mínaþá er ek hafða svá dýrt keyptaNú vann honum eigi þǫrf at vega með tungunni at eins
Ok því vildi hann vápnanna neytaHverjum skal ek nú þá trúa megaer sá vildi mik svíkjaer ek
ǽtlaða því øruggara til at gǽta míns lífssem ek hafða honum meira vald gefitBetr mǽtti
Alexanderfalla í bardaga fyrir óvinum sínumheldr en vera véltr af vinunum þeimer honum samði eigi
at óttaskeða forðask sem óviniHvat man ek nú þásegirhannok lítr á báðar hendr til hǫfðingja sin-na
nema flýja yðar fóstbrǿðra minnaEk má eigiok eigi vil ekheill vera fyr útan yðarn
viljaOk ef þér vilið mik heilanþá hefnið mín á svikaranumOk hegnið eftir þvísem sannligt er
Síðan er hann hafði svá mǽlt með mikilli reiðigengr hann af þinginuOk nú lǽtr hann leiða fram Philotam
bundinn á þingitok mǽlir svá fyrirat hann skyli ná at svara fyrir sikat eigi megi þat mǽlaat lǫgin
hafi verit rǽnt sínum réttí hirð slíks hǫfðingjaPhilotas stóð nú í mannhringinum bleikr ok með
hryggligu yfirbragðiHendr hans váru bundnar á bak aftrHann var ok herfiliga klǽddrólíkr þeimer skǫmmu
áðr gekk nǽst konunginum í ǫllum metorðumvar hǫfðingi riddaraok mestr í herinum allra hertogaFlestum gekksk
hugr viðer hann sá svá búinnÞat gerði at ást súer þeir hǫfðu á fǫður hans ParmenioneÞótti þat
hǫrmuligter slíkum manni tók svá þungt at tímaskhafði misst áðr tveggja sona sinna í barda-ga
Annarr hét Hectoren annarr Nicanorsá mikli kappier fyrr var frá sagt í bókinniNú var þessi
einn eftir til hugganar feðr sínumer slíkum stórsǫkum átti at svaraOk mátti hann þessum at øngu liði
komaþví at hann var fjarri staddrAf slíku sljóvaðisk mjǫk grimmleikr margraþar til er einn hǫfðingi
sá er Amyntas heitirok til var settr at tala konungsørenditók at ásaka Philotam marga vegaok vakði svá
upp svǽfða reiði stórmennis ok múgsinsNú sér Philotasat skǫmm saga man frá honum verðavístef
hann svarar øngu fyrir sikOk nú hefr hann mál sitt á þessa lundGóðir félagarsegir hannauðveldliga
má saklauss maðr orð til finna at svara fyrir sikEn erfitt verðr inum auma at halda því efni vel
er hann vill hafa í sínu máliÞó at sakleysi þater ek hefi fram at bera til þessa málser ek hlýt at svarageri
mik øruggan ok óttalausanþá skelfir þó jafnfram ok skekr huginn hamingjuhatr þater at rasar
ok hǿtir mér dauðaOk í annan stað skal ek eigi ná at afsaka mik fyrir þeimer rannsaka skyldi
málit með réttlǽtiok dǿma þar eftir síðanEða hví vill hann eigi nú nǽr veraþar er hann einn man dǿma
vilja mitt málOk má ok engi annarr leysa þatþví at varla má svá til beraat ek verða laussnema sá
leysier binda létEn þó at bundinn maðr megi lítilli vǫrn fyrir sik komaok sáer hann náir eigi at
afsaka sik fyrir dómandanumheldr þykkir svásem hann ásaki þann um ranglǽtier dǿmirþá skal ek eigi
at síðr svara fyrir miksem verða máok skiljask aldrigi við mitt málmeðan ek má því fylgja ok
fulltingjaÞat sé ek eigiaf hverri sǫk hirðin megi mik fyrdǿmaEngi sannar þat á mikat ek hafa
gengit í samband með þeimer svika vildu konunginnEn hann heldr þó þat fyrir sattok gefr sakir áat ek hafa
verit forkolfr í fjǫrráðum við hannEn hvat megi sannligt í því sýnaskat Dimus myndi leyna meistara
sínumef hann mǽtti með því afsaka sikat hann hefði fylgt at hans ráðiÓlíkligt er þatat sá þyrmi ǫðrum
er eigi þyrmir sjǫlfum sérEn því má trúaat Dimus myndi Philotam hafa fyrstan upp sagt af þeimer