On this page...
- No text linked to this page in database
- Texts
- Alexanders saga1v-37r
Images
þetta sverð má þat vinnaþó at ellin mǿði mik nú mjǫkOk þá mundi Dariuskonungr hafa lagt á sér sverði-
nu
nema þat bǽri viðat einn geldingrsá er var innvǫrðr hans ok þá var einn viðstaddrhefði slegit
upp ópi mikluEn hirðin ǫllsú er nǽr var stǫdd í herbúðunumok ópit heyrðihugðiat konungrinn mun-
di
vera drepinnSegir þá hverr ǫðrum fall hansOk gerizk nú illr kurr í liðinuMargir eggja þessat liðit
skyli vápnaskok leita til hefndaEn því at flestir eru felmsfullir fyrir ótta sakirverðr ekki af því
Ok þar sem afli þeirra var mikiller margir þóttusk vita at á svikum mundu verit hafa við konunginnstóð
af þeim sá óttien svá sigraði drenginn fyrir ǫllumat engir þorðu taka til sinna vápnaOk þegar
er Bessus ok Nabarzanes spyrja þessi tíðendiat konungr vǽri fallinnbiðja þeir sína menn alla vápnaskStef-
na
síðan með ǫllu liði sínu til þess landtjaldser þeir vissu at konungr hafði sofit íok ryðja sér gǫtu með
oddi ok eggju í gǫgnum þat liðer þar var saman komitEn þeir fundu konung lífser þeir hugðu dauð-
an
veraÞá taka þeir hann hǫndum ok láta fjǫtraSýnizk þat nú hérsem jafnan kann hendaat hamingjan er
óstǫðugþví at sá inn sami Dariuser fyrir skǫmmu sat í gylltri kerruok herrinn allr óttaðisk sem konung sinner nú
settr í einn herfiligan kartok hefir eigi vald á sjǫlfum sérOk þat eina gera þrǽlar hans nú til tígnar honum
fyrir nafns sakir þesser hann hafði boritat þeir setja á fǿtr honum fjǫtra þáer ór gulli váru gǫrvirAllar fé
hirzlur
hans gera þeir sér at herfangi sem hann sjalfanSnúa nú síðan á flótta með allt samanat þeir fái
forðazk þanner eftir ferrHvert ǽtlizk þér at farasegir meistariGalterusgrimmir glǿpamenn ok hneisuligir níðingar
Man nokkur lands eða lagar mega leynask yður óhǿfaNeiKunnigt man yðart nafnhvar
sem þér fariðMan ok engi svá ríkr síðanat um sik megi øruggr vera fyrir þyrstanda þrǽli til
dreyra síns lánardróttinsNú er at segja frá Alexandroat hann skundar ferð sinnisem hann má mest þangateftir
er hann spyrrat Dariusferr undan ok stefnir tilborgarEcbatanaþví at hann hugði Dariummundu þar veraǼtlar nú at setjask
um staðinnok skiljask eigi fyrr í fráen hann hefir brotit allan til jarðarok nát konunginum sjǫlfumok leiða svá til
lykða langan ófriðEn þá spyrr hannat Dariushefir flýit í brott þaðanOk jafnskjótt stýrir hann þar í fráok ǽtlar
at halda eftir honum í Bactraþann hluta ríkisinser svá heitirOk þá kemr einn njósnarmaðrsá er þat kunni sannli-
ga
segja Alexandroat hann mundi eigi þurfa langt at rekask eftir Darioþaðan í fráþví at menn hans sjalfssegir hannhafa
svikit sinn herraok settan í bǫnd sem einn illvirkjaAlexanderkonungr varð ókvǽði við þessa tíðendaspurnok lǽtr
kalla síðan til sín hǫfðingja hersins ok segir þeim sváNú er skammt eftir erfiðis vársok horfir til þess
at erfiðislaunin myni verða mjǫk mikilVér hǫfum spurt þau tíðendier þó eru mjǫk har-
mandi
at vándir menn hafa svikit góðan hǫfðingjaDariuskonungr hefir þau gjǫld tekit í móti góðu yfir
lǽti
þvíer hann hefir veitt vildarmǫnnum sínumat þeir hafa settan hann í bǫnd skammt í brott heðanMan hann
nú vera dauðr eða lifa nauðigr við svá mikla skǫmmNú þágóðir félagarríði hverrsem hann má
mest af takatil þessat vér megim hjalpa Darioen drepa þá níðingaer svá hneisuliga léku
við hannEra minni manndómr at þyrma honum yfirkomnumheldr en sigra hannþá er vald hans var með
beztum blómaAllir rǿma vel þater konungr mǽltiok heita þvíat í hvern háskasem hann leiðir þáskyli þeir honum
fegnir fylgjaOk nú ferr hann svá hvatligaat herrinn skal eigi taka hvíld at komandi nótt heldr
nu
nema þat bǽri viðat einn geldingrsá er var innvǫrðr hans ok þá var einn viðstaddrhefði slegit
upp ópi mikluEn hirðin ǫllsú er nǽr var stǫdd í herbúðunumok ópit heyrðihugðiat konungrinn mun
di
vera drepinnSegir þá hverr ǫðrum fall hansOk gerizk nú illr kurr í liðinuMargir eggja þessat liðit
skyli vápnaskok leita til hefndaEn því at flestir eru felmsfullir fyrir ótta sakirverðr ekki af því
Ok þar sem afli þeirra var mikiller margir þóttusk vita at á svikum mundu verit hafa við konunginnstóð
af þeim sá óttien svá sigraði drenginn fyrir ǫllumat engir þorðu taka til sinna vápnaOk þegar
er Bessus ok Nabarzanes spyrja þessi tíðendiat konungr vǽri fallinnbiðja þeir sína menn alla vápnaskStef
na
síðan með ǫllu liði sínu til þess landtjaldser þeir vissu at konungr hafði sofit íok ryðja sér gǫtu með
oddi ok eggju í gǫgnum þat liðer þar var saman komitEn þeir fundu konung lífser þeir hugðu dauð
an
veraÞá taka þeir hann hǫndum ok láta fjǫtraSýnizk þat nú hérsem jafnan kann hendaat hamingjan er
óstǫðugþví at sá inn sami Dariuser fyrir skǫmmu sat í gylltri kerruok herrinn allr óttaðisk sem konung sinner nú
settr í einn herfiligan kartok hefir eigi vald á sjǫlfum sérOk þat eina gera þrǽlar hans nú til tígnar honum
fyrir nafns sakir þesser hann hafði boritat þeir setja á fǿtr honum fjǫtra þáer ór gulli váru gǫrvirAllar fé
hirzlur
hans gera þeir sér at herfangi sem hann sjalfanSnúa nú síðan á flótta með allt samanat þeir fái
forðazk þanner eftir ferrHvert ǽtlizk þér at farasegir meistariGalterusgrimmir glǿpamenn ok hneisuligir níðingar
Man nokkur lands eða lagar mega leynask yður óhǿfaNeiKunnigt man yðart nafnhvar
sem þér fariðMan ok engi svá ríkr síðanat um sik megi øruggr vera fyrir þyrstanda þrǽli til
dreyra síns lánardróttinsNú er at segja frá Alexandroat hann skundar ferð sinnisem hann má mest þangateftir
er hann spyrrat Dariusferr undan ok stefnir tilborgarEcbatanaþví at hann hugði Dariummundu þar veraǼtlar nú at setjask
um staðinnok skiljask eigi fyrr í fráen hann hefir brotit allan til jarðarok nát konunginum sjǫlfumok leiða svá til
lykða langan ófriðEn þá spyrr hannat Dariushefir flýit í brott þaðanOk jafnskjótt stýrir hann þar í fráok ǽtlar
at halda eftir honum í Bactraþann hluta ríkisinser svá heitirOk þá kemr einn njósnarmaðrsá er þat kunni sannli
ga
segja Alexandroat hann mundi eigi þurfa langt at rekask eftir Darioþaðan í fráþví at menn hans sjalfssegir hannhafa
svikit sinn herraok settan í bǫnd sem einn illvirkjaAlexanderkonungr varð ókvǽði við þessa tíðendaspurnok lǽtr
kalla síðan til sín hǫfðingja hersins ok segir þeim sváNú er skammt eftir erfiðis vársok horfir til þess
at erfiðislaunin myni verða mjǫk mikilVér hǫfum spurt þau tíðendier þó eru mjǫk har
mandi
at vándir menn hafa svikit góðan hǫfðingjaDariuskonungr hefir þau gjǫld tekit í móti góðu yfir
lǽti
þvíer hann hefir veitt vildarmǫnnum sínumat þeir hafa settan hann í bǫnd skammt í brott heðanMan hann
nú vera dauðr eða lifa nauðigr við svá mikla skǫmmNú þágóðir félagarríði hverrsem hann má
mest af takatil þessat vér megim hjalpa Darioen drepa þá níðingaer svá hneisuliga léku
við hannEra minni manndómr at þyrma honum yfirkomnumheldr en sigra hannþá er vald hans var með
beztum blómaAllir rǿma vel þater konungr mǽltiok heita þvíat í hvern háskasem hann leiðir þáskyli þeir honum
fegnir fylgjaOk nú ferr hann svá hvatligaat herrinn skal eigi taka hvíld at komandi nótt heldr