Close

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Maðr hét Haukr, er kallaðr var Víga-Haukr, sonr Orms Fornasonar. Hann var norðlenzkr at kyni. Hann kvángaðist vestr á Rauðasandi ok fekk Hallberu, dóttur Markúss Gíslasonar, ok fór þangat vistafari til Lofts.

Þá er Gísli var fulltíða Markússon, beiddi hann Loft, bróður sinn, gjalda fé þau, er þeir Magnús bræðr áttu. Loftr greiddi sem Gísli beiddi bæði lönd ok lausa aura, því at Loftr var laungetinn. 

Nú er Loftr var staðfestulauss, þá fór hann norðr í Dýrafjörð á Mýrar. Þar bjó sá maðr, er Mögr hét, þingmaðr Hrafns, ok átti Hrafn mála á Mýralandi. Loftr keypti svá landit, at hann spurði Hrafn eigi at, ok fór þangat búi sínu. Víga-Haukr réðst á Mýrar með Lofti. 

Hrafni mislíkaði landkaupit Lofts ok búgerð, því at Loftr var hávaðamaðr ok ódæll. 

Loftr hafði orð tygilig við Hrafn ok þingmenn hans, kvaðst aldri hirða, hvárt þeim þætti vel eða illa hans byggð. 

Þá fór Hrafn á Mýrar með fjölmenni. 

Þá kom þar Þorvaldr Snorrason með sétta mann ok bauð Hrafni lið sitt ok gekk í flokk Hrafns. Síðan var leitat um sættir, ok var Loftr tregr. Þá fóru þeir Hrafn til ok veittu í brott læk þann, er inn fell í húsin á Mýrum. Þá grunaði Loft, at þeir myndi ætla at bera eld at húsum ok brenna bæinn. Leitaði Haukr þá um sættir. Ok þat varð, at þeir sættust á þat, at Sighvatr Sturluson skyldi gera með þeim. 

Eftir þenna fund ýfðust þeir Loftr ok Haukr við Þorvald fyrir þat, er hann hafði gerzt berr í liðveizlu við Hrafn. Um sumarit eftir á alþingi hljóp Haukr til Þorvalds ok hjó milli herða honum, en Þorvaldr skeindist eigi, því at hann var í brynju. Þá hjó Haukr til förunauts Þorvalds, þess er Teitr hét, — hann var sonr Árna rauðskeggs. Þat högg kom á hönd Teiti, ok var kallat í fyrstu eigi mikit sárit, en höndin fell af honum síðan í hreifanum. 

Á þau mál var sætzt þar á þinginu. 

En þat kom upp síðan, at þeir Loftr ok Gísli hefði verit í fjörráðum við Þorvald ok þeir hefði heitit at halda fébótum upp fyrir Hauk, ef hann ynni á Þorvaldi. En er Loftr vissi, at Þorvald hafði eigi sakat, þá vildi hann ekki gjöldum upp halda. En Hauki þótti þeir bæta eiga, þar sem hann réð til Þorvalds. 

Nú sýndist Lofti sér óvarligt at sitja í Dýrafirði fyrir ófriði Þorvalds, Því fór hann suðr um land, er menn kómu af þingi, til Eyjólfs ins óða Þorsteinssonar, mágs síns, föður Álfdísar, konu hans, ok var þar um sumarit ok öndverðan vetr. 

Þetta sumar fór Þorvaldr vestr í Dýrafjörð til leiðar at vita gjalda þeira, er gjaldast skyldi fyrir Hauk. En féin kómu eigi fram. Þá beiddi Þorvaldr Hrafn, at hann skyldi fara með honum á Mýrar at ræna þar. En Hrafn vildi eigi í þeiri för vera, kvaðst veita mundu Þorvaldi til laga, en eigi til ólaga, — mælti, at Þorvaldr skyldi sækja Loft eða Gísla at lögum um fjörráð eða fjárhald, ok kvaðst mundu veita honum til þess. 

Eftir þat fór Þorvaldr á Mýrar ok rænti þar mörgu, en lagði ámæli til við Hrafn. Þá var þetta kveðit:

Rækir, frák, at ræki,ráð vas þat mikit, dáða,kynnisk kappgirnd manna,kýr tuttugu af Mýrum.Nú hefr hrynbirkis hvárkihlynr, veitk á því skynjar,illr mun kostr sá kallaðr,kýr né land á Mýrum.^[1]

Um vetrinn eftir jól fór Loftr vestr á Mýrar at ráði Sighvats Sturlusonar ok Eyjólfs, mágs síns. 

Ok er Þorvaldr frá þat, fór hann á Mýrar við fjölmenni. 

Vinir Lofts spurðu til ferða Þorvalds ok söfnuðu liði ok kómu á Mýrar, er Þorvaldr var nýkominn, ok leituðu um sættir. Ok er Þorvaldr sá, at Loftr hafði þar fleiri fulltingsmenn en hann, þá sættist hann við Loft ok fór í brott síðan. 

Ok er Þorvaldr var í brott farinn, treystist Loftr eigi at vera á Mýrum. Fór hann þá til Hrafns á Eyri ok kvað Sighvat hafa orð til sent ásjá við sik. En þá var Sighvatr kallaðr vinr Hrafns. Tekr Hrafn nú við Lofti. Þetta líkar Þorvaldi illa. 

Eftir þat sendir Þorvaldr Hrafni orð, at hann skyldi koma til fundar við hann í Dýrafjörð á þann bæ, er á Granda heitir. 

Þar kom Hrafn við þriðja mann fyrr en Þorvaldr ok beið hans inni. Þorvaldr kom við marga menn ok bað Hrafn út ganga. Ok er Hrafn gekk út ok hans förunautar, Tómas Ragnheiðarson ok Sturla Bárðarson, þá höfðu menn Þorvalds skipazt fyrir durunum, en Þorvaldr stóð stund frá durunum ok hafði brugðit sverð á miðjar slíðrir. En þeir Hrafn gengu eftir kvínni at Þorvaldi, ok heilsaði Hrafn Þorvaldi ok minntist til hans, en Þorvaldr tók kveðju hans. 

Þorvaldi varð ekki at orðum við Hrafn, ok þótti honum þat undarligt, ok eigi sá hann erendi við sik í þat sinn. 

Loftr keypti síðan bæ þann á Rauðasandi, er at Stökkum heitir, ok gerði þar bú. 

Víga-Hauki ok Hallbera, kona hans, fóru brott af landi, fyrst til Nóregs ok þaðan til Grænlands. Ok þótti hann mikill maðr fyrir sér, hvargi er hann kom. 

Magnús Markússon fór ok til Grænlands, ok kom ekki þeira aftr síðan. Guðmundr hét maðr ok var Hallsson. Hann var einhleypingr ok hávaðamaðr. Hann gerðist fylgdarmaðr Gísla Markússonar. 

Galti hét vinr Lofts. Hann átti hest góðan. Þann föluðu þeir Gísli ok Guðmundr. En hann vildi eigi þeim selja ok gaf Lofti. En er Guðmundr vissi þat, ætlaði hann at taka brott hestinn. Loftr sá, at Guðmundr tók hestinn hjá garði, ok fór eftir honum við fjórða mann. Þeir Loftr vágu Guðmund. 

Þat vígsmál var lagt undir Sighvat Sturluson. En hann gerði fyrir víg Guðmundar Loft í brott ór Vestfirðingafjórðungi ok förunauta hans, þá er at höfðu farit með honum, ok þar með mikil fégjöld. 

Fór Loftr þá í brott ór Vestfjörðum ok suðr um land til Eyjólfs, mágs síns, ok var lengi síðan undir trausti Oddaverja.