GíslIllB ch. 4

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Nú taka þeir Auðun við Gísl og líkar þeim vel að Íslendingar uni illa við sig og ráða eigi eftir þeim þó því að það var ekki ráð við ofurefli liðs konungsmanna og sakir þess að sjálfur konungurinn er við. Gengur Auðun nú að geystur, lætur gera einn hávan gálga þar á þinginu og þykist þá skörulegast hefna lögunauts síns Gjafvalds en svívirða sem mest Gísl og alla þá er honum vildu lið veita og að þeir væru allir viðstaddir, þeim til skapraunar, er mikið þótti undir þó að væri fremstur af þeim þar sem var hinn heilagi Jón prestur er öllum vann gott, sem heyrast má í þessum atburð er stofnast.

Nú þá er hinn heilagi Jón sá konungsmenn leiða Gísl til gálgans þá stóð hann upp og mælti til konungs: "Viljið þér herra konungur leyfa mér að eg geri það sem eg vil af kápu þeirri er þér gáfuð mér í vetur?"

Konungur leit við honum heldur reiðuglega og skildi hvað hann ætlaði að gera af og mælti þó: "Ger af hvað er þér líkar en vit hversu margar er þú þiggur héðan af konungsgjafirnar ef þú sérð svo fyrir þessari."

Hinn heilagi Jón kveðst ekki það hirða og gekk þegar þar til er þeir styrmdu yfir Gísl, steypti þá yfir hann kápunni konungsnaut.

Þá mælti Auðun gestahöfðingi: "Ekki gefur mörlandanum þetta grið og vitum hvort hann hangir að síður á gálganum."

Og síðan festu þeir Gísl upp sem þjóf og gerðu allt að sem svívirðlegast nema hann hékk í kápunni konungsnaut og gekk þeim eigi gott til þess heldur hinum er yfir hann lét. Hinn heilagi Jón prestur gekk þá í brott með huggæðistárum og til kirkju, verandi þar það sem eftir var dagsins.