ÞJ ch. 5

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Gestr bað nú Eirík búa 80 riddara, þeirra er hann fengi vitrasta ok röskvasta
til vápns, ok 20 sveina ok matgjörðarmenn til innar léttari þjónustu. Ok er
þetta lið er albúit, segir Gestr, at þeir skulu ríða Þélarveg ok fara landveg.
Konungr fylgir syni sínum á veg; þykir drottningu ok öðru fólki mikit at
skilja við Eirík. Ríða þeir nú brattan veg, þar til er hamrarnir váru brotnir ok
Þélargata var rudd; var þat sléttr vegr svá breiðr, at aka mátti tveim vögnum
eða þrimr í senn, en hávir veggir tveim megin, at ekki sá upp yfir sik, nema
heiðan himin; var þar fullt hvert gil ok gljúfr af grjóti, ok eitt hlið brotit á
hliðveggnum, þar sem ríða átti af til áfanga. Nú koma þeir þangat til, ok
stíga af hestum sínum. Gestr brá þá upp hringnum Gáinn undan yfirhöfn
sinni, ok mælti: “Hér er sá hringr, er ek veit flesta kosti þá hafa, því at þeim
manni má eigi granda eldr né snjár, vötn eða eitrkvikindi, ef hann hefir á sér;
hafi þér nokkra freistni af, herra, at eiga hann fyrir yðra vetrvist?” Konungr
leit á hringinn, ok mælti: “Þetta er allmikil gersimi, ok virðist mér svá sem
þér muni hans meiri þörf nú, ok vil ek, at þú eigir hann”. Gestr mælti: “Þetta
var mér spurn, konungr, því at hann gef ek engum manni at sinni, ef ek veit,
hvat ek gjöri; en vita vilda ek, hvárt þú hefðir meiri eigingirni eða ferð sonar
þíns, hversu hon tekst til. Nú skal ek honum trúlega umbuna þessi þín orð, ef
ek vinnumst til”. Settust síðan niðr ok drukku, gjörandi sér skemtan at orðum
Gests, ok töluðu, at fullt hefði hann unnit til vetrvistar, er hann hafði ruddan
þann veg, er þá höfðu þeir sét, ok þat væri heldr trölls en manns. Gestr brosti
at, ok mælti: “Sá gengr eigi einn til skógar, er nokkurr fylgir”. Eftir þetta
skilja þeir konungr ok Eiríkr, ok biðr konungr vel fyrir honum. Ok er þeir
Eiríkr koma á slétta völlu ofan af fjallinu, ríða þeir Gestr síðar, því at hann
lét, at honum væri svá þungt, at eigi mætti hann ríða, ok lét sér kynlega; en
fyrir einum moldbakka tók fram ór mannshandleggr skininn. Gestr mælti:
“Fáir munu þik prýða”; hann hleypti niðr á hringnum, ok reið veg sinn eftir,
þar er aðrir riðu undan; en Eiríkr veik aftr hesti sínum, ok tók hringinn. En er
hann kom aftr, spurði Gestr, hvat hann hefði dvalit, en Eiríkr sagði: “Þat
gjörðir þú vel”, sagði Gestr; “vil ek þér þat segja, at svá harðir mannshugir
liggja á hring þessum stundum, at ek má þá eigi á honum halda. En því kom
ek honum niðr í auðkendum stað, at ek þóttumst þar heldr mundu finna
hann; en ek ráðinn til, at hverfa þegar aftr, er af mér liði sá inn grimmi hugr,
ok því reið ek síðar, at ek vilda eigi at aðrir yrði varir við þessa kynligleika”.
Eiríkr sagði svá vera mega.