ÞJ ch. 11

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Nú er Roðbert kemr til skipa, þá lætr hann menn sína drekka sik glaða. Eftir
þat kallar hann saman herinn hljóðliga, ok tekr svá til máls: “Þat er yðr
kunnugt, at jarl þessi er svá illr viðreignar, at hann hefir náliga komit oss á
flótta, ok þat hefði eigi fyrir farist, ef vér hefðim eigi upp brugðit
friðarskildi; dreif at honum nú ok lið af öllum áttum. Ætla ek nú eigi at hætta
til fleiri funda okkarra, þeirra er jafnmikill mannháski sé í; skulu þér nú
herklæðast sem hraðast, ok koma á óvart, höggva upp borg, ok ganga inn
með ópi ok eggjan”. Þeir gjörðu nú svá. En þó at lið væri mikit saman komit,
þá urðu flestir felmsfullir, ok ráðlausir, ok vöknuðu af svefni við heróp ok
vápnabrak. Svá var sem Roðbert væri vísat til, hvar jarl hvíldi; slógu þeir
hring um þau herbergi ok brutu upp. Jarl spratt upp í línklæðum, ok varðist
vel. Lét Roðbert sækja at svá fast, at jarl fell. Lét hann þá drepa flesta menn,
þá er mest váru vináttubundnir við jarl. Varð því engi mótstaða; gengu þá
flestir á hans, því at öllum sýndist hann ógurligr undir hjálminum Ægi; en
með því at þat var siðr hermanna, at fella konunga frá ríkjum, en kasta sinni
eign á fé ok ríki, töluðu þat margir heimskir men, at þat væri þess eign, er
sótti; lét Roðbert þá gefa sér jarlsnafn. Varð hann þá víss, at ek var sonr
Svipdags jarls; lét hann þá taka mik, en allir lofuðu vöxt minn ok vænleik.
Jarl brá sverði ok vildi höggva mik niðr við hallarmúrnum, en í því gekk at
drottning, móðir mín, ok bað mér lífs. Jarl neitti því, ok mælti síðan: “Með
því at ek ætla þik mér til drottningar, þá mun ek eigi drepa hann fyrir augum
þér”. Jarl bað menn sína sökkva mér í sjávardjúp fjarri löndum, ok höggva
mik þar ok færa sér blóð mitt. Til þess urðu men ekki fúsir, því at þeir
ætluðu at hefnd mundi fyrir koma. Hirðmenn tveir eru nefndir; hét annarr
Hringr, en annarr Eilífr; þeir höfðu lengi verit með föðr mínum, ok þjónat
honum trúliga. Þeir buðust til þess verks, ok var oss fenginn einn bátr; reru
þeir með mik undan landi. Þá mælti Hringr: “Þat er vili okkar bræðra, at gefa
þér líf, þó at vitum þat okkarn bana”. Þeir tóku mér blóð, ok létu koma í ker
eitt ok bundu yfir. Síðan fluttu þeir mik í hólm þann, er Ilmarhólmr er
kallaðr, því at þar skorti eigi allskonar grös ok epli at lifa við. Síðan reru þeir
at landi, ok sögðu jarli, at þeir höfðu drepit mik, ok steypt bolnum fyrir borð.
Jarl beiddist at sjá blóðit; þeir réttu fram kerit, en jarl drap fingri sínum í
blóðit ok brá í munn sér, ok mælti: “Þetta er lifanda manns blóð, ok hafi þit
svikit mik ok gefit líf Jóni jarlssyni; skulu þit nú ykkar líf fyrir gefa”. Síðan
lét hann taka þá, Hring ok Eilif, ok setja milli elda tveggja, því at þeir vildu
eigi segja til Jóns; ok brunnu þeir þar báðir til dauðs. Eftir þat leggr jarl fé til
höfuðs mér, 12 merkr silfrs, ef nokkur kynni honum til mín at segja. En með
því at flestum verða skaptir óhappamenn, ef þat er ætlat, þá fór mér ok svá.