr hvar sá var hinn mikli maðr er þar hafði drukkit mest um kveldit Menn sǫgðu at hann gekk út Leiti at honum sagði konungr ok látið hann koma til mín Eftir þat var leitat Egil ok fannsk hann eigi En er þeir kómu í elda
húsit þá lágu þar fǫrunautar Ǫlvis konungsmenn spurðu ef Egill hefði þar komit Þeir sǫgðu at hann hefði komit ok tekit vápn sín ok út eftir þat Þeir sǫgðu konungi Hann bað þá fara sem skjótast ok taka skip ǫll þau er í eyjunni váru En í morgin er ljóst er skulum vér rannsaka eyna ok drepa hann þá Egill fór um nóttina þar til er skipin váru En hvar sem hann kom til strandar þá váru þar allt menn fyrir Hann fór nótt þá alla ok fekk hvergi skip En er lýsa tók var hann staddr á nesi nǫkkuru Hann sá þá ey eina ok var þar sund í milli ok furðuliga langt Þá var þat ráð hans at hann tók hjálminn sverð ok spjót ok braut þat af skafti ok skaut því á sǽ út en vápnin vafði hann í yfirhǫfn sinni ok gerði sér af bagga ok batt á bak sér Þá hljóp hann á sund ok létti ei fyrr en hann kom til eyjarinnar Hón hét Sauðey ok er ekki mikil ey ok hrísótt Þar var í fénaðr naut ok sauðir ok lá þat til Atleyjar En er hann kom til eyjarinnar vatt hann klǽði sín Þá var dagr ljóss ok sól farin Eiríkr konungr lét rannsaka eyna þegar ljóst var Þat var seint er eyin var mikil ok fannsk Egil eigi Var þá farit á skipi til annarra eyja at leita hans Þat var um kveldit at tolf menn rǿru til Sauðeyjar at leita Egils en þó váru margar eyjar nǽr Hann sá skipit er fór til eyjarinnar en níu gengu upp ok skiftu leitum Egill hafði lagsk niðr í hrísit ok falst áðr skipit kom at landi Nú gengu þrír í hverja leit en þrír gǽttu skips Ok er leiti bar í milli þeira ok skipsins þá stóð Egill upp ok gekk til skipsins En þeir er skipsins gǽttu fundu eigi fyrr en Egill var kominn at þeim Hann hjó einn þegar banahǫgg en annarr tók á rás ok var þar at hlaupa á brekku nǫkkura Egill hjó eftir honum ok af fótinn En einn hljóp á skipit ok stakk við forkinum en Egill dró at sér festina ok hljóp út á skipit ok skiftusk þeir eigi lengi hǫggum við áðr Egill drap hann ok rak hann útbyrðis Þá tók hann árar ok reri á brutt skipinu Fór hann þá nótt alla ok daginn eftir ok létti eigi fyrr en hann kom til Þóris hersis En Ǫlvi ok fǫrunauta hans lét konungr fara í friði af þessum sǫkum En þeir menn er í Sauðey váru þá váru þeir þar margar nǽtr ok drápu fé til matar sér tóku eld ok gerðu seyði Þeir gerðu svá mikit at sjá mátti heim lǫgðu þá í eld ok gerðu vita En er þat var sét þá var róit til þeira Konungr var í brott Fór hann þá til annarrar veizlu Þeir Ǫlvir kómu fyrr heim en Egill ok váru þeir Þórir ok Þórolfr nýkomnir heim frá brullaupinu Ǫlvir sagði tíðendi dráp Bárðar ok þá atburði er þar hǫfðu orðit en hann vissi ekki til ferða Egils ok var Þórolfr alló
kátr ok svá Arinbjǫrn Þótti þeim sem hann mundi eigi aftr koma En eftir um morguninn kom Egill heim En er Þórolfr varð þess víss þá stóð hann upp ok gekk til fundar við Egil ok spurði með hverjum hǽt
ti hann hafði undan komisk ok hvat til tíðenda hefði orðit í fǫr hans Þá kvað Egill vísu Svá hef ek leystsk ór Lista láðvarðaðar garði né ek fága dul drýgjan dáðmilds ok Gunnhildar at þrifreynis þjónar þrír nǫkkurir Hlakkar til hásalar heljar helgengnir fǫr dvel
ja Arinbjǫrn lét vel yfir þessum verkum sagði fǫður sinn skyldan til vera at sǽtta hann við konung þvíat þat mun vera mál manna at Bárðr hefði verðleika til þess er hann var drepinn en þó er Agli of mjǫk ǽttgengt at sjásk of fyrir lítt at verða fyrir reiði konungs En þat verðr flestum mǫnnum þung
bǽrt en þó mun ek koma þér í sǽtt við konung at sinni Þórir fór á fund konungs en Arinbjǫrn var heima ok kvað eitt skyldu yfir þá líða alla En er Þórir kom á fund konungs þá bauð hann boð fyrir Egil bauð festu sína en dóm konungs Eiríkr konungr var hinn reiðasti ok var óhǽgt ráðum við hann at koma Konungr mǽlti ok kvað þat mundu sannask er faðir hans hafði sagt at seint mundi mega tryggva þá frǽndr bað Þóri svá til haga þótt ek geri sǽtt nǫkkura at Egill sé ekki langvistum í mínu ríki En sakir þín Þórir mun ek fé taka fyrir menn þessa Gerði konungr fésekt slíka sem honum sýndisk en Þórir galt allt fór hann heim Þeir Þórolfr ok Egill váru með Þóri í góðu yfirlǽti en þeir bjoggju um várit langskip mikit ok fengu menn til ok fóru um sumarit í austrveg ok herjuðu ok fengu óf fjár ok áttu margar orrustur Heldu þeir ok út til Kúrlands ok lǫgðu þar við land með hálfs mánaðar friði ok kaupstef
nu En er því var lokit þá tóku þeir at herja ok lǫgðu at í ýmsum stǫðum Einn dag lǫgðu þeir at við árós einn mikinn enda var þar mǫrk mikil Þeir réðu þar til uppgǫngu ok var skift í sveitir tolf mǫnnum saman Þeir gengu á skóginn ok var þar ekki langt áðr byggðin tók við Þeir rǽntu þar ok drápu menn en liðit flýði undan ok fengu þeir ǫnga viðrtǫku En er á leið daginn lét Þórolfr blása liðinu til ofangǫngu Sneru menn þá aftr á skóginn þar sem þá váru staddir en svá fremi mátti kanna liðit er þeir kómu til strandar En er Þórolfr var ofan kominn var Egill eigi kominn en þá tók at myrkja af nótt ok þóttusk þeir eigi mega leita hans Egill hafði gengit yfir skóginn ok tolf menn með honum ok sá þeir þá sléttur miklar ok byggðir Bǿr einn stóð skammt frá þeim ok stefndu þeir þar til ok er þeir koma þar til hlaupa þeir í húsin inn ok urðu við ǫnga menn varir en tóku fé þat er laust var Þar váru mǫrg hús ok dvaldisk þeim þar lengi en er þeir váru út komnir ok frá bǿnum þá var lið komit milli þeira ok skó
gsins ok sótti þat at þeim Skíðgarðr var hár gǫrr millum þeira ok skógarins Þá mǽlti Egill at þeir skyldu fylgja honum svá at eigi mǽtti ǫllum megin at þeim ganga Gekk Egill fyrst en þá hverr at ǫðrum svá nǽr at ekki mátti milli þeira komask Kúrir sóttu at þeim fast ok mest með lǫgum ok skotum en gengu ekki í hǫggorrustu Þeir Egill fundu eigi fyrr er þeir ganga með gǫrðunum en garðr gekk á aðra hǫnd þeim ok máttu eigi fram komask Kúrir sóttu at þeim í kvína en sumir sóttu útan at þeim ok lǫgðu með sverðum ok spjótum ofan af gǫrðunum en sumir báru vápn á klǽði þeira ok urðu þeir sárir mjǫk ok því nǽst handteknir ok bundnir ok leiddir svá til bjárins maðr sá er bǿ þann átti var mjǫk auðigr Hann átti son einn þá var um rǿtt hvat við þá skyldi gera Bóndi bað hǫggva hvern á fǿtr ǫðrum Bóndason sagði at þá var myrkt af nótt ok mátti enga skemmtan af hafa at kvelja þá Bað hann bíða myrgins Var þeim skotit í hús eitt ok bundnir rammliga Egill var bundinn við staf bǽði hendr ok fǿtr Þá var húsit lǽst rammliga en kúrir gengu til drykkju inn í stofu ok váru allkátir Egill fǿrðisk við ok treystir stafinn til þess er upp losnaði ór golfinu Eftir þat fell stafrinn Var hann þá lauss því nǽst Eftir þat leysti hann hendr sínar með tǫnnum sér en þá fǿtr sína leysti þá hann fǫrunauta sína alla En er þeir váru lausir þá leituðusk þeir hvar líkast var til útgǫngu Húsit var gǫrt af timbrstokkum en í annan enda hússins var skjaldþili flatt Hljópu þeir þar á ok brutu af þilit Var þá hús annat er þeir váru í komnir ok váru þar í timbrveggir Þá heyrðu þeir manna mál undir fǿtr sér niðr ok leituðu ok fundu hurð í golfinu Luku þeir þá upp ok var þar grǫf djúp undir ok heyrðu þeir þangat manna málit Þá spurði Egill hvat manna þeir sé Sá nefndisk Áki er við hann mǽlti Egill spurði ef hann vildi upp ór grǫf
inni Hann kvazk þat vildu gjarna Ok nú létu þeir Egill síga niðr reip þau er þeir hǫfðu verit bundnir með ok drógu þeir þar upp þrír menn Áki sagði at þeir váru synir hans tveir ok at þeir váru danskir ok hǫfðu þeir þar verit her
teknir hit fyrra sumarit Ek var vel haldinn í vetr Hafða ek fjárvarðveizlu ok bús en synir mínir váru þjóðir ok undu þeir illa við svínkost En í vár hljópumsk vér í brott ok várum síðan fundnir ok reknir síðan í þessa stofu ok grǫf Þér mun kunnigt vera um húsaskipan hvar vǽnst er til útgǫngu Áki sagði at þar var annat skjaldþili Brjóti þér þat upp ok munum vér þá komask fram í kornhlǫðu en þá er útganga sem sjálfr vill Þeir Egill gera nú svá brjóta ok brutu undan þilit gengu nú í kornhlǫðuna ok þaðan út ok í niðamyrkr Þá mǽltu menn Egils at þeir skyldi skunda í skóginn Egill mǽlti við Áka Ef þér eru hér kunnig hýbýli þá mant u segja oss til féfanga Áki sagði at þar mundi eigi skorta lausafé Hér er loft mikit er bóndi sefr í Þar skortir eigi vápn mǫrg Egill bað þá fara til loftsins Ok er þeir kómu upp á loftriðit þá sá þeir at loftit var opit ok var þar ljós inni Þar váru þjónustusveinar inni ok gerðu rekkjur manna Egill bað menn sína úti vera ok gǽta svá engi kǽmisk brott Egill hljóp inn í loftit ok greip þar vápn er eigi skorti til Drápu þeir menn þá alla er þar váru inni Þar tóku þeir alvǽpni Áki gekk þar til er hlemmr var í golfinu ok lauk upp ok mǽlti at þeir skyldi þar niðr ganga í undirskemmu Þeir tóku þá ljós ok ganga þar niðr Þeir fundu þar féhirðslur bónda ok váru þar bǽði gripir góðir ok silfr mikit ok tóku sér byrðar ok báru út Egill tók upp mjǫðdrekkju eina mikla ok bar hana undir hendi sér Fóru þeir þá til skógar En er þeir kómu í skóginn nam Egill staðar ok mǽlti Þessi er ferð allill ok eigi hermannlig Vér hǫfum stolit fé bónda svá at hann veit ekki til Skal ok aldri þessa skǫmm henda ok fǫrum vér aftr til bǿjarins ok látum þá vita hvat títt er Allir mǽltu því í móti ok vildu allir til skips Egill setti niðr mjǫðdrekkjuna Þá hefr hann á rás ok rennr heim til bǿjarins En er hann kom heim sá hann at matsveinar gengu frá eldahúsi með skutildiska ok inn í stofuna Egill sá í eldahúsit eld mikinn Gekk hann nú þangat til Þar váru stokkar stórir fluttir heim ok svá eldar gjǫrvir sem siðr var til at eldrinn skal leika í stokks enda
num ok brennr svá stokkrinn Egill greip stokkinn ok bar hann til stofunnar Hann skaut þeim endanum loga
nda er í var eldrinn upp undir ufsina í tróðnǽfrarnar Ok festi þar eldinn í skjótt Viðr lá í garðinum þurr ok bar Egill hann fyrir dyrnar Eldrinn lás skjótt viðinn þurran En þeir er at drykk
junni váru urðu eigi fyrr varir við en loginn stóð inn um rǽfrit Hljópu þeir þá til dyranna en þar var eigi greiðgengt bǽði fyrir viðinum ok því er Egill varði karlmannliga þótt hann vǽri
liðr
ann svá at hón fell ǫll ofan en menn fórusk allir en Egill gekk til sinna manna Gengu þeir þá ofan til skipa Sagði Egill at hann vildi hafa mjǫðdrekkjuna af óskiftu en hón varð reyndar allfull af gulli ok silfri Þeir urðu allir fegnir er Egill kom aftr Heldu þeir þá frá landi er mornaði Áki var ok þeir feðgar í sveit með þeim Agli Þeir sigldu um sumarit er á leið austan til Danmarkar ok lágu þar ok rǽntu þar er þeir kómu ok ǫngir þóttu þá slíkir afreksmenn sem synir Skalla-Gríms Frá Haraldi Haraldr Gormsson hafði þá tekit við ríki í Danmǫrk þvíat Gormr var þá dauðr faðir hans Landit var þá herskátt ok lágu úti víkingar mjǫk við Danmǫrk Áka var kunnigt í Danmǫrku bǽði á sjó ok á landi Egill spurði hann hvar sá staðr mundi vera er mest féván mundi vera En er þeir kómu í Eyrasund þá sagði Áki at þar var kaupstaðr sá á land upp er í Lundi hét sagði hann þeim at þar mundi vera féván mikil en ván at þar mundi vera viðrtaka af borgarmǫnnum Þetta mál var upp borit við liðsmenn hvárt þeir skyldu ráða til uppgǫngu en Egill kvað vísu Upp skulum várum sverðum ulfs tannlituðr glutra eigum dáð at drýgja í dalmiskunn fiska leiti upp til Lundar lýða hverr sem bráðast gjǫrum þar fyrir sjǫt sólar seið ófagran vigra Eftir þat bjoggusk menn til uppgǫngu ok fóru til kaupstaðarins En er bǿjarmenn urðu varir við ófriðinn þá stefndu þeir í móti Var þar tréborg um staðinn ok vǫrðusk þeir þaðan ok var þar hin snarpasta orrusta Egill sótti fast at með sína sveit Var þá mikit mannfall af borgarmǫnnum Svá er sagt at Egill komsk fyrstr manna upp í borgina ok þá hverr at ǫðrum liðsmanna hans Þar var þá mikit mannfall í borginni en sumir flýðu Þeir rǽntu kaup
staðinn ok tóku mikit fé en brendu kaupstaðinn áðr þeir fǽri í brutt Þórolfr helt liði sínu norðr fyrir land ok lagði til hafnar er þeim bǽgði veðr Ok rǽntu þeir þar ekki Þar var skammt á land upp jarl sá er Arnfiðr hét En er hann spurði at víkingar váru komnir við land hans þá sendi hann menn á fund þeira þess erendis at vita hvárt þeir vili hafa þar friðland eðr eigi En er sendimenn kómu á fund Þórolfs sagði hann at hann mundi ekki þar herja þvíat þeim bar þá engi nauðsyn til Sendimenn kómu aftr til jarls ok sǫgðu honum En er hann vissi at hann þurfti eigi liði at safna reið hann á fund víkinga ok fór allt vel með þeim Jarl bauð þeim til veizlu ok ǫllu liði þeira því sem Þórolfr vildi Þórolfr hét ferðinni Fara þeir Þórolfr ok Egill með 30 manna En er þeir kómu til jarls þá fara þeir til drykkju En áðr borð váru upp tekin mǽlti jarl at þá skyldi menn hluta sǽti saman karlar ok konur Báru menn nú hluti í skaut ok tók jarl upp Jarl átti sér dóttur fríða ok hón var frumvaksta Ok sagði svá til hlutrinn at Egill skal sitja hjá jarlsdóttur Hón gekk um golf ok skemmti sér Egill stóð upp ok gekk til sǽtis þess er jarlsdóttir átti En er menn skipuðusk í sǽti þá gekk jarlsdóttir at sǽti sínu ok kvað vísu til Egils Hvat skalt u sveinn í sess minn þvíat þú hefir sjaldan gefit vargi varmar bráðir vera vil ek ein of mína sátt at tu hrafn í hausti of sǽsolli gjalla vart at tu at þar er eggjar á skelþunnu runnu Egill tók til hennar ok setti hana niðr hjá sér ok kvað vísu Farit hef ek blóðgum brandi svá at mér benþiðurr fylgði ok gjallanda geiri gangr var harðr at víkingum gerðum reiðir róstur eldr rann um sjǫt manna létum blóðga búka í borghliði steypask Þá drukku þau um kveldit bǽði saman ok váru allkát ok var veizlan hin bezta en um morguninn eftir fóru víkingar til skipa Skiftusk þeir þá ok gjǫfum við Þórolfr ok jarl ok skildusk vinir Heldu þeir þá til Brenneyja Þat var víkingabǿli mikit í þann tíma þvíat þar sigldu kaupskip mjǫk í gegnum eyjarnar Áki fór heim til búa sinna ok synir hans Hann var vellauðigr maðr ok átti mǫrg bú á Jótlandi Skildusk þeir Egill með kǽrleikum ok mǽltu til vináttu sín í millum En er haustaði sigldu þeir norðr fyrir Nóreg ok kómu fram í Fjǫrðum ok fóru nú á fund Þóris hersis ok tóku hann vel við þeim en Arinbjǫrn bezt Býðr hann Agli þar um vetrinn Þat þekktu Egill En er Þórir vissi boð Arinbjarnar þá kallaði hann þat bráðráðit Veit ek eigi hversu þat líkar Eiríki konungi þvíat hann mǽlti svá eftir dráp Bárðar at hann vildi Egil ekki hér í landi Ráða munt u faðir því enn við konung sagði Arinbjǫrn Sá Þórir þá at hann mundi þessu ráða vilja Váru þeir brǿðr þar við tolfta mann um vetrinn Brǿðr tveir váru nefndir Þorvaldr ofsi ok Þorfinnr strangi Þeir váru frǽ
ndr Bjarnar Brynjolfssonar Þeir fylgðu Þórolfi í víking ok váru í stafni Þeir váru menn miklir ok kappsfullir En þá er Egill tók skipstjórn þá var Þorfinnr stafnbúi hans Þeir váru þenna vetr með þeim brǿðrum Þat var um haustit at Þórir fór á fund konungs ok tók konungr vel við þeim Þórir bað konung eigi þykkjask við vist þeira brǿðra þar með honum Konungr svaraði því vel Sagði hann þat mega vel þykkja af sér En ekki mundi svá við vita ef annarr maðr hefði við Agli tekit En er Gunnhildr heyrði þat er þeir tǫluðu þá mǽlti hón Þat ǽtla ek enn at nú fari sem oftarr at þú Eiríkr konungr munir þat alllítt er illa er við þik gǫrt eðr munt u eigi til þess draga fram sonu Skalla-Gríms at þeir muni enn drepa nǫkkurn frǽnda þinn En þótt þér þykki lítils vert dráp Bárðar þá þykkir oss ekki svá Konungr svaraði Verit hefir þér þekkra við Þóri En svá sem nú er En ekki man ek nú aftr taka orð mín Fór Þórir heim ok sagði þeim brǿðrum orð konungs ok Gunnhildar Frá þeim brǿðrum Eyvindr ok Álfr hétu brǿðr Gunnhildar Þeir váru menn miklir ok sterkir ok hǫfðu yfirlát mikit af Eiríki konungi ok Gunnhildi Ekki váru þeir þok
kasǽlir af alþýðu manna Þat er nú sagt at um várit at sumri skyldu vera blót mikil at Gaulum ok var þar hóf mikit Sótti þangat fjǫlmenni mikit bǽði af fjǫllum ok ór fjǫrðum ok ór Sogni ok mart annat stórmenni Eiríkr konungr fór ok þangat Þá mǽlti Gunnhildr við þá brǿðr sína Þat vil ek at þit hagið svá til í fjǫlmenni þessu at þit drepið annan hvárn þeira sona Skalla-Gríms ok betr at hvárrtveggi sé Þeir kv
áðu svá vera skyldu Þórir bjósk heiman Hann mǽlti við Arinbjǫrn Nú mun ek fara til blótsins en Egil vil ek eigi at fari Ek kann vélrǽði Gunnhildar en kappi Egils en ríki konungs ok er þess eigi hǿgt at gǽta alls saman En Egill mun eigi letjask láta nema þú sér eftir En Þórolfr skal fara ok blóta til heilla þeim brǿðrum Þá sagði Arinbjǫrn Agli at þeir myndi heima vera báðir Egill bað hann ráða En þeir Þórolfr fóru til blótsins ok var mikit fjǫlmenni ok allmiklar drykkjur Þórolfr gekk með Þóri hvert sem hann fór ok skildisk aldri við hann nótt né dag Eyvindr sagði Gunnhildi at hann fekk ekki fǿri á Þórolf Hón bað hann drepa einnhvern þeira félaga heldr en allt bǽri undan Þat var eitt kveld er konungr var geng
inn til svefns ok þeir Þórir ok Þórolfr en þeir sátu eftir Þorvaldr ok Finnr þá kómu þeir þar brǿðr Eyvindr ok Álfr ok settusk hjá þeim ok váru allkátir Þeir drukku fyrst sveitardrykk Þá kom þar at drekka skyldi til hálfs Þeir drukku saman Eyvindr ok Þorvaldr en þeir Álfr ok Þorfinnr En er á leið kveldit þá var drukkit við sleitur ok því nǽst orðahnippingar ok þá stóryrði Þá hl
jóp Eyvindr upp ok brá sverði ok lagði á Þorvaldi ok varð hans bani En menn váru vápnlausir inni er þar var hofshelgi Gengu menn þá í milli ok skildu þá Varð þar ekki fleira til tíðenda Eyvindr hafði vegit í véum ok var orðinn vargr ok varð hann þegar brutt at fara Konungr bauð bǿtr fyrir manninn En Þórolfr ok Þorfinnr kváðusk aldri tekit hafa mannsbǿtr ok enn kváðusk þeir eigi taka mundu Skiljask at svá búnu Fóru þeir Þórolfr ok Þorfinnr heim Eiríkr konungr sendi Eyvind suðr til Danmarkar til Haralds konungs Gorms
sonar Ok tók konungr vel við honum ok setti hann til landvarnar fyrir víkingum þvíat hann var hermaðr mikill En um várit búask þeir brǿðr Þórolfr ok Egill í hernað En er þeir váru búnir halda þeir austr í land skipum sínum En er þeir kómu í Víkina þá sigla þeir til Jótlands ok herja þar ok þaðan til Fríslands ok dvǫldu ok þar mjǫk lengi um sumarit ok unnu mǫrg afreksverk í orrustum Ok er á leið sumarit halda þeir aftr til Danmerkr En er þeir halda til landamǿris þar er mǿtisk Danmǫrk ok Frísland Þat var eitt kveld er menn bjoggusk til svefns á skipum at menn tveir koma á skip til Egils ok sǫgðu at þeir áttu við hann skylt erendi Var þeim fylgt til hans Þeir sǫgðu at Áki hefði sent þá þess ǫrendis at Eyvindr skreyja liggr til Jótlands siðu Ok ǽtlar at sǽta yðr er þér farið sunnan ok hefir hann lið mikit sunnan dregit svá at þér hafið ekki liðs við honum ef þér hittizk Ok hann sjálfr ferr á njósn með tveim skipum ok er skammt frá yðr Þeir Egill reka þegar af sér tjǫldin Hann bað þá fara hljóð
liga ok þeir gera svá ok koma í dagan at Eyvindi þar er þeir lágu um akkeri Lǫgðu þeir þegar at þeim ok létu ganga grjót ok vápn Fell þar mart manna af Eyvindi En hann sjálfr hljóp fyrir borð ok komsk með sundi til lands ok svá lið þat er undan komsk En þeir Egill tóku skipin ok vápn þeira ǫll Fóru þeir eftir um daginn til liðs síns Þórolfr spurði Egil hvert hann hefði farit eðr hvar hann hefði fengit skipin Þá kvað Egill vísu Gerðum heldsti harða hríð fyrir Jótlands siðu barðisk vel sá er varðisk víkingr danaríki áðr á sund fyrir sandi snarfengr með lið drengja austr af unnar hesti Eyvindr of hljóp skreyja Þat ǽtla ek þá sagði Þórolfr at vér megum eigi haustlangt halda til Nóregs Egill kvað þat vel vera þótt þeir leitaði heldr í annan stað Frá Aðalráði hinum ríka ok hans ǽtt Álfráðr hinn ríki var fyrstr einvaldskonungr yfir Englandi sinna kynsmanna Þat var um daga Haraldr konungs hins hárfagra Eftir þat var konungr sonr hans er Játvarðr hét á Englandi Hann var faðir Aðalsteins konungs hins sigrsǽla fóstri Hákonar hins góða Í þann tíð tók konungdóm Aðalsteinn konungr á Englandi eftir fǫður sinn En er hann var orðinn konungr þá hófusk upp til ófriðar þeir hǫfðingjar er áðr hǫfðu látit ríki sín fyrir þeim langfeðgum þótti nú sem hǿgt mundi til at kalla er ungr konungr réð fyrir ríkinu Váru þat at bǽði írar ok skotar ok bretar En konungr safnaði liði at sér ok gaf þeim mǫnnum mála er þat vildu hafa til féfanga sér útlendskum sem innlendskum Þeir brǿðr heldu suðr til Sakslands ok Flǽmingjalands ok spurðu þeir þat at Engla
konungr þurfti liðs við ok þar vǽri ván féfanga Margir gáfu þeim þat ráð at þeir skyldu þangat halda liði sínu Fóru þeir um haustit unds þeir fundu konung ok tók hann vel við þeim Ok lézk sjá at liðsemd myndi góð í þeim Býðr konungr þeim til sín at taka þar mála ok gerask landvarnarmenn hans England var þá kristit vel ok hafði lengi verit þá er þetta var tíðenda Aðalsteinn konungr var vel kristinn ok var hann kallaðr Aðalsteinn hinn trúfasti Konungr bað þá Þórolf ok Egil at þeir skyldu prímsignask Var þat þá siðr manna mikill þeira er á mála gengu með kristnum mǫnnum þvíat þeir menn er prímsigndir váru ok allir menn þeira áttu allt samneyti við kristna menn ok heiðna Þórolfr ok Egill gerðu eftir bǿn konungs ok létu prímsignask ok allir menn þeira Ok hǫfðu þeir 300 manna þeira er mála tóku af konungi ok gerðusk landvarnarmenn konungs Þeir váru siðprúðir um flest Frá Óláfi rauða Óláfr rauði hét konungr í Skotlandi Hann var skotskr at fǫðurǽtt en danskr at móðurǽtt Hann var kominn af ǽtt Ragnars loðbrókar Hann var ríkr konungr Skotland er kallat þriðjungr við England Norðimbraland er fimmtungr við Eng
land ok er þat í norðrǽtt ok nǽst Skotlandi Þat hǫfðu átt at fornu danakonungar Jórvík er þar hǫfuð
staðr Þat ríki átti Aðalsteinn konungr Hann hafði þar sett yfir tvá jarla Hét annarr Álfgeirr en annarr Guðrekr Þeir váru þar settir til landvarnar fyrir ágangi skota ok dana Fyrir Bretlandi réðu tveir jarlar Hǿingr ok Aðils Þeir váru báðir skattgildir Aðalsteini konungi ok fylgði þó þat þá er þeir váru með her konungs at þeir ok þeira lið skyldu vera brjóst í fylkingu hans Álfráðr hinn ríki hafði alla skatt
konunga tekit ok kallaði þá jarla eðr gǫrt enn suma minni menn Ok helzt þat um hans ǽvi ok Ját
varðs sonar hans En er Aðalsteinn tók ríki ungr ok þótti standa af honum minni ógn Gerðusk þá margir ótrúir við hann þeir er áðr hǫfðu þjónat hinum fyrrum konungum fyrir ríkis sakir ok hrǽzlu Orrusta Óláfr dró her saman mikinn ok fór eftir þat suðr á England En er þeir kómu á Norðimbraland fór hann þar allt herskildi En er þat spurðu jarlar þá stefna þeir herliði ok fara í móti Óláfi konungi En er þeir finnask teksk þar orrusta mikil ok lauk svá at Óláfr konungr fekk sigr Guðrekr jarl fell en Álfgeirr jarl flýði ok mestr hluti liðs þeira Fekk Óláfr konungr þá ok enga viðrtǫku ok lagði undir sik allt Norðimbraland Álfgeirr jarl fór á fund herra Aðalsteins konungs ok sagði honum sínar ófarar En þegar konungr spurði þetta at herr svá mikill var kominn í land hans gerði hann menn þegar frá sér ok stefndi at sér liði Hann gjǫrði orð jǫrlum sínum ok ǫðrum ríkismǫnnum Sneri konungr áleiðis með þat lið er hann fekk ok fór í móti Óláfi konungi Ok er Aðalsteinn konungr spurði at Óláfr konungr hafði fengit mikinn sigr ok hafði unnit mikit af Englandi ok hafði miklu meira lið en Aðalsteinn konungr þá sótti til hans mart stórmenni En er þeir spurðu þetta Hringr ok Aðils ok hǫfðu saman dregit lið sitt þá sn
úa þeir til liðs við Óláf konung ok hǫfðu þeir allir saman óflýjanda her En er Aðalsteinn konungr frétti þetta allt saman þá stefndi hann mót við hǫfðingja sína ok ráðamenn Hann leitaði ráða við allt stórmenni sitt sagði þá allri alþýðu hvat hann hafði spurt frá skotakonungi ok fjǫlmenni hans Allir mǽltu þar eitt um at þeir Hringr ok Aðils hefði hinn versta hlut af er þeir váru dróttins svikar ok þeir vildu þegar drepa þá er þeir nǽðisk Var nú því ráðit at Aðalsteinn konungr skal aftr hverfa ok fara á sunnanvert England ok hafa svá liðsafnað norðr fyrir sér eftir ǫllu Englandi þvíat þeir ǽtluðu at þeir mundi svá mest fá liðit En sá herr er þá var saman dreginn setti hann þá Þórolf ok Egil fyrir þann her En er Egill kom heim af stefnu þá spurðu menn hvat hann segði tíðenda frá skotakonungi Þá kvað Egill vísu Óláfr of komt jǫfri ótt víg á bak flótta þingharðan frá ek þengil þann en felldi annan glapstígu lét gnóga Guðrøðr á mó troðna jǫrð spenr engla skerði Álfgeirs und sik hálfan Eftir þat gera þeir menn til Óláfs konungs með þeim erendum at Aðalsteinn konungr vill hasla honum vǫll ok bjóða honum orrustu í stað á Vínheiði á Ví
nuskógi ok vill hann eigi at Óláfr konungr heri á land hans en sá þeira skyldi hafa land er sigrar í orrustu Þeir lǫ
gðu vikustefnu of fund þarna en sá bíði annars er fyrr kemr En þat var siðr þeira þegar vǫllr var haslaðr konungi at þá skyldi aldri herja at skammlausu fyrr en orrusta vǽri reynd ok lok felli á við
skifti þeira Gjǫrði Óláfr konungr ok svá at hann stǫðvaði herinn ok herjaði eigi lengr Þá flutti Óláfr konungr her sinn til Vínheiðarborgar Hón er fyrir norðan heiðina Ok settisk Óláfr konungr þar sem orrustustaðrinn var ákveðinn Skyldu þeir þar taka tjaldsstaði ok búask við áðr herrinn kǿmi Ok er þeir kómu þar váru þar settar heslistengr Þurfti þann stað at vanda mjǫk at hann vǽri sléttr er herr svá mikill skyldi vera at berjask Var þar ok svá er orrustan skyldi vera á annan veg Var áin en á annan veg skógr mikill En skammt frá ánni var enn á En á heiðinni tjǫlduðu menn Aðalsteins konungs ok stóðu tjǫld þeira allt í millum árinnar ok skógsins Ok var þat lǫng leið er stóðu tjǫld þeira svá hátt at hinir máttu ekki til sjá hvárt lið þeira var mart eðr fátt Menn Óláfs konungs tjǫlduðu því fyrir norðan heslistengrnar at þangat var afhallt Menn Aðalsteins konungs sǫgðu at hann mundi koma dag frá degi En lið drósk til þeira nótt ok dag En er stefna sú var liðin er ákveðin var um fundinn þá gjǫrðu þat ráð menn Aðalsteins konungs at friðr stǿði ok eigi vǽri fyrr herjat en konungr kǿmi Þeir sendu menn á fund Óláfs konungs ok skyldi beiðask friðar ok sǽttarboða ok segja at Aðalsteinn konungr sé kominn með liði sínu En er sendimenn koma til Óláfs konungs þá tók hann at búa her sinn ok ǽtlaði þá at herja Sendimenn bera nú upp erendi sín fyrir Óláf konung þá stǫð
vaði hann herinn Ok sat konungr þá í ráðagerðum þann dag ok hǫfðingjar með honum Lǫgðu menn þar all
misjafnt til Sumir fýstu mjǫk at þenna kost skyldi upp taka sǫgðu þó at þetta var hin mesta frǽgðarferð Sumir lǫttu þess ok kváðu Aðalstein konung miklu meira fé fram mundu bjóða ef þeir tǿki eigi þenna ok var sú ráðagjǫrð hǫfð Sendimenn báðu konung gefa sér tóm til at finna konung ok vita ef hann vill enn meira gefa til friðar Þeir beiddu griða einn dag til ferðar annan til umráða þriðja til aftrferðar Óláfr konungr játti því Fóru sendimenn ok koma aftr hinn þriðja dag sem ákveðit var Segja þeir at Aðalsteinn konungr vili gefa allt þat er heitit var ok þar um fram mǫrk gulls hverjum sveitarhǫfðingja en tvǽr merkr hirðstjóra hverjum en fimm merkr jarla hverjum Þá lét konungr bera þetta fyrir menn sína Var enn sem fyrr at sumir fýstu en sumir lǫttu en at lyktum veitti konungr órskurð at þenna vill hann upp taka ef þat fylgir at Aðalsteinn konungr vill hann láta hafa Norð
imbraland með ǫllum gǫgnum sendimenn biðja enn fresta um þrjá daga ok þat með at konungr sendi menn sína at heyra orð Aðalsteins konungs hvárt hann vili þenna kost Segja sendimenn svá at þeir hyggja þat at konungr þeira muni fátt láta við nema at sǽttin tǿkisk Óláfr konungr játar þessu Hann sendi nú menn sína með erendum Fóru nú allir samt ok hittu Aðalstein konung við heiðina Sendimenn Óláfs konungs bera nú frá erendi sín við Aðalstein konung orðsending Óláfs konungs ok sǽttarboð Menn Aðalsteins konungs sǫgðu honum með hverjum boðum þeir fóru til Óláfs konungs ok þat með at þat var vitra manna ráð at dvelja svá orrustu meðan konungr kom eigi Aðalsteinn konungr veitti skjótan órskurð of þeira mál Berið svá orð mín Óláfi konungi at ek vil at hann fari heim til Skotlands með lið sitt ok þat með at hann gjaldi aftr þat allt er hann hefir at rǫngu tekit hér í landi Ok setim síðan grið ok frið hér milli landa ok heri hvárigir á aðra Þat skal ok fylgja at Óláfr konungr skal gerask minn maðr ok skattgildr af mér ok vera undirkonungr minn Farið nú aftr ok segið honum svá búit Þeir fóru allir aftr ok sǫgðu Óláfi konungi erendi Aðalsteins konungs Þeir vǫktu konung upp ok sǫgðu honum tíðendin nǽr miðri nótt Óláfr konungr lét þegar kalla til sín jarla sína ok aðra hǫfðingja ok lét sendimenn segja erendislok En er þetta var víst þá var eitt orðtak allra at þat myndi fyrir liggja at búask til orrustu Sendimenn segja ok þat með at Aðalsteinn konungr hafði fjǫlda liðs ok hann hefði þann dag komit til borgarinnar sem þeir kómu Þá mǽlti Aðils jarl Nú mun þat fram koma sem ek sagða yðr at þeir munu brǫgðóttir reynask hinir ensku Hǫfum vér nú hér setit lengi ok beðit þess er þeir haf
a her safnat en nú munu vér brǿðr ríða fyrir með okkru liði Má vera at þeir óttisk ekki at sér er þeir hafa spurt at konungr þeira var nǽr kominn Skulum vér veita þeim áhlaup stór En ef þeir verða forflótti fyrir oss þá munum vér drepa lið allt af þeim Óláfi konungi þótti þetta ráð vel fundit ok munum vér þá búa her várn þegar lýsir ok fara til móts við yðr Bjoggu þeir nú her sinn jarlarnir ok fóru þegar um nóttina upp í heiðina til orrustu við þá konungsmenn en er ljóst var orðit sá varð
menn Þórolfs hvar herrinn fór Var þá blásinn herblástr ok þá herklǽddusk menn sem skjótast Tóku þá at fylkja liðinu ok gerðu tvǽr fylkingar Réð fyrir annarri Álfgeirr jarl ok var merki borit fyrir honum Var í þeirri fy
lking lið þat er fylgt hafði honum ok svá þat lið er þar hafði safnask ór heruðunum Var þar miklu meira lið fyrir en þat er þeim brǿðrum fylgðu Þórolfr var svá búinn at hann hafði skjǫld góðan ok hjálm á hǫfði ok gyrðr sverði því er hann kallaði Lang mikit sverð ok gott Kesju hafði hann ok í hendi Tveggja alna lǫng var fjǫðrin ok sleginn fram ór broddr ferstrendr en upp var fjǫðrin breið falrinn var digr en skaf
tit eigi hǽrra en taka mátti hendi til fals ok furðuliga digrt Járnteinn var í falnum ok allt var skaftit járni vafit Þau spjót váru þá kǫllut brynþvarar Egill hafði slíkan búnað sem Þórolfr bróðir hans Hann átti sverð þat er Naðr hét Hann hafði þat fengit á Kúrlandi Þat var hit bezta vápn Hvárgi þeira hafði brynju Þeir settu upp merki sitt ok bar þat þorfinnr strangi Allt lið þeira hafði norrǿna skjǫldi ok allan norrǿnan búnað Í þeiri fylking váru allir útlendir menn þeir sem þar váru komnir Þeir fylktu liði sínu nǽr skóginum Aðils jarl ok Hringr jarl sá þat at þeir mundu ekki koma á óvart Þá tóku þeir at fylkja liði sínu ok gerðu þeir tvǽr fylkingar fylkti Aðils jarl móti Álfgeiri jarli en Hring jarl móti þeim brǿðrum Eftir þat tóksk orrusta með þeim ok gengu hvárirtveggju vel fram Aðils jarl sótti hart fram allt til þess er Álfgeirr jarl lét undan sígask En Aðils menn sóttu þá hálfu meirr fram Var þá ok eigi lengi áðr Álfgeirr jarl flýði Er þat frá honum at segja at hann reið undan suðr á heiði ok sveit manna með honum Ok er hann kom nǽr borginni þeiri er konungr sat í þá mǽlti Álfgeirr jarl Ekki munum nú fara til Aðalsteins konungs Vér fengum nǽstum mikit orðaskakr er vér kómum til konungs þá er vér fengum ósigr fyrir Óláfi konungi En ek veit eigi at vér fáim nú minna Reið jarl suðr eftir Englandi ok er þat frá hans ferð at segja at hann reið dag ok nótt þar til er hann kom niðr á Jarlsnesi Ok fekk sér þar far suðr um sǽ ok kom fram í Vallandi Þar átti hann kynsmenn Ok kom aldri síðan til Englands Aðils jarl rak skammt flóttann ok snýr þegar aftr til orrustunnar Ok er Þórolfr sá þat mǽlti hann at Egill skyldi snúa á mót honum ok bera þangat merkit Hann bað menn standa þykkt ok fylgjask vel Fǫrum at skóginum ok látum hann hlífa oss at þeir kringi eigi um oss Þeir gjǫrðu nú sem hann mǽlti ok var nú allmikil orrusta ok mikit mannfall Sótti nú Egill í mót Aðils jarli ok áttu þeir hart vápnask
ifti Liðsmunr var allmikill en þó fell meirr lið jarlanna Þórolfr gerðisk þá svá óðr at hann kastaði skildinum á bak sér Hljóp hann þá fram ok hjó eðr lagði til beggja handa Stukku menn þá frá ok undan alla vega Hann drap margan mann ok ruddi stig fram at merki Hrings jarls ok þar helzt þá ekki við honum ok drap hann merkismanninn ok hjó í sundr merkisstǫngina Eftir þat lagði hann spjótinu fyrir brjóst jarli ok í gegnum búkinn svá at út gekk um herðarnar ok hóf hann upp á kesjunni yfir hǫfuð sér ok skaut niðr spjótshalanum í jǫrðina En jarl sǿfðisk þar á spjótinu ok sá þat bǽði hans menn ok aðrir Þórolfr brá þá sverði sínu ok vá þá með því Sóttu þá ok vel fram hans menn Fellu þá skotar ok bretar En er Aðils jarl sá fall bróður síns ok mannfall mikit um sik þóttisk hann nauðina staddr Þá sneri hann á flótta ok til skógarins ok allt þat lið er fylgt hafði jǫrlum En þeir Þórolfr ok Egill fylgðu flóttamǫnnum ok drápu þá alla er þeir máttu Gerðu þá enn mikit mannfall Aðils jarl hafði þá niðr drepit merki sitt ok vissi engi hvárt hann var eðr aðrir Tók þá at myrkja af nótt en þeir hǫfðu barisk daginn allan Nú snúa þeir Þórolfr ok Egill aftr Í þann tíma kom Aðalsteinn konungr með allan herinn Bjoggusk þeir þá um Ok þá kom Óláfr konungr með sinn her Settu þeir ok þá herbúðir sínar Var við konungi sagt at fallnir vǽri báðir jarlar hans ok fjǫldi annarra manna Aðalsteinn konungr spurði þessi tíðendi vandliga hversu þessi tíðendi hǫfðu farit Koma þeir brǿðr þá til konungs Þakkaði hann þeim vel sína framgǫngu ok sigr þann er þeir hǫfðu fengit Váru þeir þá allir samt um nóttina Aðalsteinn konungr vakti upp herinn um morgininn Hann átti þá tal við hǫfðingja sína ok sagði hverja skipan hann vildi hafa Hann skipaði þá fyrst sinni fylkingu ok setti þar í brjóst þǽr sveitir er snarpastar váru Ok skal fyrir því liði vera Egill en Þórolfr skal hafa sína sveit ok aðra meiri Skal sú sveit fara í móti því liði er laust sér hlaupa þar sem mest þykkir þurfa Verða þeir þá skeinisamastir Egill sagði at hann vill at þeir brǿðr skili ekki í bardaganum en vel þykki mér at okkr sé þar skipat í orrustu er mest þykkir þurfa ok harðast er fyrir Þórolfr mǽlti þá Látum konung ráða hvar hann vill okkr skipa Veitum vit honum lið svá at honum líki Mun ek vera þar heldr ef þú vill sem þér er skipat Egill svaraði Þér munuð þessu ráða frǽndi en þessa skif
tis mun ek oft iðrask Gengu menn þá í sveitir sem skipat var ok váru sett upp merki Ok stóð konungs fylking á viðlendit til árinnar en Þórolfs fylking fór hit efra með skóginum Óláfr konungr fylkti ok liði sínu Hann gerði ok tvǽr fylkingar Hǫfðu hvárirtveggju fjǫlda liðs svá at þess var engi munr Ǫnnur fylking Óláfs konungs fór nǽr skóginum móti Þórolfi Váru tveir hǫfðingjar skotskir Eftir þat gengu saman fylkingar Ok var þar brátt orrusta mikil Þórolfr lét bera fram merki sitt fyrir fylkingunum fylgði sjálfr ok ǽtlaði þar fram at svá at hann kǿmi í opna skjǫldu konungi Fóru konungmerkit þá svá hart með skóginum at fáir hans menn váru fyrri En er þá varði minnst hlaupa þeir Aðils jarl ok hans menn fram ór skóginum Þeir lǫgðu þegar mǫrgum kesjum senn á Þórolf ok fell hann dauðr til jarðar En Þorfinnr strangi hopaði aftr með merkit þar til er liðit stóð þykkvast En Aðils ok sótti at þeim fátt Ok ǿptu skotar þá heróp er þeir hǫfðu felldan hǫfðingja þeira En er Egill heyrði ópit ok sá at merkit fór á hǽl þá þóttisk hann vita at Þórolfr mundi eigi fylgja sjálfr Síðan hljóp Egill þangat ok fram í millum fylkinganna Hann varð skjótt varr þeira tíðenda er orðin váru Þá eggjaði hann þá mjǫk til framgǫngu Var hann ok þá fremstr í brjósti fylkingarinnar Hann hafði þá sverð sitt at vega með ok sótti fram vel ok hjó til beggja handa ok felldi margan mann Þorfinnr bar þá vel merkit fram Gengu þeir þá ok allir vel fram Egill sótti þá fram til þess er þeir Aðils jarl mǿttusk ok fell þar Aðils jarl ok mart annarra manna En þá flýði þat er eftir var Egill drap hvern er hann náði Þurfti þá ok engi griða at biðja En jarlar þeir hinir skotsku stóðu þeir þá ok ekki lengi við ok flýðu þá með ǫllum ǫðrum En þeir Egill stefndi þar til er fyrir var fylking Óláfs konungs ok kómu þar í opna skjǫldu Ok gjǫrðu þeir þar mikit mannspell Riðlaðisk þá ok skjótt fyl
kingin ok losnaði ǫll Flýðu þá ok margir af Óláfs mǫnnum en víkingar ǿptu heróp En er Aðalsteinn konungr fann at losna tók fylking Óláfs konungs þá eggjaði hann mjǫk lið sitt Gengu þeir þá at fast Hvárirtveggju gerðisk þá allmikit mannfall Fell þar Óláfr konungr ok mestr hluti liðs hans Fekk Aðalsteinn konungr þar fagran sigr Eftir þat sneri konungr heim til borgarinnar ok tók þar náttstað En þeir Egill ráku flóttann ok fylgðu lengi drápu hvern mann er þeir náðu En er Egill hafði hent þá menn alla þá sneri hann aftr þar til er bardaginn hafði verit Hitti hann þá Þórolf bróður sinn ok þótti eftir hann allmikill skaði Hann tók upp líkit ok þó Bjoggu síðan um eftir siðvenjum Grófu þeir þar grǫf ok lǫgðu þar Þórolf í með vápnum sínum ǫllum ok herklǽðum Spennti Egill sinn gull
hring á hvára hǫnd ok kvað vísu Gekk sá er óðisk jarls mann bana snarla þreklundaðr fell Þundar Þórolfr í gný stórum jǫrð grǿr en vit verðum Vínu nǽr em mínu helnauð er þat hylja harm ágǽtan barma Ok enn kvað hann Valkǫstum hlóð ek vestan vang fyrir merkistangir ótt var él þat er sóttum Aðils blám Naðri háði ungr við engla Óláfr þrimu staða helt þar er hrafnar sultu Hringr á vápna þingi Egill fór til fundar við Aðalstein konung er hann sat yfir drykkju En er konungr sá Egil mǽlti hann at rýma skyldi hinn ǿðra bekk fyrir honum Egill sky
ldi sitja gagnvert konungi Hann settisk niðr ok skaut skildinum undir fǿtr sér Hann hafði hjálm á hǫfði ok lagði sverð um kné sér ok dró stundum til miðs en stundum skelldi hann aftr í umgjǫrðina Hann sat uppréttr ok var gneypr mjǫk Egill var maðr mikilleitr ok ennimikill brúnmikill ok nefit eigi langt heldr digrt en granstǿðit mikit ok lǫng hakan ok breið hálsdigr Var hann ok allherðmikill harðligr ok grimmligr þá er hann var reiðr Hann var vel í vexti mikill ok sterkr ok ulfgrár á hár En er hann sat sem áðr var frá sagt þá hleypti hann brú
nunum jafnan ofan á nef sér en lotum upp í hársrǿtrnar Hann var svarteygðr ok skol
brúnn Ekki vildi hann drekka þótt honum vǽri boðit Aðalsteinn konungr sat í hásǽti sínu Hann lagði ok sverð um kné sér en er þeir sátu svá um stund dró konungr sverðit ór slíðrunum Hann dró gullhring af hendi sér bǽði mikinn ok góðan ok dró á blóðrefilinn Hann stóð upp ok gekk á mitt golf ok rétti til Egils Hann stóð upp ok brá sverði sínu ok gekk á golfit ok rétti sverðit í bug hringsins ok dró at sér ok gekk til rúms síns ok lét hringinn á hǫnd sér Fór þá brún hans í lag Þá gaf konungr honum annan hring Egill lagði þá vápn sín ok tók við horni ok kneyfði af ok kvað vísu Hvarmtangar lǽtr hanga hrumvirgils mér brynju Hǫðr á hauki troðnum heiðis un
ga meiði rytmeiðis kná ek reiða ráðir gunnvala bróðir gelgju seil á gálga geirveðrs lofi meira Þaðan af drakk hann at sínum hlut ok mǽlti við aðra menn Eftir þat lét konungr bera inn kistur tvǽr ok báru tveir menn hvára ok váru fullar af silfri Konungr mǽlti Kistur þessar skalt u fǿra fǫður þínum Ok sendi ek honum þat í sonargjǫld En þú skalt taka með mér lǫnd eðr lausan eyri sǿmd ok virðing sem þú vill sjálfr kjósa þat Egill tók við fénu ok þakkaði konungi gjafar ok vingan Hann tók þá at gleðjask ok kvað vísu Knáttu hvarms af harmi hnúpgnípur mér drúpa nú fann ek þann er ennis ósléttar þǽr rétti gramr hefir gerðihǫmrum grundar upp of hrundnar sá er mér ýgr af augum ársíma mér grímur Þá váru grǿddir þeir menn er lífs varð auðit Egill var hinn nǽsta vetr með konungi eftir fall Þórolfs bróður síns ok hafði hann miklar virðingar af konungi Var þá lið þat allt með Agli er áðr hǫfðu með þeim báðum verit ok ór orrustu hǫfðu komisk Þá orti Egill drápu um Aðalstein konung ok er þetta stefit í Nú liggr hǽst und hraustum hreinbraut Aðalsteini Þá gaf konungr honum at bragarlaunum gullhringa tvá ok stóð hvárr mǫrk ok skikkju góða En er Egill hafði þar verit um vetrinn þá lýsti hann því fyrir konungi at hann vill fara til Nóregs ok vita hvat títt vǽri um hag Ásgerðar konu þeirar er Þórolfr bróðir hans hafði átt Þar standa saman fé mikil ok góð ok á ek því fyrir at sjá Konungr sagði at hann mundi vera at hans forráði at fara í brott heðan en þat þǿtti mér bezt at þú tǽkir hér staðfestu ok slíka kosti sem þú vill sjálfr Egill þakkaði konungi vel þann sóma en mǽlti Ek mun fara nú fyrst minna nauðsynja en þó mun ek vitja þessa heita yðarra Konungr bað hann svá gera at ráðask til hans Deila þeira Berg-Ǫnundar ok Egils Nú býsk Egill með lið sitt til brautfarar en mart var eftir með konungi Egill þá langskip af konungi ok hafði þar á 100 manna eftir þat var hann búinn til ferðar þá helt hann til hafs Ok skildusk þeir konungr með vináttu mikilli Fórsk þeim vel ok kómu af hafi við Nóreg ok fór inn í Fjǫrðu ok spurðu at Þórir hersir var andaðr en Arinbjǫrn hafði við arfi tekit Ok var hann lendr maðr konungs Egill fór til Arinbjarnar Ok bauð hann honum með sér at vera ok þat þiggr hann ok lét setja upp skip sitt ok vista menn sína Egill var með Arinbirni um vetrinn með tolfta mann Berg-Ǫnundr sonr Þorgeirs hafði fengit Gunnhildar dóttur Bjarnar hǫlds Hón kom til bús með honum á Aski En Ásgerðr systir hennar var með Arinbirni er átt hafði Þórolfr Þau áttu dóttir er Þórdís hét Egill sagði Ásgerði fall Þórolfs ok býðr henni sína umsjá Hón varð hrygg mjǫk við þá sǫgu En er á leið haustit gerðisk Egill ókátr ok þǫgull ok drakk eftir hríð en sat oft ok drap niðr hǫfðinu í feld sinn Þá gekk Arinbjǫrn til hans ok spurði hví hann vǽri svá ókátr en þótt u hafir misst bróður þíns þá er þér karlmannligt at bera sik vel ok skal maðr eftir mann lifa eðr hvat kveðr þú Lát mik heyra Egill sagði at hann hafði þetta fyrir skemmstu kveðit Ókynni vensk ennis ungr þorði k vel forðum hauka klifs at heyra Hlín þvergnípur mínar verð ek í feld at foldar faldr kemr í hug skáld Bergóneris brúna brátt undstáli hvátat Arinbjǫrn spurði hver sú kona var er hann orti mansǫng um hér hefir þú fólgit nafn hennar í vísunni Þá kvað Egill vísu Sefskuldar fel ek sjaldan sorg at vita borgar í viðerni Narfa aurmýils drafnar þvíat geirróta gerðar gnýþings bragar fingrum hroks þvíat rǽsis verkum reifendr munu þreifa Hér mun vera sem mǽlt er at segjanda er hvar sínum vin Ok mun ek segja þat at þar er Ásgerðr frǽndkona þín ok vil ek þar til hafa fullting þitt at ek nǽða þeim kosti Arinbjǫrn sagði at honum þótti þat valfundit ok skal ek þér til leggja mín orð Nú bar Egill þetta upp fyrir Ásgerði en hón skaut til fǫður síns Eftir þat fóru þeir á fund Bjarnar en hann tók því vel En Arinbjǫrn fýsti þessa mjǫk Lauk svá at Egill fastnaði Ásgerði ok skyldi boð þetta vera með Arinbirni En er at þeiri stefnu kom þá var veizla góð er Egill kvángaðisk Var hann þá allkátr Egill bjó um várit skip sitt til Íslands Réð Arinbjǫrn honum þat at staðfestask eigi í Nóregi meðan ríki Gunnhildar er svá mikit þvíat henni er allþungt til þín ok hefir þat allmjǫk um spillt er þit Eyvindr funduzk fyrir Jótlands síðu En er Egill var búinn ok byri gaf þá siglir hann í haf ok greiddisk vel ferð hans ok kemr til Íslands ok heldr til Borgar til fǫður síns Hann hafði þá útan verit tolf vetr Var Egill at Borg um vetrinn með 20. mann Varð Skalla-Grímr þá allfeginn Agli En þó þótti honum allmikit at um Þórolf son sinn Egill hafði fé mikit en ekki er þess getit at hann skifti því silfri við fǫður sinn er Aðalsteinn konungr sendi honum Þann vetr fekk Þorfinnr strangi Sǽunnar dóttur Skalla-Gríms Eftir um várit fekk hann þeim bústað at Langá Dóttir þeira Þorfinns ok Sǽunnar var Þórdís er átti Argeirr í Hólmi Þeira sonr var Bjǫrn hitdǿlakappi Egill var þá út hér nǫkkura vetr Hann tók þá til bús með fǫður sínum Grímr var þá hrummr af elli Tók þá heraðit at byggjask Hrómundr bróðir Gríms hins háleyska byggði Þverár ok félagar hans Hann var faðir Gunnlaugs faðir Þuríðar dyllu móðir Illuga svarta Egill hafði þá verit nǫkkura vetr at Borg með feðr sínum Þá var þat sagt frá hverju sinni at skip kom af hafi frá Nóregi ok þat tíðenda at Bjǫrn hǫldr var dauðr Þat fylgði ok þeiri sǫgn at fé þat allt er Bjǫrn hafði átt at þat hafði Berg-Ǫnundr allt upp tekit ok hafði heim til sín allt lausafé en jarðir hafði hann byggðar ok skildar sér allar landsnytjar ok kastar sinni eign á En er Egill heyrði þetta sagt þá spurði Egill hvárt Berg-Ǫnundr mundi sínum ráðum fram fara eðr hefði hann traust sér meiri manna Honum var sagt at Berg-Ǫnundr var kominn í vináttu við Eirík konung ok Gunnhildi Egill lét þá vera kyrt um haustit En er vára tók lét hann búa skip sitt til hafs ok fekk menn til Ásgerðr kona hans fór með honum en Þórdís Þórolfsdóttir var eftir Egill sigldi á haf ok er ekki getit um ferðir hans fyrr en hann kom til Nóregs Helt hann þegar á fund Arinbjarnar ok tók vel við honum ok bauð honum þar at vera ok þat þá Egill ok fóru þau þangat Egill kom brátt á rǿður við Arinbjǫrn um fjárreiður þǽr er hann þóttisk eiga þar í landi Arinbjǫrn svaraði Þat mál þykki mér eigi vǽnt Berg-Ǫnundr er maðr harðfengr ok ódǽll ranglátr ok fégjarn En hann hefir nú hald mikit af Eiríki konungi ok Gunnhildi en hann er óvin þinn hinn mesti Egill svaraði Konungr mun oss láta ná réttu af sér ok lǫgum með liðveizlu þinni Ráða þeir nú þat af at Egill skipar skip ok fóru þeir saman tuttugu menn suðr á Hǫrðaland ok koma fram á Aski Ganga þar til húss ok hitta Berg-Ǫnund heima Þá hefr Egill upp mál sitt ok krefr fjárskiftis af arfi Bjarnar sagði at dǿtr Bjarnar váru jafnkomnar til arfs eftir hann at lǫgum þótt Ásgerðr sé bezt borin en Gunnhildr kona þín Berg-Ǫnundr svaraði þegar geystr með ǫllu ok kveðr hann vera furðu djarfan mann þér sem hann er útlagi orðinn af konungi er þú ferr higat í land ok ǽtlar higat til ágangs við menn hans ok vini Mátt u þat ǽtla at ek hefi látit velta slíka svá sem þú ert ok af minni sǫkum en mér þykkja þessar vera ef þú tekr til arfs fyrir hendr konu þinnar þvíat þat er kunnigt alþýðu manna at hón er þýborin at móðerni Berg-Ǫnundr var málóði um hríð Egill sá at hann fekk ekki af Berg-Ǫnundi Þá stefndi hann honum til Gulaþingslaga Berg-Ǫnundr kvazk koma mundu til Gulaþingslaga Ok þat mynda ek vilja at eigi kemir þú heill þaðan Egill sagði at hann mundi koma en verðr um sem má hversu málum várum verði skipat Fara þeir Egill í brott ok heim ok segir Arinbirni frá ferðum sínum ok svǫrum Berg-Ǫnundar Arinbjǫrn verðr reiðr mjǫk er hann kallaði fǫðursystur sína ambátt Ferr Arinbjǫrn á fund konungs ok berr upp mál þetta Konungr tók því ekki fljótt sagði at Arinbjǫrn hefði lengi dregit fram hlut Egils Hefir hann þín at notit er hann hefir verit hér í landi en nú mun ek mér eigi líka láta at þú látir hann ganga hér á hendr vinum mínum Arinbjǫrn sagði at hann mun láta Egil ná lǫgum Konungr var heldr styggr í rǿðunni Ferr Arinbjǫrn aftr ok sagði Agli at óvǽnt horfði Nú líðr af vetrinn ok kemr þar er menn skulu sǿkja til þingsins Arinbjǫrn er mjǫk fjǫlmennr ok ferr Egill með honum Eiríkr konungr kom þar ok ok hafði all
mikit fjǫlmenni Berg-Ǫnundr var í sveit með konungi En er dǿma skyldi um mál manna þá gengu hvárirtveggju þar til sem dómrinn var settr ok fluttu hvárirtveggju fram sannendi sín Berg-Ǫnundr var allstórorðr Þar er dómrinn var settr var sléttr vǫllr ok settar niðr heslistengr í vǫllinn í hring ok lǫgð um útan vébǫnd en í hringinum sátu dómendr tolf er dǿma skyldu um mál manna Arinbjǫrn réð fyrir hverir dómendr váru ór Firðafylki Sátu nú dómendr tolf ór Firðafylki ok ellifu ór Sognafylki ok tolf ór Hǫrðafylki Þórðr Brynjolfsson réð hverir ór Sogni váru ok váru þeir eins liðs ok Arinbjǫrn Þórðr hafði haft þangat langskip alskipat ok margar
skútur
lendan ok ǫllu því máli skilat er áðr hafði í milli staðit Konungr svaraði ekki skjótt hans máli Þá kvað Egill vísu Þýborna kveðr þorna þornreið átti horna sýslir hann of sína síng
rið Ǫnundr mína naðhristis á ek nistis norn til arfs of borna þigg þú Eiða konr eiða eiðsótt er þat greiða Arinbjǫrn lét þá bera fram vitni tolf manna ok hǫfðu þeir allir hjá verit sǽtt þeira Þóris ok Bjarnar ok buðu dómendum ok konungi at láta sverja þar eftir Dómendr vilja taka eiða en konungr kvezk þar hvárki mundu at gera at leggja þar á lof né bann Gunnhildr mǽlti Hví lǽtr þú Egil þarna vefja mál ǫll fyrir þér enda myndir þú eigi í móti mǽla ef hann kallaði til konungdómsins í hendr þér En þótt u vilir enga órskurði vei
ta til liðs Berg-Ǫnundi þá skal ek þat eigi gera Hvar er Álfr bróðir minn Far ðu til með sveit þína ok hleyp upp dóminum Þá fór hann ok menn hans ok skáru upp vébǫndin ok brutu upp vébǫndin ok hleyptu upp dóminum Þá gerðisk þyss mikill en menn váru allir vápn
lausir Þá mǽlti Egill Hvárt má Berg-Ǫnundr heyra mál mitt Heyri ek sagði hann Þá vil ek bjóða þér hólmgǫngu ok þat með at vér berimsk hér á þinginu Hafi sá okkarr fé þetta land ok lausa aura er sigr fǽr en þú verðr hvers manns níðingr ef þú þorir eigi Þá svaraði Eiríkr konungr Ef þú ert allfúss til at berjask þá munum vér þat veita þér Egill mǽlti Ekki vil ek við þik berjask eðr við ofrefli liðs en fyrir jafnmiklum mǫnnum þá mun ek eigi flýja ef mér skal þess unna Mun ek ok at því gera ǫngan mannamun Þá mǽlti Arinbjǫrn Fǫrum vér á brutt ekki munum um hér iðna at sinni þat at okkr vinni Síðan sneri hann á braut ok allt lið hans með honum Þá sneri Egill aftr ok sagði svá Því skírskota ek undir þik Arinbjǫrn ok þik Þórðr ok alla þá menn er nú megu orð mín heyra landa menn ok lǫgmenn ok alla alþýðu at ek banna jarðir þǽr allar er Bjǫrn hefir átt at byggja ok at vinna Banna ek þér Berg-Ǫnundr ok ǫðrum mǫnnum ǫllum innlendskum ok útlendskum tígnum ok ótígnum en hverjum manni er þat gerir legg ek við lǫgbrot landsréttar ok griðarof ok goðagrenni Þá gekk Egill á brutt með Arinbirni Fóru þeir nú til skipa sinna yfir leiti nǫkkut er ei sá skipin af þinginu En er Arinbjǫrn kom til skips síns mǽlti hann Þat er ǫllum mǫnnum kunnigt hver hér hafa orðit þinglok at vér hǫfum eigi nát lǫgum En konungr er reiðr svá mjǫk at mér er ván at várir menn sǽti afarkostum af honum ef hann má Vil ek nú at hverr maðr fari til skipa sinna ok fari heim Þá mǽlti hann við Egil Gakk þú nú á skip þitt ok þitt fǫruneyti ok verðið í brottu ok verið yðr fyrir því at konungr mun eftir leita at fund yðarn beri saman Leitið þá á fund várn hvat sem í kann at gerask með yðr konungi Egill gerði sem hann mǽlti Gengu þeir á skútu 30 manna ok fóru sem ákafast Skipit var einkar skjótt Þá reru fjǫldi annarra skipa ór hǫfninni er Arinbjǫrn átti skútur ok róðrarferjur en langskip er Arinbjǫrn átti fór síðast þvíat þat var þyngst undir árum En skúta Egils gekk skjótt hjá fram Þá kvað Egill vísu Erfingi réð arfi arflyndr fyrir mér svarfa mǿti ek hans ok heitum hǫggvan þyrnifótar nǽrla er simla sorgar slík rán er ek gef honum vér deildum fjǫt foldar foldvǽringja goldit Eiríkr konungr heyrði ályktarorð Egils þau er hann mǽlti síðast á þinginu ok varð hann reiðr mjǫk En allir menn hǫfðu vápnlausir gengit á þinginu veitti konungr því eigi atgǫngu Hann bað menn sína alla ganga til skipa ok þeir gerðu sem hann mǽlti Þá skaut konungr á húsþingi ok sagði þá fyrirǽtlan sína Vér skulum nú láta fara tjǫld af skipum várum Vil ek nú fara á fund Arinbjarnar ok Egils Vil ek ok því lýsa fyrir yðr at ek vil Egil af lífi taka ef vér kómumsk í fǿri en hlífa ǫngum þeim er í móti vill stan
da Eftir þat gengu þeir út á skip ok bjoggjusk sem skjótast ok lǫgðu út skipunum ok reru þangat sem skip Arinbjarnar hǫfðu verit Þá lét konungr róa eftir norðr í sundin En er þeir kómu í Sognsǽ sá þeir lið Arinbjarnar Sneru þá langskipin inn til Sauðungssunds ok sneri þá konungr þangat Hann hitti þar skip Arinbjarnar ok lagði konungr þegar at ok kǫstuðusk orðum á Spurði konungr hvárt Egill vǽri þar á skipinu Arinbjǫrn svaraði Eigi er hann á mínu skipi Munu þér ok konungr brátt mega þat sjá Eru þeir einir hér innan borðs er þér munuð kenna en Egill mun ekki felask undir þiljum niðri þótt fund yðarn beri saman Konungr spurði hvat Arinbjǫrn vissi síðast til hans en hann sagði at Egill var við 30 manna á skútu ok fóru þeir leið sína út til Steinssunds Þeir konungr hǫfðu sét at mǫrg skip hǫfðu róit til Steinsunds Mǽlti konungr at þeir skyldi róa í in iðri sundin ok stefna svá móti þeim Agli Maðr er nefndr Ketill Hann var hirðmaðr Eiríks kóngs Hann sagði leið fyrir konungsskipinu en hann stýrði sjálfr Ketill var mikill maðr veksti ok fríðr sýnum ok náfrǽndi konungs ok var þat mál manna at þeir konungr vǽri líkir yfirlits Egill hafði flota látit skipi sínu ok fluttan til farminn áðr hann fór til þingsins en nú ferr Egill þar til er kaupski
pit var ok gengu þeir á skipit upp en skútan flaut við stýristengr milli lands ok skip
sins ok lágu þar árar í hǫmlu En um morguninn er ljóst var orðit varla verða þeir varir við er vǫrð heldu at skip stór reru at þeim En er Egill vissi þat þá stóð hann upp þegar Sá hann brátt at ófriðr var at kominn Váru þar sex langskip ok stefndu at þeim Þá mǽlti Egill at þeir skyldu hlaupa allir í skútuna Hann vápnaðisk skjótt ok allir þeir Egill tók upp kistur tvǽr er Aðalsteinn konungr gaf honum Hann hafði þǽr jafnan með sér Þeir hljópu nú allir út á skútu
na ok reru milli lands ok skips þess er nǽst fór landi En þat var skip Eiríks En með því at bráðum bar at En lítt var ljóst þá rendusk skipin hjá bǽði En er lyftingar bar saman þá þreif Egill upp eitt snerispjót ok sendi af hendi ok kom á þann miðjan er stýrði en þat var Ketill frǽndi konungs Fekk hann þegar bana Þá kallaði konungr ok bað þá róa eftir þeim Agli En er skipin reru at kaupskipinu þá hljópu konungsmenn upp á skipit ok drápu þá menn Egils er þar váru en sumir hljópu á land upp En sum skip konungs reru eftir þeim Agli en sumir rǽntu kaupskipit ok tóku allt þat er fémǽtt var en brendu kaupskipit En þeir sem eftir Agli reru sóttu sem ákafast ok reru tveir menn um ár ok máttu þó skiftask við um róðrinn En þeir Egill hǫfðu þunnskipat Váru þar áttján menn á skútu Dró þá saman mjǫk með þeim En fyrir innan leiruna var vaðilssund nǫkkut grunt ok í milli annarrar eyjar en útfall var á sjónum Þeir Egill hleyptu þá í it gryðra sundit en langskip konungs fluttu þar ekki ok skildi þar með þeim Sneri konungr þá suðr aftr ok varð þar þá ekki fleira til tíðenda Tíu menn fellu af sveitungum Egils Fór Egill þá undrum Hann fann Arinbjǫrn Þá kvað Egill vísu Nú hefir þrumrǫgnir þegna þróttharðr en ek mik varða víti várrar sveitar vígelds tíu fellda þvíat svartlaksa Sýrar sendr úr minni hendi digrt fló beint meðal bjúgra bifþorn Ketils rifja Egill sagði Arinbirni frá viðskiftum þeira konungs Arinbjǫrn kvað ekki minna at ván en ekki mun þér féfátt meðan vit lifum báðir þvíat ek mun fá þér skip svá at þú megir fara út til Íslands Eftir þat fekk Arinbjǫrn honum skip gott ok lét ferma af því sem Egill vildi Búask þeir Egill þá enn til hafs ok hǫfðu 30 manna Skiljask þeir Arinbjǫrn þá enn með vináttu Þá kvað Egill vísu Svá skyldu goð gjalda gram reki bǫnd af hǫndum reiðr sé reginn ok Óðinn ráns míns fjár honum fjǫlkyngi lát tu fylgja Freyr ok Njǫrðr af jǫrðu leiðisk lofða stríði landáss þann er vé grandar Frá Haraldi Haraldr hárfagri setti sonu sína til ríkis í Nóregi Sótti hann Eirík yfirmann allra þeira ok ǽtlaði honum at vera yfirkonungr eftir sinn dag En er Haraldr konungr var 70 þá seldi hann ǫll landráð Eiríki syni sínum Í þann tíma átti Gunnhildr son ok jós Haraldr konungr hann vatni ok gaf sitt nafn ok þat með at hann skyldi taka konungsnafn eftir fǫður sinn ef honum endisk aldr til Konungr settisk þá í kyrr
sǽti ok sat hann oft á Hǫrðalandi ok Rogalandi Ok var gǫrr haugr eftir hann við Haugasund En eftir andlát hans gerðisk deila mikil með sonum hans ok fóru þeira viðskifti sem segir í sǫgum Nóregskonunga Þat var allt á einu sumri ok þá er fór Eiríkr konungr af Hǫrðalandi með her sinn austr í Vík til barda
ga við brǿðr sína ok áðr hǫfðu þeir Egill deilt á Gulaþingi Berg-Ǫnundr var heima at búi sínu þá er Eiríkr konungr fór í leiðangr þvíat honum þótti óvarligt at fara frá eignum sínum meðan Egill var í Nóregi Þá var ok með honum Haddr bróðir hans Fróði hét maðr frǽndi Eiríks konungs Hann var hinn ger
viligsti maðr Hann setti hann eftir til trausts við Berg-Ǫnund Sat hann á Álreksstǫðum at búi konungs ok hafði sveit manna með sér Rǫgnvaldr hét sonr þeira Eiríks konungs ok Gunnhildar Hann var þá ellifu vetra ok hit vǽnsta mannsefni Hann var þá með Fróða er þetta var tíðenda en áðr Eiríkr konungr fór í leiðangr þá gerði hann Egil út
laga fyrir endilangan Nóreg drǽpan fyrir hverjum manni Arinbjǫrn fór í leiðangr með konungi En áðr þeir fǽri heiman þá lagði Egill skipi sínu til hafs ok lét í útver þar er komit var af þjóðleið En þar váru fiskimenn ok var þar gott at spyrja tíðenda Þá spurði Egill at konungr hafði gǫrt hann útlaga Þá kvað Egill vísu Lǫgbrigðir hefir lagða landálfr fyrir mér sjalfum blekkir brǽðir sǫkkva brag fǫng vegu langa Gunnhildi á ek gjalda greypt er hennar skap þenna ungr gat ek lǽ launat landrekr bili granda Veðr váru vindlítil um nǽtr en haf
gola um daga Eitthvert kveld sigldu þeir Egill á haf en fiskimenn reru til lands er njósnir hǫfðu haldit Kunnu þeir at segja frá ferðum Egils at hann hafði út látit um daginn Fóru þeir nú ok sǫgðu Berg-Ǫnundi En er hann vissi þau tíðendi sendi hann frá sér menn alla er með honum váru Hann fór inn á Álreksstaði ok bauð til sín Fróða þvíat hann átti ǫl mikit heima Fróði fór við fimmta mann ok þá veizlu góða með Berg-Ǫnundi ok gleði mikla Var þar þá allóttalaust Rǫgnvaldr konungsson átti karfa einn ok reru sex menn á hvárt borð Hann var steindr allr fyrir ofan sjá Hann hafði með sér tolf menn þá er honum fylgðu jafnan Hann var þá í Herðslu með Skegg-Þóri fóstra sínum Ok var þar veizla góð Frá ferð Egils Egill sigldi á haf um nóttina sem sagt var En er mornaði ok sól sótti á himin þá fell veðrit í logn Lǫgðu þá í rétt ok létu reiða fyrir nǫkkur dǿgr En er hafgola kom á þá sagði Egill at hann vill at þeir sigli at landi En þótt ófriðligt vǽri báðu hásetar hann ráða Taka nú til segls ok sigldu inn til lands ok lǫgðu inn í Herðsluver fengu þar góða hǫfn ok tjǫlduðu yfir skipi sínu Þeir hǫfðu góðan eftirbát Gekk Egill þar á við þriðja mann ok reru inn til Herðslu Hann sendi menn upp í eyna ok spurðu tíðenda se
ndimenn koma aftr ok segja at Rǫgnvaldr konungsson var í bǿnum ok menn hans sátu þar við dryk
kju ek hitti á einn þeira ok var sá ǫlóðr Sagði hann svá at hann skyldi minnr drekka en Fróði þótt hann vǽri hjá Berg-Ǫnundi við fimmta mann Þá reri Egill aftr til skipsins bað menn upp standa skjótt ok taka klǽði sín ok vápn Þeir gjǫrðu svá Bað Egill þá kasta akkerum fyrir skipinu Váru eftir tolf menn at gǽta skips en Egill gekk á bát við áttjánda mann ok reru inn eftir sundum um morguninn Þeir stilla svá til at þeir kómu inn í Fenhring ok lǫgðu þar í einn leynivág Egill kvazk vildu einn ganga í eyna ok njósna um hvers ek verða víss en þér skuluð bíða mín hér Egill hafði vápn sín ǫll hjálm ok skjǫld sverð ok hǫggspjót mikit Nú gekk hann upp á eyna ok fram með skógi einum Hann hafði