Darius hefir konungr heititer réð fyrir SerklandiHann var ágǽtr konungr í þessum
hluta heimsinser Asia heitirÞá hefir engi konungr verit ríkari í þann tímaSǽti sitt
hafði hann lengstum í Babyloner þá var hǫfuðborg alls ríkisinsEn hon er
nú eydd af mǫnnum fyrir sakir orma ok annarra eitrkykkvendaDarius konungr hefir haft
undir sik marga skattkonungaEinn af hans skattkonungum er nefndr PhilippusHann réð
fyr GrikklandiDróttning kona hans hét OlympiasSon áttu þau þanner Alex-ander
hétSá maðr var með hirð konungsinser Neptanabus hefir heititInn mesti galdramaðr
var hannAf sínum gǫldrum ok gerningum fekk hann svá gǫrtat hann náði at sofa með dróttningunni sjalfri
Af því trúðu margir Alexanderhans son vera en eigi konungsins PhilippiEn athǫfn hans hefir þat þó síðan sannliga
birtat hann var konungsson en eigi hórbarnok son Neptanabisem óvinir hans brigzluðu honum eftir þvísem
síðarr man sagt verðaÞessi sveinn Alexandervar í skóla settrsem siðvenja er til ríkra manna útan-lands
at láta gera við bǫrn sínMeistari var honum fenginn sáer Aristoteles hétHann var harðla góðr
klerkr ok inn mesti spekingr at vitiOk er hann var 12vetra gamall at aldrináliga alroskinn at viti
en stórhugaðr umfram alla sína jafnaldraþá koma sendimenn Darii konungs skatt at heimta af
Philippo konungiþann er hverr eftir annan Serklandskonunga hafði vanr verit jafnan áðr at taka af
GrikkjakonungiÞessi skattr var svá frekliga heimtrat jafnvel skyldi gjalda af sǽnum sem af
landinuAlexanderkonungsson spyrrer hann sér útlenda menn koma í hǫll fǫður sínshvaðan þeir vǽri
eða at hví þeir fǿriOk er honum var ok sagtþá mǽlir hann fyr munni sérMikit mein er þatsagði hann
at maðrinn skal svá seint taka sitt aflEða hvárt nokkut sinn man þar komaat ek muna
styrk til hafa at hrinda því ánauðaroki afer á er lagt ríki fǫður mínsEn ǽ man ek þora
nú at sjá vápn á loftiþó at ek mega lítit vinna með þeim at svá búnuEða hvárt man
þat satt veraat Hercules son Jovis hafi kreist í sundr orma tvá með sinni hendi hvárnþá er
Juno stjúpmóðir hans hafði til sent at drepa hannReifabarn var hann þáer hann gerði þetta
stórvirkiOk ef ek hrǽddumk eigi nafn Aristotelis meistara mínsþá munda ek freista
at líkja nakkvat eftir slíkum stórvirkjumEða man þat jafnan skulu ǽtlat veraat ek
sjá son ins versta manns NeptanabiSýna vilda ek þat þó í nokkuruat ek vǽra konungsson at
sǫnnuok þó engi áttleriSlíkt svá mǽlir hann fyr munni sérer hann hugsaðisem nú er frá talt
Ok svá ǿddisk hann nú þegar ákafliga í mót Dario konungier skattinn lét heimta af fǫður hansok neytir
í huginum vápna sinna með snarpligum áhlaupumsem þáer leónshvelpr sér hjǫrtinn fyrir sér
er hann hefir eigi tekit afl sitten tenn eru svá litlarat hann má eigi bítaþó hellir hann út blóði
hjartarins með huginumat hann megi eigi með tǫnnunumHann er þá ok seinn á fǿtiEn þó er vilinn
skjótr til atgerðisinsAlexanderhafði ok lítit afl at vinna svá stórt sem honum bjó í hugEn leóns ákefð
hafði hann sér í hjarta með dirfð aldri meiriNú bar svá tilat Aristoteles meistari hans
ok fóstrfaðir hafði gengit út af herbergi sínuþar er hann hafði gǫrt eina bók af íþrótt þeirri
er dialectica heitir á latínuen þrǽtubók er kǫlluð á norrǿnuÞat mátti ok sjá á honumhversu mikla