ÞJ ch. 16

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Þetta fló nú sem fiskisaga, at Þrándr hefði sært Eirík. Sendir Eiríkr fptir
Roðbert jarli, ok lét segja honum, at hann væri sárr. Jarl kom skjótt, ok batt
sár Eiríks. Hann vildi nú vita, hvárt þat sama er blóðit, sem Þrándr hafði á
spjótinu, ok drap á tungu sinni, ok skildi, at þat var allt eitt blóð ok þat er
Eiríkr hafði blætt. Jarl frétti þá eftir í hljóði þá menn, sem hjá höfðu verit,
um þenna áverka, ok sögðu allir, at Eiríkr hefði af Þrándi sárit fengit, því at
engi vissi annat. Sár Eiríks greri skjótt, ok varð hann heill fljótliga. Oft var
hann á tali við jarl, ok nam hann at honum margar listir ok ýmsar tungur; oft
lét jarl riddara ríða í burt ok skemmta sér, ok reyndist Eiríkr afburðamaðr í
öllum riddaraskap ok atgörvi; lofuðu menn hann mjök. Jarl sagði þat víst, ef
hefnt væri fótarsársins; þat hugði jarl, at Eiríkr mundi hefna sín, ef Þrándr
hefði veitt honum sárit, ef eigi væri önnur brögð í. Af þessum orðum jarls
kom Eiríkr at máli við Þránd ok Árna, sagði, at jarl færði honum til hærðslu
ok brigzla, er hann hefndi sín eigi, ok því renndi hann jafnan grunum í, hvert
hann hefði særðan hann. “Nú er svá komit tímum, at skipum er óhætt at
sigla, ok er þat mitt ráð, at þit siglið heðan”. Eiríkr gaf þeim bræðrum góðar
gjafir en Ingibjörgu kvenbúning ok marga gripi aðra; skildu þau öll með
vináttu, ok sigla þeir norðr til landa ok þóttu inir beztu kaupdrengir ok eru
þeir nú ór þessari sögu. Lék nú sá orðrómr á, at því komu þeir bræðr sér svá
fljótt í braut, at Þrándr hræddist hefnd; dró nú af inn mesta grun af jarli.
Eiríkr virtist öllum mönnum vel af gleði ok lítillæti ok fégjöfum; hann var ok
vitr maðr, ok sóttu margir traust til hans til góðra ráða.