Laxd ch. 57

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Maður hét Þorgils og var Hölluson. En því var hann kenndur
við móður sína að hún lifði lengur en faðir hans. Hann hét
Snorri og var son Álfs úr Dölum. Halla móðir Þorgils var
dóttir Gests Oddleifssonar. Þorgils bjó í Hörðadal á þeim bæ
er í Tungu heitir. Þorgils var mikill maður og vænn og hinn
mesti ofláti. Engi var hann kallaður jafnaðarmaður. Oft var
heldur fátt með þeim Snorra goða. Þótti Snorra Þorgils
hlutgjarn og áburðarmikill. Þorgils gaf sér margt til erinda
út í sveitina. Hann kom jafnan til Helgafells og bauð sig til
umsýslu með Guðrúnu. Hún tók á því vel aðeins og lítið af
öllu. Þorgils bauð heim Þorleiki syni hennar og var hann
löngum í Tungu og nam lög að Þorgísli því að hann var lögkænn
maður.

Í þenna tíma var í förum Þorkell Eyjólfsson. Hann var frægur
maður og kynstór og var hann mikill vin Snorra goða. Hann var
og jafnan með Þorsteini Kuggasyni frænda sínum þá er hann var
út hér.

Og eitt sinn er Þorkell átti skip uppi standanda í Vaðli á
Barðaströnd þá varð atburður sá í Borgarfirði að son Eiðs úr
Ási var veginn af sonum Helgu frá Kroppi. Hét sá Grímur er
vegið hafði en bróðir hans Njáll. Hann drukknaði í Hvítá
litlu síðar. En Grímur varð sekur skógarmaður um vígið og lá
hann úti á fjöllum er hann var í sektinni. Hann var mikill
maður og sterkur. Eiður var þá mjög gamlaður er þetta var
tíðinda. Varð af því að þessu ger engi reki. Mjög lögðu menn
til orðs Þorkatli Eyjólfssyni er hann rak eigi þessa réttar.

Um vorið eftir þá er Þorkell hafði búið skip sitt fer hann
suður um Breiðafjörð og fær sér þar hest og ríður einn saman
og léttir eigi ferðinni fyrr en hann kemur í Ás til Eiðs
frænda síns. Eiður tók við honum feginsamlega. Þorkell segir
honum sitt erindi að hann vill leita til fundar við Grím,
skógarmann hans, spyr þá Eið ef hann vissi nokkuð til hvar
bæli hans mundi vera.

Eiður svarar: "Ekki er eg þess fús. Þykir mér þú miklu til
hætta hversu ferðin tekst en að eiga við heljarmann slíkan
sem Grímur er. Ef þú vilt fara þá far þú við marga menn svo
að þú eigir allt undir þér."

"Það þykir mér engi frami," segir Þorkell, "að draga
fjölmenni að einum manni en það vildi eg að þú léðir mér
sverðið Sköfnung og vænti eg þá að eg skuli bera af
einhleypingi einum þótt hann sé vel að sér búinn."

"Þú munt þessu ráða," segir Eiður, "en ekki kemur mér það á
óvart þótt þú iðrist eitthvert sinn þessa einræðis. En með
því að þú þykist þetta gera fyrir mínar sakir þá skal þér
eigi þessa varna er þú beiðir því að eg ætla Sköfnung vel
niður kominn þótt þú berir hann. En sú er náttúra sverðsins
að eigi skal sól skína á hjöltin og honum skal eigi bregða
svo að konur séu hjá. Ef maður fær sár af sverðinu þá má það
sár eigi græða nema lyfsteinn sá sé riðinn við er þar
fylgir."

Þorkell kvaðst þessa ætla vandlega að gæta og tekur við
sverðinu en bað Eið vísa sér leið þangað sem Grímur ætti
bæli. Eiður kvaðst það helst ætla að Grímur ætti bæli norður
á Tvídægru við Fiskivötn. Síðan ríður Þorkell norður á
heiðina þá leið er Eiður vísaði honum og er hann sótti á
heiðina mjög langt sér hann hjá vatni einu miklu skála og
sækir þangað til.