þá á fund Aðalsteins konungs ok vitja þeira heita er konungr hafði boðit honum at skilnaði þeira Hann varð ekki
snemmbúinn en er hann lét í haf byrjaði heldr seint tók þá at hausta ok sterka sǽinn Sigldu
þeir fyrir Nóreg ok Orkneyjar Vildi Egill ekki þar við koma er var ríki Eiríks konungs Sigldu þeir þá suðr fyrir Skotland
ok hǫfðu storm veðrs Ok þar gekk þeim fyrir ok svá norðan fyrir England En aftan dags er myrkva
tók fundu þeir eigi fyrr en grunnfǫll váru á útborða ok svá fram fyrir þeim Var þat eitt ráð
at stefna á land upp ok svá gerðu þeir ok sigldu skipinu til brots ok kómusk á land upp við Hǫmrusund
Þar heldusk menn allir ok mestr hluti fjár annat en skip Þat brotnaði í spán En er
þeir hittu menn at máli ok spurðu þau tíðendi er þeim þóttu góð vera at Aðalsteinn konungr var heill ok ríki hans
en þau ǫnnur er Egill þótti harkasamlig er Eiríkr konungr ok Gunnhildr váru þangat komin ok hann hafði þar ríki til
forráða ok hann var skammt þaðan í borginni Jórvík Þat spurði Egill at Arinbjǫrn var með konungi En er hann var víss
orðinn þessa tíðenda þá gerði hann ráð sitt Þótti honum sér óvǽnt til undankvámu þótt hann freistaði
þess at fara huldu hǫfði leið svá langa áðr hann kǿmi ór ríki Eiríks konungs Var Egill auðkenndr ef hann var
sénn Þótti honum þat lítilmannligt at vera hendr á mǫrkum úti sem dýr Herði huginn ok réð þat
af at þegar um nóttina er þeir hǫfðu þar komit þá fǽr hann sér hest ok reið þegar upp til borgarinnar
Kom þar at kveldi dags ok reið í borgina Hann hafði síðan hatt yfir hjálmi ok alvǽpni sitt Hann spurðisk
fyrir hvar garðr sá var er Arinbjǫrn hafði í borginni Honum var þat brátt sagt Hann reið þegar þangat í garðinn En er
kom þar sté hann þegar af hesti sínum ok hitti menn at máli Honum var sagt at Arinbjǫrn sǽti at matborði
Egill mǽlti við manninn Ek vildi góðr drengr at þú gengir inn í stofu ok spyrðir Arinbjǫrn hvárt hann vill
úti eðr inni tala við Egil Skalla-Grímsson Maðrinn svaraði Þat er mér lítit starf at reka þetta erendi
Sá gekk inn í stofuna ok kom fyrir borð hHann mǽlti stundar hátt Maðr er kominn úti fyrir stofudurum
ok er hann mikill sem trǫll Sá bað mik ganga inn ok spyrja hvárt þú vildir úti eðr inni
tala við Egil Skalla-Grímsson Arinbjǫrn svaraði Bið tu hann mín úti bíða ok mun hann eigi lengi þurfa Hann gerði
sem mǽlt var gekk út ok sagði Agli Arinbjǫrn bað menn ganga út ok taka upp borð En er Arinbjǫrn hitti
Egil heilsaði hann honum vel ok spurði hví hann vǽri hér kominn eðr hvaðan hann kǿmi Egill segir honum í fám orðum
af hit ljósasta um ferð þeira En nú skalt u fyrir sjá um ferðir mínar Arinbjǫrn mǽlti Hefir þú nǫkkura
menn fundit þá er þik muni kennt hafa fyrr en þú komt higat í garðinn Enga sagði Egill
Taki menn þá vápn sín sagði Arinbjǫrn Þeir gerðu svá En er allir menn váru vápnaðir þá gengu þeir í konungsgarðinn
en er þeir kómu at hǫllinni þá klappaði hann á dyrnar ok bað þá upp láta ok sagði hverr kominn
var Dyrverðirnir létu þegar upp hurðina Konungr sat þá yfir borðum Arinbjǫrn bað þá ganga inn
tolf nú skalt u Egill fǿra konungi hǫfuð þitt ok taka um fót honum en ek skal túlka mál þitt
við konung Þá gengu þeir Arinbjǫrn inn Gekk Arinbjǫrn fyrir konung ok kvaddi hann Konungr fagnaði honum vel ok spurði hvat hann
vildi En Arinbjǫrn svaraði Ek fylgða hingat manni þeim er langan veg hefir sótt á yðarn
fund ok sǽttask vill við þik Er þér þat mikill vegr herra at óvinir þínir fara sjálfkrafa
af ǫðrum lǫndum ok þykkjask eigi mega bera reiði yðra þótt þú sér hvergi nǽr Lát tu þér
verða hǫfðingliga við þenna mann Ok lát hann fá af þér góða sǽtt fyrir þat er hann hefir þinn sóma
gǫrt Hann hefir farit yfir mǫrg stór hǫf ok mǫrg torleiði ok farit frá búi sínu þvíat