Sts ch. 16

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Þá er Einar Þorgilsson frá andlát Össurar auðga fór hann út í Fagradal. Og er hann kom þar sagði hann Grími erindi sitt: Eg vil að þú farir heim við mér en eg vil taka fjárheimtur þær er þú átt í Búðardal. Grímur var leiddur úr kirkju og fór með Einari. En Álfur kvað það eigi að sínum vilja gert því að eg hefi áður lagt fyrir hann fé því að Össur var eigi skilgetinn og sat eg því fyrir ómegðum og þykist eg því til kominn um fjártekjuna að nokkurum hluta. Einar kveðst eigi hirða hvað hann mælti og tók í hönd Grími og nefndi votta og skildi svo fyrir handsali að hann tók handsölum og heimildum á fé því öllu er var í Búðardal og Grímur var þá arfi að orðinn en eg handsala honum vist að móti og framfærslu. Eftir það fór Einar á fund Skofta og tók af honum handsöl með þeim hætti. Síðan fór hann í Búðardal á fund Odds og kveðst vilja leysa hann frá fé því öllu, er þar var, með sex tigi hundraða. Oddur kveðst það eigi vilja þótt hann tæki af mönnum nauðgum slíkar klengingar. Þá mælti Einar: Það hefi eg heyrt menn segja að þú munir eigi vera skilgetinn og mun það vera réttara að þú hafir ekki af. Og skildu að því. Reið Einar heim en Oddur fór þegar suður í Hvamm að hitta Sturlu og sótti hann að málinu. Sturla kveðst mundu á líta með honum. Síðan bauð Oddur Einari járnburð að hann væri löglegur arfi heldur en láta laust féið fyrir lög fram. Þar var kominn til Einars Már Gilsson, Vilmundur Snorrason, Ívar Össurarson, Grímur og Ásbjörn Ljótssynir. Þeir urðu sekir um víg Karls Konráðssonar og Böðvars Grímssonar. Þeir voru kallaðir Skógungar og höfðu verið áður með Þorsteini Gyðusyni í Flatey.