Nj ch. 150

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Kári talar nú við Björn: "Við skulum ríða austur um fjall og
ofan í Skaftártungu og fara leynilega um þingmannasveit Flosa
því að eg ætla að koma mér utan austur í Álftafirði."

Björn mælti: "Þetta er hættuför mikil og munu fáir hug til
hafa nema þú og eg."

Húsfreyja mælti: "Ef þú fylgir Kára illa þá skalt þú það vita
að aldrei skalt þú koma í mína rekkju sinn síðan. Skulu
frændur mínir gera fjárskipti með okkur."

"Það er líkara húsfreyja," segir Björn, "að fyrir öðru þurfi
ráð að gera en það beri til skilnaðar okkars því að eg mun
mér bera vitni um það hver garpur eða afreksmaður eg er í
vopnaskipti."

Þeir ríða nú um daginn á fjall og aldrei almannaveg og ofan í
Skaftártungu og fyrir ofan bæi alla til Skaftár og leiddu
hesta sína í dæl nokkura. En þeir voru á njósn og höfðu svo
um sig búið að þá mátti ekki sjá.

Kári mælti þá til Bjarnar: "Hvað skulum við til taka ef þeir
ríða hér ofan að okkur af fjallinu?"

"Munu eigi tveir til," segir Björn, "annaðhvort að ríða undan
norður með brekkunum og láta þá ríða um fram eða bíða ef
nokkurir dveljast eftir og ráða þá að þeim."

Margt töluðu þeir um þetta og hafði Björn í sínu orði hvort
að hann vildi flýja sem harðast eða hitt að hann vildi bíða
og taka í móti og þótti Kára að þessu allmikið gaman.

Nú er að segja frá Sigfússonum að þeir riðu þann dag heiman
sem þeir höfðu sagt Birni. Þeir komu í Mörk og drápu þar á
dyr og vildu finna Björn en húsfreyja gekk til dyra og
heilsaði þeim. Þeir spurðu þegar að Birni.

Hún sagði að hann var riðinn ofan undir Eyjafjöll og svo
austur í Holt "því að hann á þar fjárheimtur," sagði hún.

Þeir trúðu þessu og vissu að Björn átti þar fé að heimta,
riðu síðan austur á fjall og léttu eigi fyrr en þeir komu í
Skaftártungu og riðu ofan með Skaftá og áðu þar sem þeir Kári
ætluðu.

Skiptu þeir þá liði sínu. Ketill úr Mörk reið austur í
Meðalland og átta menn með honum en hinir lögðust niður til
svefns og urðu eigi fyrr við varir en þeir Kári komu að þeim.

Þar gekk nes lítið í ána fram. Gekk Kári þar í fram og bað
Björn standa að baki sér og hafa sig eigi allmjög frammi, "en
ger mér gagn slíkt er þú mátt."

"Hitt hafði eg ætlað," segir Björn, "að hafa engan mann að
hlífiskildi mér en þó er nú þar komið að nú munt ráða verða.
En með vitsmunum mínum og hvatleik þá mun eg þó verða þér að
gagni en óvinum okkrum ekki óskeinisamur."

Þeir stóðu nú upp allir og hljópu að þeim og varð skjótastur
Móðólfur Ketilsson og lagði spjóti til Kára. Kári hafði
skjöldinn fyrir sér og kom þar í lagið og festi í skildinum.
Kári snaraði skjöldinn svo hart að spjótið brotnaði. Hann
hafði brugðið sverðinu og hjó til Móðólfs. Hann hjó í móti.
Sverðið Kára kom á hjaltið og stökk af í braut og á úlfliðinn
Móðólfi og tók af höndina og féll sverðið niður og svo höndin
en sverð Kára hljóp á síðuna Móðólfi og inn í millum
rifjanna. Féll Móðólfur þá og var þegar dauður. Grani
Gunnarsson þreif spjót og skaut að Kára en Kári skaut niður
við skildinum svo að fastur stóð í vellinum en tók með hinni
vinstri hendi spjótið á lofti og skaut aftur að Grana og tók
þegar skjöld sinn hinni vinstri hendi. Grani hafði skjöld
fyrir sér. Kom spjótið í skjöldinn og gekk þegar í gegnum og
kom í lærið Grana fyrir neðan smáþarmana og þar í gegnum og
svo í völlinn og komst hann eigi af spjótinu fyrr en félagar
hans drógu hann af og bjuggu um hann í dæl nokkurri með
hlífum. Maður einn skaust að og ætlaði að höggva fót undan
Kára og komst á hlið honum. Björn hjó af þessum manni höndina
og skaust aftur síðan að baki Kára og fengu þeir honum engan
geig gervan. Kári slæmdi til þessa manns sverðinu og hjó hann
í sundur í miðju. Þá hljóp Lambi Sigurðarson að Kára og hjó
til hans með sverði. Kári brá við flötum skildinum og beit
sverðið ekki á. Kári lagði til hans sverðinu framan í
brjóstið svo að út gekk meðal herðanna. Varð það hans bani.
Þá hljóp að Kára Þorsteinn Geirleifsson og ætlaði á hlið
Kára. Hann fékk séð Þorstein og slæmdi til hans sverðinu um
þverar herðarnar svo að í sundur tók manninn. Litlu síðar hjó
hann mann banahöggi, Gunnar úr Skál, góðan bónda. Björn hafði
særða þrjá menn þá er ætlað höfðu til að vinna á Kára og var
þó aldrei svo frammi að honum væri nein raun í. Varð hann og
ekki sár og hvorgi þeirra félaga á fundinum en þeir voru
allir sárir er undan komust. Hljópu þeir á hesta sína og
hleyptu út á Skaftá sem mest máttu þeir og urðu svo hræddir
að þeir komu hvergi til bæja og hvergi þorðu þeir að segja
tíðindin. Þeir Kári æptu að þeim er þeir hleyptu út á ána.

Björn mælti: "Rennið þér nú brennumenn," segir hann.

Þeir riðu austur í Skógahverfi og léttu eigi fyrr en þeir
komu til Svínafells. Flosi var ekki heima er þeir komu þar og
varð því þaðan ekki eftir leitað. Öllum þótti þeirra ferð hin
svívirðlegasta. Kári reið í Skál og lýsti þar vígum þessum á
hendur sér. Sagði hann þar lát húsbónda og þeirra fimm og sár
Grana og kvað betra mundu að færa hann til húss ef hann
skyldi lifa. Björn mælti og kvaðst eigi nenna að drepa hann
fyrir mágsemdar sökum en kvað hann þó þess maklegan en þeir
er svöruðu kváðu fá fúnað hafa fyrir honum. Björn kvað nú
kost vera að fúnuðu svo margir af Síðumönnum sem hann vildi.
Þeir sögðu þá þó ill að vera. Þeir Kári og Björn riðu þá í
braut.