ÞJ ch. 10

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Þessa nátt dreif svá mikit lið at jarli, bæði af kaupstaðnum Aspide ok
annarstaðar af borgum ok bæjum nálægum, at hann hafði nú litlu minna lið
en Roðbert. Ok er Roðbert sér þat, þá fylkti hann liði sínu þar er váru hæðir
nokkurar ok vígi gott. Sló nú skjótt í bardaga inn harðasta. Jarl var á hesti, ok
hafði mikit riddaralið með sér, en var sjálfr inn harðasti maðr, ok veitti hann
svá harða atsókn, at lið Roðberts jarls hörfaði allt ofan af hæðunum. Nú
eggjar hann herinn, því hann hafði einvalalið, vel búit at vápnum ok
klæðum, en sjálfr öruggr til riddaraskapar ok forráða fyrir fylkingum; hans
lið var margt á hestum, ok gjörði þat mikinn skaða á mönnum jarls. Var þat
lengi, at eigi mátti sjá í milli, hverir sigrast mundu. En svá sem á leið á
daginn, dreif lið at jarli, ok snéri þá mannfallinu í lið Roðberts. Sér hann nú,
at hann mun eigi sigr fá á þeim degi, lét hann þá bregða upp friðskildi. En
með því at dimmaði af nátt, ok atkvæðum þeim, er stóðu af vápnum
Róðberts, at hann mátti eigi ósigr fá, þá hugðist jarl at vinna sigr at ærnum
degi á Roðbert. Jarl ríðr nú með liði sínu til borgar ok uggir ekki at sér, því
at þeir váru kallaðir griðníðingar, er hlypi á aðra um nætr, frá því er hvítum
skildi var upp haldit, ok til þess er rauðr skjöldr var á loft borinn um
morguninn eða herblástr væri blásinn til ófriðar.