Flóam ch. 22

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Og eru þeir nú enn úti um hríð. Þrjá mánuði voru þeir í hafi
og höfðu harða réttu og litla byri. Þórarinn son Jósteins var
knáastur maður annar en Þorgils. Hann var þá tvítugur að
aldri.

Það er sagt að þeir brutu skip sitt síð dags undir
Grænlandsjöklum í vík nokkurri við sandmöl. Skipið tók í
sundur í efra rúmi. Menn héldust allir og fé. Bátur komst og
heill á land. Stafninn rak upp við hið syðra landið. Þá var
vika til vetrar. Jöklar miklir gengu fram tveim megin
víkurinnar en til vesturáttar væntu þeir byggðar. Gera sér nú
skála allir saman og í þverþili. Búa nú sínumegin hvorir
þilsins, hafa mjöl nokkuð sér til atvinnu, henda af rekum
slíkt er þeir fengu og eiga allir saman. Fé þeirra var dautt
flestallt. Hirslur þeirra voru í skála þeirra. Þorgils manna
hlutur var jafnan betri af veiðifangi. Varð hann um flest
hlutsælli. Þorgils beiddi að menn vildu vera hljóðlátir síð á
kveldum og siðsamir og héldu vel trú sína. Þóreyju húsfreyju
var mikið framað og var lítt heil. Það er sagt að Jósteinn og
hans menn voru löngum úti síð á kveldum og gerðu mikið um sig
og höfðu náttleika.

Jósteinn mælti eitthvert sinn við Þorgils, kvað sér þykja
mikinn mun veiðifangsins. Þorgils kvað þá eigi einn veg rækja
"því að þér haldið lengur við á kveldin en vér erum að
fyrri."

Jósteinn vildi þá skipta láta öllu veiðifangi og svo var gert
og varð Þorgils jafnan hlutsælli og skortir þá hvoriga. Svo
er sagt að fátt var með þeim. Voru þeir Þorgils spakir og
hljóðir en hinir höfðu náttleika með miklu erfiði og
háreysti.

Nær veturnóttum varð Þórey léttari að sveini þeim er
Þorfinnur hét. Hún hjúkaðist lítt við þessa fæðu er til var.
Þórarinn Jósteinsson hafði útiróðra með þrælum Jósteins.

Líður nú á veturinn og dregur að jólum og ræðir Þorgils um að
hann vill að menn séu hljóðlátir og siðsamir og fari snemma í
rekkju. Jólamorgun var á veður gott og voru þeir þá lengi úti
um daginn og heyrðu óp mikið í útnorður og nú kemur annar
aftann í jólum. Þá náttar Þorgils snemma og fer í rekkju og
er þau höfðu sofið svefn þá koma þar Jósteins menn og er
mikið um lið þeirra og búast til matar. Þorgerður var í öllu
háreysti með þeim og var hún sterk sem karlar. Og er þau eru
að mat þá er drepið á dyr mikið högg og snjallt.

Þá mælti einn þeirra: "Góð tíðindi munu nú í nánd vera."

Sá hleypur út og þykir þeim er inni voru fresta innkomu hans.
Nú ganga þeir Jósteinn út. Er sá þá ær er úti var. Og um
morguninn deyr hann. Mótlíkt fer annan aftan að maður ærist
og deyr skjótt og þóttist sjá þann hlaupa að sér er fyrr dó.

Nú kom sótt í lið Jósteins og deyja sex menn og þá tekur
Jósteinn sótt hinn tólfta dag jóla en Þorgerður situr yfir
honum og lýr hann sótt og deyr hann og eru þeir nú kasaðir
þar í mölinni. Þorgils hélt þá sínum mönnum öllum og ræðir
jafnan um við þá að þeir séu hljóðlátir og siðsamir, bað þá
láta sér annars víti að varnaði verða, minnast á guðlega
hluti og fremja nú skynsemd um kristnihald sitt og söngva.

Á bak jólum ganga þau öll aftur og einna mest Þorgerður.
Þórarinn lést síðast af liði Jósteins. Var hann grafinn undir
skipshræinu en öll voru þau dauð í miðja gói. Voru þá miklar
afturgöngur og sóttu öll að Þorgilsi. Þorgils segir þá að
Þorgerður hefði lið sitt allt og hún þyrfti þá ekki fleira að
kalla og eftir það léttir af sóttinni. Ekki máttu þeir
Þorgils í brott hefjast meðan afturgöngur voru mestar. Í þeim
hluta skálans gengu þau mest aftur er þau höfðu áður átt en
þó gengu þeir í hinn hlut skálans og sótti Þorgerður konur
mest. Og er svo hafði fram farið um hríð þá lét Þorgils
brenna þau öll á báli og var þá ekki mein að afturgöngu
þeirra síðan. Þeir Þorgils höfðu skip á stokka sett og mjög
gert að öðru og höfðu hvorirtveggju að skipbúnaði verið.

Nú líður af veturinn og máttu þeir þó eigi á brott komast
fyrir ísum. Þeir fá sér vistir um sumarið.

Og annan vetur eftir þá andaðist Guðrún systir Kols. Kolur
grefur hana undir rúmi sínu. Og er vorar þá mega þeir eigi á
brott komast.