ÞJ ch. 15

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Nú gengr Eiríkr til svefnhúss síns, ok var þat læst, en hann lauk hverjum lás
lykilslaust, ok gekk til sængr hljóðliga, ok vakti upp skjaldsvein sinn, ok bað
hann ganga til Þrándar norræna ok segja honum, hverja meðferð hann skyldi
hafa. Hann gjörði svá. Eiríkr sat þar eftir, ok batt sár sitt; síðan vakti hann
tvá trúnaðarmenn sína, ok gengu þeir til skemmu Ingibjargar. Eiríkr settist á
tal við Ingibjörgu, sem hann átti vanda til. En sem skjaldsveinninn kom at
herbergi því, sem Þrándr svaf í, klappaði hann hurðina; inn frétti, hverr þar
væri; sveinninn sagði, at hann skipti þat öngu, “en ek hefi við þik erindi, þat
sem þér er forvitni á at vita”. Þrándr lét upp hurðina ok leiddi hann inn í
herbergit, en sveinninn veik honum á eintal, ok sagði honum bæn Eiríks ok
alla meðferð, hversu haga skyldi, ok þar með fekk hann honum fésjóð, sem
Eiríkr hafði sendan honum; var þat mikit fé ok frítt í gulli ok silfri. Þrándr
varð glaðr við fégjöfina, ok kvaðst gjöra mundi sem hann bað. Sagði
sveinninn svá fallit Eiríki; en Þrándr vakti upp Árna bróður sinn, ok sagði
honum orðsendingu Eiríks, ok sýnir honum fét; þeir bræðr urðu vel samlaga
um þetta. Gengr Þrándr nú í herbergið, þar skipsveinar hans sofa, ok vakti þá
upp, ok bað þá með sér ganga; síðan gekk hann til skemmu Ingibjargar.
Eiríkr sat á hvílustokknum, en Ingibjörg lá í sænginni; var hann svá búinn, at
hann var í línklæðum ok undir kyrtill ok kápu síða yfir sér, undir kápunni
hafði hann knýtilskauta, þann er hann hafði látit blæða sér í. Þrándr kom at
loftinu, sem Eiríkr var í, ok hljóp á hurðina, svá hart, at hon hraut upp; hann
lagði spjóti til Eiríks ok stefndi á hann miðjan; hann sneiddi þá svá til, at
spjótið kom á milli fóta Eiríki. Hann brá kyrtilskautanum á spjótsoddinn, svá
hann skarst í sundr; varð þá blóðugt spjótsskaptit ok svá sjálft spjótit. Hann
hleypti þá blóðbandinu af sárinu ok blæddi þá mjök, en brá því undir belti
sér. Eiríkr spratt þá upp, en Þrándr hljóp út, ok í því gekk inn Árni bróðir
Þrándar, ok bauð Eiríki sjálfdæmi fyrir þetta it illa verk. Var þetta ráð stofnat
svá slægliga, at engi hugði annat, en Þrándr hefði særðan Eirík. Sögðu þat
vánum síðar hafa fram komit.