her er sᷓ um qͤðit. Græn̅ kuað viðꝛ ꜳ víði varð ſkriupr i þvi ꝺíupan út man ek
rẏma rikiſ mínſ aꝼ þínu betr ſam͛ bolr m ſkrauti blomſ en unn͛ tomͬ ſkog
man ẏꝼv͛ ægi angr leſtan rótꝼeſta. Vátr qᷓð ma a motí man ek vallꝺ ẏꝼ͛ þer
hallꝺa ſk̅ hriſ um lǫg lioſan lamit rot er þa ꝼliota. ſanꝺꝛ luktaði ſunꝺu̅ ſioꝛ ꝼekk aꝼ
ſtað ekki en̅ ſt͛k um bǫl biarkar bani hv͛ſ viðar ganꝺi. Skógr m͛k͛ iuða en̅ ſioꝛ challꝺeoſ.
þioð͛ þær ſem eẏꝺꝺu ʀͥ challꝺeoꝝ m͛kia ſanꝺ en guðzpiallig ellꝺin̅ ſu er í ſtað ko̅ lǫgmaalſ
iuða. Apoſtropha er ſu ꝼigura eꝼ mͬ talar tͥ ꝼᷓv͛anꝺa man̅z sᷓ ſem vͥ hia v͛anꝺa
man̅ ⁊ ſetr ſitt naꝼn í ꝼẏrſtu ſkíln̅gu at rettu en þeſſ í an̅ai er h̅ talar tͥ en þo ꝼin̅z
ǫðꝛu viſſ goꝛt ſe̅ ſnoꝛri qᷓð. Eẏolꝼi b͛ þu elꝼar ulꝼ ſeðianꝺi kveðiu heím þa er h̅m ſomí
heẏra bezt m eẏru̅. þ̅t ſkil millꝺᷓ ſkaallꝺa ſkǫꝛung man̅ loꝼag ǫꝛꝼan. h̅ liꝼi ſælſtr unꝺ ſolu
ſan̅auðigᷓ man̅a. þeſſi eẏolꝼr vͬ bꝛuna ſ. ſkaallꝺ einkar gott ⁊ bu þegn góðꝛ en̅ æͥ ꝼeríkr.
Sama ꝼig᷑a er ⁊ eꝼ maðꝛ talar tͥ heilagᷓ mͣ ſe̅ olaꝼr q. þer ꝼremiz þi m tirí þu e͛t
næſt guðí hæſtu̅. Ok í ǫðꝛu̅ ſtað. teitr geꝼr thomaſ ẏtu̅ truar bot ꝼͥ ſið líotan er þ͛ſi ꝼigura
er iaꝼnan ſett i bꝛeꝼu̅ er m̅n ſenꝺaz i millu̅ ę. þ̅m p̲logiſ boka er eínhv͛iu̅ eru ætlaðar
tͥ rettíngar eðꝛ ꝼram̅burðͬ. Enꝺiaꝺiſ er ſu ꝼigura en̅ .ij. ſunꝺꝛ laus͛ lut͛ eru
m͛kt͛ ꝼͥ ein̅ uſkiptíligan lut e ein̅ uſkiptíligr lutr er ſettr ꝼͥ .ij. ſkiptiligu̅ lutu̅ ⁊ er hͦ
unꝺ͛ ꝺꝛegín ſamꝼeſting lauſſa luta ⁊ leẏſing ꝼaſtra luta ſe̅ h͛ Skam̅ van̅ eꝼ hiallt hilmí
hoꝺꝺ beiðunꝺu̅ reiðan. h͛ er uſkiptiligr lutr ſv͛ðit m͛kt ꝼͥ ſkalm ⁊ hiallt ſunꝺꝛ
ſunꝺꝛ lauſa lutí ⁊ en̅ ſeg͛ sᷓ. Þẏꝺꝺiz karlin̅ klæꝺꝺa kona mín ⁊ þǫꝛꝼ ſína ek ſá karl
⁊ klæði koma in̅ i þuí ſin̅í. her er klæꝺꝺꝛ mͬ ſettr ꝼͥ ſialꝼu̅ s͛ ⁊ þ̅m klæðu̅ er h̅ gaꝼ konun̅i
at ꝼ ſin̅ vilia ⁊ i an̅at ſin̅ er ſagt at ſier hvͬt ko̅ in̅ karl ⁊ klæði þar ſe̅ klæꝺꝺꝛ
mͬ ko̅ in̅. ⁊ heit͛ ſu enꝺiaꝺiſ ſunꝺꝛ lauſ er ꝼaſt͛ lut͛ eru ſett͛ i ſtað lauſſa luta. en ſu enꝺiaꝺiſ
heit͛ ſamꝼǫſt er laus͛ lut͛ eru ſett͛ i ſtað ꝼaſtra luta sᷓ ſe̅ h͛ mꜳ ſkilia á þ͛ſum ꝺæmu̅
er h͛ ſtanꝺa ꜳðꝛ ritín. Ebaſiſ er aꝼ ganga eꝼniſſinſ þa er ſkallꝺit reikͬ aꝼvegiſ ſem
bꝛagi ſkallꝺ gioꝛði þa e͛ h̅ ſetti í þꜳ ꝺꝛapu er h̅ oꝛti u̅ ragnͬ k̅g þær vis᷑ er ſegia um ꝼall
ſoꝛla ⁊ hanðiſ ſona ionakrſ k̅gſ ⁊ guðꝛunͬ giuka ꝺott᷑ er þ̅r ꝼellu ꝼͥ m̅m erm̅rekſ k̅gſ ⁊ e͛
ſia viſa eín aꝼ þ̅m. Knatt ø vͥ illan erminrekr at vakna m ꝺꝛeẏrꝼr ꝺꝛott͛ ꝺꝛau̅ í ſv͛ða
ꝼlaumí róſta vͬð í ran̅í ranꝺveſ hoꝼut níðia þa er hraꝼn blám heꝼnꝺu harma e͛pſ
⁊ barma. Stunꝺu̅ v͛ðꝛ ebaſiſ þa er ſkallꝺit tekr ſteꝼ aꝼ ǫðꝛu eꝼní en kvęðit e͛ ſe̅ nikolaſſꝺꝛapu
er ſteꝼit er aꝼ guðligri þren̅íngu ſem h͛. Aull þ̅g boða engla ein̅g i þꝛen̅ingu oroꝼnuðu
iaꝼnan allz gramſ loꝼi ꝼᷓmða. Stunꝺu̅ v͛ðꝛ ebaſiſ aꝼ þi at ſkallꝺit tekr ꝺæmi þ̅m
lutu̅ ſem h̅ vill ꝼregía ę uꝼrægía aꝼ ǫðꝛu̅ ꝼᷓſǫgnu̅ sᷓ er ⁊ i ſama kvæði nicholao ꝺæmí tekín