þeꜱ i þeꜱu landi at hafa rett af atla hinum skamma En um mal okkr Eiʀiks konungs er þer þat
at segia at ek uar a hans fund ok let hann mik fara huert er ek uilldi Vil ek bioða yðr fylgð
mína ok þíonostu Veit ek at þeir menn mvnv vera með yðr at ekki munv þikkia uigligri
en ek Er þat mitt hvgboð at æigi liði langt aðr þer mun Gunnhilldr þikkía eíga ærit
marga sonu Konungr svaraði Ekki muut u geraz mer hand genginn myklu hafi þer frændr meíra
skarð hogguít i ǽtt uaí En þer muni dvga at vera her i landi Er þer þeꜱ ván um alla þina
daga at uer frændr sem rikri En fyrir sakir Adalsteins konungꜱ skalt u hafa her frið land ok na laugum
ok landzrettí þviatt ek ueit at honum er a þer elska mikil Egill þakkaði konungi orð sín ok beiddiz
þeꜱ at konungr skylldi fa honum skíp til þorðar a aurland konungr sagði at sva skylldi vera
Þosteinn ok Egill bua nv ferð sína ok snva nu aptr a læið En er þeir koma svðr vm dofra fiall
þa sagði Egill at hann vill snua ofan til raumdals ok fara ꜱva svðr vil ek nu luka erendum mínum
a aurlandi þviatt ek vil bua skíp mítt i sumar ok fara til islandz þorsteinn bað hann raða þvi Skiliaz
þeir nu For þosteinn suðr til dala ok til þeꜱ er hann kom heim til buss sins Bar hann nu fram jartegnir konungs
til foður leifðar sinnar allrar mælti þa ok engi ímoti tok hann þa fe sín oll Egill for þa ferðar
sinnar ok þeir xí. saman þeir foru svðr a mærí ok þar til er þeir komv i ey þa er hauð heitir þeir foru a
bǽ þann er het a línheimí þar var goðr beíni þar bío lendr maðr er friðgeí het hann var vngr maðr
ok hafði nytekit við foður leifði sinum Moðir hans het Gyða hon var systír Aʀinbiarnar hon var skaur ungr míkíll
ok gavfug kona ok var at bví með syní sinum haufðu þav ravsnar bv Fengu þeir Egill þar allgoðar
viðtokur sat Egill hít næsta friðgeírí en foru nautar Egils vtar fra uar þar allgoð veitzla Gyða husfreyja
gekk til mals uið Egil ok spurði at Aʀinbirni broður sinum Egill sagði henne slikt er hon spurði þa spurði hon
huat til tiðínda hafði orðit i ferðum þeira þa er Egill kom til englandz þa quað Egill vísu
Vrðumz leið hinn líota land beiðaðar reiði sígart gaukr of glamma gam veit of sik
þramma þat naut ek sem optaʀ arín stallz setur biarnar hví grátt hiallr sa er holla
hialp hendr of fǫr gialpar Egill ok forunautar hans voru allkatir En friðgei ok heíma menn hann voru helldr
hlioðir Egill sa þar eína mey friða ok ual bvna hon var systír friðgeiʀs hon var fakt míok
ok grét þotti Agli undarlikt þar voru þeir vm nottína en vm morgvninn var ueðr huast ok æigi
skip fǽrt or eyíunní En Egill þvrfti fars þau Gyða ok friðgeí buðv Egil þar at sítia til þeꜱ
er ueðr uæri gott ok hafa þar slikan for beínia sem hann þurftí Egill þíggr þat ok sat þar þríar nætr
ueðr fastr Ok uar þar hinn bezti forbeíní þa giorði ueðr kyrt ok biogguz þeir snemma
til matar ok þa toku þeir klæði sín Egill þakkaði bonda ok hus freyív goðan beína gengu
þeir þa vt allír saman ok ꜱva heíma menn þa gekk gyða til mals við friðgeir ok talaði
við hann lagt eín mæli Egill stoð meðan ok beið þeira hann mællti við meyna hvi grætr þv
en ek se þik alldri kta siðan uer komum her hon matti engu svara Friðgeirr svaraði þa
htt moður sínní Ekki vil ek nv þeꜱ beiða er þeir eru bunir þa ge Gyða til Egils
ok mælti Ek mun segia þer tidendi er her eru orðín með oss maðr heitir liotr hinn
bleiki hann er berserkr ok holmgongu maðr ok o þokka sæll hann kom her ok bað dottur mínnar