Gull er kallat gratr ꝼræẏíu ſem ꝼẏʀ var ſagt sua kvað ſkuli þoꝛſteínſ ſon Margr
hlaut oꝼ moꝛgín moꝛð ellꝺz þar er ver ꝼellꝺumz ꝼræẏiu tar at ꝼleírí ꝼar bioðꝛ
at þar varum Ok ſem qvað æína ſkula ſon þar er marꝺallar milli megin urð þar
liggr ſkurða gauz berum galla þrutínn gratr ꝺalræẏðar latra Ok her heꝼer einarr
enn kent sua ꝼræẏíu at kalla hana moður hnoſſar ok kono oðs Sua ſem her eigi þverr
ꝼyrir augna oðſ beðvínu roða ræꝼſ æigníz ſa regní ramſvelli konungr ellí ok enn sua
Hroðꝛ barní kna ek hoꝛnar hlutum ꝺẏran grip ſtẏra bꝛanꝺꝛ þrumer gialꝼſ a gꝛanꝺí
gullvi viðu hliðar ſaðſ berr ſinar moður ſvanſ unni mer gunnar ꝼoſtr giæðanꝺí ꝼræða
ꝼreẏſ nipt braꝺꝛipter Her getr ok þeſſ at ꝼræẏiu ma kalla ſẏſtur ꝼreẏſ ok enn sua
Nẏtt buðuz niarðar ꝺottur nalægt var þat ſkala vel oꝼ hroſa ek þi víſa varn ſiavar ꜹl
barní her er hon kollut ꝺotter niarðar Ok en sua gaꝼ ſa er erring oꝼrar ogn pruðꝛ vana
bruðar þing vaꝼaðar þrongver þrott ǫꝼlga mer ꝺottur rikr leiꝺꝺi mæẏ mækiſ motvallꝺꝛ
a beið ſkallꝺí geꝼnar gloðum ꝺríꝼna gautrekſ ſvana brautar her er hon kolluð
geꝼn ok vana bꝛuðꝛ til allra heita ꝼræẏiu er rett at kenna grtínn ok kalla sua gullið
Ok a marga lunꝺ er þeſſum kenningum bꝛæẏtt kallat hagl eða el eða ꝺꝛopar eða ſkurer eða ꝼoꝛsar
augna hennar eða kinna eða hlẏra eða bra eða hvarma
Her ma þat hæẏra at kallað er oꝛð eða rǫꝺꝺ iotna gullit sua ſem ꝼẏʀ er ſagt Sua
qvað Bragi ſkallꝺ þann tta ek vin verſtan vaz roꝺꝺ en mer baztan ꜳla unꝺerkulu
oniðꝛaðan þriðia hann kallaði ſteín vazta unꝺerkulu ſteininn enn iotun ála
ſteinſinſ en gull roꝺꝺ iotunſ Fẏrer hveria ſok er gullit kallað ſꜳð kraka
Konungr æínn i ꝺanmoꝛk er neꝼnꝺꝛ hrolꝼr krakí hann er agiætaztr
ꝼoꝛn k̅onunga ꝼẏrſt aꝼ millꝺi ok ꝼræknleik ok litillætí þat er æitt mark um litillæti hans
er miǫg er ꝼært i ꝼraſogn at æinn litill ſveínn ok ꝼatækr er neꝼn voggr hann kom i holl hrolꝼſ
konungſ þa var konungr enn ungr að allꝺri ok grannligr a voxt þa gekk voggr ꝼyrir hann ok ſa upp a hann
þa mælti konungr hvat vill tu mæla ſveinn er þu ser sua upp a mík voggr ſagði þa er ek var
hæima hæẏrða ek ſagt at hrolꝼr konungr i hleiðꝛu var meſtr maðr a noꝛðꝛ lonꝺum en nu ſitr
her i haſæti kraki æínn litíll ok kalla þeir þann konung ſinn þa ſagði konungr þu ſveinn heꝼer geꝼit
mer naꝼn at ek ſkal heita hrolꝼr krakí enn þat er titt með oſſ at gioꝼ ſkal ꝼẏlgia naꝼnꝼeſtí
nu ſe ek þik enga gioꝼ haꝼa til at geꝼa mer at naꝼnꝼeſtí þa er mer ſe þægilig
nu ſkal ſa geꝼa oðꝛum er til heꝼer tok gullhring aꝼ henꝺí ser ok gaꝼ honum þa mælti voggꝛ
Geꝼ þu allra konunga heilaztr ok þeſſ ſtrengi ek heit at verða þeſſ mannz bani er
þinn baní verðꝛ þa mælti konungr ok hlo at litlu verðꝛ voggr ꝼeginn