en vér synjuðum honum ráðsins Eftir þat skoraði hann Friðgeiri syni mér til hólmgǫngu ok skal koma
til hólms í ey þá er Vǫrs heitir nú vil ek biðja þik Egill at þú farir til hólmsins með honum Mundi
þat sannask ef Arinbjǫrn bróðir minn vǽri hér í landi at vér myndim eigi þola ofríki slíku sem Ljótr er Egill svaraði
Skylt er þat sakir Arinbjarnar bróður þíns at ek fara með syni þínum fǫr þessa Þá gerir þú vel sagði Gyða
skulu vér nú ganga inn í stofu ok sitja þar ǫll samt í dag En at kveldi kómu þar margir frǽndr þeira
ok vinir En um morguninn bjoggusk þeir Friðgeirr ok Egill til hólmsins ok mart manna með þeim Þá var gott
farveðr ok kómu í eyna Þar var fagr vǫllr sem hólmgangan skyldi vera ok lagðir steinar í hring
Þar kom Ljótr með sína sveit Bjoggusk þeir þá til hólmgǫngu Ljótr hafði skjǫld ok sverð hann var
mikill maðr ok sterkr En er hann gekk fram á vǫllinn þá kom á hann berserksgangr Tók hann þá at greina ok
bíta ofan í skjǫldinn Friðgeirr var ekki mikill maðr veksti ok heldr granligr ok friðr sýnum
Hann hafði fyrr verit staddr í orrustum En er Egill sá Ljót kvað hann vísu Er at Friðgeiri fǿri fǫrum móts
á vit gerum skulum banna mjǫk manni mey ǫrlygi at heyja við þann er bítr ok blótar
bǫnd élhvǫtuðr Gǫndlar alfeigum skýtr ǿgir augum skjǫld at baugi Þá sá Ljótr hvar
Egill stóð ok heyrði hans orð þá mǽlti hann Gakk higat hinn mikli maðr ok bersk við mik ef þú ert
allfúss til Er ok þat miklu makligra en ek berjumsk við Friðgeir þvíat ek þykkjumsk ekki at
meiri þótt ek drepa hann Þá kvað Egill vísu Er at lítillátr Ljóti leik ek við hal bleikan við bifteini
bǿnar brynju rétt at synja búumsk til vígs en vǽgðar ván lét k a ek honum skapa verðum
við skildi skǿru drengr á Mǿri Nú búask þeir til hólmsins Egill ok Ljótr Egill hafði sverð þat er hann
kallaði Naðr ok skjǫld Egill tók sverðit ok kvað vísu Hǫggum hjalta vendi hǫfum oft roðit brandi
reynum randar mána rjóðum sverð í blóði stýfum Ljót af lífi líkum sárt við hal bleikan kyrrum
kappa errinn komisk ǫrn á hrǽ járna Þá gekk Ljótr á vǫllinn fram ok hlaupask
þeir at Hǫggr Egill til hans ok kom hann fyrir sik skildi Egill hjó hvert at ǫðru svá at Ljótr fekk ekki hǫgg
hǫggvit móti Ok hopaði Ljótr út yfir marksteinana ok fór undan víða um vǫllinn Gekk svá
hin fyrsta hríð Þá beiddisk Ljótr hvíldar Egill lét þat vera ok námu þeir staðar Þá kvað Egill vísu
Fyrir þykki mér fúra fleins stǫkkvandi nakkvat hrǽðisk hodda beiðir happlauss firra kappi
stendr at fast sá er freistar fleindǫggvar stafr hǫggum vábeyðan fór víðan vǫll fyrir
rotnum skalla Þat váru lǫg hólmgǫngu í þann tíma at sá skyldi leysa sik fé er sárr yrði þvílíku
sem ákveðit var en ef hann felli á hólmi þá hefði hann vegit ǫllu fé sínu ok skyldi sá taka
arf þann allan er hann felldi á hólmi Þat váru þá ok lǫg ef þar andaðisk útlendr maðr sá er þar ǽtti
ǫngan frǽnda þá gekk sá arfr í konungsgarð Þá mǽlti Egill at Ljótr skyldi upp standa ok vera búinn
Vil ek at vit reynum með okkr Hljóp Egill þá at honum ok hjó til hans Gekk hann þá svá nǽr honum at hann
hrǫkk þá enn víða fyrir ok var honum þá við falli búit þá hjó Egill á fót Ljóti fyrir ofan kné ok af fótinn
Fell Ljótr þá ok var brátt dauðr ok var Agli þetta mjǫk þakkat Þá kvað Egill vísu Fell sá er flest
hit illa fót hjó skáld af Ljóti ulfgrennir hefir unnit eir veitta k Friðgeiri sé k at lóns
til launa logbrjóta á móti jafnt var mér í gný geira gamanleikr við hal bleikan
Ljótr var lítt harmdauði af mǫnnum þvíat hann hafði verit óeirðarmaðr mikill Hann var skotskr at