alla þa menn er nu megv orð mín heyra lenda menn ok laughmenn ok alla alla alþyðv at ek banna
jarðir þær allar er Bíorn hefir att at byggia ok at vinna Banna ek þer Bergvnundr ok oðrum monnum ◌◌
ollum jnnlendzskum ok vtlendzskum tígnum ok vtígnum En hverivm manni er þat gerrir legg ek við
lavgbrott landz rettar ok griða rof ok goða grenní þa gekk Egill abrut með Aʀinbirni foru þeir nv til skipa
sinna yfir leítí nokkut er ei sa skipín af þingínv En er Aʀinbiorn kom til skips sins mællti hann þat er
ollum monnum kunnikt hver her hafa orðit þinglok at ver hofum æigi nað lavgvm En konungr er reiðr
ꜱva míok at mer er vn at uarir menn sæti afar kostvm af honum ef hann ma Vil ek nv at hverr
maðr fari til skípa sinna ok farí heim þa mællti hann við Egil Gakk þu nv a skíp þítt ok þítt foruneytí
ok verðit íbrottv ok verit yðr fyrir þvi at konungr mun eptir leita at fund yðarn beri saman Leitít
þa a fund uarn hvat sem i kann at geraz með yðr konungi Egill gerði sem hann mællti Gengv þeir
a skutu x́x́x́ manna ok foru sem a kafaz skipit var einkar skiott þa reru fioldi annʀa skipa
or hofnínní er Aʀinbiorn attí skutur ok roðrar feríur En langskíp er Aʀinbiorn atti for siðarst þviatt
þat var þyngst undir árum En skuta Egils gekk skiott hia fram þa qat Egill visu Erfíngi reð arfi
arf lyndr fyrir mer svarfa mętí ek hans ok heítum hǫggvan þyrní fotar nær la er símla sorgar
slik rn er ek gef hánum ver deilldum fíot folldar folld væringía golldít Eiʀikr konungr
heyrði a lyktar orð Egils þau er hann mællti siðarst a þingínv ok varð hann reiðr míok En allír menn hǫfðu
vapnlausir gengit a þingínv veítti konungr þvi æigi at gongu hann bað menn sína alla ganga til skipa ok
þeir gerðv sem hann mællti þa skavt konungr a hus þingi ok sagði þa fyrir ætlan sína ver skulum nv lata
fara tiolld af skipum varum vil ek nu fara a fund Aʀinbiarnar ok Egils vil ek ok þvi lysa fyrir yðr at ek
vil Egil af lífí taka ef ver komumz í fǽrí En hlifa ongum þeim er imoti uill standa
Eptir þat gengv þeir ut a skíp ok bioggíuz sem skíotaz ok laugðv vt skípunum ok rærv
þangat sem skip Aʀinbiarnar hofðv verit þa let konungr roa eptir norðr i svndín En er þeir komv
i sogn sǽ sa þeir lið Aʀinbiarnar ꜱnerv þa langskípin jnn til sauðvngs svndz ok sneri þa konungr
þangat hann hitti þar skíp Aʀinbiarnar ok lagði konungr þegar at ok kaustuðuz orðum  spurði konungr hvart Egill væri þar
a skípínu Aʀinbiorn svaraði æigi er hann a mínu skipí Munv þer ok konungr bratt mega þat séa Erv þeir
einir her jnnan borðz er þer munut kenna En Egill mun ekki felaz vndír þilium niðri
þott fvnd yðarn beri saman konungr spurði huat Aʀinbiorn vissi siðarst til hans En hann sagði at Egill var
við x́x́x́. manna a skutu ok foru þeir leið sína ut til steíns sundz þeir konungr hofðv seð at mǫrg
skip hofðv roit til steín sundz Mællti konungr at þeir skylldi roa i ín iðri svndin ok
stefna suo moti þeim Agli Maðr er nefndr ketill hann var hirðmaðr Eiʀiks kongs
hann sagði leið fyrir konungs skípínv En hann styrði séalfr Ketill var mikill maðr uextí ok friðr
synum ok nafrændi konungs ok var þat mal manna at þeir konungr væri likir yfir lítz Egill hafði flota latit
skipi sínu ok fluttan til farminn aðr hann for til þingsíns En nv ferr Egill þar til er kaupskipit
var ok gengv þeir a skipit vpp En skutan flaut við styri stengr milli landz ok skipsíns
ok lagu þar ꜳrar i hǫmlv En vm morgvninn er liost var orðit varla verða þeir varir
við er uorð helldv at skíp stor rerv at þeim En er Egill vissi þat þa stoð hann vpp þegar