On this page...
- No text linked to this page in database
- Texts
- Alexanders saga1v-37r
Images
er í svikum hǫfðu bundizk með honumÞeir bera nú vápn á Dariumsvá þykkt sem hagl
drífiOk skilja eigi við hannfyrr en hann er sǽrðr til ólífisÞar drepa þeir í hjá honum þjónustu
sveina
hans tváþá er jafnan hǫfðu fylgt honumOk svá sǽra þeir eyki þáer dregit hǫfðu
kerru hanstil þessat nú skilði sem fyrst þeirra félag ok fǫruneytiEftir þetta verk flýr
Bessus í Bactra þat ríkier svá heitirEn Nabarzanes heldr undan í HyrcaniamFyrir þá sǫk skiljask þeir
ok dreifa liði sínuat þeir verði þá seinna upp spurðir en áðrSuma skyldir til flóttans
ein saman hrǽzlaEn sumum vísar ván til slíks útvegarsá hlutrer maðr má því síðr missa til
fylgðar við siksem honum fellr þyngraþví at vánin tjár þat jafnan þeimer henni trúirat hann my-
ni
bíða betri dagaSvá er sagtat þó heimtask saman einar 5þúsundir þeirra riddaraer eigi
vildu flýjaok heldr kuru at falla á fǫðurleifðum sínum ok verjameðan þeir mǽttilǫg ok rétt-
endi
Þótti þeim góðrhvárr er upp kǿmiat lengja líf sitt með vaskligri vǫrneða látask við
góðan orðstírok lifa eigi við skǫmm eftir slíkan lánardróttinsem var DariuskonungrMikill fjǫlði var þat
af Darianiser þegar heftu sik af flóttanumer þeir funduat nokkurir vildu viðrnám veita
Ok meðan þeir gátu varla ráðit með sérhvárt þeim skyldi kǽrra vera vǫrn eða flóttiþá drífa Grikkir
á hendr þeimOk nú sem jafnan hafa þeir sér 3hlutiþá er bezt koma þeimer berjask eigaÞat eru
vápnabúnaðr góðrafl ok øruggt árǽðiFyrir því tjóar nú ekki hrǽddum at flýjaat þó verða margir
fallaat frǿknir séHér varð ok sá hlutrer eigi mǽtti trúligr þykkjaat miklu váru fleiriher-
teknir
en þeir er tókuHerfangit var ok halfu meiraen þeir mǽtti nytjum á komaÍ þessarri hríð
létusk af Darianis 3þúsundir riddara þeirraer vaskligt viðrnám hǫfðu veittOk svá seint ur-
ðu
Grikkir nú saddir á manndrápunumat þeir léttu eigi fyrren konungrinn bauð þeim af at látaEftir þetta leita
þeir sér at matfǫngum ok drepa niðr búsmala þanner Dariushafði reka látit eftir liði sínuÞví nǽst
rannsaka þeir eftirhvar Dariuskonungr myni veraok raufa alla vagna þáer Serkir hafa áttOk þó finna þeir hann
hvergiþví at eykir þeirer drógu kerru konungsinshǫfðu reikat í dalverpi nokkutEftir dalnum rann einn lítill
lǿkrÞannug hǫfðu runnit fyrir þorsta sakireinn af Grikkjumsá er Polystratus hétÞessi maðr sér eykina
ok gengr þangat tiler þeir váruvill skynjahvat þeir hafi með at faraok í þeirri kerruer þeir váru fyrir
beittirFinnr hann Dariumkonung at kominn bana náligaHann var hulðr nokkurum skinnum herfiligumPolystratus spyrr
á þá tunguer Indíamenn mǽlahverr hann vǽriEn konungrinn verðr harðla feginner hann mátti skilja mál þessa
mannsok svarar sváVíst hefir Darius konungr eigi með ǫllu týnt hamingju sinnier ek skal eigi þurfa tulk
til at tala við þikEr ok nú þat eina sváat oss snúisk til hugganarer þú mátt heyra ok frá berahvat
ek mǽli síðastáðr en ek enda líf mittVilda ek gjarnaat Alexanderkonungr vǽri nú svá nǽr mér sem þú ert
ok mǽtti svá mildr óvinr heyra mikok myndim vit þá fá skjótt sett þá lǫngu deiluer vit hǫfum
áttEn því at ørlǫgin bannaat vit megim viðr talaskþá skalt þúhverr sem þú ertsegja þau mín orð
Alexandroat við þat fer ek af heiminumat ek á honum mikit gott at launa svá sómasamligasem hann er
til móður minnar ok sonar mínsþví at hann gerir þannug til þeirra í alla staðisem dýrligum hǫfðin-
gja
sómiren herðir eigi á þeimsem hermenn eru vanirþann fjándskaper vár í millum hefir veritHann hefir minn
drífiOk skilja eigi við hannfyrr en hann er sǽrðr til ólífisÞar drepa þeir í hjá honum þjónustu
sveina
hans tváþá er jafnan hǫfðu fylgt honumOk svá sǽra þeir eyki þáer dregit hǫfðu
kerru hanstil þessat nú skilði sem fyrst þeirra félag ok fǫruneytiEftir þetta verk flýr
Bessus í Bactra þat ríkier svá heitirEn Nabarzanes heldr undan í HyrcaniamFyrir þá sǫk skiljask þeir
ok dreifa liði sínuat þeir verði þá seinna upp spurðir en áðrSuma skyldir til flóttans
ein saman hrǽzlaEn sumum vísar ván til slíks útvegarsá hlutrer maðr má því síðr missa til
fylgðar við siksem honum fellr þyngraþví at vánin tjár þat jafnan þeimer henni trúirat hann my
ni
bíða betri dagaSvá er sagtat þó heimtask saman einar 5þúsundir þeirra riddaraer eigi
vildu flýjaok heldr kuru at falla á fǫðurleifðum sínum ok verjameðan þeir mǽttilǫg ok rétt
endi
Þótti þeim góðrhvárr er upp kǿmiat lengja líf sitt með vaskligri vǫrneða látask við
góðan orðstírok lifa eigi við skǫmm eftir slíkan lánardróttinsem var DariuskonungrMikill fjǫlði var þat
af Darianiser þegar heftu sik af flóttanumer þeir funduat nokkurir vildu viðrnám veita
Ok meðan þeir gátu varla ráðit með sérhvárt þeim skyldi kǽrra vera vǫrn eða flóttiþá drífa Grikkir
á hendr þeimOk nú sem jafnan hafa þeir sér 3hlutiþá er bezt koma þeimer berjask eigaÞat eru
vápnabúnaðr góðrafl ok øruggt árǽðiFyrir því tjóar nú ekki hrǽddum at flýjaat þó verða margir
fallaat frǿknir séHér varð ok sá hlutrer eigi mǽtti trúligr þykkjaat miklu váru fleiriher
teknir
en þeir er tókuHerfangit var ok halfu meiraen þeir mǽtti nytjum á komaÍ þessarri hríð
létusk af Darianis 3þúsundir riddara þeirraer vaskligt viðrnám hǫfðu veittOk svá seint ur
ðu
Grikkir nú saddir á manndrápunumat þeir léttu eigi fyrren konungrinn bauð þeim af at látaEftir þetta leita
þeir sér at matfǫngum ok drepa niðr búsmala þanner Dariushafði reka látit eftir liði sínuÞví nǽst
rannsaka þeir eftirhvar Dariuskonungr myni veraok raufa alla vagna þáer Serkir hafa áttOk þó finna þeir hann
hvergiþví at eykir þeirer drógu kerru konungsinshǫfðu reikat í dalverpi nokkutEftir dalnum rann einn lítill
lǿkrÞannug hǫfðu runnit fyrir þorsta sakireinn af Grikkjumsá er Polystratus hétÞessi maðr sér eykina
ok gengr þangat tiler þeir váruvill skynjahvat þeir hafi með at faraok í þeirri kerruer þeir váru fyrir
beittirFinnr hann Dariumkonung at kominn bana náligaHann var hulðr nokkurum skinnum herfiligumPolystratus spyrr
á þá tunguer Indíamenn mǽlahverr hann vǽriEn konungrinn verðr harðla feginner hann mátti skilja mál þessa
mannsok svarar sváVíst hefir Darius konungr eigi með ǫllu týnt hamingju sinnier ek skal eigi þurfa tulk
til at tala við þikEr ok nú þat eina sváat oss snúisk til hugganarer þú mátt heyra ok frá berahvat
ek mǽli síðastáðr en ek enda líf mittVilda ek gjarnaat Alexanderkonungr vǽri nú svá nǽr mér sem þú ert
ok mǽtti svá mildr óvinr heyra mikok myndim vit þá fá skjótt sett þá lǫngu deiluer vit hǫfum
áttEn því at ørlǫgin bannaat vit megim viðr talaskþá skalt þúhverr sem þú ertsegja þau mín orð
Alexandroat við þat fer ek af heiminumat ek á honum mikit gott at launa svá sómasamligasem hann er
til móður minnar ok sonar mínsþví at hann gerir þannug til þeirra í alla staðisem dýrligum hǫfðin
gja
sómiren herðir eigi á þeimsem hermenn eru vanirþann fjándskaper vár í millum hefir veritHann hefir minn