ek mik í slíkri rǿðuSver ek þess fyrir sólinaer upp rennr í váru ríkiat hverrsem á flótta snýrskal
minn fjándmaðr veraOk er konungr hafði svá talatþá kemr hlaupandi njósnarmaðr einn með þeim
tíðendumat Alexanderhafi snúit á flóttaok þorat eigi at bíða þesser Dariuskǿmi með her sinnSegir hann hafa
hlaupit á fjǫll ok skóga ok stefnt svá út til hafs it beinstaKonungr trúir þvíer þessi skrǽfa segir í vil
honum ok verðr harðla glaðr viðeggjar núat eftir skyli halda sem harðastOk herrinn allr
stefnir þegar yfir ánaer fell skammt frá herbúðunumsem fyrr var sagtVanda þeir nú lítt leiðna
Dreifizk liðit mjǫkþví at hverr stefnir þater gegnst þóttiat sem fyrst mǽtti komask fyrir þá
Grikkina ok snúa þeim aftrHvert rasar þú inn feigligi fjǫlðiSegir meistari Galteruser versat
hefir sǫgu þessaok snýr svá rǿðu sinni til þeirra SerkjannaHvárt ǽtlið þérat Alexander myni flýjasá
maðrer flóttann hyggr hverjum lesti ljótaraen hrǽðizk þat eittat þér mynið flýjaOk ef hann
skyldi kjósahvárt hann vildi heldr flýja ok hafa sigreða verjask ór stað ok vera sigraðr af
flóttamǫnnumvǽri sá einn fyr hendi at taka þann kost annanhvárnMeiri vánat hann efaðisk
íhvárt honum þǿtti minnr til sǿmðarNú er aftr at hverfa til sǫgunnar sjalfrarok frá því at
segjaat herr Dariikonungssǿkir hart fram til borgarinnar IxonOk nú verða varðhaldsmenn Alexandrivarir við
hermennþví at þeir mega sjá ljómann af gulli ok gimsteinumer liðit hafði borit á sik ok vápn
sínHeyra þeir ok vápnabrakitok þekkja jóreykinaer svá váru miklir at lǫngum fal sólina
Ok einn varðhaldsmaðrsá er fekk sét herinn af hóli nokkurum háumhefir þegar á rás til borgar-innar
ok segir Grikkjumat Dariuskonungr er nú ókominn at eins með svá mikinn hersem engi maðr man
fyrr þvílíkan hafa sétAlexander konungr trúir þessu trauttþví at hann angrar ekki annat en frest barda-gans
Ok þegar er hann veit til víssat hersagan man sǫnn verakallar hann hátt ok mǽlir svá
VápnvápnGrikkirOk fyrst verðr hann sjalfr búinn af staðnum ok hleypir í móti Serkjumok hjal-mat
ok brynjat riddaraliðsvá hvat sem búit verðrSvá rasar soltinn vargr til
bráðarinnarþá er hann fǿðir á sér hvelpa sínaÞeir ýla þegarer þeir missa mjolkr ór
þurrum spenumÝling þeirra ok dreyrgjarn sultr keyrir varginn um síðir í búfjárhaga at
leita sér matfangaSmalasveinninn leysir þegar hunda sínaer hann sér varginnEn hann stefnir
at fénu eigi at síðrSmalinn veit eigihvert hann skal undan haldaÞykkirsem vargr myni fyrir vera
hvert sem hann snýrMeð þessum hǽtti geysizk Alexanderí mót óvinum sínum þeimer því trúðuat hann mundi flýit
hafaOk þegarer Serkir sjá herinn fara í móti sérþá vita þeirhvat hrǽddrinn erSýndisk þeim nú eigi
sem þeir hǫfðu ǽtlatat Alexandersnøri baki viðNú sundrask mjǫk fylkingar Dariikonungsaf ákalli ok þys
þeimer varð þáer saman dró liðitMargar tungur gengu ok í herinumOk varð af því seint at gera ráð
fyrir svá miklum múgVar ok flest allt liðit betr búit til rásar en bardagaDariuskonungr fǽr nú þó
skipat her sínum í fylkingar í annat sinnHann gerir nú þat ráðat þegarer herr hans kǿmi fram ór dalnum
þannugsem rúmlent varskyli gerða útan um fylkingar Grikkja með múginum sváat þeir mǽt-ti
engan veg undan komaskÞetta ráð hefði Darionytsamligt veritef framgengt yrðiEn hamin-gjan
sú er hverju ráði er ríkarigekk í mótiþví at Alexanderkom í mót honum fram í dalnum þarer svá var