ÞJ ch. 18

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Um daginn eftir dagdrykkju kom Eiríkr at máli við jarl: “Þat er yðr kunnugt,
at þér hafit veitt oss hér í vetr vel ok stórmannliga. Nú vil ek biðja yðr, at þér
látið blása til þings borgarliði á völlu þá, sem út eru af borg, á þingstað
yðvarn, at þar megi sjást gjafir þær, sem ek vil yðr gefa.” Jarl sagði hann
sýna metnað sinn í þvílíkum hlut, ok fer mjök undan; en þó með fortölum
Eiríks var öllu liðinu út blásit af borginni; fylgdi þar jarl sjálfr út á þá völlu,
sem váru ofan undan fjallinu Aspide. Út af völlunum var kaupstaðrinn, sem
fjallit var við kennt, ok sótti þaðan margt manna. Svá váru háttaðir vellirnir,
at hallt var at hvárum megin, ok sitt vatn hváru megin vallanna, en sjárinn
fyrir framan. Þar flaut fyrir landi skip þat, sem Jón hafði búit, lá þar á landi
ein bryggja, þar gengu á menn Eiríks allir. Nú gengr Eiríkr fyrir jarlinn með
marga ágæta gripi ok hringinn Gáinn. En sem jarl sér hringinn Gáinn, leggr
hann af sér hjálminn ok sverðit niðr á völlinn, þvi hann hugði, at Eiríkr
mundi gefa honum hringinn, ok varð hann því léttbrýnn við þessa sýn; ok þat
er siðr ríkra manna, at leggja af sér vápn sín, þá þeir þiggja gjafir af göfugum
mönnum. Eiríkr tekr hjálminn ok setr á höfuð sér, en hringnum Gáinn rennir
hann upp undir alboga; upp tekr hann sverðit Sigrvandil ok bregðr því, ok
eru flestir ekki fúsir fyrir honum at verða; tekr nú til rásar, ok hleypr mann af
manni; viku sér flestir undan, því ekki þótti gott fyrir honum at verða.
Roðbert jarl kallar hárri röddu, ok bað menn taka hann; spruttu menn þá upp,
skorti þá hvárki gný né vápnabrak, hark ok háreysti. En með því at hirð jarls,
riddarar ok ríkismenn sátu næst honum, varð Eiríkr þeim ekki fyrir höndum,
því at hann var þá kominn út yfir it mesta mannvalit, en þrælar ok þorparar
váru eigi góðir áræðis; fylgdi ok sú náttúra hjálminum Ægi, at mönnum
fellust allar hendr, þá menn sá í andlit honum. Ok sem honum varð sem flest
á höndum, ok nálægt lið jarls, ok sótti at honum, þá heyrðu menn brest í
fjallit heldr mikilligan; því næst sáu þeir eina torfu stóra, þil af timbrstokkum
gört, ok greyptr hverr í annan, ok felld á dyragætti, ok læst aftr með járnslám
stórum. Þetta var gjört með svá mikilli list, at margar smáar ár váru stífldar
uppi, svá sem mátuliga var fullt upp í sundit; þat höfðu menn undrast um
vetrinn, at árnar þurru. Með þessum umbúnaði fylgdu margir stórviðir, er
verit höfðu með til styrktar við þilit. Með þessum inum mikla gný ok
vatnagangi ór fjallinu fylgdi svá mikill dreki eða skip; þat var allt steint fyrir
ofan sjá, drekahöfuð váru gull á skipinu; þat lék á hvelum, ok fór svá rétt ok
óhallt, at þat stefndi réttan veg á sjá út; maðr helt þar á hverju reipi ok studdi
skipit, svá eigi skyldi hallast. Rennir nú skipit með því stríða straumfalli svá
hart, sem fugl fylgi. Þetta skip hafði Jón smíðat um vetrinn, ok með honum
12 smiðir; hann hafði áðr látið gjöra viðarflaka, ok smíðat þar á skipit, svá
víðan, sem tók í fjallit báðu megin. Hann gjörði ok svá dyrrnar á fjallinu ok
umbúning duranna, at hann veitti áðr ór fjallinu stórum ám, þeim megin, sem
borgin stóð undir; þar váru byggðir litlar, ok þótti honum, sem þar mundi
síðr grunum í rennt; við þessa vatnaveitu þurru svá vötnin í fjallinu, at víða
váru uppi hæðir ok hamrar í fjallinu, svá at fara mátti á þurrum fótum it efra,
en at skipum it neðra. Viðarljós váru þar nætr ok daga, svá at hvergi bar
skugga á. En þá hálfr mánuðr var til þess, at hann hugði sér tillögu skipinu,
þá stemmdi hann vatnsæðar allar, þær er ór fjallinu spruttu; flosnaði þá upp
drekinn, svá at jafnhátt báru drekahöfuðin ok dyragættunum á þann dag, sem
þingit var sett. Svá var þetta ráð vitrliga stofnat, at þann veg mátti þverra
sem auka vötnin, því at sumar upprásir vatnanna váru ofar en sumar, ok
mátti því af veita smám saman þeim. Varla þykir vitrlegra ráð verit hafa eða
meira þrekvirki unnit í þvi landi.