Flóam ch. 17

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Eftir þetta vilja þeir Þorgils og Þorsteinn hætta hernaðinum
og skipta fjárhlut. Gyrður kallaði til gripanna. Þorgils kvað
þar marga vitnismenn til vera hvað skilið var. Gyrður kvaðst
aldrei játtað hafa og vill heldur berjast en missa gripanna.

Þorgils kvað ráðlegra að leggja eigi allt lið í hættu "og
reynum heldur tveir."

Því játtar Gyrður. Síðan berjast þeir. Hafði Þorgils sverðið
Jarðhússnaut og höggur til Gyrðs og undan honum fótinn fyrir
neðan ökkla, skildu við svo búið. Lifði Gyrður síðan og var
kallaður Gyrður hinn halti.

Eftir það fóru þeir til Noregs og voru með Hákoni jarli um
veturinn. Guðrún kona Þorgils fæddi þá sveinbarn. Hann var
Þorleifur nefndur. En er vorar vill Þorgils út til Íslands
til eigna sinna. Gaf Hákon jarl Þorgilsi aftur allar eignir
sínar þær er hann átti í Sogni og skildu þeir jarl með
vináttu. Sat hann nú að búum sínum um sumarið og svo um
veturinn.

Þorgils sagði Þorsteini að hann vill vitja eigna sinna á
Íslandi "því þeir varðveita er mér er ekki um. Hefi eg nú
látið skip búa og flutt þangað til mikið fé en jarðir þessar
er eg á hér skaltu varðveita til handa Þorleifi syni mínum.
Hefi eg þig reynt góðan dreng. Mun eg nú og launa þér með
einni gjöf. Skal eg gefa þér Guðrúnu konu mína því það hefi
eg fundið að þú hefir lagt ástarþokka til hennar þótt þú
hafir vel með því farið."

Þorsteinn þakkaði Þorgilsi gjöfina og þótti mönnum mikils um
þetta vert.

Þorgils fór kaupferð eina á Upplönd og Svíþjóð og var um
veturinn hjá bónda þeim er Þrándur hét. Hann var auðigur
maður og átti dóttur er Sigríður hét. Hana vildi eiga sá
maður er Randviður hét. Hann var illmenni og kappi mikill.
Þrándur synjaði honum ráðsins. Þá bauð Randviður Þrándi
hólmgöngu þá er kölluð er kerganga. Skal þar berjast í keri
og byrgja yfir ofan og hafa kefli í hendi. Þrándur vildi
heldur berjast en gifta dóttur sína svo illum manni.

Þorgils mælti þá til Þrándar: "Vel hefir þú mér vist veitt og
skal eg það góðu launa og mun eg berjast við Randvið fyrir
þig."

Þrándur kvaðst það þiggja mundu. Þorgils hafði sverðið
Jarðhússnaut. Randviður hafði álnarkefli og digurt mjög. Var
byrgt yfir kerið. Randviður bað Þorgils leggja fyrst því að á
hann var skorað. Hann gerði svo og kemur í keflið og sprakk
það í sundur og hljóp sverðið í kviðinn á Randvið.

Hann mælti þá: "Fá þú mér nú sverðið en haf þú keflið og mun
eg leggja til þín með sverðinu."

"Mér þykir nú," segir Þorgils, "þetta vera spænir en eigi
kefli."

Litlu síðar dó Randviður. Hafði hann treyst fjölkynngi sinni
því að hann hafði margan mann fellt með þessi hólmgöngu.
Þorgils drap tvo aðra víkinga, Snækoll og Snæbjörn. Þrándur
launaði Þorgilsi vel. Fékk hann virðing mikla af þessu verki.
Hann bjóst síðan út til Íslands um sumarið eftir.