eigiat várr hvatleikr dofni af atferðarleysiþá gerum svá vel ok leitum þeirraer byggva annan
heiminnat vár frǽgð ok kraftr láti engis ófreistatþess er til fremðar séok vér megim
allan aldr lifa í lofligri frásǫgn þeirraer vár stórvirki vilja ritat hafaÞat hǫfum vér lesit í
fornum bókumok fleiri sé heimar en einnOk víst uni ek því illaer ek skal enn eigi hafa sigrat einn til
fullsVituð ér þatat Rúmverjar rituðu fyrir stundu til mín með þeim mannier Aemilius hétok kǫllu-ðu
mik þá konung sinnEn nú hefi ek spurtat þeir vili við oss rísaOk því at ek vilat fullgǫrt sé þater
auki yðra frǽgðþá skal nú þessu nǽst halda til Rúmaborgarok brjóta hana niðren herja síðan í annan
heimSvá mǽlir Alexanderkonungrslítr síðan þingitOk er þá komit at kveldi dagsÞat gerizk þá fyrst til tíðenda
at stjǫrnurnar koma seinna uppok gefa minna ljós af séren þeirra náttúra er tilOk þǽr stjǫrnurer
leiðsǫgumenn eru vanir at marka í hafi til stefnu sinnarsýna sik eigi á þessi nóttOk því þorðu þeir
eigi at siglaer þá váru í hǫfnum staddirSvá sýndi heimrinn af sér mikla hryggð fyrir Alexandrisem hann ok ǫnnur
skepna bendi burð hans með stórum undrumþví at þann tímaer hann var fǿddrfellu stjǫrnur ór loftinulamb
eitt mǽlti á Egiptalandiok hǿna klakði drekaArar 2bǫrðusk ok allan dag þanner hann var fǿddryfir
hǫll fǫður hansHvat hefir AlexanderMacedo þess gǫrtsegir meistariGalteruser guðin gremjask honumþann tíma
er ágǽtt líf hans er sem léttastþar er þau birtu fyrir ǽfi hans með miklum stórmerkjumEk sésegir hannef hann
hefði eigi sét ofsjónum yfir mannligu eðliok þegit farsǽlliga hluti með lítillǽtiok hefði hann eigi
verr borit blíðu hamingjunnaren beiskleikþá er meiri vánat guðin hefði hann eigi látit fyrir
vápnum hnígaok enn síðr fyrir eitrinuer hverju vápni er grimmaraFrá því er nú at segjaat nóttin
líðr afOk tekr at morgnaEigi fellr dǫgg á dag þann morgunOk engir fuglar syngjaHeldr syrgja
þeir af þeim tíðendumer þeir vita at þenna dag munu fram komaOk svá er sagtat dagstjarna hafi fyrst
horfit af himninum þenna morgunOk þar komat sól rann upp okþó at hon gerði þat nauðigOk skammt
hafði hon faritáðr hon vill aftr snúa ok setjaskat hon sǽi eigi þau tíðendier ørlǫgin vilja at
fram komiáðr en hon gangi til viðarÞó gengr sólin um síðir eftir sinni venjuNem þú staðarsegir
meistariGalterus til sólarinnarEf þú gengr þenna dag eftir venjuþá man ljós Grikkja sloknaáðr en þú setisk
Nú eru komnar inar efstu stundir AlexandriOk ørlǫgin vilja nú fyr øngan munat lengr frestisk sá glǿpr
er fram verðr at komaRíkulig veizla var búin í hǫll konungsinsOk ilmaði hǫllin af inum dýrstum urtum
Þar kemr saman mikill múgrhertogar ok hirðinþar með sendimenn hǫfðingja af ǫllum hei-minum
Þá hefir konungr tal við ina ágǽtustu menn lengi dagsSíðan reifir hann gjǫfum meiri menn ok
minnialla þáer hann hafði til sín boðitEftir þat lǽtr hann bera vín í hǫllinaOk taka menn at drekkaOk jafnskjótt
sem konungi var upp skenktok hann drakk af kerinuþá kennir hannat eitr fellr um allan líkam hans
Ok þegar verðr at búa rekkju hansþví at miklu ferr sóttin með meiri ákefðen hann megi upp sitja
Nú gerizk illr kurr í liðinuÞó vǽnta margirat hamingjan myni enn sem fyrr hjalpa sínum fóstr-syni
Ok heftir þat harminn nokkutEn síðan er ǽðr súer pulsus heitirgaf af sér skýr merkiat konungr
ǽtti skammt ólifatþá lǽtr hann búa sér rekkju á miðju hallargolfinuDrífr þangat at síðan
herrinnsvá hverr sem komask máKonungr lítazk þá umok sérhversu hirðin stendr harmþrútin yfir honum