Ósv ch. 2

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Óttar hafði verið með Ólafi Svíakonungi. Hann hafði ort
mansöngsdrápu um Ástríði dóttur Ólafs svenska. Það kvæði
mislíkaði Ólafi konungi Haraldssyni því að kvæðið var mjög
kveðið svo að hélt við væningar. En er Óttar kom til Noregs
lét Ólafur konungur taka hann og setja í myrkvastofu.

Sighvatur skáld var náfrændi Óttars og vinur hans mikill.
Sighvatur fór um nótt til myrkvastofunnar að finna Óttar og
spurði hversu honum líkaði. Óttar kveðst verið hafa kátari.
Sighvatur bað hann kveða sér kvæði það er hann hafði ort um
Ástríði drottningu. Óttar gerði svo.

Þá mælti Sighvatur: "Mjög er kvæðið ort og er eigi undarlegt
að konunginum líki eigi vel kvæðið. Nú skulum við snúa vísum
þeim er næst eru kveðnar í kvæðinu. En síðan skaltu yrkja
annað kvæði um konunginn því að hann mun vilja heyra það er
ort var um drottningu áður en þú ert drepinn. En þegar úti er
drápan þá skaltu hefja upp það kvæði er þú hefir ort um
konunginn og kveða á meðan þú mátt."

Óttar gerði sem Sighvatur kenndi ráð til. Hann orti drápu um
Ólaf konung á þeim þremur nóttum er hann var í
myrkvastofunni. Eftir það lét Ólafur konungur leiða Óttar á
sinn fund.

Hann kvaddi konunginn en konungur tók eigi kveðju hans heldur
mælti hann til Óttars: "Það er nú ráð Óttar að þú látir fram
kvæði það er þú hefir ort um Ástríði drottningu því að hún
skal nú heyra hróður sinn."

Ástríður sat á aðra hönd konunginum. Óttar settist niður
fyrir fætur konunginum á meðan hann flutti kvæðið en konungur
roðnaði við.

En er lokið var kvæðinu þá lét Óttar eigi dvína kveðandina og
hóf þegar upp drápuna þá er hann hafði ort um konunginn og er
þetta upphaf:

Hlýð, manngöfugur, minni

myrkblás því að eg kann yrkja.

Finnum yðr og annan,

allvaldr, konung fallinn.

Það tel eg grams og, Gauta,

glaðnistanda, misstag

döglings, verk að dýrka,

dýr þengill, mitt lengi.

Þá kölluðu hirðmenn og mæltu að Óttar skyldi þegja.

Þá mælti Sighvatur: "Það er öllum auðsýnt mönnum að konungur
má gera af ráði Óttars það sem hann vill þó eð hann skýrði um
kvæði þetta. En oss er gott að heyra lof konungs vors."

Hirðmenn þögnuðu en Óttar kvað drápuna. Konungur þagði á
meðan Óttar kvað drápuna. En er lokið var kvæðinu þá lofaði
Sighvatur mjög kvæðið.

Þá mælti konungur: "Það mun best Óttar að þú þiggir höfuð
þitt fyrir drápu þína."

Óttar svaraði: "Sú gjöf þykir mér góð þó að höfuðið sé eigi
fagurt."

Konungur dró gullhring af hendi sér og gaf Óttari. Ástríður
renndi fingurgulli af hendi sér og gaf Óttari.

Þá mælti konungur við drottningu: "Skaltu lengi halda á
vingjöfunum við Óttar?"

Ástríður svaraði: "Eigi munuð þér kunna mig um þetta herra þó
að eg vilji launa mitt lof sem þú þitt."

Konungur mælti: "Svo skal vera."

Óttar var lengi með konunginum í góðri virðing. Sjá drápa
heitir Höfuðlausn er Óttar orti um Ólaf konung. Þenna vetur
hinn næsta áður hafði andast Ólafur konungur hinn svenski.