Sts ch. 17

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Um vorið eftir páska fór Einar Þorgilsson í Búðardal og tók upp féð allt, mat og vöru og kvikfé allt það er þeir máttu með komast. En Oddi var haldið meðan og bað Einar hann vera kyrran og gekk að honum og greip af honum silfurhring og fór heim síðan. Þá var gert virki um bæinn á Staðarhóli og þar byrgð í nautin of nætur og vakað yfir og setið að of daga yfir undir fjallinu gegnt Staðarhóli. Oddur Jósepsson fór þegar eftir ránið í Hvamm og bað Sturlu liðs og kveðst mjög þurfa hans fulltings og vil eg gefa þér fé til liðveislu. Sturla kveðst eigi nenna að deila of slík mál við Einar en hitta máttu Einar Ingibjargarson og vita ef hann vilji rétta hlut þinn. Nú hitti Oddur Einar að málinu og kveðst vera mjög vanhaldinn af, nú vil eg gefa þér fé til liðs. Einar kveðst vilja hitta Sturlu. Nú fara þeir báðir á fund Sturlu og segir Einar að hann vill til sælast, sýnist mér að ójafnaði ganga svo búið eða hvað viltu þér af skipta? Sturla svarar: Veist þú það mágur að eg mun eigi skiljast við þig í málaferlum. Síðan fór Sturla og Einar í Búðardal við Oddi og gerðu þar setu og söfnuðu að sér kvikfé því er eftir hafði orðið og svo fengu þeir úr eyjum egg og sela. Síðan fór Sturla heim en þeir Einar og Oddur voru fyrir setunni. Þeir Einar höfðu skipakost betra en Búðdælir og urðu hans menn því oft fengsælli.