á hól einn lítinner var í millum herbúðannaHóllinn var allr gróinn útan af ilmandi grǫsum
Í ofanverðum holminum stóð eitt fagrt tréþat er laurus heitirAnnan veg út í frá fellr á
ein mikilAt ánni fram ganga tveim megin vallgrónir bakkarTil þessa staðar lǽtr Dariuskonungr
blása ǫllum her sínumKallar síðan hǫfðingja til sín ok skipar tilhvar hverr þeirra skal í fylkingu
vera með sínar sveitir þáer bardaginn tekzkOk er hann hefir því skipatsem honum líkarþá lítr hann yfir liðit
er sat á vǫllunum út í frá hauginumDarius konungr var inn tíguligsti maðr ok af því inu góða yfirbragði
er hann hafðimundi hverr dugandi maðr í herinum þykkjask skyldr til at veita honum slíkter
mǽttiþótt hann þegði sjalfrSíðan talar hann fyrir liðinu ok hefr svá mál sittHér er nú þat lið sam-an
komiter ek veit jafnan sigrsǽlt verit hafaOk er þat eigi undarligt fyrir þvíat þér Serkirnir
eruð ok arfar guðannakomnir frá Belo konungier fyrst hefir af várum frǽndum verit hafðr í guðatǫlu
Verið øruggir ok óskelfir í hjǫrtunumGefið ekki rúm hrǽzlunniEigi er sem þér mynið við ofrefli eiga
Refsing má þat kalla en eigi bardagaer konungr hegnir þrǽla sínaþá er sik gera svá djarfaat þeir taka
vápn honum í mótiÞessi inn skakkborni sveinn Alexanderer vér hyggjumat sé son ins ódyggva Neptanabi
hefir látit gefa sér konungsnafn ok hyggr nú þatþar sem hann er í broddi lífs sínsat ekki myni við honum
standaRasar hann án ráðiGefr ekki gaumhvat fyrir erVill heldrþótt hann viti vísan bana sinn
berjask en lifa við ósigrEn þegar hefir honum nú nokkut ǫðruvís tekizken hann hugðiþví at fyrir
várum mǫnnum hefir hann látit mikinn fjǫlða sinna riddaraOk af því grunar mikat hann treystizk sér minnr
en varMikil skǫmmat fáir þrǽlar ok fátǿkirþeir er ekki bein hafa í hendiskulu þora í mót
at rísa hǫfðingjum þeimer fyrir eigu at ráða mestum hluta gulls þesser í heiminum erVita
vilda ekhvaðan Alexandertekr þá dulat hann myni njóta mega þess ríkiser sá inn ágǽti konungr Cyrus
hefir átter sigr fekkhvar sem hann barðisk í heiminumEn þótt hann sé dauðrþá ríkir hann enn fyrir mik
er í hans stað em ek kominnOk at mér lifanda lifir enn hans hamingjaAllir menn vitu þatat vér Serkirnir
erum frá risum komnirþví at vér finnum ǽttartal várt til þeirra ritat í annálumEn vér megum á stór-virkjum
þeimer eftir þá lifasjá hvílíkir þeir hafa veritBǿkr várar váttaat þeir bǫrðusk við
guðin sjǫlfÞeir gerðu stǫpulinn Babelhǫfðu tigl fyrir grjót en bik fyrir límVárir forellrar hafa
ok eftir leift þá ina miklu Babyloner nafn tók af tungnaskiftiHeilir sváNú með því
at þér séð komnir frá slíkum afreksmǫnnumkallið aftr til yðar þeirra styrkVerið karlmannliga fǫðurleifð
yðraGǽtið vandliga sǿmðar ok frǽgðarLátið eigi fátǿkjan ok útlendan sigrvegara troða
jǫrð ok afreksverk feðra várraEn ef svá skammsamliga verðrat sá inn ódyggvi flokkr óvina
várra komi nokkurum á flóttaþótt þér vilið eigi fyr mér berjask eða fyr eignum ok óðulum eða ná-grǫnnum
yðrumsnúið þó aftr til bardagans fyr sakir kvenna yðarra ok barnaþví at folk munu
fjándmenn várir spenna í herbúðunumef þér vilið eigi verjaok gera sér at herfangiEn eigi hrǽðumk ek
at hváruat svá verðiþví at svá hefir mik dreymtsem vér mynim sigr fáEk þóttumk sjá í svef-ninum
at landtjǫld Grikkja loguðuOk ek sá Alexandrumklǽddan pellsklǽðum eftir þeim siðsem er í Babylone
Ok í borgina var hann kominn ok leiddr handtekinn fyrir mikÞví nǽst þótti mér hann hverfaEn til hvers dvel