Flóam ch. 21

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Skilja þeir nú þeir Þóroddur, og Þorgils bíður nú byrjar og
dreymir hann að maður kemur að honum mikill og rauðskeggjaður
og mælti: "Ferð hefir þú ætlað fyrir þér og mun erfið verða."

Draumamaðurinn sýndist honum grepplegur og mælti til hans:
"Alla stund hefir þú mér verið gagnstæðlegur þóttú værir
heiðinn maður en oss er mikill missir orðinn að siðaskipti
þínu. Áður var allt fólk leitandi til vors trausts og
fulltings og ertu sem þeir er oss vilja þyngst og mun illa
farast ef þú vilt eigi aftur til mín hverfa um átrúnað. Mun
eg þá enn um sjá yðar ráð."

Þorgils kvaðst aldrei hans umsjá vilja hafa, bað hann burt
dragast og skiljast við sig sem skjótast "tekst ferð mín sem
Guð vill," hugðist hann svara í svefninum.

Síðan þótti honum Þór færa sig á hamra nokkura þar sem
sjóvarstormur brast í björgum og nú segir Þór: "Í slíkum
stormi skaltu vera og þó lengi í volki vera og kveljast í
vesöld og háska nema þú gerist minn maður."

"Nei, nei," segir Þorgils. "Far þú burt hinn leiði fjandi. Sá
mun mér hjálpa sem alla leysti með sínum dreyra og á líta
ferð vora."

Síðan vaknar hann og segir drauminn Þóreyju konu sinni "og
dvína mundi eg láta ferðina ef mig hefði fyrri þvílíkan draum
dreymt og eigi vil eg segja láta Jósteini né öðrum mönnum
þenna draum."

Hún kvað þetta eigi góða furðu og kvað vel ráðið þótt hann
ætti fátt við Þór "og aftur mundi eg setjast ef mig hefði
þvílíkan draum dreymt."

Nú kemur byr og sigla þeir út eftir firði á haf góðan byr.
Hafði Jósteinn skip fyrir framan siglu. Og er þeir koma úr
landsýn þá tekur af byri alla og velkjast þeir úti lengi þar
til er bæði verður átfátt og drykkfátt á skipi þeirra.

Eina nótt dreymir Þorgils að sá sami maður kæmi að honum og
mælti: "Fór eigi sem eg gat? Því að þú hefir neitað mínu
fulltingi og ásjá. Má enn vera að betrist um hag þinn ef þú
vilt mig þýðast."

Hann kveðst það aldrei vilja þótt líf hans lægi við, bað óvin
á brott dragast og koma aldrei oftar og vaknar hann eftir
það. Útivistin harðnar mjög.

Tekur nú að hausta. Mæltu sumir menn að þeir mundu blóta Þór
til byrjar, kváðu betur þá farið hafa ráð manna er þeir
blótuðu hann og kváðu ráð að fella þangað hugi sína.

Þorgils segir: "Ef eg verð var við það að nokkur maður blótar
og gerist guðníðingur þá skal eg það harðlega hefna."

En við þessi orð hans treystist engi að kalla á Þór.

Þá dreymdi Þorgils enn eina nótt að hinn sami maður kæmi að
honum og mælti svo: "Enn sýndir þú hver þú varst mér þar eð
menn vildu mig þýðast. Hefi eg nú beint fyrir yður því að
margir eru skipverjar þínir að bana komnir og enn muntu höfn
taka á sjö nótta fresti ef þú vilt mig aðhyllast."

Þorgils segir: "Þótt eg taki aldrei höfn skal eg þér aldrei
gott gera og ef þú kemur oftar skal eg gera þér nokkura
skömm."

Hann segir: "Þótt þú gerir mér ekki gott þá gjaltu mér það er
eg á og þú hefir mér heitið."

Þorgils hrakti hann með mörgum orðum og við það fór hann á
brott. Þorgils vaknar og hugsar hvað hann muni þar eiga og nú
man hann að hann gaf fyrir löngu Þór kálf einn. Þorgils segir
þetta Þóreyju og var þetta þá gamall uxi og kvað aldrei það
skyldu innanborðs er hans kanna væri á og segir hann því þar
hverfa mundu um skipið. Hún kvað það vel fundið. En er
Þorgerður vissi þetta að Þorgils ætlar að kasta út uxanum þá
falar hún uxann er þeim var vistafátt. Þorgils afsvaraði og
vill ónýta uxann. Hún reiddist við orð hans "og er eigi
undarlegt þótt illa takist er Þór vor er svo svívirður og
mikið munu nú menn verr kunna fyrir sér en þá er menn sæmdu
hann í mörgum hlutum."

Þorgils hirðir ekki um orð hennar og lét skjóta útbyrðis
uxanum og kvað eigi kynlegt þótt illa færist er fé Þórs var
innanborðs.