Flóam ch. 18

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Ólafur tvennumbrúni hét maður. Hann kom til Íslands og nam
öll Skeið á milli Þjórsár og Sandlækjar. Hann var hamrammur
mjög. Ólafur bjó á Ólafsvöllum. Hann liggur í Brúnahaugi
undir Vörðufelli. Ólafur átti Áshildi og voru synir þeirra
Helgi og Þórður, faðir Þorkels föður Gullkárs, föður Orms,
föður Helgu, móður Odds Hallvarðssonar.

Þorgrímur örrabeinn lagði hug á Áshildi þá er Ólafur var
dauður en Helgi trausti son hennar vandaði um og fór frá búi
sínu til hennar og kvaðst eigi vilja fíflingar hennar og kvað
óvirðing í vera bæði henni og frændum hennar. Hún bað hann
sig eigi reiðan gera, kvað ekki hans færi að keppa við
Þorgrím.

Hann svarar: "Auðsætt er það að maðurinn hugnar þér vel en eg
mun eigi að heldur sitja honum slíka svívirðing."

Skilja þau nú tal sitt. Þorgrímur gistir á Ólafsvöllum.
Áshildur gerði honum góðan beina og fóru mjög saman hugir
þeirra. Hún sagði Þorgrími hvert tal þeirra Helga hafði
verið. Helgi ræðir og um komur Þorgríms, kvaðst illa við una,
bað hann af láta. Þorgrímur kvaðst eigi hirða um hans þokka
eða hót ef hennar vilji væri til. Nú leiðir hún Þorgrím á
götu og gaf honum mikið fingurgull áður þau skildu. Áshildi
kvaðst grunur á að þau mundu eigi oftar sjást. Þorgrímur
kvaðst ætla að finna hana brátt. Hún kvað vel ef svo væri,
skilja við svo búið.

Þorgrímur reið nú leið sína fyrir neðan Áshildarmýri. Helgi
sat fyrir honum hjá gatnamóti. Og er þeir fundust bað Helgi
hann af láta komum og gera sér eigi skapraun í þessu.
Þorgrímur kvaðst eigi hafa barna skap, kvaðst búinn að reyna
alla hluti við hann.

Helgi kvaðst ætla að að málefnum mundi ganga "og er vel að
við reynum okkur."

Síðan börðust þeir snarplega og lengi. Þorgrímur var þá á
hinum efra aldri og mæddist skjótt og varð sár mjög. Helgi
sækir að fast er hann sér að Þorgrími latar og lýkur svo með
þeim að Þorgrímur fellur fyrir Helga. Um kveldið kom Helgi
heim. Spurði Áshildur hann tíðinda. Hann sagði slík sem voru.

Hún svarar: "Mikið hefir þú að gert og vaxið muntu þykjast
hafa af þessu verki en eg kann segja þér að þetta er þinn
höfuðbani."

Helgi tók sér fari í Einarshöfn og ætlar utan.

Þessi tíðindi spyrjast nú. Hæringur son Þorgríms var þá
seytján vetra. Hann reið í Höfða til Teits Ketilbjarnarsonar
frænda síns við þriðja mann. Þeir Teitur ríða þá fimmtán
saman út á Eyrar í Einarshöfn og banna Helga farið. Eftir það
ríða þeir í burtu. Litlu síðar fundust þeir á fórnum vegi upp
frá Mörk við Helgahvol. Þeir Helgi voru þrír saman komnir af
Eyrum sunnan. Og er þeir Helgi sjá reið þeirra hlaupa þeir á
hólinn og vörðust drengilega. Áttu þeir harða hríð. En fyrir
fjölmennis sakir féll Helgi og maður með honum og einn maður
af hinna liði. Var síðan sæst á málið og féllust vígin í
faðma.

Þorgils kom út á Eyrum. Loftur fóstri hans sat í búi sínu.
Margt hafði tíðinda orðið meðan Þorgils var utan. Þórunn
móðir hans var og önduð. Þorgils fór heim í Traðarholt. Tók
bróðir hans vel við honum og búa þeir bræður nú báðir saman
þessi misseri.

Þórey hét kona og var Þorvarðsdóttir. Þorfinna hét móðir
hennar. Hún bjó í Odda. Þorvarður var andaður. Þórey var á
fóstri á þeim bæ er heitir í Kálfaholti með þeim manni er
Jósteinn hét, gildur bóndi. Jósteinn átti systur Þorvarðar í
Odda er Þorgerður hét. Þau voru börn Þórðar Freysgoða. Kolur
og Starkaður voru fóstbræður Þóreyjar. Guðrún hét systir
þeirra og var hún líka fóstursystir Þóreyjar. Þórey var
skörungur mikill og fríð sýnum. Þeirrar konu biður Þorgils
örrabeinsstjúpur og þann kost fær hann og gerði brullaup til
hennar. Samfarir þeirra voru góðar. Hæringur bjó nú á
Stokkseyri. Þorgils bjó í Traðarholti og gerðist hann ríkur
maður svo að Ásgrímur Elliðagrímsson bar ekki af honum á
þingum.