ÞJ ch. 21

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Roðbert lætr nú blása til þings í kaupstaðnum, ok hefir nú mjök fjölmennt.
Þangat lét hann til bjóða mörgu fólki, er nærri var, ok fara átti yfir þau stóru
vötn, sem ór fjallinu fellu, ok var þat lengi dags, at allr hans lýðr komst
hvergi, því at skip váru öll meidd, þau er í borg váru; fengu sumir sér
smábáta eða flota, ok fluttust þar á, ok reru á bátskipunum fyrir framan
straumana um sundin; gaf Roðbert þetta ráð til, ok dvaldi þat mjök fyrir
þeim. Mjök var áliðinn dagrinn, þá þingit var sett, en þat var þó mjök
fjölmennt, því at sumir áttu at sjá eftir frændum, en sumir eftir vinum. En
þeir menn, sem Jón hafði fest í trúnaði við sik, var bannat af honum, at sækja
til þinganna jarls, ok fengu þeir því öngvan mannskaða, en hinir mestan,
borgarmenn ok bæjar, þeir sem eigi váru varaðir við. Nú stendr upp Roðbert
ok mælir svá: “Þat er öllum mönnum kunnugt, hvern mannskaða, fjárskaða
ok peningatjón vér höfum fengit af þeim illa svikara, er Eiríkr nefndist, ok
þeim fleirum, sem í brögðum hafa verit með honum. Er yðr eigi ókunnigt,
hversu ek setta á stofn við hann, ok hversu hann sveik mik, ok sagðist vilja
gefa mér gjafir ok fór um mörgum fögrum orðum ok sviksamligum, sem
síðar bar raun á, at hann tók frá mér þá tvá gripi, at öngvir munu slíkir
bornir, annarr var hjálmrinn Ægir, en annarr sverðit Sigrvandil; þat nemr
hvergi í höggi stað, ok sá maðr á jafnan sigri at hrósa, sem þat berr; en
hjálmsins náttúrur má yðr eigi segja allar. Hann hafði ok meðferðar þann
grip, er stolinn var frá mér fyrir tíu vetrum, hringinn Gáinn, ok má þeim
manni ekki á óvart koma, er hann hefir á sér. Þá hleypti hann ofan ór fjallinu
á oss vötnum, ok því skipi, er á var Marsilía in væna, ok sá ek hana glöggt,
þar hon sat í tjaldaðri lyftingu, ok Elínborg móðir hennar; þar kennda ek
þann mann, er ek hugða dauðan, hefir hann ok valdit öllum svikræðum
þessum, ok ráð til gefit. Var yðr þat eigi ókunnugt, at þeir drekktu öllu því
fólki, er þar var saman komit, svá at fáir menn komust undan með mér; en þá
er vér komum á land, tókum vér oss 10 skip, ok heldum eftir þeim, ok
geymdum eigi at fyrir mikilli reiði, at spillt væri, ok drukknaði þar hvert
mannsbarn, en ek komst einn á land; bíðr ok aldri þat skip í borg, at sjófært
sé. Saknaða ek vinar í stað, er í burt var Marsilía in væna ok in kurteisa, en
látit frændr ok vini ok öróf fjár; mun ek aldrigi gleðjast fyrr en ek nái henni
aftr. Nú þó at ek hafi mest látit, þá hafi þér þó mikit látit: frændr ok vini,
konur ok börn ok alls konar gripi; mun yðr seint ór minni ganga sá inn
hörmuligi skilnaðr, eða hver man meira níðingsverk gjört hafa verit á þessu
landi? En nú vil ek biðja alla borgarmenn ok bæjarmenn ok allan landsmenn,
með því vér erum fyrir einum vandræðum orðnir, þá biðr ek yðr alla samt, at
þér veitið mér traust ok styrk til at hefna þessarar smánar ok mannskaða, sem
oss hefir gjörðr verit; vil ek þess biðja yðr alla saman, at þér ráðit mér heilt
um þetta mál, en ek mun gjörast höfðingi yðvarr í þessu máli. Væri þat mitt
ráð, at herja þegar til Vallands, ok brenna allt ok bræla, því at lífit skal ek á
leggja, at þessa verði hefnt.” Allir menn tóku vel máli hans; sögðu þat vera
nauðsyn, at hefna harma sinna ok alls landsins spellvirkis, sem þeim hafði
gjört verit, en sögðu, at ekkert herskip væri hér fært í bænum, ok öll önnur,
er þeir vissu, utan kuggar ok kaupmannaför, þau sem ekki væri í stríð
hafandi. Mátti þat finna í orðum bæjarmanna, at þeir töldu inu mestu torveldi
á, at herja þat sumar, ok þótti þat hin mesta óhæfa. Þá stóð upp
bóndamúgrinn ok allt annat fólk, ok afsögðu leiðangr úti at hafa þat sumar;
sögðu, at þessi hefnd hefði makliga fram komit, hefði ekki fleiri goldit.
Þóttust þá allir vita, at Jón var á lífi, ok hann hefði þessu verki valdit;
minntust þeir þá, hvern góðvilja at Svipdagr jarl hafði þeim sýnt; sögðu ok,
at hann átti engar liðveizlu ván þat sumar. At þessu ráði hurfu ok margir
borgarmenn. Var lýðrinn miklu ákafari, at veita Roðbert jarli engan hlut til
liðveizlu at því sinni. Nú sér jarl, at landslýðrinn er frá honum horfinn; á
hann því nú tal við vini sína, hvat hann skal upp taka; kemr þat ásamt með
þeim, at hann skal hafa úti leiðangr annat sumar, ok treysta sér vini um allt
landit með fégjöfum; sér Roðbert jarl, at þeir munu eigi hollir honum í
öðrum löndum, ef hann ferr með lítið lið, ef þeir synja honum liðveizlu í
sjálfs hans ríki. Slíta nú með því þinginu, at förin er ráðin at öðru sumri. Þá
váru svá fram fallin vötnin ór fjallinu, at ríða mátti yfir. Látum nú Roðbert
jarl sitja um sína ráðagjörð.