Ósv ch. 3

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Þá er Ólafur kóngur lá í Sóleyjum kom á fund kóngs Óttar
svarti. Hann hafði verið með Ólafi Svíakóngi en hann hafði
andast áður um veturinn og var þá Önundur Ólafsson kóngur
yfir Svíþjóð. Óttar hafði ort mansöngsdrápu um Ástríði
drottningu Ólafs kóngs. Og er Óttar færði kvæðið mislíkaði
kónginum mjög því að honum þótti mjög á vikið í kvæðinu að
honum líkaði vel til drottningarinnar og því lét hann taka
Óttar og setja hann í járn og ætlaði að láta drepa hann.

Sighvatur skáld var hinn mesti vin Óttars. Hann fór um
náttina til myrkvastofunnar að finna Óttar og er hann kom
þangað þá spurði hann Óttar hversu honum líkaði.

Óttar kveðst verið hafa kátari "en kóngur þessi gefur mér
ranga sök. Eg var með Ólafi Svíakóngi í góðu yfirlæti. Líkaði
mér til allra barna hans vel. En eigi hefi eg Ástríði elskað
framar en báðum okkur er það sektalaust við Ólaf kóng."

Sighvatur mælti: "Það mun satt vera en bið eg að þú kveðir
mér kvæði þetta sem þú hefir kveðið um drottningina."

Óttar gerði svo.

Og er hann hafði lokið kvæðinu mælti Sighvatur: "Mjög þykir
mér að vikið um ástarþokka meðal ykkar drottningar og eigi er
það undarlegt þó að kónginum mislíkaði. Nú skulum við snúa
þeim vísum er mest eru ortar í kvæðinu. En síðan skaltu yrkja
kvæði annað um Ólaf kóng því að kóngurinn mun ekki annað
vilja en þú kveðir kvæði það er þú hefir ort um drottningina
áður þú sért drepinn. Og þegar þú hefir það kveðið hef upp
skjótt drápu kóngsins og kveð hana djarflega meðan þú mátt og
kóngurinn þolir."

Óttar gerði sem honum var boðið af Sighvati. Hann orti á
þremur náttum þeim er hann var í myrkvastofunni drápu um Ólaf
kóng og þá lét Ólafur kóngur leiða hann fyrir sig. Og er
Óttar kom fyrir kónginn kvaddi hann hann en kóngur þagði.

Og litlu síðar mælti kóngur: "Kveð nú Óttar kvæði drottningar
áður en þú sért drepinn því að drottning skal heyra hróður
þann er þú hefir ort um hana."

Óttar settist niður fyrir fætur kóngi og kvað kvæðið skjótt
og skiljanlega. En svo er sagt að kóngurinn roðnaði við er
hann kvað en ekki lagði hann til meðan. Og er lokið var
kvæðinu þá lét hann eigi niður falla kveðandina heldur hóf
hann upp drápuna kóngs þá sömu sem hann hafði þá nýort um
kónginn. En hirðmenn kóngs báðu flimtarann þegja.

Sighvatur skáld mælti þá: "Það mun líklegt þykja að kóngurinn
eigi alls kostar við Óttar það sem hann vill að gera þó að
vér þolum að hann kveði kvæði þetta. Megið þér og vita að
kóngurinn hlýðir, af því hlýðum vel lofi kóngs vors því að
það er gott að heyra."

Hirðmenn þögnuðu við þessi orð Sighvats en Óttar kvað út
drápuna til þess er lokið var. Kóngurinn þagði meðan hann
kvað. Sighvatur skáld lofaði mjög kvæðið og kallaði allgott.

Kóngurinn mælti þá: "Það mun ráð Óttar að þú þiggir höfuð
þitt að sinni fyrir drápu þína."

Óttar svarar: "Sú gjöf þykir mér góð þó að höfuðið sé eigi
fagurt."

Kóngurinn dró gullhring af hendi sér og gaf Óttari.

Ástríður drottning renndi fingurgulli á gólfið til Óttars og
mælti: "Tak þú gneista þann til þín skáld og eig."

Kóngurinn mælti þá: "Enn máttir þú eigi bindast að sýna
vinfengi þitt við Óttar."

Drottning mælti: "Eigi megið þér kunna mig herra þó að eg
vilji launa mitt lof eigi síður en þér yðvart."

Kóngur mælti: "Svo skal og vera að eg mun engar sakir yður
gefa fyrir þetta og skal Óttar héðan af velkominn með oss."

Og svo var að kóngurinn hélt af Óttari mikið tal og þeim
Sighvati báðum.