Close

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Þat var eitt vár, er Þorvaldr fór til Arnarfjarðar með fjölmenni. Ok er þeir kómu ofan í heiðarbrún í Arnarfjarðarbotn, þá sá för þeira kona sú, er Astríðr hét. Hon var dóttir Gunnars Bárðarsonar svarta. Hon bjó á einum litlum bæ. Ok er hon sá mannaförina, sendir hon son sinn í Eyri at gera Hrafn varan við.

Ok þegar hann spurði þat, sendir hann menn til Selárdals sonum Rágnheiðar, Eyvindi ok Tómasi, at þeir kæmi til fulltings við hann með þá menn, er þeir fengi. 

Þeir söfnuðu þegar mönnum ok flotuðu skipum. 

Þorvaldr kom litlu síðar á Eyri við flokki miklum. Hrafn skipaði mönnum fyrir í húsum með vápnum ok lét vera opnar dyrr allar ok skaut slám fyrir innan. Hrafn hafði boga ok skaut. Þorvaldr bar eld at húsum ok kveikti fyrir þeim durum, er honum þótti minnst vörn fyrir vera, ok í þekjunni víða. En þeir, er inni váru, báru vatn ok sýru í eldinn ok slökktu sem þeir máttu. 

Hrafn spyrr, hverr fyrir eldinum réði. 

Þorvaldr svaraði ok sagði, at hann réði fyrir. 

Hrafn spurði at sökum, er hann bar eld at húsum hans. 

Þorvaldr kvað Hrafn verit hafa í fjörráðum við sik, þá er hann færði ómagann í Súðavík. 

Hrafn kvað þat eigi satt vera, — "því at ek vissa, hvar skipit var eða þú, er ek var í Súðavík, ok hafða ek svá mikit fjölmenni, at ek átta alls kosti við þik, þess er ek vilda. Svá vissa ek ok, er þú vart í Holti í Önundarfirði, ok hafða ek enn nógt fjölmenni at gera á þinn hlut slíkt, er ek vilda. Nú er á hitt at líta, hvat vér skulum til þess vinna, at þú brennir eigi bæinn." 

Þorvaldr svaraði: "Þú skalt handsala mér sjálfdæmi fyrir þá hluti alla, er ek vil gert hafa þér á hendr." 

Hrafn sagðist eigi þat sjálfdæmi handsala mundu, — "því at mik mun eigi skorta menn af stundu." 

Þeir háðust við um stund, ok gátu þeir Þorvaldr eigi bæinn brenndan fyrir varnar sakir. Sáu þeir þá, hvar skip fóru utan eftir Arnarfirði, skipuð mönnum ok vápnum. 

Þorvaldr spurði þá Hrafn, ef hann vildi mál þeira í nökkurs manns gerð leggja. 

En Hrafn gerðist til þess tregr, því at hann vissi sér liðs ván. 

Þá áttu margir menn hlut at, at þeir sættist ok hefði Hrafn þá nefnu um þeira mál, er honum þætti góð. Þorvaldr var þá fúss til sátta. Þau urðu málalok, at Þórðr Sturluson skyldi gera um öll þeira mál. 

Eftir þetta fór Þorvaldr brott með skyndingu. 

Drífr þá lið at Hrafni, bæði Seldælir ok aðrir margir. Þeir váru sumir, at þess fýstu, at ríða skyldi eftir Þorvaldi ok drepa hann, svá berr sem hann varð at fjörráðum við Hrafn. Þat vildi Hrafn eigi. Hér af fekk Hrafn mikit ámæli, svá sem Guðmundr Galtason sagði Guðrúnu, systur hans, er hon spurði, hvat hann heyrði rætt um málaferli Hrafns:

Heyrik Hrafni fjarðahyrtælendr ámæla,þjóð es til lymsk á láði,línspöng, of atgöngu.Raun mun segja sínaseimhrjóðandi góða:Vígs es Ullr at öllueitrþvengs fyrirleitinn.^[6]

Þá er Þorvaldr kom til Ísafjarðar, sagði hann allt annat frá fundi þeira Hrafns en verit hafði.