Nj ch. 151

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Kári spurði Björn: "Hvað skulum við nú til ráða taka? Skal eg
nú reyna vitsmuni þína."

Björn svaraði: "Hvort þykir þér undir því mest að við séum
sem vitrastir?"

"Já," sagði Kári, "svo er víst."

"Þá er skjótt til ráða að taka," segir Björn. "Við skulum
ginna þá alla sem þursa og skulum við láta sem við munum ríða
norður á fjall. En þegar er leiti ber á milli vor þá skulum
við snúa aftur og ofan með Skaftá og felast þar sem okkur
þykir vænlegast meðan leitin er sem áköfust ef þeir ríða
eftir."

Kári mælti: "Svo munum við gera og hafði eg þetta ætlað
áður."

"Svo mun þér reynast," sagði Björn, "að eg mun ekki vera
hjátækur í vitsmunum eigi síður en í harðræðunum."

Þeir Kári riðu nú sem þeir höfðu ætlað ofan með Skaftá. Þá
fellur áin sum í austur en sum í landsuður. Sneru þeir þá
ofan með miðkvíslinni og léttu eigi fyrr en þeir komu í
Meðalland og á mýri þá er Kringlumýri heitir. Þar er hraun
allt umhverfis.

Kári mælti þá við Björn að hann skyldi gæta hesta þeirra og
vera á varðhaldi "en mér gerir svefnhöfugt."

Björn gætti hestanna en Kári lagðist niður og svaf allskamma
stund áður en Björn vakti hann. Hann hafði þá leidda saman
hestana og voru þar hjá þeim.

Björn mælti þá til Kára: "Allmjög þarft þú þó mín til. Mundi
sá nú hafa hlaupið í braut frá þér er eigi væri jafnvel
hugaður sem eg er því að nú ríða hér óvinir þínir að þér og
skalt þú svo við búast."

Kári gekk þá undir hamarskúta nokkurn.

Björn mælti: "Hvar skal eg nú standa?"

Kári svarar: "Tveir eru nú kostir fyrir höndum. Sá er annar
að þú standir að baki mér og hafir skjöldinn að hlífa þér með
ef þér kemur hann að nokkuru gagni. Hinn er annar að þú
stígir á hest þinn og ríðir undan sem þú mátt mest."

"Það vil eg eigi," sagði Björn. "Heldur þar margt til þess.
Það fyrst að vera kann að nokkurar skæðar tungur taki svo til
orðs að eg renni frá þér fyrir hugleysi ef eg ríð í braut.
Hitt er annað að eg veit hver veiður þeim mun þykja í mér og
munu ríða eftir mér tveir eða þrír en eg verð þér þá þó að
engu gagni eða liði. Vil eg heldur standa hjá þér og verjast
meðan auðið verður."

Þá var eigi langt að bíða áður reknir voru klyfjahestar fram
um mýrina og fóru þar með þrír menn.

Kári mælti: "Þessir sjá okkur ekki."

"Látum við þá um ríða," segir Björn.

Síðan riðu þeir um fram en hinir sex riðu þá að fram og
hljópu þegar af baki allir senn og sneru að þeim Kára. Fyrst
hleypur að þeim Glúmur Hildisson og lagði til Kára með
spjóti. Kári snerist undan á hæli og missti Glúmur hans og
kom lagið í bjargið. Björn sér það og hjó þegar spjótið af
skafti fyrir Glúmi. Kári hjó til Glúms höllum fæti og kom
sverðið á lærið og tók undan fótinn uppi í lærinu og dó Glúmur
þegar. Þá hljópu fram að Kára Þorfinnssynir, Vébrandur og
Ásbrandur. Kári hljóp að Vébrandi og rak sverðið í gegnum
hann en síðan hjó hann báða fætur undan Ásbrandi. Í þessi
svipan urðu þeir sárir báðir, Kári og Björn. Þá hljóp að Kára
Ketill úr Mörk og lagði til hans spjóti. Kári brá upp við
fætinum og kom spjótið í völlinn. Kári hljóp á spjótskaftið
og braut í sundur. Kári þreif Ketil höndum. Björn hljóp að
þegar og vildi vega Ketil.

Kári mælti: "Lát vera kyrrt. Eg skal gefa Katli grið og þó að
svo verði, Ketill, oftar að eg eigi vald á lífi þínu þá skal
eg þig aldrei drepa."

Ketill svarar fá og reið í braut eftir félögum sínum og sagði
þeim er eigi vissu áður tíðindin. Þeir sögðu héraðsmönnum
tíðindin. Héraðsmenn gerðu þegar herhlaup mikið og fóru þegar
með öllum vatnföllum og svo langt norður á fjall að þeir voru
þrjú dægur í leitinni. En síðan sneru þeir aftur og fór hver
til síns heimilis. En Ketill og þeir félagar riðu austur til
Svínafells og sögðu þar tíðindin.

Flosi tók lítt á þeirra ferð og kvað þó eigi víst um hvort
hér næmi staðar "er Kári engum manni líkur þeim sem nú er á
Íslandi."