ÞJ ch. 19

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Nú er þar til at taka, at Roðbert jarl ok menn hans sjá þessi in miklu undr, at
þeir verða hræddir ok felmtsfullir, ok vildi hverr gjarnan leita sér lífs; en þat
er þó ekki hógligt, því at vötn váru tveim megin, en váðablár sjár fyrir
framan. En Eiríkr hleypr sem hann má mest, ok leit aldrigi aftr, þar til er
hann komst á skip sitt; naut hann þess, at hann var manna fóthvatastr ok
snarastr í öllu. Settu þeir þá til segls, því at byrr var blásandi af landi; var þat
allt jafnsnemma, at landsfólkit sté á bryggjusporðana ok hinir kipptu at sér
ok “sá þá refr rakka, en rakki hafði alls ekki”.28 Þat er nú at segja, at jarl er
upp á völlunum með riddaralið sitt ok landsmenn; þar váru ok þá með
honum blámenn ok margt annað illþýði, ok allt þat folk, er ekki hafði fallit
með Svipdagi jarli ok eftir lifði. Saknaði jarl þá margra manna, er áðr höfðu
þjónat Svipdagi jarli; sér hann nú alla þessa ráðagjörð. En við þessi undr,
sem lýðrinn sá, at þeir inir stóru viðir ok it mikla skip rekr ofan með þeim
stríðum straumum, at öngum var þeim lífs at vænta, er fyrir verðr, þá hlaupa
sumir á vötnin, ok allr þorri lýðsins verðr fyrir þeim inum stóru viðum ok
inum mikla dreka; drukknaði þar hvert mannsbarn, nema þeir einir, sem
áræði höfðu at kasta sér á vötnin. Kemr þessi inn mikli dreki með öllu heilu
ok höldnu á sjá út, með svá miklum skrið, at hann er skjótt hvarfjærri landi;
er þar á kominn Jón Svipdagsson með 80 manna; þar var ok Rogerus ok
Roðgeir, er verit höfðu þjónustumenn Roðberts jarls, því hann hugði, hann
mundi með því móti geta tryggt þá, því at þeir höfðu ina mestu virðing af
Svipdag jarli. Jón hafði ok með sér Likordí, sem var móðir móðir hans en
dóttur Philippí konungs af Flæmingjalandi. Þat hafði til borit einn tíma um
vetrinn, at Eiríkr gekk fyrir loft eitt, at hann hafði sét konu eina gamla ok
hrumaða mjök; hon var bökuð við eld, sem þar er siðr við gamla menn at
gjöra; hon var hvít fyrir hærum. Ok þá Eiríkr sá Elínborg ok Marsilíu dóttur
hennar, þá hafði Jón spurt hann at, hvárt hann hefði sét nokkra konu þeim
líka; en hann sagði með hverjum hætti þat varð. Jón sagði hana heita
Líkordem, ok vera móðir móðir sinnar Elínborgar. Af slíkum hlutum má
marka, hvat vitr maðr ok glöggþekkinn Eiríkr hefir verit. Fjöldi annara
ríkismanna fylgdu þeim, þó hér sé eigi nefndir; hafði ok Jón margra ríkra
manna sonu ok þeirra trúnað, þó at þeir sjálfir færi ekki með honum.