Svá frák hitt, at hôva
hǫrgbrjótr í stað mǫrgum
(opt kom hrafn at heipta)
hlóð valkǫstu (blóði).
Endr lét Jamta kindir
allvaldr í styr falla
(vanðisk hann) ok Vinða
végrimmr (á þat snimma).
Svá frák hitt, at hǫrgbrjótr hlóð hôva valkǫstu í mǫrgum stað; hrafn kom opt at blóði heipta. Allvaldr, végrimmr, lét endr kindir Jamta ok Vinða falla í styr; hann vanðisk á þat snimma.
Thus I have learned this, that the shrine-destroyer piled up high corpse-heaps in many a place; the raven often came to the blood of strife. The mighty ruler, fierce against heathen temples, formerly caused the kin of the Jamtr and Wends to fall in the mêlée; he became accustomed to that early.
[2] hǫrgbrjótr ‘the shrine-destroyer’: An unusual expression depicting Óláfr specifically as a Christian ruler, a purger of heathendom; cf. végrimmr ‘temple-fierce, fierce against heathen temples’ in l. 8. Hǫrgbrjótr could be regarded, as here, as a kenning-like cpd, or as an actual kenning (so Meissner 363), albeit an unusual one.