ÞJ ch. 6

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Þat er eigi sagt, hversu lengi þeir riðu landveg; en hins er getit, at þeir komu
á slétta völlu undir fjallshlið eina; á þeim velli stóðu stórir steinar ok fagrir
hamrar. Gestr gekk at þeim steininum, er mestr var, ok drap við hendi sinni;
urðu þar þegar dyrr á. Gestr gekk inn í steininn, ok út litlu síðar, ok með
honum dvergr ok dyrgja; þau váru lág, ok skammt upp klofin, skammleit ok
nasabrött. Þau heilsa Eiríki konungssyni, en hann spurði þau at nafni.
Dvergrinn sagði: “Ek heiti Svamr, en kerling mín Svama”. Þá mælti Gestr:
“Ek hefi beðit dverg þenna, er verit hefir fóstri minn, at hann mundi ljá þér
skip um hafit, at sigla til þeirra landa, sem ek vilda til fara, en hann lét seint
við”. Eiríkr spyrr, hverja leigu hann vill eftir taka. Dvergrinn: “Ef þú vil vera
minnigr, ok fara fram ráðum Gests, þess er mik kallar fóstra sinn, man þá
duga at nokkru hófi, ef auðna vill til falla, en eigi elligar.” Eiríkr sagðist því
játat hafa. Nú gengu þeir til sinna manna, því at Gestr hugði svá fyrir, at
dvergarnir yrði eigi öðrum mönnum fyrir augum. Þeir sofa nú af um náttina.
Létu þeir Gestr ok Eiríkr koma flesk mikit ok smjör leynilega til steinsins
um nóttina; ok er þeir vöknuðu, gengu þeir tveir saman til steinsins, var þar
úti dvergrinn ok dyrgjan, kát ok brosleit, ok fögnuðu þeim allvel, ok báðu þá
hafa þökk fyrir þann mikla kost ok inn fagra, sem þeir höfðu þeim gefit.
Dvergrinn gekk þá at einum miklum bjargsteini, ok klappaði á hamri sínum,
en bjargit stökk sundr, svá at dyrr urðu á; þar var inni skip harðla vænt, með
öllum reiða, at þóttist Eiríkr ekki þvílíkt sét hafa. Svamr talaði þá: “Þess
skaltu njóta, Eiríkr, at ek ok kerling mín ok börn erum komin í þitt land ok
erum þínir þegnar; þess annars, at þú ætlar í ferð þá, er mér þykir allmikit á
liggja at vel takist; þess ins þriðja, at fyrir bítr, at fóstri minn leggr allan hug
á, þér at fylgja. Nú er hér skip, er ek vil ljá þér, ok mæli ek þat um, at á fáist
annars manns rúm, þá er annat er skipat, ok þangat sé jafnan byrr, er þit vilit
sigla. Nú legg ek hér til mína giftu ok kerlingar minnar, at ykkr takist vel”.
Eftir þat minnast þau við Gest, ok æptu hástöfum, ok fóru í stein sinn, ok
laukst hann þá aftr. En þeir gengu til sinna manna, ok báðu þá klæðast ok
ganga með sér ok sjá þeir nú skip í einum helli, harðla vænt með öllum
reiða. Settu þeir þat fram á sjó, ok varð þeim þat auðvelt. Gestr bað þá þar á
ganga; þeir fréttu, hvat af skyldi gjöra sumu liðinu. Gestr kveðst þat mundu
annast. En svá sem fjölgaði fólkit, þá fékkst æ annat rúm, er annat var skipat;
ok er þeir höfðu hlaðit skipit sem þeir vildu, varð hvárki of sett at borðum né
rúmum. Kom þá á blásandi byrr, ok sigldu þeir í haf, ok helzt sá byrr, allt til,
er þeir sjá upp koma fagrt land ok stóra borg með vænum turnum.