ÞJ ch. 22

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Nú er at segja frá þeim Eiríki ok Jóni, at þeim byrjaði vel; komu þeir skipum
sínum við Valland, ok lendu í konungsskipalægi. Var þar engu tjaldat nema
pelli, en silki í seglum; var þeirra ferð allskrautlig, því at veðr var glatt, ok
skein sólin á drekahöfuðin; þau váru öll gyllt, en steind skipin fyrir ofan sjá,
þar sem bæta þótti; lyftingin var tjölduð á drekanum með hvítu pelli. Nú er
sagt Vilhjálmi konungi, at Eiríkr son hans sé við land kominn; lét hann þegar
blása öllum lýð út af borg móti honum. Varð þar mikill fagnafundr, ok bauð
konungr þeim heim til virðuligrar veizlu, ok svá lengi með sér at vera, sem
þeir vildu, með liði sínu öllu; ok þat þágu þeir. Konungr sjálfr ok Elínborg
drottning hans gengu út í móti Marsilíu ok móður hennar; allir menn
undruðust fegrð hennar ok vænleika ok frábæra kurteisi, því engi þóttist
hennar maka séðan hafa. Setti konungr þær í hásæti hjá sér, ok skorti þar
ekki fríða veizlu ok margs konar skemmtan. Hóf Eiríkr þá upp bónorð, ok
bað Marsilíu sér til handa. Jón svaraði því máli vel ok móðir hans, sögðu þat
vera makligt, með því hann hefði sitt líf út lagt í hættu fyrir þeirra nauðsyn;
var þat at ráðum gjört, at Marsilía giftist Eiríki með þeim skilmála, at Eiríkr
skyldi herja til föðurleifðar Jóns með honum, ok fá honum lið til, ok skiljast
eigi fyrr, en Roðbert væri drepinn. Er nú búið til veizla; skyldi til hennar
ekki spara ok engin óboðin koma. Skorti hér eigi it bezta mannval, er Eiríkr
bauð til um allt landit, jörlum ok ríkismönnum öllum, er mest þótti sæmd í;
Jón hafði ok margt manna, sem mesta virðing höfðu haft hjá föður hans í
Hólmgarðaríki; ok skorti þar ekki góð tilföng. En þá er gestir sátu þar í
góðum fagnaði, lét Jón taka einn stól, ok settist þar á sjálfr, ok sagði alla
sögu frá því er jarlinn Roðbert felldi föður hans frá ríki; ok hversu hann vildi
honum fyrir koma, ok hvat honum lagðist til hjálpar, ok hverja vík hann
hafði á honum róit; lét hann fram bera sverðit, hjálminn ok hringinn, ok
sagði, með hverri náttúru þeir væri, ok hældu þeim allir, ok lofuðu mjök
þessa veizlu, ok auðnu þá er þeir komust ór þessum vandræðum. At þeirri
veizlu gaf Jón Roðgeir ok Rogerus ok öllum ríkismönnum, þeim er þar váru,
eignir sínar allar, þær er Roðbert jarl hafði af þeim tekit, ef hann yrði
einvaldshöfðingi yfir landinu. Öllum mönnum gáfu þeir Eiríkr góðar gjafir,
ok hétu honum sínum styrk. Stóð brullaupit hálfan mánuð, ok þóttist engin
sét hafa þvílíka veizlu. Þóttu nú engir menn jafnfrægir sem þeir fóstbræðr.