skip þat sem nú hǫfum vér hér Hefi ek heitit honum vingan minni Munu fáir til verða at vingask
við ef þessum skal ekki tjóa er fyrstr hefir til orðit at gera mér sóma Munt u eigi þat verða láta um
þann mann er mér gaf gersemi Kom hann svá sínu máli at konungr hét honum friði En ekki vil ek at hann
komi í augsýn mér En þú Eiríkr mátt gera hann svá kǽran þér sem þú vill en vera mun annat hvárt
at þér munu menninir mjúkari en mér ella munt u þessa skjótt iðrask En fátt
mun þat vera Eiríkr sagði konungr ef þú biðr mik at ek muna synja þér Eftir þat fóru þeir Eiríkr
ok Þórir heim ok létu verða send orð Þórolfi at hann var í frið þeginn Nú lágu þeir Bjǫrn ok Þórolfr í hernaði
mǫrg sumur ok unnu mǫrg afreksverk ok fengu óf fjár ok mikla heill ok þóttu vera
mikils háttar menn Frá hernaði Eiríks Eiríkr tók við ríki miklu af feðr sínum
Hann hafði þá um sókn yfir Hǫrðalandi ok Fjǫrðum Hann hafði þá hirð um sik Ok eitt
vár bjó Eiríkr ferð sína til Bjarmalands Þórolfr rézk til ferðar með honum ok var stafnbúi hans Þórolfr var
mikill maðr ok sterkr Í þeiri ferð fekk Eiríkr Gunnhildar dóttur Ǫzurar tóta ok flutti hana heim
með sér Hón var vǽn kona ok nǫkkut fjǫlkunnig Vel var með þeim Þórolfi ok Gunnhildi Þórolfr var um
vetrinn með Eiríki konungi en um sumarit var hann í hernaði Þá varð þat til tíðenda at Þóra tók sótt
ok andaðisk en nǫkkuru síðarr fekk Bjǫrn sér annarrar konu er Álof hét dóttir Erlings ins
auðga ór Óstr Þau áttu dóttir er Gunnhildr hét Maðr hét Þorkell þyrnifótr Hann bjó á Hálogalandi í
Fenhring þar er hét á Aski Hann átti þrjá sonu hét einn Haddingr annarr Berg-Ǫnundr þriði Atli
hinn skammi Berg-Ǫnundr var sterkr maðr ok ódǽll ok ágjarn Atli var ekki hár maðr ok riðvaxinn
ok rammr at afli En Haddingr lá í víking ok var sjaldan heima Allir váru þeir heldr óvinsalir
feðgar Þórolfr bjósk til Íslands at finna fǫður sinn Hann hafði þá lengi á brott verit Hann hafði þá ógrynni
fjár ok marga dýrgripi með sér en er hann var búinn til ferðar hitti hann Eirík konung En er þeir skildusk þá
seldi hann í hendr Þórolfi øxi er hann kvazk senda Skalla-Grím mikil ok gullbúin Var þat hinn bezti gripr Þórolfi
greiddisk vel ferð sín ok kom skipinu í Borgarfjǫrð ok fór heim til fǫður síns Varð þar mikill fagnafundr
Var nú sett upp skipit en Þórolfr fór heim við tolfta mann En er hann kom heim þá bar
hann kveðju Eiríks konungs Grími feðr sínum ok fǿrði honum øxina er konungr gaf honum Hann tók við ok leit
á ok festi upp yfir rúmi sínu Þat var um haustit at Grímr lét heim reka auxn til hǫggs Hann
lét leiða tvá saman á víxl Hann tók stein einn vel mikinn ok lét undir hálsana Gekk hann
nú til með øxina konungsnaut ok hjó øxina svá at af fuku hǫfuðin en øxin hljóp í steininn
svá at muðrinn brast ór øxinni ok allt í gegnum herðuna Hann leit í eggina ok gekk inn síðan
í eldhús ok skaut henni upp á hurðása ok lá þar um vetrinn Um várit lýsti Þórolfr yfir því at hann ǽtlaði
útan um sumarit Grímr latti hann ok kvað þá gott heilum vagni heim at aka Hefir þú nú farit
sǿmdarfǫr mikla Tak nú hér við fjárhlut svá at þú sér gildr maðr Þórolfr kvezk fara mundu
einhverja fǫr en þá kvað hann mundu hér staðfestask er hann kǿmi aftr en Ásgerðr fóstra þín
skal fara með mér ok bauð Bjǫrn mér þat erendi til þín Grímr kvað hann ok ráða mundu en svá segir mér hugr
at vit sjáimsk eigi oftarr Síðan fór Þórolfr til skips ok bjó þat En áðr þeir fǿri frá Borg tók Grímr
øxina konungsnaut ok seldi í hendr Þórolfi ok kvað vísu Liggja ýgs í eggju á ek sveigar kǫr