alla þá menn er nú megu orð mín heyra landa menn ok lǫgmenn ok alla alþýðu at ek banna
jarðir þǽr allar er Bjǫrn hefir átt at byggja ok at vinna Banna ek þér Berg-Ǫnundr ok ǫðrum mǫnnum
ǫllum innlendskum ok útlendskum tígnum ok ótígnum en hverjum manni er þat gerir legg ek við
lǫgbrot landsréttar ok griðarof ok goðagrenni Þá gekk Egill á brutt með Arinbirni Fóru þeir nú til skipa
sinna yfir leiti nǫkkut er ei sá skipin af þinginu En er Arinbjǫrn kom til skips síns mǽlti hann Þat er
ǫllum mǫnnum kunnigt hver hér hafa orðit þinglok at vér hǫfum eigi nát lǫgum En konungr er reiðr
svá mjǫk at mér er ván at várir menn sǽti afarkostum af honum ef hann má Vil ek nú at hverr
maðr fari til skipa sinna ok fari heim Þá mǽlti hann við Egil Gakk þú nú á skip þitt ok þitt fǫruneyti
ok verðið í brottu ok verið yðr fyrir því at konungr mun eftir leita at fund yðarn beri saman Leitið
þá á fund várn hvat sem í kann at gerask með yðr konungi Egill gerði sem hann mǽlti Gengu þeir
á skútu 30 manna ok fóru sem ákafast Skipit var einkar skjótt Þá reru fjǫldi annarra skipa
ór hǫfninni er Arinbjǫrn átti skútur ok róðrarferjur en langskip er Arinbjǫrn átti fór síðast þvíat
þat var þyngst undir árum En skúta Egils gekk skjótt hjá fram Þá kvað Egill vísu Erfingi réð arfi
arflyndr fyrir mér svarfa mǿti ek hans ok heitum hǫggvan þyrnifótar nǽrla er simla sorgar
slík rán er ek gef honum vér deildum fjǫt foldar foldvǽringja goldit Eiríkr konungr
heyrði ályktarorð Egils þau er hann mǽlti síðast á þinginu ok varð hann reiðr mjǫk En allir menn hǫfðu
vápnlausir gengit á þinginu veitti konungr því eigi atgǫngu Hann bað menn sína alla ganga til skipa ok
þeir gerðu sem hann mǽlti Þá skaut konungr á húsþingi ok sagði þá fyrirǽtlan sína Vér skulum nú láta
fara tjǫld af skipum várum Vil ek nú fara á fund Arinbjarnar ok Egils Vil ek ok því lýsa fyrir yðr at ek
vil Egil af lífi taka ef vér kómumsk í fǿri en hlífa ǫngum þeim er í móti vill standa
Eftir þat gengu þeir út á skip ok bjoggjusk sem skjótast ok lǫgðu út skipunum ok reru
þangat sem skip Arinbjarnar hǫfðu verit Þá lét konungr róa eftir norðr í sundin En er þeir kómu
í Sognsǽ sá þeir lið Arinbjarnar Sneru þá langskipin inn til Sauðungssunds ok sneri þá konungr
þangat Hann hitti þar skip Arinbjarnar ok lagði konungr þegar at ok kǫstuðusk orðum á Spurði konungr hvárt Egill vǽri þar
á skipinu Arinbjǫrn svaraði Eigi er hann á mínu skipi Munu þér ok konungr brátt mega þat sjá Eru þeir
einir hér innan borðs er þér munuð kenna en Egill mun ekki felask undir þiljum niðri
þótt fund yðarn beri saman Konungr spurði hvat Arinbjǫrn vissi síðast til hans en hann sagði at Egill var
við 30 manna á skútu ok fóru þeir leið sína út til Steinssunds Þeir konungr hǫfðu sét at mǫrg
skip hǫfðu róit til Steinsunds Mǽlti konungr at þeir skyldi róa í in iðri sundin ok
stefna svá móti þeim Agli Maðr er nefndr Ketill Hann var hirðmaðr Eiríks kóngs
Hann sagði leið fyrir konungsskipinu en hann stýrði sjálfr Ketill var mikill maðr veksti ok fríðr
sýnum ok náfrǽndi konungs ok var þat mál manna at þeir konungr vǽri líkir yfirlits Egill hafði flota látit
skipi sínu ok fluttan til farminn áðr hann fór til þingsins en nú ferr Egill þar til er kaupskipit
var ok gengu þeir á skipit upp en skútan flaut við stýristengr milli lands ok skipsins
ok lágu þar árar í hǫmlu En um morguninn er ljóst var orðit varla verða þeir varir
við er vǫrð heldu at skip stór reru at þeim En er Egill vissi þat þá stóð hann upp þegar