ÞJ ch. 20

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Nú er þar til at taka, at Roðbert ok margt annat fólk flæðir upp í vatnit, þat
var ok margt, at á sjá út rak, ok drukknaði þar fjöldi manna; en jarl tók til
sunds, ok þeir menn, sem bezt váru færir, ok lögðust til lands. Jarl bjargaði
ok fjölda manna, ok lofa því allir hans fræknleik. Ok er þeir váru á land
komnir, er lífvænir þóttu, leituðu þeir heim til borgar; dreif þá í móti þeim
margt fólk, þat sem sét hafði þessi undr. Bað jarl, at menn skyldi þá skunda
til skipa, ok halda eftir þeim; flýtir þá hverr sem má ok at skipastóli þeim,
sem jarl hafði í víkingu haft, dreif þá svá margt lið at þeim, at jarl hafði 10
skip. Settu síðan til segls, ok reru undir; en sem þeir váru komnir skammt
undan landi, þá fundu þeir eigi fyrr, en skipin fyllti af sjá undir þeim; þeir
vildu þá fella seglin, en þeim var þat óhægt, því stormrinn var mikill; því bar
þá langt á sjá út. Jarl var þá svá óðr ok æfr, at hann bað þá einart eftir halda,
ok varð svá, at öll fyllti skipin, áðr þeir hjuggu höfuðbendurnar ok hleyptu
ofan seglunum; en af því hvelfdi sumum skipunum, at seglin snöruðust út á
borðin, en þau sem þat stóðust, fórust af því, at þau urðu eigi ausin fyrir sjó,
ok stórviðri var svá mikit af landi, at hvergi gekk á aftr í móti veðrinu.
Týndust þar þau tíu skip, svá at ekki mannsbarn komst lífs á land, utan
Roðbert jarl; hann kafaði undir hvern boða, ok lagðist svá til lands; margir
menn váru á landi fyrir, ok lofuðu allir frækleik hans, at hann komst lífs ór
þeim háska. Jarl undi illa við sinn hag, hafði látið fjölda liðs, en sjálfr mjök
máttfarinn, váru ok þau skip þeirra Jóns ok Eiríks komin ór augsýn. Roðbert
jarl gekk nú heim í borg, ok bað menn eta ok drekka, en bað alla koma til sín
um morguninn í borg. Var ok svá gjört, en með því at fólkinu leizt jarl
reiðugligr, eða eigi mega vita, hvat hann til gjörði eða niðr léti koma, þá varð
því ekki skjótt komit til fundar við jarlinn. Hann lætr þá blása til samans liði
í borginni, ok bað góða menn leggja til heil ráð með sér á því, sem þá var ór
at ráða, “en þat hef ek hugsat, at láta blása til þings öllu liðinu í kaupstaðnum
Aspíde, því at þér eigit bæði eftir frændr, vini ok vandamenn at sjá.” Allir
sagði þetta ráðlegt, þar með, at þar væri mestr styrkr í borginni, sem
kaupstaðrinn var, ok þeim mundi minnisstæðr mannskaðinn, er síðast höfðu
fengit. Var þetta nú staðfest, at í kaupstaðnum væri þingit sett.