Close

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Í þenna tíma tók at vaxa mjök sundrþykki með þeim Hrafni ok Þorvaldi af þeim ágangi, er Þorvaldr tók at hafa á hendr þingmönnum Hrafns.

Þorvaldr færði ómaga þingmanni Hrafns. Sá fór at finna Hrafn ok bað hann af sér flytja ómagann. 

Þá safnar Hrafn liði ok ferr við átta tigu manna norðr til Ísafjarðar ok færði ómagann þeim manni, er Jósep hét. Hann bjó í Súðavík.

Þorvaldr varð varr við ferð hans ok tók skútu þar í Súðavík ok lagði í einn leynivág ok var þar, meðan Hrafn var í Súðavík. Hrafn lét þar eftir ómagann. Þetta kváðu förunautar hans:

Færum gildangrepp Jóseppi.Sá skal ráðaríkr Súðavík.^[2]

Eftir þat fór Hrafn heim. 

Þá urðu í Vestfjörðum mörg kyn í draumum ok sýnum. Einu sinni, er Hrafn hafði verit á kynnisleitan í Selárdal, fór hann brott snemma um morgin ok tveir menn við honum. Þá sáu þeir ljós mikit fara ór austri í móti sér frá bænum á Eyri. Hrafn sá í ljósinu þrjá menn. Þar þóttist hann kenna sik í ljósinu ok tvá menn aðra. Þessa sýn sagði hann fáum mönnum. 

Þórðr hét maðr. Hann var heimamaðr í Selárdal. Hann dreymdi, at maðr kæmi at honum, svartr ok illiligr. Þórðr þóttist spyrja, hverr hann væri. Hann kvað:

Faraldr ek heiti,ferk of aldar kyn,emka ek sættir svika.Döprum dauðaek mun drengi vegaok nýta mér nái.^[3]

Guðmundr hét maðr, er dreymdi, at maðr kom at honum, svartr, mikill ok illiligr. Hann þóttist spyrja, hvat manna hann væri. 

Sá svarar: "Hér er nú kominn Ingólfr, sá er þér vitraðist fyrir vígi Markúss." 

Guðmundr spurði: "Ferr þú nú með jafnillum tíðendum sem þá?" 

Hann kvað:

Fagnak því, es ógnir,ymr þjóðar böl, glymja.Allr tekr svarmr at svella.Svellr þats mannkyn hrellir.Fara munk suðr it syðra,snákranns, of lið manna,verit hefk norðr it nyrðra,návaldr, of far aldar.^[4]

Eyjólfr hét maðr. Hann var Snorrason. Hann dreymdi, at hann þóttist út koma. Hann þóttist sjá tungl svá mörg sem stjörnur á himni, sum full, sum hálf, sum meir eða minnr vaxandi ok þverrandi. Ok er hann undraðist þessa sýn, þá þóttist hann sjá mann standa hjá sér. Sá kvað:

Sé þú, hvé hvarfla,heima í millisyndauðigrasálir manna.Kveljask andirí orms gini.Skelfr rammr röðull.Ræðk þér at vakna.^[5]

Hann mundi vísuna, er hann vaknaði. 

Jón hét maðr Þorsteinsson. Hann var heimamaðr á þeim bæ, er á Kúlu heitir. Þar bjó sá maðr, er Kjartan hét. 

Símon hét maðr ok var Bjarnason, heimamaðr Hrafns. Símon átti frillu ok barn á Kúlu. Jón fífldist at þeiri konu. 

Einn helgan dag fór Símon til fundar við frillu sína ok sat á tali við hana. En Jón gekk at honum ok hjó hann banahögg. 

Fyrir víg þat gerði Hrafn Jón sekan skógarmann. 

Nökkuru síðar færði Jón Hrafni höfuð sitt, en hann gaf honum höfuðit. Jón varð illu höfði feginn ok þakkaði Hrafni gjöfina. Hrafn bætti síðan fé fyrir víg Símonar frændum hans ok færði sjálfr fram sýknu hans.