ÞJ ch. 7

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Þat er nú at segja, at svá sem þeir sjá land þetta, þá spyrr Eiríkr Gest, ef hann
veit nokkut til, hvat land þetta er. Gestr svarar: “Þat hygg ek, at þetta land
þekki ek, ok heiti Hólmgarðr. En austr af landinu Galitía, en norðr af
Kænugarðr ok Rússland, Kjarálaland ok Risaland, Kvennland,
Einfætingaland, Smárramannaland, ok mörg önnur smálönd ok margir
konungar eru yfir þessum ríkjum. Er þetta kallat Hólmgarðaríki allt um
lengra, en sumir kalla Tartararíki; allir smákonungar eru lýðskyldir sjálfum
Hólmgarðskonungi. Nú eru vér komnir at Hólmgarði, þar sem Kænugarðar
liggja norðr af, ok at borg þeirri, er Kastellam heitir; hon er höfuðborg mest
nálæg, en kaupstaðrinn út af borg heitir Aspes. Hér ræðr fyrir borg þessi ok
ríki því, er hér liggr til af Hólmgarði ok Kænugörðum, jarl sá, er Roðbert
heitir; hann er svá fróðr, at hann talar allar tungur, þær er mér er sagt at um
heiminn muni ganga; hann er ok svá vitr, at hann kann nær til alls ráð; fátt
kemr honum á óvart, þat er honum má skaðsamligt vera. Ekki kalla ek hann
góðráðan vera, því at í því þykir mér hann lítit eiga, en þó munu þér þenna
jarl heim sækja. Hann mun taka vel við þér, því at hann veit, at þú ert tigins
manns son ok langt at kominn. Hann mun spyrja, hvert þú ætlar at sigla; þú
skalt segja, at þú ætlar út yfir hafit; hann mun segja sumarit mjök áliðit, ok
mun hann bjóða þér í borg vetrsetu ok liði þínu, er þú hefir ekki mart. Þat
skaltu þiggja, ok bið hann fá þér einum samt ok þínu liði drykkjustofu ok
svefnhús, ok þau herbergi, er þér megið vel í vera; seg, at menn þínir sé
svefnstyggir ok skapillir við drykk, ok lát þér eigi annat líka; en jarl mun þó
eigi aftr taka sitt boð. Hann mun spyrja eftir glöggliga, hversu margmennr þú
hefir farit, en þú skalt segja, at þú hafir haft 80 riddara ok 20 þjónustumenn.
Jarl mun segja, at einum fleira hafi farit um hafit; þú skalt þess berlega synja
ok allir þér, sem þar liggi við líf yðvart; segit þat ok, at ekki lífs kvikindi hafi
með yðr farit. Kom þér jafnan á tal við jarl, því at af honum máttu mikit
hyggnast; en skilja munum vit nú fyrst at sinni”. Hann steypir sér þá út af
borðinu í kaf; en Eiríkr siglir at landi. Jarlsmenn sá skipit, ok sögðu jarli, at
þeir hefði eigi skrautligra skip sét; því þat var steint fyrir ofan sjá ok víða
rennt gulli í skurðina, er á höfðunum váru; þeir höfðu ok dýr klæði at seglum
ok tjöldum, ok sögðust ætla, at tilkvæmdarmaðr mundi stýra skipinu. Jarl
kallar þá ráðsmann sinn, ok biðr hann bjóða heim skipherranum, ef hann er
tiginn. Hann gjörir sem honum var boðit; gengr fyrir Eirík ok kveðr hann,
því at honum var sagt, at hann var þeirra formaðr; hann spyrr hann at nafni
ok ætt, en Eiríkr segir honum. En er sendimaðr hefir gjört sitt örendi, gengr
hann ok segir jarli. Ok er hann spyrr, at Eiríkr hefir hann heimsóttan, gengr
hann í móti honum með sínum mönnum, ok fagnar honum með mikilli blíðu,
ok býðr honum til veizlu, en Eiríkr þiggr þat. Jarl spyrr hann, hvert hann
ætlar at halda með svá litlu liði; en hann sagðist ætla út yfir Grikklandshaf,
ok kynnast við útlenda höfðingja, ok nema svá góðra manna siðu; en þat
þótti þá mikil frægð í þann tíma ríkum mönnum. Ok er jarl heyrði, at Eiríkr
ætlaði heim ríka höfðingja, þá hugði hann, at hans frægð mundi at víðara
fara, sem hann veitti honum meira heiðr; bauð hann Eiríki með sér at vera
um vetrinn ok öllu liði hans. En Eiríkr þá þat með blíðu, ok bað hann fá sér
drykkjustofu ok svefnhús einum saman ok önnur herbergi, því at menn hans
váru illir við drykk ok ófyrirlátnir, ef þeim hniti við. En þó at jarl teldi hér á
nokkur tormerki, þá vildi hann eigi taka aftr boð sitt við Eirík. Hann spurði
þá vandliga at, hversu margmennr Eiríkr væri; hann sagðist hafa 80
vildarmanna, ok 20 þjónustumenn. “Ok einum meir”, sagði jarl. “Nei” sagði
Eiríkr, “eigi komum vér fleiri saman á þetta land”. “Þá mun verit hafa”, segir
jarl, “hestr eða haukr, hani eða nokkut lifanda kvikindi; þannig leizt mér
svipr yfir skipi yðru, þá er þat var í landssýn”. Eiríkr bað jarl eigi þat ætla, at
hann lygi þat at honum, er til einskis kæmi; ok lagðist þar niðr þetta mál, ok
er Eiríkr með jarli í góðu yfirlæti.