GíslIllB ch. 5

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Eftir þetta er slitið þinginu og fer konungur til hallar og hirðin með honum og er það sagt að konungurinn iðraðist mjög með sjálfum sér þegar litlu síðar en þessi atburður hafði orðið þó að menn fyndu það eigi mjög á honum er hann hafði lítils virt tillögur Jóns prests.

Það var þann tíma lög í Noregi um þá menn er hengdir voru að þeir skyldu hanga þar til er þeir féllu ofan. Nú hafa fróðir menn svo sagt að þá er miðvikudagur kom þá gengur hinn heilagi Jón prestur frá kirkju með hinn níunda mann þar til er Gísl hékk á gálganum og kveðst vilja sækja kápu sína. Hinn heilagi Jón gekk þrisvar um gálgann réttsælis en síðan féll hann á kné þrisvar og baðst fyrir og er hann stóð upp þá bað hann þá höggva virgilinn fyrir ofan höfuð honum. Þeir gerðu svo. Þá varð dásamlegur atburður. Er Gísli féll ofan kom hann standandi niður á jörð. Þá gekk hinn heilagi Jón að honum, tók af honum kápuna og heilsaði honum með nafni en Gísl svaraði honum blíðlega, viljandi ganga að honum og mátti eigi. Jón prestur spurði hverju gegndi um hans hag.

Gísl svarar: "Það kann eg helst af segja að mér var sem eg sæti í hægum stað síðan þú lagðir yfir mig kápuna fyrir utan það að fæturnir eru mér stirðir er undan tóku kápunni og því má eg enn eigi ganga."

Þá lofuðu allir guð almáttkan fyrir þetta háleita stórmerki sem verðugt var er hann hafði varðveitt þessa manns líf fyrir bænir og verðleika síns ástvinar, hins heilaga Johannis, þar sem maðurinn hékk frá mánadegi og til miðvikudags í harðri þjófsnöru og hélt þó lífinu sem fyrr segir. Segja svo sumar bækur að Gísl fyrrnefndur hafi ei verið hengdur og náð griðum og fullum sættum og allir þeir íslenskir menn er í sögðu framhleypi voru fyrir fullting og bænarstað hins heilaga Johannis.

En eftir þetta þreifaði Jón prestur sínum höndum um fætur Gísla þar til er hann fékk göngu sína og fór með þeim. Nú fara þeir Jón prestur heimleiðis og komu fyrir loft eitt.

Maður einn gekk út og mælti við Jón prest: "Gakk inn í húsið. Sigurður ullstrengur, lendur maður konungs, og Auðun gestahöfðingi eru hér inni svo dauðasjúkir að þeir mega eigi óæpandi þola og biðja þig með miklu lítillæti og sannri iðran að þú komir til þeirra og leggir hendur yfir höfuð þeim með heilögu bænahaldi."

Hann gerði svo.

Sigurður mælti: "Eigi mundi eg vita prestur góði nema orð þau er þú talaðir á mótfjölunum mundu hafa bitið okkur kumpána því að við erum sjúkir mjög. Vil eg nú gera mína játning fyrir þér, biðjandi að þú lesir nú betra og mjúkara yfir okkur kumpánum en í sinn á þinginu."

Sem Sigurður hefir gert skriftamálin mælti Jón prestur: "Með því að þú hefir mart og stórt guði móti gert þá verður þú það með stórum hlutum bæta ef þú vilt algerlega sættast við þinn skapara."

Sigurður sagðist eftir hans ráðum vilja fram fara. Segja svo merkilegir menn að hinn heilagi Jón hafi það til lagt með honum eða beðið hann í skrift að hann skyldi reisa af sínu góssi svartmunkaklaustur í Niðarhólmi og gefa þar til svo mikið góss að guðs þjónustumenn mættu vel og sæmilega við vera. Er það mörgum mönnum kunnigt að Sigurður ullstrengur hefir þegið af Magnúsi konungi hólminn og fyrstur manna fyndi að gera sagt klaustur og gefið þar til sína föðurleifð og margar aðrar stórlendur. En svo trúist vera til komið sem nú var sagt.

Og er Sigurður hafði beðið sér líknar fyrir sín meinlæti las hinn heilagi Jóhannes yfir þeim kumpánum helgar bænir og gaf þeim sína blessan.

Þá mælti Sigurður: "Mikið mega orð þín hörð og góð prestur því að nú er mér gott."

Sagði Auðun og slíkt hið sama. Gáfu þeir Jóni presti sæmilegar gjafir og skildust góðir vinir.