Ósv ch. 4

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Hann hafði þá áður verið með Ólafi Svíakonungi. Hann hafði þá
ort drápu eða kvæði um Ástríði er þá var drottning Ólafs
konungs Haraldssonar. Það kvæði var svo mjög ort að hélt við
væningar og mislíkaði konunginum mjög kvæðið og lét setja
Óttar í myrkvastofu sem hann kom heim til Noregs og ætlaði
honum dauða.

Sem Sighvatur skáld vissi Óttar vera í varðhaldi kom hann til
myrkvastofunnar og hitti hann, spyrjandi hversu honum þætti
að fara.

Óttar svaraði: "Hvað mun nú gera, líf lasta? En verið hefir
stundum kátara."

"Lát mig heyra kvæðið félagi það sem þú hefir ort til
Ástríðar," sagði Sighvatur.

Óttar kvað sem Sighvatur beiddi.

Og er það var úti mælti Sighvatur: "Illa er ort kvæðið og er
vorkunn að konungur taki þér lítt. Nú skulum við snúa þeim
vísum er mest eru ortar. En síðan far til sem þriflegast og
ort drápu um konunginn. Eg þykist vita að hann mun vilja
heyra kvæðið af þér áður þú sért drepinn. En er þú hefir úti
drápuna, byrja þegar og þótt þú sért beðinn hætta, halt fram
til enda."

Óttar gerir sem Sighvatur bað, yrkir drápu í myrkvastofunni á
þrem nóttum. Síðan var Óttar leiddur á konungs fund.

Óttar heilsar á konung en konungur tók eigi kveðju hans
heldur tók hann svo til orða: "Það er nú næst Óttar að þú
látir heyrast hróður þann er þú hefir kveðið til Ástríðar
drottningar."

Hún sat til annarrar handar konungi. Óttar settist niður
fyrir fætur konungi og kvað kvæðið djarflega. Var konungur
mjög rjóður í andliti en lagði ekki til. Og er kvæðið var úti
byrjar Óttar upp drápuna en hirðmenn kölluðu og mæltu að
flímberinn skyldi þegja.

Sighvatur mælti: "Það er nú líkast að konungur skipi málum
Óttars sem honum líkar þótt drápan heyrist. En eigi mun
ósannlegt þykja að hlýða sæmdarorðum konungsins ef vér gáfum
gaum að þeim orðum er miður voru vönduð."

Hirðmenn þögnuðu en Óttar flutti út drápuna til enda.
Konungur þagði á meðan.

En að lyktaðri drápunni segir Sighvatur: "Þetta kvæði er vel
kveðið og þeim heyrilegt er til er kveðið."

Konungur mælti þá: "Satt er það Sighvatur að þú vilt sinna
Óttari landa þínum og er það drengilegt. Nú er líkast Óttar
að þú þiggir höfuð þitt undan bana í þessu sinni og í
drápulaun."

Óttar svarar: "Sú gjöf þykir mér fé betri herra."

Ólafur konungur dró gullhring af hendi sér og gaf honum.

En er drottning sá það renndi hún fingurgulli af hendi sér
niður á gólfið og mælti til Óttars: "Tak þann litla gneista
skáld og eignast."

Konungur mælti til drottningar: "Eigi máttu alls í bindast að
sýna vináttu við Óttar."

Drottning svarar: "Vel mun mér það sýnast sóma herra að ganga
eftir yðrum dæmum. Þér gáfuð Óttari gullhring og það er miklu
var meira er lífið var fyrir það er hann sæmdi yður með
drápu. Nú mun sýnast mikill munur kvæðanna en meiri launanna
þótt hann taki af mér lítið fingurgull í umbun sinna verka."

"Svo er nú og líkast," segir konungur, "að eg virði eigi þér
þessa gerð til þunga. En vant mun ykkur að halda vináttunni
ef mér skal vel líka."

Drápa sú er Óttar orti um Ólaf konung var kölluð Höfuðlausn.
Var Óttar lengi síðan með Ólafi konungi í góðri virðing. Þann
vetur áður en Óttar kom til Ólafs konungs hafði andast Ólafur
Svíakonungur.