Ósv ch. 1

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Óttar hét maður íslenskur. Hann var skáld gott. Hann var
nokkura stund í hirð með Ólafi Svíakonungi. Hann orti
mansöngsdrápu um Ástríði dóttur Ólafs Svíakonungs. Það kvæði
mislíkaði mjög Ólafi konungi hinum helga. Það kvæði var mjög
ort og hélt við væningar. En er Óttar kom til Noregs þá lét
Ólafur konungur hinn helgi taka hann og setja í myrkvastofu
og ætlaði að láta drepa hann.

Sighvatur skáld var mikill vin Óttars. Hann fór um nátt til
myrkvastofunnar. Og er hann kom þar þá spyr hann hversu honum
líkaði. Óttar svarar og segir að verið hafi honum kátara.
Sighvatur bað hann þá kveða kvæðið það er hann hafði ort um
Ástríði. Óttar kvað kvæðið sem Sighvatur beiddi.

Og er hann hafði lokið kvæðinu þá mælti Sighvatur: "Mjög er
kvæðið ort og eigi er undarlegt þótt konunginum mislíki
kvæðið. Nú skulum við snúa þeim vísum sem mest eru á kveðin
orð í kvæðinu. Síðan skaltu yrkja kvæði annað um konunginn en
að vísu mun hann heimta að þér kvæðið áður þú sért drepinn.
Nú er þú hefir það kvæðið kveðið þá skaltu eigi láta falla
kveðandina heldur skaltu þegar hefja kvæðið það er þú hefir
um konunginn ort og kveða meðan þú mátt."

Óttar gerði svo sem Sighvatur mælti. Hann orti á þrem nóttum,
þeim er hann var í myrkvastofunni, drápu um Ólaf konung. Og
er Óttar hafði þrjár nætur verið í myrkvastofunni þá lét
Ólafur konungur leiða hann á sinn fund.

Og er Óttar kom fyrir konunginn þá kvaddi hann Ólaf konung en
konungurinn tók eigi kveðju hans heldur mælti hann til
Óttars: "Það er nú ráð," segir konungur, "að þú kveðir Óttar
kvæði það er þú hefir ort um drottningina áður þú sért drepinn
því að drottningin skal heyra hróður þann er þú hefir ort um
hana."

Ástríður drottning sat í hásætinu hjá konunginum þá er þeir
Óttar töluðust við. Óttar settist niður á gólfið fyrir fætur
konunginum og kvað kvæðið. Konungurinn roðnaði við er hann
kvað. Og er lokið var kvæðinu þá lét Óttar eigi niður falla
kveðandina heldur hóf hann upp drápuna, þá er hann hafði ort
um konunginn, en hirðmenn konungs kölluðu og mæltu að
flímberinn skyldi þegja.

Sighvatur mælti þá: "Það er líkast," sagði hann, "að
konungurinn eigi vald á að drepa Óttar þegar hann vill þó
hann kveði kvæði þetta fyrst og hlýðum vér vel kvæðinu því að
oss er gott að heyra lof konungs vors."

Hirðin þagnaði við þessi orð Sighvats en Óttar kvað drápuna
til enda. En er því var lokið þá lofaði Sighvatur mjög kvæðið
og kallaði vel ort.

Ólafur konungur mælti þá: "Það mun ráð Óttar að þú þiggir
höfuð þitt í þessu sinni fyrir drápuna."

Óttar svarar: "Þessi gjöf þykir mér allgóð herra þótt höfuðið
sé eigi fagurt."

Ólafur konungur dró gullhring af hendi sér og gaf Óttari.

Ástríður drottning renndi fingurgulli á gólfið til Óttars og
mælti: "Taktu skáld gneista þann og eig."

Ólafur konungur mælti: "Var svo, að þú máttir eigi alls
bindast að sýna þitt vinfengi við Óttar."

Drottning svarar: "Eigi megið þér kunna mig um það herra þó
eg vilji launa mitt lof sem þér yðvart."

Konungurinn svarar: "Svo skal nú og vera í þessu sinni að eg
skal þér eigi sakir fyrir gefa þessa fjárgjöf en þó megið þið
svo til ætla að mér mun lítil gæft vera um vinfengi ykkað
héðan í frá af þeim skáldskap er Óttar hefir ort um þig."

Nú var Óttar lengi með konungi í góðri virðingu. Sjá drápa er
kölluð Höfuðlausn er Óttar orti um Ólaf konung fyrir því að
Óttar þá höfuð sitt frá bana að kvæðislaunum.