Vatn ch. 41

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Útilegumenn og ránsmenn voru mjög í þenna tíma bæði suður og
norður svo að nálega mátti engi á sínu halda. Á einni nótt
rændu þeir að Haukagili mat miklum því að þar voru gnóttir
hversvetna. Ólafur fór og hitti Ingólf og sagði honum.
Ingólfur bjóst heiman við fimmtánda mann. Ólafur bað hann
vera varfæran og kvað sér meira varða að hann kæmi heill heim
en hitt hvar matur hans færi. Þeir riðu suður á heiði og
ræddu um ránið Ólafs. Þjófarnir höfðu rænt til fimmtán
hundraða. Þeir Ingólfur komu á sporin þeirra og röktu þau þar
til er þeir villtust um því að sporin lágu þá tvo vega. Þá
skiptu þeir og liði sínu, fóru átta í öðrum stað en sjö í
öðrum og leituðu svo lengi. Þar voru sel skammt frá þeim og
fóru þeir þangað. Þar sáu þeir átján hross hjá selinu og
ræddu um að þar mundu vera komnir þjófarnir og kváðu þá
ráðlegast að leita eftir förunautum sínum.

Ingólfur kvað það fyrir sumt óráðlegra "því að þeir mega þá
ná til hellisins því að hann er skammt frá þeim og eru þeir
hólpnir ef þeir fá hann og er þá vor för sljóleg en eigi víst
hvar vorir menn eru."

Ingólfur spratt af baki og hljóp í gil nokkuð er hjá honum
var og þrífur upp hellur tvær, lætur aðra koma fyrir brjóst
sér en aðra milli herða og gyrti að utan. Hann hafði í hendi
sverðið Ættartanga og gekk síðan að selinu. Það var tvídyrt.
Það segja menn að Ingólfur væri þar þá eigi fjölmennari en við
annan mann. Þá mælti förunautur Ingólfs að þeir mundu gera sína
menn við vara. Ingólfur kvaðst verja mundu seldyrnar en hann
færi eftir mönnum þeirra.

Hann kvaðst nú eigi mundu á burt fara "þykir mér þínir eigi
of margir."

Ingólfur vildi þegar inn ráða að þeim og bað hann fylgja sér
drengilega. Þjófarnir lögðu þegar að honum er hann kom inn og
honum hlífðu hellur þær er hann hafði og svöddu lögin af
honum. Sóttu þeir þá að Ingólfi öllumegin en hann varðist vel
og drengilega. Þá reiddi hann upp Ættartanga og kom sverðið í
höfuð þeim er stóð að baki honum svo að sá fékk bana en hjó
þann banahögg er fyrir stóð og drap Ingólfur þá báða í einu
höggi. Þeir áttu snarpan bardaga og lauk svo að Ingólfur drap
fimm menn enda var þá fallinn fylgdarmaður hans. Voru þeir þá
komnir út úr selinu en Ingólfur var sár mjög. Komu þá að menn
hans. Þjófarnir stukku þá í brott en þeir tóku ránið og bundu
á hesta sína og ráku norður aftur.

Ingólfur lá í sárum vetur þenna og greri yfir að kalla. En um
vorið er sumarhita tók rifnuðu upp aftur öll svo að það
leiddi hann til bana. Og áður Ingólfur andaðist bað hann sig
grafa í öðru holti en þeir voru grafnir frændur hans og kvað
þá hugkvæmra Vatnsdalsmeyjum ef hann væri svo nær götu. Síðan
andaðist hann. Þar heitir Ingólfsholt sem hann var jarðaður.
Alþýða manna harmaði mjög fráfall Ingólfs. Tólf vetur lifði
hann eftir andlát föður síns með mikilli virðingu. Óttar
gifti Valgerði dóttur sína stafhylskum manni.

En er Ingólfur var andaður var höfðingjalaust í Vatnsdal því
að synir Ingólfs voru eigi til færir sakir aldurs að
varðveita goðorðið. Var nú um leitað hversu fara skyldi. En
það voru lög í þann tíma meðan erfingjar voru í ómegð að sá
skyldi af þingmönnum varðveita goðorðið sem best þætti til
fallinn.