Cookies on our website

We use cookies on this website, mainly to provide a secure browsing experience but also to collect statistics on how the website is used. You can find out more about the cookies we set, the information we store and how we use it on the cookies page.

Continue

skaldic

Skaldic Poetry of the Scandinavian Middle Ages

Menu Search

Flóam ch. 19

Flóamanna saga 19 — ed. not skaldic

Not published: do not cite (Flóam ch. 19)

Anonymous íslendingasögurFlóamanna saga
181920

text and translation

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):



Sörli hét maður. Hann bjó skammt frá Kálfaholti. Hann venur
komur sínar í Kálfaholt á fund Guðrúnar systur þeirra
Starkaðar og Kols. Einn tíma fer Kolur á leið til Sörla og
biður hann láta af komum til Guðrúnar systur þeirra. Sörli
kvaðst mundu það gera eftir hugþokka sínum en hirða ekki um
orð hans.



"Þú munt ráða," segir Kolur.



Annan dag eftir fer Sörli samt á tal til Guðrúnar og um
kveldið fer hann seint heim. Og er hann kemur skammt frá
bænum sprettur Kolur upp fyrir honum. Verður ekki af kveðjum.
Höggur Kolur hann banahögg, fer síðan heim og segir Guðrúnu
að stöðvast muni um komur Sörla upp héðan. Hún kvaðst eigi
það lasta en kvað eigi svo búið hlýða mundu því að hann var
gjafvinur og þingmaður Ásgríms Elliðagrímssonar "far nú og
hitt Þorgils. Hann þykir mér líklegastur að veita þér nokkuð
lið."



Kolur kemur í Traðarholt. Það var síð um kveld. Menn sátu
yfir borðum en Þórey húsfreyja bar mat í stofu. Þá var barið
á dyr og gekk hún til hurðar og heilsar vel Kol fóstbróður
sínum og býður honum þar að vera. Hann vill eigi þar svo vera
að eigi viti hún tíðindi er í hans ferðum voru og segir henni
síðan vígið. Hún lastar lítt og kveðst við skulu leita að
veita honum ásjá "en þó er nokkuð vanstillt til við Þorgils
en ærið er traust ef hann vill veita þér og mun eg fylgja þér
í skot er hér er um skálann og heyrðu þaðan á viðræður okkar
Þorgils."



Hann gerir svo og eftir það fer hún í stofuna. Þorgils mælti:
"Hví skulum vér svo lengi bíða matar í kveld? Og gott hefir
þér orðið til fjár í framgöngunni. Klæði rautt hefir þú
fengið."



"Eigi veit eg það," segir hún, "en satt er hið fornkveðna að
spakir menn henda á mörgu mið. Mús hljóp áðan á kinn mér en
hún er mér harla óþekk."



"Svo má vera," segir Þorgils.



En er þau komu í rekkju þá kvaðst Þorgils vita vilja hvað í
framgöngunni hafði gerst. Hún segir honum allan atburðinn og
kvaðst hún ásjá vilja veita Kol "og muntu svo gera fyrir mína
skuld."



Þorgils kvaðst svo gera mundu "hefi eg góða vináttu haft af
Kol," segir hann.



Um morguninn eftir fór Þorgils austur til bús Kols - hann
átti bú austur hjá Kálfaholti - og tók upp féið allt og lét
fara Guðrúnu með sér en lét eftir ómegð aðra. En er þeir voru
burt farnir kom Ásgrímur og ætlar upp að taka fé Kols og
hafði hann ekki. Kolur situr hjá Þorgilsi um veturinn.



En um vorið eftir býr Ásgrímur málið á hendur Kol. Lætur
Þorgils sem hann viti eigi. Verður Kolur sekur um vígsmálið.
Þorgils ríður allt að einu um héraðið og Kolur með honum,
sækja mannamót. Og gerist af því óþokki millum
héraðshöfðingja. Héraðsmönnum þykir mein að og leita um
sættir en Þorgils býður engar bætur fyrir Kol. Héraðsmenn
leggja nú fund til og leggja allir fé til við Ásgrím og bæta
víg Sörla, gefa og fé til sýknu honum og var þetta gert án
ráðs Þorgils. Sýkna Kols var færð annað sumar á þingi og er
þó fátt um með þeim höfðingjum.



Eitt sinn ríður Þorgils til hestaþings austur í hérað og
Svartur verkstjóri hans með honum. Var þá góð gleði um
daginn. Ásgrímur var þar og talar mart við Svart.



Að kveldi ríður Þorgils heim en Svartur reið nær honum og
fann Þorgils að hann vill ætíð ríða seinna. Grunar hann þá og
gefur honum færi á sér. Og er Þorgils varir minnst höggur
Svartur til hans en Þorgils kastar sér úr söðlinum. Þorgils
þrífur Svart og spyr hverju gegnir. Hann segir að Ásgrímur
bauð honum þetta. En þá er hann svipti Svarti féll fésjóður
undan yfirhöfn hans. Segir hann þá að Ásgrímur hafi gefið
honum fé til höfuðs Þorgilsi. Hann drepur Svart þegar í stað.
Eftir það ríður Þorgils fram að sínum mönnum og segir þeim
hversu farið hefði.



En hvert sumar er hann kemur á mannamót sýnir hann fésjóðinn
og voru þar í þrjár merkur silfurs þess er best var og gekk
engi við að ætti. Þorgils kvaðst það fé hafa mundu og hafa
sitt satt við hvar Svartur hafði fengið.

sources

Text is based on reconstruction from the base text and variant apparatus and may contain alternative spellings and other normalisations not visible in the manuscript text. Transcriptions may not have been checked and should not be cited.

Close

Log in

This service is only available to members of the relevant projects, and to purchasers of the skaldic volumes published by Brepols.
This service uses cookies. By logging in you agree to the use of cookies on your browser.

Close

Stanza/chapter/text segment

Use the buttons at the top of the page to navigate between stanzas in a poem.

Information tab

Interactive tab

The text and translation are given here, with buttons to toggle whether the text is shown in the verse order or prose word order. Clicking on indiviudal words gives dictionary links, variant readings, kennings and notes, where relevant.

Full text tab

This is the text of the edition in a similar format to how the edition appears in the printed volumes.

Chapter/text segment

This view is also used for chapters and other text segments. Not all the headings shown are relevant to such sections.